Vandaag ben ik terug op de afdeling in het UZ. De ganse dag al loop ik wat verloren. Ik heb de indruk dat iedereen hier het vandaag wat zwaarder heeft. Er wordt amper gepraat en gelachen.
Ik hoor een medepatiënte tegen haar echtgenoot telefonisch zeggen dat ze zich zo angstig voelt. Dat het alsmaar erger wordt. Ze kruipt weg op haar stoel, maakt zich zo klein mogelijk, als wil ze zich zo beschermen. De tranen springen in mijn ogen en mijn hart krimpt ineen. Ik weet zo goed wat ze voelt.
Hier aan de pc zittende, in een hoekje van de leefruimte, kan ik iedereen goed bekijken. We zien er moe en bleek uit, maar de rauwe wonden en littekens zitten vanbinnen.
We zijn vreemden, maar er is een rode draad die ons verbindt: we willen allen de strijd aangaan met onze ziekte.
Het moet, maar het is verdomd zwaar. Het is vallen en weer opstaan tot we blijven staan.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
