Vannacht kreeg de angstduivel me terug in zijn macht. Voor de tweede keer is het mij evenwel gelukt de angstaanval te bedwingen. Hoewel ik de eindhalte nog niet zie, ben ik wel op het juiste spoor.
Door letterlijk afstand te nemen van de 'gewone' wereld, gaan de maskers af. Ik ben blij dat mijn medebewoners dit ook aandurven. Het is bij momenten rauw en heftig, maar ook intens en puur. Het leven zoals het is, zonder schijn. Met een lach en een traan.
Ik kan mij niet inbeelden hoe zwaar het nu is voor mijn echtgenoot. De zorgen om mij, de zorg voor onze twee kids, gaan werken, het huishouden regelen, ... Wel wil ik hem bij deze een hart onder de riem steken en zeggen: WAW, je doet dat fantastisch en ik ben ferm onder de indruk. Dank je wel ! Onze kindjes hebben het getroffen met zo een papa - HUN EIGEN SUPERMAN !
Vandaag was een rustige dag. Maar fijn vond ik het niet. Nu ik weet dat er een oplossing is voor mijn angsten, een effectieve therapie, wil ik eraan beginnen. Dat is immers de hoofdreden dat ik mij liet opnemen. Tot rust komen doet deugd maar ik laat mijn man en twee kindjes achter ... De tijd loopt verder en ik wil deze niet langer 'verspillen'. Ik weet, in de medische wereld moet je vooral geduld uitoefenen. Tja, laat geduld nu net niet mijn beste eigenschap zijn... Ik ben dus onrustig onrustig onrustig !
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
