Hoe vind je deze blog, nu je weet dat hij verzonnen is?
Over mijzelf
Ik ben Veronique
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is Student !.
Ik ben geboren op 12/01/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dansen, reizen, uitgaan met de vrienden,....
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
* Welcome To My Life *
05-10-2008
Bowlen
Vandaag was het eenrustige dag. Ik ben opgestaan om 9u en verse pistolets gaan halen, dat smaakt me altijd zo op een zondagochtend! Daarna heb ik even gebeld naar Karen, één van mijn oude klasgenoten, om te horen hoe het zat voor vandaag. Ze stelde voor om te gaan bowlen en dat leek me wel fijn. Ik heb dan samen met haar even rondgebeld en iedereen ging akkoord. Dan heb ik een dvdtje gezien en me stilaan klaargemaakt. Karen kwam me tegen half 2 ophalen met de auto, en dan zouden we samen naar daar gaan. Wat was ik blij om haar weer te zien! We hebben 4 jaar samen in de klas gezeten en zij was toen echt mijn maatje, ik kon alles met haar delen.
Toen we aankwamen in het bowlingpaleis stonden Lotte, Nathalie, Thomas en Stephanie ons al op te wachten. Het was een blij weerzien! Een hele namiddag babbelen, lachen en plezier maken was het. En blijkbaar ben ik niet de enige die het moeilijk heeft op kot, het zal wel een tijdje duren vooraleer we ons allen hebben aangepast aan het studentenleven. Ik kijk echt met plezier terug op deze dag, we hebben elkaar dan ook belooft dat we regelmatig nog eens zullen samenkomen.
Zodadelijk zullen mijn kotgenoten hier wel terug staan, na hun weekendje thuis. Dus ik ga jullie maar eens laten.
Vandaag nog niet veel gedaan. Ik heb tot 12 uur geslapen en dan ben ik maar aan mijn schoolwerk begonnen. Lies is dit weekend naar huis gegaan, want ze had een verjaardagsfeestje ofzo. Ben er blij om dan moet ik haar heel het weekend niet zien! Dan kan ik wat nadenken over wat ik nu ga doen met Tom... Ik moet gewoon heel de tijd aan hem denken, maar dit wil ik niet. Wat als hij dan niet verliefd wordt op mij? Dan is de teleurstelling nog veel groter! Ik had me mijn leven op de unief toch wel een beetje anders voorgesteld. De richting die ik doe is nog wel vrij leuk, maar daarbuiten, hoe alles loopt, is wat minder. Morgen ga ik nog eens weg met wat oude klasgenoten. We weten nog niet goed wat we gaan doen, maar het wordt zeker en vast leuk. Ik zie er al zo hard naar uit! Dan kan ik eens horen hoe het bij hen op de universiteit of hoge school loopt. Ik mis ze allemaal wel, want de meeste zitten in Gent of Leuven op kot .
Liefste bloggers, ik ga jullie eens laten. Ik moet nog wat werken voor school...
Stomme school, stomme film van gisteren, stomme alles gewoon... Gisterenavond was er dan ons 'gezellig' avondje uit met de meiden en Tom. Ik had gehoopt dat we elkaar beter konden leren kennen, maar Lies was niet bij Tom weg te slaan. Ze weet nochtans dat ik een oogje op hem heb, maar in plaats van me te helpen met mijn verovering moest ze zich zo nodig laten gelden. Ik ken haar nog niet zo lang, maar volgens mij is het echt een egoïstische tang. Gelukkig was de film al bij al goed en ik kon ik me daar gedeeltelijk op focussen. In mijn ooghoeken zag ik echter steeds hoe ze Tom probeerde te imponeren. Om heel eerlijk te zijn, was ik dan ook blij toen ons avondje was afgelopen. Deze morgen werd ik wakker met een rotgevoel en de persoon die ik een hele dag wou ontwijken, was natuurlijk de eerste die ik tegen kwam in de gang. Volgens mij had ze wel door dat er iets scheelde, maar ik speelde het vrolijke meisje en deed alsof er niets was (ik zal mijn slag nog wel slaan). Ik vertrok naar de les en hoopte dat de zwarte onweerswolk in mijn hoofd, waarmee ik bliksem kon afschieten op iedereen die me in de weg stond, wel zou overtrekken. Ik wist zelfs al precies wie voor deze opklaring moest zorgen: Tom, mijn ridder op het witte paard... Toen ik op weg was naar de les liep ik in de gang van de nog steeds zo grote universiteit, Tom bijna omver. ''Wat was het gisteren een leuke avond.'', zei hij. De actrice in mij kwam weer naar boven en ik antwoorde dat ik me al lang niet meer zo geamuseerd had. Wist hij nu maar hoe het werkelijk zat... Nu zit ik hier, nog steeds een beetje sip, maar enorm opgelucht dat ik het van me heb kunnen 'afbloggen'. Stomme trut, we zullen wel zien wie Tom voor zich wint...
Ik had een rotdag vandaag !!! Ik had weinig vrije tijd tussen mijn uurtjes les en de tijd dat ik vrij had, regende het. Ik kon nergens gaan eten, want er stond overal véél te véél volk aan te schuiven en je moest buiten wachten. Ik heb dus op koeken moeten leven. Ik ben wel één keer Tom tegengekomen, maar hij had het heel druk en we hebben dus niet kunnen praten.
Ik heb daarnet Lies verteld over Tom en omdat ze weet dat ik niet goed contact kan maken met jongens, heeft ze zijn gsm nummer weten te versieren en heeft ze hem uitgenodigd om mee naar de cinema te gaan. We waren toch al van plan om met zn allen een filmpje mee te pikken en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Dus om 20h zie ik hem eindelijk terug !De film wordt Los, want we hadden wel eens zin in een Vlaamse film.
Het wordt nu wel tijd dat ik stop, want ik moet mij nog gaan klaarmaken en het is aanschuiven aan de badkamer. Ik hoop wel dat ik Tom nog beter leer kennen straks!
Het is gisteren nogal laat geworden, dus ik had deze morgen wat moeite om uit mijn lekker warm bedje te raken! Ik had wel pas om 10u les, was dat even geluk hebben. Toen ik me had klaargemaakt, ging ik buiten mijn fiets halen en vertrok ik naar school. Maar ik was nog geen 5 minuten weg of het begon al pijpenstelen te regenen. Toen ik dan op school aankwam was ik natuurlijk kletsnat. Enje moet eens raden wie ik toen tegenkwam... Daar was hij, eindelijk zag ik hem weer. Ik was al even vergeten hoe nat ik was en hoe slecht ik er wel moest uitgezien hebben. Maar dat vond hij precies niet erg, hij vond het zelfs schattig zei hij We hadden toen eindelijk eens een degelijk gesprek. Ik ben dus ook zijn naam te weten gekomen! Hij heet Tom, is 19 jaar en zit in zijn eerste jaar sociologie. Na die ontmoeting met hem ging mijn dag veel vlotter vooruit, nu wist ik zeker dat ik hem nog zou zien.
Toen ik rond 17u terug op mijn kot was, was het mijn beurt om te koken. Ik dacht iets gemakkelijk en snel klaar te maken, dus het werd spaghetti! Ze vonden het alle vier heel lekker. Mijn kotgenoten zijn nog iets gaan drinken in het studentencafé na het eten, maar voor mij word het nu stilaan tijd om terug in dat lekker warm bedje te kruipen, want ik heb morgen al om 8u les. Tot morgen liefste bloggertjes...
Dag twee : vandaag was het weer even wennen toen ik in de aula binnenkwam. De aula zat overvol, de laatkomers moesten zelfs een plaatsje zoeken op de trappen. Ik kon me helemaal niet concentreren toen de professor zijn uitleg deed. Ik moest heel de tijd denken aan die onbekende jongen van gisteren. Tijdens de middagpauze ben ik met Lies een broodje gaan eten. Daarna moest ik terug naar de les. Ik bleef met de hoop leven dat ik hem nog eens tegen het lijf zou lopen... Wanneer ik terug thuis was, maakte ik me klaar om te gaan dansen. Het was de eerste dansles na de vakantie, ik was dus wel een beetje zenuwachtig. De dansles was een ramp! Ik kon helemaal niet volgen... Ik hoop maar dat de volgende training beter verloopt. Straks mijn gedachten nog wat verzetten... We gaan met de meisjes nog iets drinken, zodat we elkaar wat beter leren kennen.
Daar stond ik dan: moederziel alleen, een TE grote school en niemand in de buurt die ik kende. Je kan wel raden hoe verdomd alleen ik me heb gevoeld... Gisteren was het mijn eerste vuurdoop: kennismaking met mijn vier medekotstudenten. Lies was diegene van de vier waarbij ik me het meeste op mijn gemak voelde. Een toffe madam, die me de knepen van het studentenleven in een snelcursus heeft uitgelegd (zij heeft namelijk al een jaartje studeren achter de rug). Zo weet ik ondertussen al waar je terecht kan voor een snelle hap als de zin om te koken je ontbreekt, waar de leukste feestjes doorgaan en niet te vergeten: waar je de mooiste en lekkerste jongens kan spotten. Haar snelcursus heeft me deugd gedaan, maar jammer genoeg heeft ze me niet verteld wat de makkelijkste manier is om het ijs te breken. Als ik terugdenk aan mijn afgelopen eerste uren op school, kan ik alleen maar vaststellen dat ik een soort schoothondje van de groep was. Ik volgde iedereen waarvan ik dacht dat ze ook communicatiewetenschappen als richting hadden gekozen, in de hoop uit te komen waar we verwacht werden voor het 'echte' onthaal. Daaropvolgend werden we door het gebouw geleid, een doolhof van gangen, en kregen een inleiding over het leven op een universiteit. En dan was er het moment: iemand sprak me aan! De jongen in kwestie vroeg me of ik wist waar de toiletten waren en ook al kon ik daar geen fatsoenlijk antwoord op geven, ik was euforisch over het feit dat iemand me had aangesproken. Stiekem hoop ik dat ik hem morgen nog eens tegen kom: hij was niet de knapste die er rondliep, maar dat maakte hem net zo aantrekkelijk...
* Welcome To My Life *
!De film wordt Los, want we hadden wel eens zin in een Vlaamse film. 
Ik hoop wel dat ik Tom nog beter leer kennen straks!
We hadden toen eindelijk eens een degelijk gesprek. Ik ben dus ook zijn naam te weten gekomen! Hij heet Tom, is 19 jaar en zit in zijn eerste jaar sociologie. Na die ontmoeting met hem ging mijn dag veel vlotter vooruit, nu wist ik zeker dat ik hem nog zou zien. 
