Daar stond ik dan: moederziel alleen, een TE grote school en niemand in de buurt die ik kende. Je kan wel raden hoe verdomd alleen ik me heb gevoeld... Gisteren was het mijn eerste vuurdoop: kennismaking met mijn vier medekotstudenten. Lies was diegene van de vier waarbij ik me het meeste op mijn gemak voelde. Een toffe madam, die me de knepen van het studentenleven in een snelcursus heeft uitgelegd (zij heeft namelijk al een jaartje studeren achter de rug). Zo weet ik ondertussen al waar je terecht kan voor een snelle hap als de zin om te koken je ontbreekt, waar de leukste feestjes doorgaan en niet te vergeten: waar je de mooiste en lekkerste jongens kan spotten. Haar snelcursus heeft me deugd gedaan, maar jammer genoeg heeft ze me niet verteld wat de makkelijkste manier is om het ijs te breken.
Als ik terugdenk aan mijn afgelopen eerste uren op school, kan ik alleen maar vaststellen dat ik een soort schoothondje van de groep was. Ik volgde iedereen waarvan ik dacht dat ze ook communicatiewetenschappen als richting hadden gekozen, in de hoop uit te komen waar we verwacht werden voor het 'echte' onthaal. Daaropvolgend werden we door het gebouw geleid, een doolhof van gangen, en kregen een inleiding over het leven op een universiteit.
En dan was er het moment: iemand sprak me aan! De jongen in kwestie vroeg me of ik wist waar de toiletten waren en ook al kon ik daar geen fatsoenlijk antwoord op geven, ik was euforisch over het feit dat iemand me had aangesproken.
Stiekem hoop ik dat ik hem morgen nog eens tegen kom: hij was niet de knapste die er rondliep, maar dat maakte hem net zo aantrekkelijk...

 Tot morgen
x Veronique x