Bij ons geldt de regel: op zondagochtend wordt er samen ontbeten, met croissants en koffie/thee. Altijd gezellig. De tijd wordt op zaterdagavond afgesproken, zodat we tekens wat rekening kunnen houden met de specifieke omstandigheden. Onze dochter (17 jaar) is dol op honkbal (dat heeft ze duidelijk van haar vader). Gisteren besloot ze de finale van het wereldkampioenschap Cuba-Nederland te gaan kijken, die in Panama gehouden werd. We hadden daarom, als grote uitzondering, geen tijd afgesproken. Dat is maar goed ook, want de wedstrijd is vanwege hevige regenval met 4 uur vertraging begonnen! De wedstrijd was wel heel spannend en de uitslag is geweldig: 2-1 voor Nederland! Is het wachten toch nog ergens goed voor geweest. Voorlopig zal ze echt niet beneden verschijnen...
De brievenbus verrastte me met een kaartje uit Singapore, dat Bas een dikke twee weken geleden op de bus heeft gegooid!
Dan denk ik weer terug aan de begintijd van het varen, waarin contact alleen via brieven ging, die elkaar dan weer kruisten en elke brief er minstens 2 weken over deed om hier te komen (als Bas tenminste in een haven was geweest). Brrr, daar zou ik niet graag weer naar terug willen, want als er gewoon gevaren wordt (in economisch neutrale tijden), komt Bas maar 1 à 2 keer per 3 maanden in een haven.
Op Mauritius zijn de papieren van de aankomende klus inmiddels getekend en gaat de reis naar het Noorden van China beginnen! Joepie!
Een bulkcarrier is een schip dat meestal droge gestorte lading (zgn. 'bulk') vervoert. Schepen van dit type worden gekenmerkt door grote ruimen, die met waterdichte luiken afgesloten kunnen worden. Tijdens het laden en lossen rijden in deze ruimen kleine bulldozers om de lading te verdelen, dan kun je je wel voorstellen hoe groot ze zijn. De London is naar Mauritius gevaren om een bulkcarrier te assisteren naar de Noordkust van China. Deze imposante dame is maar liefst 292 meter lang en 50 meter breed. De planning is nog niet helemaal rond, maar de kapitein had Bas en de stuurman alvast uitgenodigd op zijn schip: Dan is de London maar een klein bootje, maar wel heel elegant:
Vandaag komt de London
aan bij het eiland Mauritius. De reis over de Indische Oceaan was een vrolijke:
véél geslinger. Dan komt er zoveel water op het achterdek, dat je je daar niet
mag begeven. Het sleepgerei wordt daarom nu snel klaargelegd, er wordt gebunkerd
via een bunkerbootje (want er is geen kade beschikbaar) en de stores komen ook
aan boord.
Als alles goed gaat met de instabiele lading van de sleep, dan gaat de reis
naar het Noorden van China. Als Bas slim is, heeft hij voor de eerste helft van deze route steentjes achtergelaten. Net als Hans en Grietje.
(met dank aan de kapitein voor de foto!)
Marijke, een collega zeemansvrouw en vaste lezeres van dit blog, gaf me een tip voor dit onderwerp: de scheepsbibliotheek. Het is natuurlijk heerlijk om boeken aan boord te hebben. De bibliotheek van Rotterdam heeft speciaal voor de varenden onder ons een afdeling scheepvaart. Deze afdeling stelt kisten samen, die vervolgens op 7 plaatsen in Nederland en 12 plaatsen wereldwijd gewisseld kunnen worden. Iedere kist bevat 40 boeken en op aanvraag kan er een cursus (bijvoorbeeld een vreemde taal) aan toegevoegd worden. De uitleentermijn is onbeperkt en zovaak men wil, kan er gewisseld worden. Schepen kunnen ook onderling de boekenkist ruilen. Het is een prachtig concept en kost ongeveer 80,- per jaar. Bij de schepen van Svitzer Ocean Towage wordt er geen gebruik meer van gemaakt. Ze komen te weinig in de wisselhavens en het resultaat was, dat boekenkisten meer dan 2 jaar aan boord stonden. Iedereen had dan de boeken die ze wilden lezen allang uit. Kantoor heeft in overleg het abonnement afgeschaft en nu koopt de bemanning in havens leesvoer en neemt iedereen van thuis boeken mee die aan boord kunnen blijven. Inmiddels is de bieb aan boord van een prijzenswaardige omvang.
In een ver verleden ( ), toen de schepen nog wel eens in Nederland kwamen, heb ik op de brug kunnen genieten van één van de grote klussen aan boord: socket gieten. Het is een nieuw oog aan de sleepdraad maken. Bas heeft hiervoor een cursus gevolgd, zodat hij gecertificeerde ogen mag maken. Met de onderstaande foto's is het vast wel een duidelijk verhaal:
Deze sleper, gebouwd in 1977 is bezig aan haar laatste reis. Op 11 oktober a.s. komt ze voor het laatst aan in Antwerpen en zal daarna gesloopt worden. Bas heeft in het verleden op dit slepertje een reis gemaakt.
Enkele citaten uit onze correspondentie geven aan hoe het in 2006 met dit bootje gesteld was:
Van Vigo naar Goteborg
14 augustus 2006
Dit bootje
is een zeer groot verschil met die Smitwijs schepen en dan druk ik me nog
zachtjes uit . Dit is eigenlijk een kop-kont bootje
Met heel veel gebruiksaanwijzingen maar goed, we komen er wel.
16 augustus 2006
Windkracht
4 tot 5. Nou valt dat op zich nog wel mee
maar voor dit bootje is het al heel wat en slingert zij gezellig heen en weer.
Ik heb er echter geen last van hoor.
Behalve wachtlopen gebeurt er eigenlijk niet zo veel, heel veel dingen zijn
stuk maar niet door ons te repareren (bootje gaat na deze reis in dok),
20 augustus 2006
Verder gaat deze boot NIET naar
Zeebrugge of Antwerpen maar naar Gdansk. Hij heeft namelijk een volgend sleepje
en dat is ..........
jawel de s.s. Rotterdam van de HAL !!!! Die moet versleept worden van Gdansk
naar Wilhelmshaven en daarna gaat deze boot los
door naar Antwerpen. Maar waarschijnlijk kom ik naar HUIS en ben ik op tijd
voor het feest!
Antwoord van mij: Wat
een opmerkelijk nieuws weer!!! Als ik jou was, ging ik mooi die sleepreis doen
en konden mijn vrouw en schoonouders mooi het feestje zelf vieren!!! Je weet
hoe dol ik op die boot ben!!!! Maar je vrouwtje is natuurlijk erg blij, dat jij
je vrouw niet bent . snap je het nog wel? (-:
23 augustus 2006
Kantoor heeft namelijk het verzoek dat de brug officieren
tot en met vrijdagmiddag
aan boord blijven. Er zijn zoveel dingen verlopen en moeten de wal op dat ze
willen dat wij vrijdag het zaakje op gang gaan brengen.
Op http://sailwx.info/shiptrack/ was de positie van de London vandaag weer zichtbaar. In de Indonesische regio wordt er niet doorgegeven waar men zich bevindt vanwege mogelijke piraterij. Altijd leuk om hem weer te spotten, als is het maar als een rood puntje.
In de brievenbus zit meestal niet veel soeps. Zijn het geen rekeningen, dan is het reclame. Tenminste, meestal dan. Bij ons zat er een brief van de ING-bank in, met de melding, dat Dhr. van Vegchel onmiddellijk contact met het kantoor op moest nemen, omdat men vermoedde, dat er met zijn creditcard gefraudeerd zou kunnen zijn. Keurig een telefoonnummer erbij en nadat ik de brief min of meer op echtheid gecontroleerd heb, klim ik in de telefoon, . Vraagt die mevrouw naar het betaalrekeningsnummer. Nog steeds op mijn quivive wilde ik eerst weten wat ze allemaal van mij wilde weten, voordat ik op welke vraag dan ook zou antwoorden. Aangezien ze geen pincodes o.i.d. wilde weten, had ik ook geen argwaan meer. In de loop van dit gesprek, moest ik noemen, dat de creditcard van mijn echtgenoot was en dat hij voorlopig niet thuis zou zijn. Ging die mevrouw helemaal in de steigers! "Ze mocht dit gesprek helemaal niet met mij doen en Bas moest zelf bellen." Daar werd ik boos over, want dat moet natuurlijk weer via de sateliet. Ik had net verteld, dat hij op een schip zat en pas half december thuis werd verwacht en dat ik een notariële volmacht heb, waarin staat dat ik alle financiële zaken mag regelen. "Niets mee te maken", was haar antwoord en dat ze 'mijn geagiteerdheid onterecht vond'. Toen ik daarop pareerde, dat het ook niet háár geld betrof, maar dat van ons, bond ze een beetje in. Bas mocht ook een collect call doen. Meteen heb ik toen een e-mail gestuurd naar Bas met het verzoek om gelijk de ING te bellen. Wat bleek: er was inderdaad geprobeerd om via internet wat te bestellen, maar de gegevens klopten niet. De bank had het daarom niet goedgekeurd. Nu is de creditcard geblokkeerd. Het 'grappige' is, dat ik dus niet mag bellen op zo'n bericht van de bank, maar dat alle aanschaf wèl van ONZE rekening wordt afgeschreven.
Als je van huis gaat, sta je niet altijd stil bij het feit, dat afscheid van personen die je lief zijn, voor altijd kan zijn. Een zeeman is zich daar iets meer van bewust, maar je denkt dan eerder aan mensen die ziek zijn, dan aan fitte mensen, of ze nu oud of jong zijn. Gisteren ontvingen wij het bericht, dat een goede vriend plotseling overleden is. Bas zit op de Indische Oceaan en kan met geen mogelijkheid bij de begrafenis zijn. Voor hem is het zwaar, zo aan boord, zonder een arm om elkaar heen te kunnen slaan. Gelukkig hebben wij samen, vlak voor het vertrek nog een fijne dag gehad bij Wim en zijn vrouw. Wim Riem, kunstschilder, humorvolle, liefdevolle en trotse rots in de branding, jouw 'verwegvriend' en ik gaan je missen! Rust zacht.
Kijk, dat gebeurt natuurlijk als Bas op zee zit: twéé koplampen kapot. Eén van de auto (die maak ik morgen als het weer licht is) en één van de fiets van onze dochter. Het fiets-achterlicht deed het ook niet, maar daar heb ik vanmorgen de batterijen van vervangen, zodat dat wel werkte. Van de fietskoplamp moest dat ook. Na herhaaldelijk proberen, heb ik de hulp ingeroepen van mijn, altijd hulpvaardige buurman. Hij kon na wat wrikwerk de lamp wel uit elkaar krijgen en toen was het klusje snel gepiept. Wat raar dat ze die dingen zo maken, dat je er zowat niet bij kunt als de energie op is.... Opmerkelijk ook, dat je voor het vervangen van een autokoplamp niet veel meer nodig hebt dan een nieuwe lamp en een zakdoek. Dáár hebben ze wat beter over nagedacht (bij een Peugeot tenminste) .
Piraterij kent op dit moment een fenomeen waarover ik nog niet eerder heb gelezen: ervaring leerde, dat aanvallen op schepen afgebroken werden als bekend werd, dat er bewapende beveiliging aan boord was. Nu is het al een paar keer voorgekomen, dat piraten gewoon doorgaan met hun aanval en waarschuwingsschoten negeren. Het resultaat is, dat de beveiliging zich vervolgens ook terug moet trekken in een beveiligde hut (ze mogen niet gericht schieten) en piraten 'gewoon' verder kunnen gaan met hun aanval. Zorgwekkend. Bas komt het grootste stuk van deze reis niet in piratengebied.
Wie het nieuws in de gaten heeft gehouden, had dit al kunnen voorspellen: een artikeltje over de heropening van het scheepvaartmuseum in Amsterdam. Het museum is in 2007 gesloten, vanwege een grote verbouwing. Afgelopen zaterdag heeft Koningin Beatrix het museum weer geopend. Dat het niet altijd gemakkelijk is om van boord af te komen, werd kleurrijk gedemonstreerd: de gangway (loopplank) schoot omhoog toen zij haar gewicht erop zette. Daarbij verloor ze net als Assepoester een schoen. Gelukkig stonden er sterke mannen naast haar zodat ze zich niet bezeerde. Dit museum komt natuurlijk weer op het lijstje-van-verlangen te staan!
Als je voor het eerst over de evenaar gaat, word je door Neptunus ontgroend en gedoopt. Aangezien Singapore op 1* Noorderbreedte ligt, ben je al gauw bij de evenaar. Vandaar, dat vandaag de ontgroening was van de leerlingen: allerlei klusjes hebben ze moeten doen op bevel van de god. Beiden hebben het certificaat eerlijk verdiend en kunnen zich nu een echte zeevrouw en zeeman noemen!
Dat men zich aan boord vermaakt heeft, hoef ik niet te noemen. Vanavond wordt dat natuurlijk gevierd met een barbecue.
Ik heb goed nieuws! De London is aan het varen! En niet even een klein reisje naar de overkant van de baai, of een tweedaagse reis om een schip met motorpech naar binnen te halen. Nee, een èchte reis. Eindelijk! Wat is dat voor Bas lang geleden. Ik hoop, dat het een geweldige reis wordt. De tijd gaat daardoor beslist sneller! Bestemming: Port Louis, Mauritius. Over een aantal weken komt hij dus in deze baai aan.
De sector 'scheepvaart' heeft te kampen met een veel te kleine aanwas. Om bij de jeugd het beroep onder de aandacht te brengen, is de afgelopen weken een Maritime Experience Day georganiseerd waar de kinderen van groep 7 & 8 (hoogste klassen van de lagere school) een zeebenentest konden doen, leren knopen en verkleed op de foto kwamen. Het opleidings-, en zeilschip De Eendracht zorgde ervoor, dat de kinderen ook echt op een boot konden zijn. De dagen werden georganiseerd in IJmuiden, Delfzijl en Harlingen Zie hier de toekomstige zeeman/zeevrouw:
Gisteren had ik het onverwachte genoegen om mijn echtgenoot even te spreken en te zien via de webcam! Wat kun je daar van genieten! Vaak is het wel een gesprek wat een tikkie moeizaam verloopt vanwege een storende, vertragende verbinding. Dan gaan we weer over naar het oude gebruik van Radio Holland, waar we na ieder antwoord 'over' moesten zeggen. Voor een vloeiend gesprek is dat funest.
Af en toe werd hij weggeroepen en dan versomberde het beeld.
De afgelopen 2 dagen werden gekenmerkt door stilte. Onze dochter mocht namelijk als begeleiding mee op 'bruggenkamp' en kwam dus niet thuis. Heel raar, zo zonder haar hier in huis. Niet dat ze nou zoveel beneden is, maar niet even kletsen kunnen, of samen eten, maakt het in een zeemansgezin met één kind wel heel stilletjes.
Volgend jaar gaat ze op kamers wonen en zal dit de 'normale' gang van zaken zijn hier in huis. Een nieuw hoofdstuk. Daar moet ik wel erg aan wennen.
Gelukkig is er de radio (waarop ik helaas q-music niet meer kan ontvangen na de brand in de zendmast) die de hele dag aanstaat en natuurlijk de telefoon.
), toen de schepen nog wel eens in Nederland kwamen, heb ik op de brug kunnen genieten van één van de grote klussen aan boord: socket gieten.
. Dit is eigenlijk een kop-kont bootje
De afgelopen 2 dagen werden gekenmerkt door stilte. Onze dochter mocht namelijk als begeleiding mee op 'bruggenkamp' en kwam dus niet thuis. Heel raar, zo zonder haar hier in huis. Niet dat ze nou zoveel beneden is, maar niet even kletsen kunnen, of samen eten, maakt het in een zeemansgezin met één kind wel heel stilletjes.
Volgend jaar gaat ze op kamers wonen en zal dit de 'normale' gang van zaken zijn hier in huis. Een nieuw hoofdstuk. Daar moet ik wel erg aan wennen.
Gelukkig is er de radio (waarop ik helaas q-music niet meer kan ontvangen na de brand in de zendmast) die de hele dag aanstaat en natuurlijk de telefoon.
