Feest van Allerheiligen                                                                                                       1 Johannes 3, 1-3

1 november 2002                                                                                                                Matteüs 5, 1-12a

Het feest van Allerheiligen, dat we vandaag vieren,  is eigenlijk een groot  familiefeest

Het feest van  Gods volk. Een feest dat alle mensen  met  elkaar verbindt: Gods volk onderweg en Gods volk dat zijn bestemming al heeft bereikt. Gods volk hier op aarde, waarover Jezus als het ware hardop droomt in zijn bergrede, en  Gods volk in de hemel, zoals  Johannes dat  ziet  in een visioen. In de liturgie van vandaag worden we meegenomen  op het ritme van getallen en namen. Namen noemen, elkaar verhalen vertellen over mensen die er niet meer zijn, is een stukje geschiedenis ophalen. Een geschiedenis waarvan wijzelf deel uitmaken. Ook uw verhaal, ons verhaal kan  het verhaal worden van een  heilige, een verhaal dat betekenis heeft voor  onze dagen. Als we namen  noemen, speciaal  vermelden, dan is er een bijzondere reden voor. Die bijzondere mensen willen wij onthouden. Zij hebben waarschijnlijk geen beeld staan in de ene of andere  kerk, maar voor ons zijn het heiligen. Wat is nu eigenlijk een heilige? Hoe kun je vaststellen of  iemand een heilige is? Een leraar vroeg het eens in de godsdienstles. Een van de kinderen antwoordde: “dat is een mens die licht doorlaat”, het kind dacht waarschijnlijk aan de gebrandschilderde glasramen in de kerk vroeger. Mensen die licht doorlaten. Heiligen zijn mensen waarlangs het licht van God in ons leven binnenvalt. En zulke mensen kennen wij allemaal; mensen die  liefde en goedheid, die vrede en vreugde uitstralen. Wanneer je zulke  mensen ontmoet, word je er beter van, je hebt de indruk dat God een beetje nabij is. Het licht dat zij uitstralen is niet van hen. Het licht dat de maan uitstraalt komt ook niet van de maan zelf; het is de weerkaatsing van het grote licht, de zon..

Maar waar moeten wij nu heiligen gaan zoeken? Het evangelie wijst de richting aan: het
zijn mensen die arm leven om met armen te kunnen delen; het zijn mensen die treuren  om het leed in de wereld, mensen die een warm hart hebben voor de kleinsten en de zwaksten, die vrede brengen waar ruzie is, die troost brengen waar droefheid is. Heiligen zijn mensen die helen, die heil brengen; ik denk aan moeders die tranen drogen van kinderen; aan verpleegsters die  met een glimlach en zachte handen naar de zieken gaan. Het zijn mensen die  onheil afwenden, mannen die vrede stichten en opkomen tegen het onrecht dat anderen wordt aangedaan. Het zijn mensen die  het druk hebben en toch altijd  dienend klaar staan om anderen te helpen. Het zijn  gewone mensen vlak bij ons, midden onder ons. Wij kennen ze.

Zouden wij zelf ook niet een beetje heilig kunnen zijn door het licht van de Geest van Jezus, die  ook in ons werkzaam is? Wij vormen hier op aarde de gemeenschap van de heiligen, wanneer wij meebouwen aan een betere wereld, een wereld naar Gods wil. Zo kan Allerheiligen ook ons eigen feest zijn, als wij die mensen zijn waardoor Gods licht in de wereld binnenvalt.

Ik wens jullie dan ook allemaal.een zalige feestdag.                        w..v   

25-05-2010 om 00:00 geschreven door werner v  

32^e zondag door jaar                                                                                                          Lucas20, 27-38

11 november 2001

In dit evangelie volgens Lucas komen de Sadduceeën Jezus lastigvallen met een vernuftige strikvraag. Zij geloven niet in de opstanding van de doden en zij willen spitsvondig aantonen dat het bijna belachelijk is daarin wel te geloven. Zijn ze daarom ongelovig ? Dat mag je zo niet stellen. De Sadduceeën geloven immers wel in God, alleen niet in de opstanding. Dat is hen net te hoog gegrepen, daar kunnen ze met hun verstand niet bij; Het redeneren op zich maakt hun niet ongelovig, wel sceptisch op het punt van de opstanding. Hun verstand gaat zozeer drukken op hun geloofslongen, dat zij in ademsnood geraken en te kampen krijgen met een geloofs-zuurstoftekort. De opwerpingen van de Sadduceeën zijn ons uit het hart (of juister het verstand) gegrepen. Zij waren niet de eersten en zullen ook niet de laatsten zijn  die het moeilijk hebben met de verrijzenis. Ook vele christenen worstelen vandaag nog met de vraag: wat met ons na de dood ? Hoe moeten wij ons dat nu voorstellen die opstanding ? Moeten wij dan onze vergane botten weer bij elkaar gaan zoeken ? En waar moeten al die mensen die op aarde geleefd hebben, een plekje vinden in de hemel ?

De fout bij die oude of moderne Sadduceeën zit hem daarin dat zij zich het leven na de dood voorstellen als een verlengstuk van ons aards bestaan, zoals een slapende die ontwaakt en zich dan weer in dezelfde toestand bevindt als daarvoor. Zo mag je de mens na zijn dood niet voorstellen, als een wezen dat opnieuw eet en drinkt en slaap en trouwt, zo eenvoudig is het niet en er een grapje over maken lost de zaak ook niet op. Over het hiernamaals kunnen wij mensen eigenlijk niets zinnigs zeggen , wij kunnen alleen menselijk praten over het hiernamaals, omdat ons menselijk leven zich hier en nu, in een bepaalde tijd en op een bepaalde plaats, afspeelt, maar bij de dood verlaten  wij nu juist die vertrouwde tijd en ruimte. Voor wat er  achter de dood ligt hebben wij geen begrippen meer en die werkelijkheid kunnen wij dan ook nooit onder woorden brengen. Er zijn geloofsverkondigers die begeesterd kunnen spreken over het eeuwig leven alsof zij er alles van weten. Als zij even nadenken moeten zij echter zoals alle mensen bekennen ; wij weten daarover niets. Eén van de wijzen waarop mensen met dood en eeuwigheid proberen klaar te komen, is luchtige ironie. Zo doen het de Zadduceeën in het evangelie van vandaag. Even luchtig wordt er deze tijd ook gezegd dat er nog nooit iemand is teruggekomen om ons over God te spreken en over het geluk in het hiernamaals.

 Alleen Jezus kan ons over God zijn vader spreken en voor Hem is het vanzelfsprekend dat er een opstanding uit de doden zal zijn. Over het hoe van de opstanding zegt Jezus niets, alhoewel Hij duidelijk maakt dat er na de dood andere maatstaven zullen gelden. Daar zal men niet huwen, niet sterven wel “leven” in God.. Jezus zegt heel duidelijk dat God een God van levenden is en dat Hij aan alle mensen onvergankelijk leven wil schenken. De toekomst van de mens ligt verankerd in het leven van God zelf. De mens hoeft niet terug te keren naar het leven dat hij door de dood verlaten heeft, door de kracht van Jezus’ verrijzenis mag hij delen in het goddelijk leven. Jezus plaatst dit leven  in het echte perspectief. Door God wordt het uiteindelijk mogelijk dat een dode voortleeft. Dat is geen toetsbare uitspraak, maar een geloofsinterpretatie.

 Het is een  leven in en met God.. God is ook de redder  van mijn overleden geliefden. Want wat God geschapen heeft, dat wil Hij ook behouden, ondanks de dood. Dit verrijzenisgeloof heeft iets geweldig dynamisch. Wie echt gelooft in het hiernamaals, zal zich ook toegewijd kunnen inzetten voor het hiernamaals, zal eerbied hebben voor de schepping, voor elke mens, hij gelooft dat er iets beter zal komen en dat het de moeite loont, je daarvoor in te spannen. Onze God is een God van levende mensen en nooit laat  Hij zijn mensen  vallen.. Geen mens is er voor niets geweest. Niemand wordt door God in het leven geroepen voor de eeuwige dood.

Misschien is het nog maar het beste heel bescheiden te zijn en gelovig op  dat woord van God te vertrouwen. Kinderen vragen zich ook niet af of hun ouders morgen nog wel voor hen zullen zorgen. Als ze maar met een klein beetje vertrouwen in het leven staan, dan gaan ze daar gewoon vanuit. Voor hen is dat vanzelfsprekend                                                                     

Geloof en vertrouwen is de vaste grond van wat wij hopen in Christus, het overtuigt ons van de werkelijkheid van onzichtbare dingen, die ook in het geloof onzichtbaar blijven. Die diepe zekerheid en dit vertrouwen zou moeten volstaan. Wij wonen voor altijd in Gods liefde. Dat is de kern. Onze verbeelding hoeft niet verder op hol te slaan. God is de God van concrete mensen. Zij heten b.v. Abraham, Isaak en Jakob. Maar zij hebben ook de namen van onze geliefden die uit dit leven zijn heengegaan, mijn gestorven partner, mijn overleden kind. Ook ieder van ons is Gods tocht- en lotgenoot in tijd en eeuwigheid. Dit leven over de dood heen, dit –verrijzen- wordt in de paasgetuigenissen vernoemd als een daad van God waardoor het uiteindelijk mogelijk wordt dat een dode voortleeft, niet als “hetzelfde” maar als “dezelfde”. Het leven na de dood is niet slechts een voortleven in ons geheugen, in onze verhalen of in onze geloofsverkondiging . Het is een –leven- in de liefde van God. Hij is meer dan de schepper van de wereld. Hij is ook de redder van allen die leefden op die wereld.

In dit alles heeft God het laatste woord. Zijn woord dat ons doet hopen op het weerzien in eeuwigheid. Daarom bidden wij elke zondag bewust en fier de sobere geloofsbelijdenis: Ik geloof in de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven. Amen

                                                                                                                                                                                            W.V.

32e zondag door jaar  Lucas20

25-05-2010 om 16:32 geschreven door werner v