De weken die daarna volgende waren heel intens en tegelijk ook verwarrend. Het idee dat ik u kwijt had kunnen zijn, maakte me gek.
Ik zag u graag, doodgraag. Zelfs na 20 jaar kon ik nog helemaal verliefd worden op u. En dat gebeurde toen ook, in die eerste weken na dat bericht.
Het leek wel of we in onze wittebroodsweken zaten. We konden niet van elkaar af blijven, belden en stuurden constant, gingen uit eten, genoten van het leven en van elkaar. Het leek wel alsof deze hobbel in de weg onze ogen had doen open gaan. Dat we beter voor elkaar moesten zorgen, harder ons best moesten doen.
Het werd zomer. Een lange hete zomer. Op het einde van die zomer werd ik 40 en besloten we om dat met ons tweetjes te gaan vieren in een paradijsje aan de Middelandse zee. Ver weg van de dagelijkse beslommeringen, zonder de kinderen. Wat een heerlijke vakantie was dat toch, gij en ik alleen. Wakker worden met zicht op zee. Genieten van het zonnetje, het lekkere eten, het zwembad, uitstapjes naar plaatsen waar nog geen mens was geweest, of zo leek het toch.
Jaloezie, ik kende dat niet. Ik vertrouwde u, 100%. Ik was uw eerste lief toch? En uw enige?
Ik mocht alles van u lezen, zei ge. Ik kreeg al uw paswoorden. Ge had geen geheimen voor mij.
Ik was zo niet. Achterdochtig. Jaloers. Overal iets achter zoeken. Gij hebt mij zo gemaakt.
Die eerste weken was ik bezig met programma's te zoeken om gewiste chats weer zichtbaar te maken. Laat u vooral niks wijsmaken. Dat werkt niet.
Uw chat stond vanaf nu constant open. Ik kon alles meevolgen. Uw gsm mocht ik binnenstebuiten keren, elke avond. Om zo mijn vertrouwen toch maar terug te winnen.
En ik haatte het. Ik haatte het om dat groene beest toe te laten. Dat beest van jaloezie en achterdocht. Dat zou toch niet moeten, na 20 jaar?
Stukje bij beetje bouwde het vertrouwen weer wat op. Niet helemaal, maar ik kon het toch beter loslaten. Want zonder vertrouwen is het geen relatie, toch?
Er was een tijd dat ik dacht dat het voor altijd was. Gij en ik.
Elke nieuwjaar klonken we op "nog een saai jaar", want we wilden niet in een rollercoaster terecht komen. In de vriendenkring zagen we het namelijk vaker, niemand leek nog samen te blijven.
20 jaar deden we dat. Beiden een goede job, prachtig gebroed op de wereld gezet en ook al een aardig stukje van de wereld gezien. Gij en ik. Dat moest toch voor altijd zijn?
We doorzwommen al wat watertjes. Af en toe raakten we elkaar al eens een beetje kwijt. Maar we vonden elkaar telkens terug, toch?
De eerste barst kwam in februari. Een glimp van een berichtje dat niet klopte. Toch maar eens snel op uwe computer gaan zien terwijl ge even de deur uit waart. Er stond een messengerbericht open: "dus ge kiest voor haar?". De wereld die onder mijn voeten uit ging. Ingestort. Toen ik naar boven wilde scrollen om meer te lezen, sprong het bericht weg. Blijkbaar is dat zo als het gesprek van op een ander device gewist wordt.
Dan kwam de grote ontkenning. Nee, er was niks aan de hand. Echt niet. Om dan de volgende dag schoorvoetend toe te geven dat ze u had proberen te kussen, maar dat ge haar had weggeduwd. En ik. Ik geloofde dat. Of beter, ik wilde dat zo hard geloven. Niet gij en ik. Nee. Wij gingen voor nog een saai jaar!
