Hier ben ik weer. Het was vandaag een heel bijzondere dag. Mijn ouders hebben me overtuigd om naar een praatgroep te gaan. Ik vond dit maar niks. Ik had liever gelezen of naar een tv-serie gekeken. Mijn ouders waren een grote voorstander van een praatgroep. 

Ik kwam toe in de groep met veel tegenzin en stond niet open om nieuwe vrienden te maken. 

Tijdens het praten leerde ik Augustus kennen. Het is een jongen die een jaar geleden nog botkanker had waardoor zijn been werd weggehaald. Ik deed heel afstandelijk tegen hem maar hij deed me openbloeien. We hadden al snel een goede band. Hij wou graag met mij afspreken en ik vond dit een goed idee.

Ik heb het gevoel dat ik stilaan een beetje verliefd aan het worden ben.

Ik hoop dat ik goed zal kunnen slapen vannacht.

Tot de volgende keer!

Ik ben vandaag naar Amsterdam geweest samen met Augustus en mama. Het begin van de dag liep zeer vlot. Ik was ongelooflijk zenuwachtig om Peter voor de eerste keer te ontmoeten. Het bezoek bij de auteur liep echt niet zoals verwacht. De auteur was stomdronken en hield ons gewoon aan het lijntje. Hij zei de meest gemene dingen tegen ons en blijkbaar wist hij zelf niet dat wij een afspraak hadden met hem. Hij weigerde antwoorden te geven op hun vragen dus we besloten weer weg te gaan. We hebben dan maar het museum van Anne Frank bezocht. Het was vrij lastig voor mij om tot boven te geraken. Eens boven kwam Augustus naar mij, pakte me vast en gaf me een stevige zoen. 

Deze dag was dus voor mij een ontgoocheling maar toch heb ik ervan genoten om bij Augustus te zijn.

Groetjes!

Ik ben Hazel Grace, een zestienjarige vrouw met schildklierkanker. Deze kanker is al helemaal uitgezaaid naar mijn longen. Mensen herkennen me vaak aan het buisje dat door mijn neus stroomt. Ik moet kunstmatig ademen omdat ik een long heb die niet meer werkt en ik moet heel veel medicijnen nemen. De laatste maanden zijn vrij lastig geweest. Ik merk dat ik steeds depressiever en depressiever word en ik besef maar al te goed dat mijn laatste dagen zijn geteld.

Mijn ouders zijn overbezorgd, ergens snap ik ze wel maar toch doet het me niks. 

Ik heb besloten om toch naar buiten te komen met mijn probleem. Ik wil jullie graag laten zien hoe ik de rest van mijn leven zal doorbrengen met deze ongeneeslijke ziekte.

Hopelijk tot gauw!