... dat is de titel van haar blog over onze relatie.  Dat is denk ik ook de beste samenvatting van waarom ze beslist heeft om er een punt achter te zetten.  Raar.  Had ik op een ander moment in haar leven gekomen, zou het dan wel gelukt zijn?  Heel raar.

Deze morgen (eigenlijk middag) trouwens opgestaan met lichte hoofdpijn, kleine kater.  Gisteren doorgezakt met de vriendjes.  't Was wel leuk maar toch.  Ik had niet gedacht dat ik dat zo snel terug zou meemaken om de zondag tot de middag in bed te leggen met een kater...

Opgestaan met een slecht gevoel.  Geen kater, niets gedronken gisteren, thuisgebleven.  Leek me het veiligste.

Er was gisteren een verjaardagsfeestje waar ik echt naar uitgekeken had.  Zou ze aan me gedacht hebben?  Ik vermoed van wel.  Zou mijn naam er gevallen zijn?  Ik vermoed van wel. 

Ze heeft zeker "strange entity" van Oscar and the Wolf gespeeld op haar feestje.  Ze was zot van dat nummer, ik ook.

Rare dag.  Opstaan met een slecht gevoel.  Radio opzetten.  Stubru.  De afrekening.  Op de 4e plaats: Oscar and the Wolf met "strange entity".  Radio terug afgezet of 't was weer bleiten...

Ik had haar een berichtje gestuurd om haar geluk te wensen met haar verjaardag.  Ze schreef onder andere terug dat ze weet dat ik nog veel aan haar denk.  Ze belooft dat dat gaat beteren.  Ik ken mezelf: het gaat duren tot ik opnieuw iemand tegenkom waarmee ik het zie zitten.  Aangezien zij pas de derde ooit was waarmee ik het zag zitten kan dat dus nog heel lang duren.  Misschien kom ik zo niemand meer tegen en blijf ik hier voor de rest van mijn dagen mee zitten. 

Momenteel is er maar één die iets aan mijn gevoel kan veranderen...

Alé, ze denkt dan toch niet negatief over mij.  Daar ben ik toch blij om.  Ze zou de eerste zijn die me kent en negatief over mij denkt.

Ik ben gewoon te braaf, te eenvoudig.  Ik was niet de juiste man op het juiste moment.  Raar.  Ik vond haar nog vele malen braver dan mezelf.  Daarom deed ik ook mijn uiterste best om goed over te komen.

Te eenvoudig?  Neen, ik sleur geen bagage mee uit het verleden.  Er zullen er zo niet veel zijn op hun 37e.  Is dat dan zo erg.

Ze had een vent die ze lief, knap, eerlijk en verstandig vond.  Eén waar ze voor gevallen was.  Wat willen vrouwen nog meer? 

Ik denk dat ze er gewoon nog niet klaar voor is.  Niet voor mij, niet voor iemand anders.  Ze zal op iedereen wel iets aan te merken hebben.  Volgens mij heeft de gedachte van een gelukkig gezinnetje haar in paniek gebracht.  Misschien had ze de gedachte dat het weer mis zou  lopen?  Faalangst?  Verlatingsangst?  Ik weet het niet.

Ik weet in alle geval wel dat ik nog vele leuke dingen met haar van plan was.  Jammer dat ik de kans niet gekregen heb.  Ik voelde mij zo groeien, ik was bezig een geweldige vent te worden aan haar zijde...

Alhoewel ik sinds haar uitleg vorige week begrijp waarom ze een einde gemaakt heeft aan onze relatie, begrijp ik nog altijd niet hoe ze aan zo een vertekend beeld van mij gekomen is...

Nog nooit heeft iemand die mij kent mij een slechte mens gevonden, integendeel, iedereen vind me (te) braaf en goed.  Als zij aan me denkt is het negatief.  Daar lig ik wakker van.

Ze vindt me homofoob omdat ik niet alleen naar een homofuif zou gaan (ik zou naar geen enkele fuif alleen gaan) en geen holebi's ken.

Ze vind me racistisch omdat ik Turkije en Egypte apenlanden vind.  Ik vergelijk de inwoners van die landen niet met apen, maar ik vind het apenlanden omdat je er iets voor hebt voor je het weet...  Denk maar aan "de hel van Tanger".  Dat is haar toch bekend.  Dat bedoel ik daarmee...

Ik (en zij ook) vond dat er zoveel positieve punten waren:

- ik was zo lief

- ik was zo eerlijk

- ik was betrouwbaar

- ze vond me zelfs knap

- we konden goed met elkaar praten

- ik was een werker en hielp haar waar ik kon

- ik zou zo goed geweest zijn voor haar en haar dochter

Weegt dat allemaal op tegen redenen die ze mij gegeven heeft:

- ik had geen passie.  Ik had wel een passie (voetbal) maar had deze voor haar opzij geschoven.  Dat is toch normaal bij prille liefde...  ZIJ was mijn passie.

- ze had het gevoel dat ze mijn hobby was, ik was te aanwezig, beklemmend.  Dat is toch normaal bij prille liefde dat je zoveel mogelijk bij je geliefde wil zijn.  We moesten er van profiteren, eens de school terug begon zouden we elkaar veel minder zien.

- ik was een te eenvoudige jongen.  Dat wist ze op voorhand en is een strekenvent en moeilijk karakter dan zoveel beter?

- ik was homofoob en racistisch.  Homofoob ben ik geenszins, ik ken die wereld gewoon niet maar wou het wel leren kennen.  Racistisch zou ik ook niet durven zeggen.  Ik heb een probleem met profiteurs en leeggangers dat wel.  Door een paar dwaze uitspraken heeft ze zich een verkeerd beeld van mij gevormd.

Ze heeft het geprobeerd, zoveel is zeker.  In plaats van met mij uitgebreid te praten heeft ze zich lastig gemaakt...

Ze heeft onze relatie meerdere kansen gegeven, zoveel is zeker.  In plaats van de frustraties op te kroppen had ze beter met mij gepraat over mijn domme opmerkingen die het haar lastig maakten.  Dan kon ik daar iets aan doen.

Dat hadden we moeten doen: grondig praten over onze opmerkingen en frustraties.  En dan geprobeerd hebben om beter te doen: een echte TWEEDE kans.  Hoeveel koppels gaan er uit elkaar zonder het een tweede kans te geven?  Weinig, of diegenen die elkaar zouden kapot maken als ze elkaar zien...

Ik hoop echt dat ze het licht nog ziet en ons een echte tweede kans wil geven.  Dat verdienen we beiden.  Ik heb echt het gevoel dat voor beiden iets moois in de vuilbak wordt gekieperd...

We waren allebei op zoek naar dat moois, we hebben beiden vele profielen zien passeren, een paar dates gehad en dan was het ineens bingo... Dat kan ze toch niet vergeten...

IK ZOU ZO GRAAG EEN ECHTE TWEEDE KANS KRIJGEN...

Mijn levenservaring die ik hier neergepend had heb ik verwijderd.  Op vraag van... omdat ze vond dat haar privacy geschonden was.  Ik begrijp het ergens wel.

Ik zal haar deze keer dan ook geen fictieve naam meer geven maar gewoon ZE noemen.

Jammer dat ik zo heb moeten aandringen om een deftige uitleg te krijgen ivm het einde van onze relatie.  Jammer ook de antwoorden die ik gekregen heb.  Ik ben teleurgesteld, vooral in mezelf maar ook in haar.

Ze was nog niet helemaal klaar voor een nieuwe relatie, maar met de juiste man zou het wel gelukt zijn.  Ik was niet de juiste man en wel om de volgende redenen...

- ze vond me een knappe, lieve, eerlijke en betrouwbare man, ze had het zo dikwijls gezegd

- ze vond het raar dat ik geen passie had, geen hobby.  Mijn enige passie/hobby was voetbal die had ik even opzij geschoven voor haar.  Ik vond dat niet zo raar?  Naar passie was ik op zoek in de vorm van een relatie, een gezin.  Ik dacht dat ik het gevonden had.

- ze had het idee dat dat zij mijn hobby was.  Ik wou inderdaad zoveel mogelijk van onze gezamelijke vrije tijd samen doorbrengen, daardoor vond ze mij "te aanwezig", "verstikkend".  Ik vond dat toch niet zo raar?  Ik weet dat het iets was wat ze niet gewoon was, maar is het niet normaal dat je zoveel mogelijk samen wil zijn bij een prille liefde?

- ze vond me een eenvoudige jongen, een te eenvoudige jongen.  Ik had nochtans voor onze eerste ontmoeting al gezegd dat ik een "eerlijke, eenvoudige jongen was".  Wat is er mis met een lieve, eenvoudige, eerlijke man?  Een werker die vooruit wil in het leven.

- ze had moeite met een aantal uitspraken die ik gedaan had:

* op een bus polen in Parijs had ik de opmerking gemaakt dat die mannen daar ook komen plakken.  Ze vond dat niet gepast, mensen in hokjes duwen, racistisch.  Ik kan alleen maar zeggen dat de Pool die mijn huis kwam plakken waarschijnlijk nergens anders zo goed ontvangen is.

* ik vond Turkije en Egypte apenlanden, ze vond dat racistisch.  Ik zei het maar om aan te geven dat je daar voor je het weet in een lastige situatie zit als je buiten je hotel komt.  Je wordt er aangeklampt en lastig gevallen.

* ze vond me homofoob en wel om mijn antwoord op de vraag: zou je alleen naar een homofuif gaan?  Neen dat zou ik niet doen.  Dus heb ik er schrik van = fobie = homofoob.  Ik zou ook niet alleen naar een kermisfuif, carnavalsfuif of eender welke andere fuif gaan.  Ben ik dan mensenschuw?

Ze had schrik dat ik tegen haar dochter zou zeggen dat haar zwarte vriendinnetje uit een apenland kwam... Op die tijd had ze mij toch al beter mogen kennen en weten dat ik dat nooit zou doen...

Ik weet zeker dat ze het echt geprobeerd heeft.  Toch vind ik dat ze een fout maakt en ons nog een kans had moeten geven.  Jammer dat ze niet duidelijk gezegd heeft hoezeer een aantal dingen op haar lever lagen...

In alle geval is het voor ons beiden enorm jammer dat het zo gelopen is...

Wat we enorm ontroerd en altijd zal bijblijven is de enorme steun die ik hier gekregen heb van vrienden, kennissen, collega's en zelfs mensen die ik bijna niet ken...