|
Ik wil toch een reactie posten op de blog die ze bijhoudt.
Ik hoop dat er iemand is die dit leest. Ik hoop dat iemand die dit leest haar kent en haar wil vragen om dit te lezen. Ik hoop ook op een reactie van haar. Ik hoop dat we samen op een avondje iets kunnen drinken of iets kunnen gaan eten. Dat we kunnen praten over die twee maanden. Mekaar beter proberen begrijpen. Dat zou mij heel veel deugd doen. Ze heeft alles op een rijtje gezet en een beslissing genomen. Ik hoop dat ze na dit lezen alles nog eens op een rijtje zet en merkt dat het positieve rijtje veel langer is dan het negatieve rijtje! Ik hoop ook dat ze niet te koppig of te hard voor zichzelf is om (ooit) op haar beslissing terug te komen...
Ze was zo blij: vlinderkes langs twee kanten. Maar er was ook paniek: hoe moet dat ook alweer een lief hebben. Wat moest ik dan zeggen? Ik had nog nooit een lief gehad! We deden dat goed. Het lukte wonderwel, echt waar, dat kan ze toch niet ontkennen?
Er kwamen herinneringen aan haar vorige relatie boven. Sommige zaken waren herkenbaar andere gingen helemaal anders. Dat is toch niet meer dan normaal. Maar goed dat het niet identiek liep met haar vorige relatie toch?
Wanneer vertel je aan wie dat je iemand hebt leren kennen? Aan haar vrienden in vrijgezellenland die ze "in de steek" gelaten had. Echte vrienden zouden zich niet in de steek gelaten voelen maar zouden blij moeten zijn dat ze het geluk gevonden had. Ze had het aan haar vrienden, haar ex en haar ouders verteld. Kort voor ze het uitmaakte. Dat doe je toch niet als je grote twijfels hebt of er aan denkt om er een punt achter te zetten? Nog één horde moesten we nemen: het aan haar dochter vertellen. We hadden afgesproken om dat niet te snel te doen maar om mij wel meer en meer in contact te laten komen met haar dochter. Ik had er al een paar keer contact mee gehad en dat ging wonderwel. Dat zei ze zelf! Is ze daar in paniek geraakt? Was ze bang van de reactie van haar dochter? Ze wist toch dat ik super ging zijn voor haar dochter? Schrik dat ik domme dingen ging zeggen in het bijzijn van haar dochter moest ze echt niet hebben. Diep vanbinnen weet ze ook wel dat dat een onterechte opmerking was dat ze maakte...
We doen het rustig aan, stap voor stap. Daar ben ik het toch niet mee eens. We zijn er ingevlogen en alles ging heel snel. Toen de paniek er kwam had ze daar duidelijk moeten over praten en hadden we een versnelling moeten terugschakelen. Zodra het schooljaar van start zou gaan moesten we dat toch doen.
Gaf ze het te snel op? Ze heeft me een aantal keer gezegd dat ik heel geduldig was. Zij had blijkbaar veel minder geduld. Ik vind dat ze meer geduld mocht gehad hebben. Ze had schrik om het uit te maken als we al langer zouden samen zijn. Ik denk dat dit meegespeeld heeft in haar beslissing om het zo snel op te geven.
Ja, ze liet de paniek de bovenhand nemen en kropte haar paniekgevoelens te veel op. Met de juiste man kon ze dat overwinnen. Ze vond dat ik niet de juiste man was. Ik vind van wel maar ik heb niet de kans gekregen die ik verdien om dat te tonen...
Ze heeft een beslissing genomen. Ik ben zeker van dat op het moment dat ze het mij zei nog twijfelde. Anders zou ze zo emotioneel niet geweest zijn, zou ze niet gezegd hebben dat ik een lieve man ben, zou ze 's anderendaags geen berichtje gestuurd hebben om te zeggen dat het triestig is. Ik vind dat ze (te) hard is voor zichzelf, voor mij, voor ons.
Ik wil een aantal dingen (belangrijke en dingen die leuk meegenomen zijn) opsommen die we al besproken hadden waardoor toch wel blijkt dat het zou klikken tussen ons:
- ze vind mij een lieve man, dat heeft ze nog herhaald toen ze het uitmaakte
- ze vind mij een knappe man
- ze vind mij een eerlijke man
- ze vind mij een verstandige man
- ze vind mij een betrouwbare man
- ze vind dat ik een vrouw goed weet te soigneren, dat heeft ze ook nog herhaald toen ze het uitmaakte
- ze wou niet verhuizen, ik wou wel naar daar verhuizen
- ze wou iemand zonder kinderen
- ze wou zelfs nog een kind, haar dochter wou zo graag grote zus worden
- ze heeft niets op mij aan te merken, dat heeft ze ook nog gezegd toen het uit was
- ik moet niets aan mij veranderen voor een volgende relatie
- we hadden het beiden moeilijk om iemand te vinden waarbij de eerste indruk al goed was
- zij had al rare mannen ontmoet, ik al rare vrouwen
Het probleem dat ze met mij heeft: ze vindt mij te braaf en te eenvoudig. Dat begrijp ik echt niet. Ze zou ons eens moeten vergelijken. Zij is nog braver dan ikzelf dat kan ze toch niet ontkennen. Te eenvoudig. Ze wist op voorhand dat ik een eerlijke normale vent was. Is zij dan zo complex, wil ze een strekenvent ofzo?
We kennen elkaar vrij goed. Als ja alles hierboven leest. Wat wil ze dan meer/anders aan een vent? Misschien heeft ze de kans van ons leven weggegooid!
Ik heb lastig gedaan tegen haar na de breuk. Aangedrongen op vragen op al mijn antwoorden. Ik vond dat ik daar recht op had, toch?
Ik vraag mij: heeft ze dan niets meer van sympathie voor mij? We zitten nu beiden weer dikwijls thuis, alleen in de zetel. Waarom kunnen we geen contact houden? Berichtjes sturen? Beetje chatten? Misschien ziet ze het licht dan terug, krijgt ze terug vlindertjes. Misschien heeft ze daar net schrik voor...
We hebben in die twee maanden vele leuke momenten gehad, teveel om hier op te noemen. Dat hoef ik ook niet te doen ze weet waarover ik het heb. Ze zal sindsdien nog leuken momenten gehad hebben. Maar ze kan toch niet ontkennen dat er nog veel meer leuke momenten zouden geweest zijn indien we samen gebleven waren...
ECHT WAAR: IEMAND LAAT HAAR DIT LEZEN! STUUR EEN REACTIE!
|
Gevolg vandaag met een houten hoofd opgestaan en dan naar het voetbal. Lang geleden maar het was leuk. Nostalgie. Heel mooi weer in Brugge, genoten van het zonnetje. Mijn ploegje heeft trouwens met 3-0 gewonnen.
