Altijd maar weer dezelfde vragen...

Dat ik te braaf en te eenvoudig ben is zever.  Ik heb het hier al verschillende keren geschreven, ze is braver dan ik. 

Te eenvoudig is ook zever.  Ik had nog nooit een serieuze relatie gehad.  Zo eenvoudig was het dus niet.  Dit was een gegeven waar we rekening moesten mee houden...

Dat ik niet de juiste man was voor haar?  Zou kunnen.  Maar dan vraag ik mij toch af op welk gebied.  Weken was ik wel de juiste de man.  Daarna blijkbaar niet meer.  Eén vraag houdt mij bezig: op welk gebied ben ik tekortgeschoten?

Vandaag dan maar terug op date geweest. Afspraak opnieuw in Gent.  Deze keer niet onder de stadshal maar 200m verderop.  De eerste indruk is niet wat die de vorige keer was.  Wel iets gelijkaardig gedaan, terrasje, wandeling, van de zon genoten.  Geen verkeerd meisje maar niet van het niveau wat ik had...

Nog met een aantal andere aan het chatten maar daar hetzelfde liedje,  niet hetzelfde niveau.  Weet niet goed wat gedaan, klotegevoel...

Ik wil toch een reactie posten op de blog die ze bijhoudt.

Ik hoop dat er iemand is die dit leest.  Ik hoop dat iemand die dit leest haar kent en haar wil vragen om dit te lezen.  Ik hoop ook op een reactie van haar.  Ik hoop dat we samen op een avondje iets kunnen drinken of iets kunnen gaan eten.  Dat we kunnen praten over die twee maanden.  Mekaar beter proberen begrijpen.  Dat zou mij heel veel deugd doen.  Ze heeft alles op een rijtje gezet en een beslissing genomen.  Ik hoop dat ze na dit lezen alles nog eens op een rijtje zet en merkt dat het positieve rijtje veel langer is dan het negatieve rijtje!  Ik hoop ook dat ze niet te koppig of te hard voor zichzelf is om (ooit) op haar beslissing terug te komen...

Ze was zo blij: vlinderkes langs twee kanten.  Maar er was ook paniek: hoe moet dat ook alweer een lief hebben.  Wat moest ik dan zeggen?  Ik had nog nooit een lief gehad!  We deden dat goed.  Het lukte wonderwel, echt waar, dat kan ze toch niet ontkennen?

Er kwamen herinneringen aan haar vorige relatie boven.  Sommige zaken waren herkenbaar andere gingen helemaal anders.  Dat is toch niet meer dan normaal.  Maar goed dat het niet identiek liep met haar vorige relatie toch?

Wanneer vertel je aan wie dat je iemand hebt leren kennen? Aan haar vrienden in vrijgezellenland die ze "in de steek" gelaten had. Echte vrienden zouden zich niet in de steek gelaten voelen maar zouden blij moeten zijn dat ze het geluk gevonden had.  Ze had het aan haar vrienden, haar ex en haar ouders verteld.  Kort voor ze het uitmaakte. Dat doe je toch niet als je grote twijfels hebt of er aan denkt om er een punt achter te zetten?  Nog één horde moesten we nemen: het aan haar dochter vertellen.  We hadden afgesproken om dat niet te snel te doen maar om mij wel meer en meer in contact te laten komen met haar dochter.  Ik had er al een paar keer contact mee gehad en dat ging wonderwel.  Dat zei ze zelf!  Is ze daar in paniek geraakt?  Was ze bang van de reactie van haar dochter?  Ze wist toch dat ik super ging zijn voor haar dochter?  Schrik dat ik domme dingen ging zeggen in het bijzijn van haar dochter moest ze echt niet hebben.   Diep vanbinnen weet ze ook wel dat dat een onterechte opmerking was dat ze maakte...

We doen het rustig aan, stap voor stap.  Daar ben ik het toch niet mee eens.  We zijn er ingevlogen en alles ging heel snel.  Toen de paniek er kwam had ze daar duidelijk moeten over praten en hadden we een versnelling moeten terugschakelen.  Zodra het schooljaar van start zou gaan moesten we dat toch doen.

Gaf ze het te snel op?  Ze heeft me een aantal keer gezegd dat ik heel geduldig was.  Zij had blijkbaar veel minder geduld. Ik vind dat ze meer geduld mocht gehad hebben.  Ze had schrik om het uit te maken als we al langer zouden samen zijn.  Ik denk dat dit meegespeeld heeft in haar beslissing om het zo snel op te geven.

Ja, ze liet de paniek de bovenhand nemen en kropte haar paniekgevoelens te veel op.  Met de juiste man kon ze dat overwinnen.  Ze vond dat ik niet de juiste man was.  Ik vind van wel maar ik heb niet de kans gekregen die ik verdien om dat te tonen...

Ze heeft een beslissing genomen.  Ik ben zeker van dat op het moment dat ze het mij zei nog twijfelde.  Anders zou ze zo emotioneel niet geweest zijn, zou ze niet gezegd hebben dat ik een lieve man ben, zou ze 's anderendaags geen berichtje gestuurd hebben om te zeggen dat het triestig is.  Ik vind dat ze (te) hard is voor zichzelf, voor mij, voor ons.

Ik wil een aantal dingen (belangrijke en dingen die leuk meegenomen zijn) opsommen die we al besproken hadden waardoor toch wel blijkt dat het zou klikken tussen ons:

- ze vind mij een lieve man, dat heeft ze nog herhaald toen ze het uitmaakte

- ze vind mij een knappe man

- ze vind mij een eerlijke man

- ze vind mij een verstandige man

- ze vind mij een betrouwbare man

- ze vind dat ik een vrouw goed weet te soigneren, dat heeft ze ook nog herhaald toen ze het uitmaakte

- ze wou niet verhuizen, ik wou wel naar daar verhuizen

- ze wou iemand zonder kinderen

- ze wou zelfs nog een kind, haar dochter wou zo graag grote zus worden

- ze heeft niets op mij aan te merken, dat heeft ze ook nog gezegd toen het uit was

- ik moet niets aan mij veranderen voor een volgende relatie

- we hadden het beiden moeilijk om iemand te vinden waarbij de eerste indruk al goed was

- zij had al rare mannen ontmoet, ik al rare vrouwen

Het probleem dat ze met mij heeft: ze vindt mij te braaf en te eenvoudig.  Dat begrijp ik echt niet.  Ze zou ons eens moeten vergelijken.  Zij is nog braver dan ikzelf dat kan ze toch niet ontkennen.  Te eenvoudig.  Ze wist op voorhand dat ik een eerlijke normale vent was.  Is zij dan zo complex, wil ze een strekenvent ofzo?

We kennen elkaar vrij goed.  Als ja alles hierboven leest.  Wat wil ze dan meer/anders aan een vent?  Misschien heeft ze de kans van ons leven weggegooid!

Ik heb lastig gedaan tegen haar na de breuk.  Aangedrongen op vragen op al mijn antwoorden.  Ik vond dat ik daar recht op had, toch?

Ik vraag mij: heeft ze dan niets meer van  sympathie voor mij?  We zitten nu beiden weer dikwijls thuis, alleen in de zetel.  Waarom kunnen we geen contact houden?  Berichtjes sturen?  Beetje chatten?  Misschien ziet ze het licht dan terug, krijgt ze terug vlindertjes.  Misschien heeft ze daar net schrik voor...

We hebben in die twee maanden vele leuke momenten gehad, teveel om hier op te noemen.  Dat hoef ik ook niet te doen ze weet waarover ik het heb.  Ze zal sindsdien nog leuken momenten gehad hebben.   Maar ze kan toch niet ontkennen dat er nog veel meer leuke momenten zouden geweest zijn indien we samen gebleven waren...

ECHT WAAR: IEMAND LAAT HAAR DIT LEZEN!  STUUR EEN REACTIE!

Mijn levensdroom.  Een kleine 20 jaar heb ik die gehad.  Ik droomde er van om ooit een meisje tegen te komen waar ik helemaal weg zou van zijn.  't Is niet dat ik nooit kansen heb gehad maar ik had op allemaal wel iets aan te merken.  Op een moment heb ik beseft: ze zal niet aan mijn deur komen bellen, dus ben ik er zelf naar op zoek gegaan.  Na een aantal maanden had ik ze gevonden.  Niets op aan te merken, zelfs kleine details kwamen overeen: we hielden van dezelfde muziek, we gingen allebei regelmatig lopen, we lusten dezelfde dingen wel/niet.  En het meest belangrijke: we voelden kriebeltjes voor elkaar.

Na een maand berichtjes sturen en twee afspraakjes hebben we ons samen gesmeten!  Ik had me direct een aantal vragen gesteld om te zien of dit was wat ik zocht:

- is ze eerlijk en betrouwbaar? zeker weten

- is ze verstandig? amai nog niet

- vind ik ze aantrekkelijk? jawadde 't zal nog niet.

- zijn er grote verschillen tussen ons waar ik niet mee om kan? nog niet gemerkt.

- kan ik mij vinden in haar levenssituatie? zeer zeker.

- zie ik een toekomst voor ons samen? 't zal wel zijn.

Dus gaan we er voor!  Ik vermoed dat ze zichzelf toch ongeveer dezelfde vragen heeft gesteld?

Twee maanden heeft mijn levensdroom geduurd.  En dan gedaan.  Vrijdag had ik haar nog in mijn armen in het zwembad van ons hotel, zaterdag samen in de sauna, zondag samen hand in hand door Parijs, maandag vrijgezel!

Ze heeft er een punt achter gezet.  Ik ben "te" braaf en "te" eenvoudig.  Is zij dan minder braaf dan ik?  Is zij dan minder eenvoudig dan ik?  Ok, ze sleurt meer bagage mee dan ik, en dan?

We hebben nu geen contact meer.  Ik vind het enorm jammer.  Twee maanden zagen we elkaar dagelijks of stuurden we berichtjes.  Dan plots niets meer: de leegte.  Ik zou zo graag met haar nog eens afspreken.  Samen die twee maanden overlopen.  Praten over koetjes en kalfjes.  Soms is er een kortsluiting in mijn hoofd en stuur ik haar een berichtje.  Ik zou het niet mogen doen maar het is sterker dan mezelf.  Ik mis haar enorm en zit enorm in de put.  Hoe meer dagen er voorbijgaan hoe erger het precies wordt.

Ik vraag me af of ze dan echt niet meer aan mij denkt?  Dat kan toch niet?  Heeft ze dan geen beetje sympathie meer voor mij?  Dat kan toch niet?

Het zou mij zo goed doen om van haar te horen...

In plaats van een beter gevoel krijg ik steeds een slechter gevoel.  Slechte dag vandaag, opnieuw tranen gelaten.  Ik mis haar enorm.  Denk de hele dag aan haar.  Denk ze is dit of dat aan het doen...  Het kan toch niet dat ze niet meer aan mij denkt?  Een mens kan van zijn hart toch geen steen maken?  Zijn gevoelens van de ene dag op de andere kan uitschakelen?

Soms denk ik dat het allemaal een droom is.  Maar wat was de droom dan?  Ik had een lief?  Of ik heb geen lief meer?

Ik wou dat ik klok kon terugdraaien naar die zaterdag 28 juni om half vier.  Dat we opnieuw kunnen beginnen.  Niet dat ik veel anders zou doen maar toch.  Iets rustiger aan misschien.

Momenteel zijn het weer dezelfde vragen bij het opstaan:

- voor wie sta ik op

- voor wie ga ik werken

- voor wie ....

Twee maanden lang was er een antwoord op die vraag: voor twee meisjes deed ik het allemaal...

Soms knapt het eens, een kortsluitingske en stuur ik haar nog een berichtje.  Ik zou het niet mogen doen, ik weet het.  Het is sterker dan mezelf.  Ze antwoordt niet meer, jammer.  Ik had zo graag contact met haar gehouden.  3 maanden hadden we bijna dagelijks contact.  Toen plots van de ene dag op de andere niets meer... Om zot van te worden.

... dat is de titel van haar blog over onze relatie.  Dat is denk ik ook de beste samenvatting van waarom ze beslist heeft om er een punt achter te zetten.  Raar.  Had ik op een ander moment in haar leven gekomen, zou het dan wel gelukt zijn?  Heel raar.

Deze morgen (eigenlijk middag) trouwens opgestaan met lichte hoofdpijn, kleine kater.  Gisteren doorgezakt met de vriendjes.  't Was wel leuk maar toch.  Ik had niet gedacht dat ik dat zo snel terug zou meemaken om de zondag tot de middag in bed te leggen met een kater...

Opgestaan met een slecht gevoel.  Geen kater, niets gedronken gisteren, thuisgebleven.  Leek me het veiligste.

Er was gisteren een verjaardagsfeestje waar ik echt naar uitgekeken had.  Zou ze aan me gedacht hebben?  Ik vermoed van wel.  Zou mijn naam er gevallen zijn?  Ik vermoed van wel. 

Ze heeft zeker "strange entity" van Oscar and the Wolf gespeeld op haar feestje.  Ze was zot van dat nummer, ik ook.

Rare dag.  Opstaan met een slecht gevoel.  Radio opzetten.  Stubru.  De afrekening.  Op de 4e plaats: Oscar and the Wolf met "strange entity".  Radio terug afgezet of 't was weer bleiten...

Ik had haar een berichtje gestuurd om haar geluk te wensen met haar verjaardag.  Ze schreef onder andere terug dat ze weet dat ik nog veel aan haar denk.  Ze belooft dat dat gaat beteren.  Ik ken mezelf: het gaat duren tot ik opnieuw iemand tegenkom waarmee ik het zie zitten.  Aangezien zij pas de derde ooit was waarmee ik het zag zitten kan dat dus nog heel lang duren.  Misschien kom ik zo niemand meer tegen en blijf ik hier voor de rest van mijn dagen mee zitten. 

Momenteel is er maar één die iets aan mijn gevoel kan veranderen...

Alé, ze denkt dan toch niet negatief over mij.  Daar ben ik toch blij om.  Ze zou de eerste zijn die me kent en negatief over mij denkt.

Ik ben gewoon te braaf, te eenvoudig.  Ik was niet de juiste man op het juiste moment.  Raar.  Ik vond haar nog vele malen braver dan mezelf.  Daarom deed ik ook mijn uiterste best om goed over te komen.

Te eenvoudig?  Neen, ik sleur geen bagage mee uit het verleden.  Er zullen er zo niet veel zijn op hun 37e.  Is dat dan zo erg.

Ze had een vent die ze lief, knap, eerlijk en verstandig vond.  Eén waar ze voor gevallen was.  Wat willen vrouwen nog meer? 

Ik denk dat ze er gewoon nog niet klaar voor is.  Niet voor mij, niet voor iemand anders.  Ze zal op iedereen wel iets aan te merken hebben.  Volgens mij heeft de gedachte van een gelukkig gezinnetje haar in paniek gebracht.  Misschien had ze de gedachte dat het weer mis zou  lopen?  Faalangst?  Verlatingsangst?  Ik weet het niet.

Ik weet in alle geval wel dat ik nog vele leuke dingen met haar van plan was.  Jammer dat ik de kans niet gekregen heb.  Ik voelde mij zo groeien, ik was bezig een geweldige vent te worden aan haar zijde...

Alhoewel ik sinds haar uitleg vorige week begrijp waarom ze een einde gemaakt heeft aan onze relatie, begrijp ik nog altijd niet hoe ze aan zo een vertekend beeld van mij gekomen is...

Nog nooit heeft iemand die mij kent mij een slechte mens gevonden, integendeel, iedereen vind me (te) braaf en goed.  Als zij aan me denkt is het negatief.  Daar lig ik wakker van.

Ze vindt me homofoob omdat ik niet alleen naar een homofuif zou gaan (ik zou naar geen enkele fuif alleen gaan) en geen holebi's ken.

Ze vind me racistisch omdat ik Turkije en Egypte apenlanden vind.  Ik vergelijk de inwoners van die landen niet met apen, maar ik vind het apenlanden omdat je er iets voor hebt voor je het weet...  Denk maar aan "de hel van Tanger".  Dat is haar toch bekend.  Dat bedoel ik daarmee...

Ik (en zij ook) vond dat er zoveel positieve punten waren:

- ik was zo lief

- ik was zo eerlijk

- ik was betrouwbaar

- ze vond me zelfs knap

- we konden goed met elkaar praten

- ik was een werker en hielp haar waar ik kon

- ik zou zo goed geweest zijn voor haar en haar dochter

Weegt dat allemaal op tegen redenen die ze mij gegeven heeft:

- ik had geen passie.  Ik had wel een passie (voetbal) maar had deze voor haar opzij geschoven.  Dat is toch normaal bij prille liefde...  ZIJ was mijn passie.

- ze had het gevoel dat ze mijn hobby was, ik was te aanwezig, beklemmend.  Dat is toch normaal bij prille liefde dat je zoveel mogelijk bij je geliefde wil zijn.  We moesten er van profiteren, eens de school terug begon zouden we elkaar veel minder zien.

- ik was een te eenvoudige jongen.  Dat wist ze op voorhand en is een strekenvent en moeilijk karakter dan zoveel beter?

- ik was homofoob en racistisch.  Homofoob ben ik geenszins, ik ken die wereld gewoon niet maar wou het wel leren kennen.  Racistisch zou ik ook niet durven zeggen.  Ik heb een probleem met profiteurs en leeggangers dat wel.  Door een paar dwaze uitspraken heeft ze zich een verkeerd beeld van mij gevormd.

Ze heeft het geprobeerd, zoveel is zeker.  In plaats van met mij uitgebreid te praten heeft ze zich lastig gemaakt...

Ze heeft onze relatie meerdere kansen gegeven, zoveel is zeker.  In plaats van de frustraties op te kroppen had ze beter met mij gepraat over mijn domme opmerkingen die het haar lastig maakten.  Dan kon ik daar iets aan doen.

Dat hadden we moeten doen: grondig praten over onze opmerkingen en frustraties.  En dan geprobeerd hebben om beter te doen: een echte TWEEDE kans.  Hoeveel koppels gaan er uit elkaar zonder het een tweede kans te geven?  Weinig, of diegenen die elkaar zouden kapot maken als ze elkaar zien...

Ik hoop echt dat ze het licht nog ziet en ons een echte tweede kans wil geven.  Dat verdienen we beiden.  Ik heb echt het gevoel dat voor beiden iets moois in de vuilbak wordt gekieperd...

We waren allebei op zoek naar dat moois, we hebben beiden vele profielen zien passeren, een paar dates gehad en dan was het ineens bingo... Dat kan ze toch niet vergeten...

IK ZOU ZO GRAAG EEN ECHTE TWEEDE KANS KRIJGEN...

Mijn levenservaring die ik hier neergepend had heb ik verwijderd.  Op vraag van... omdat ze vond dat haar privacy geschonden was.  Ik begrijp het ergens wel.

Ik zal haar deze keer dan ook geen fictieve naam meer geven maar gewoon ZE noemen.

Jammer dat ik zo heb moeten aandringen om een deftige uitleg te krijgen ivm het einde van onze relatie.  Jammer ook de antwoorden die ik gekregen heb.  Ik ben teleurgesteld, vooral in mezelf maar ook in haar.

Ze was nog niet helemaal klaar voor een nieuwe relatie, maar met de juiste man zou het wel gelukt zijn.  Ik was niet de juiste man en wel om de volgende redenen...

- ze vond me een knappe, lieve, eerlijke en betrouwbare man, ze had het zo dikwijls gezegd

- ze vond het raar dat ik geen passie had, geen hobby.  Mijn enige passie/hobby was voetbal die had ik even opzij geschoven voor haar.  Ik vond dat niet zo raar?  Naar passie was ik op zoek in de vorm van een relatie, een gezin.  Ik dacht dat ik het gevonden had.

- ze had het idee dat dat zij mijn hobby was.  Ik wou inderdaad zoveel mogelijk van onze gezamelijke vrije tijd samen doorbrengen, daardoor vond ze mij "te aanwezig", "verstikkend".  Ik vond dat toch niet zo raar?  Ik weet dat het iets was wat ze niet gewoon was, maar is het niet normaal dat je zoveel mogelijk samen wil zijn bij een prille liefde?

- ze vond me een eenvoudige jongen, een te eenvoudige jongen.  Ik had nochtans voor onze eerste ontmoeting al gezegd dat ik een "eerlijke, eenvoudige jongen was".  Wat is er mis met een lieve, eenvoudige, eerlijke man?  Een werker die vooruit wil in het leven.

- ze had moeite met een aantal uitspraken die ik gedaan had:

* op een bus polen in Parijs had ik de opmerking gemaakt dat die mannen daar ook komen plakken.  Ze vond dat niet gepast, mensen in hokjes duwen, racistisch.  Ik kan alleen maar zeggen dat de Pool die mijn huis kwam plakken waarschijnlijk nergens anders zo goed ontvangen is.

* ik vond Turkije en Egypte apenlanden, ze vond dat racistisch.  Ik zei het maar om aan te geven dat je daar voor je het weet in een lastige situatie zit als je buiten je hotel komt.  Je wordt er aangeklampt en lastig gevallen.

* ze vond me homofoob en wel om mijn antwoord op de vraag: zou je alleen naar een homofuif gaan?  Neen dat zou ik niet doen.  Dus heb ik er schrik van = fobie = homofoob.  Ik zou ook niet alleen naar een kermisfuif, carnavalsfuif of eender welke andere fuif gaan.  Ben ik dan mensenschuw?

Ze had schrik dat ik tegen haar dochter zou zeggen dat haar zwarte vriendinnetje uit een apenland kwam... Op die tijd had ze mij toch al beter mogen kennen en weten dat ik dat nooit zou doen...

Ik weet zeker dat ze het echt geprobeerd heeft.  Toch vind ik dat ze een fout maakt en ons nog een kans had moeten geven.  Jammer dat ze niet duidelijk gezegd heeft hoezeer een aantal dingen op haar lever lagen...

In alle geval is het voor ons beiden enorm jammer dat het zo gelopen is...

Wat we enorm ontroerd en altijd zal bijblijven is de enorme steun die ik hier gekregen heb van vrienden, kennissen, collega's en zelfs mensen die ik bijna niet ken...