Terwijl ik vele kilometers verder in mar del plata aan het zwemmen was, liep de grote vakantie hier in Uruguay ten einde en opende alle scholen hun deuren. Vanaf 5 maart kleurden de straten hier wit en lopen alle lagere school kinderen die naar een publieke school gaan  hier rond met een witte (labo)short en donkerblauwe strik. Deze scholen zijn gratis en met hun uniform aan mogen ze ook gratis de bus nemen. Private scholen hebben andere uniformen eigen aan hun school en zijn niet gratis. Je hebt hier ook de lagereschool van 6 tot 12 jaar en de middelbareschool van 12 tot 18 jaar. Alle kinderen kunnen kiezen of ze in de voormiddag van 8u tot 12u of in de namiddag van 13u tot 17u naar school gaan (maar elke dag hetzelfde natuurlijk). Per week hebben de kinderen hier dus veel minder les dan bij on in België.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Maar goed, de comedor waar ik vanaf maart in de namiddag ga helpen is een gebouw met refter, keuken en nodige toebehoren te midden in de wijk ‘marconi’. Een wijk die in de week volledig wit kleurt en waar een overvloed aan éénkamershuisjes en gangetjes is, je begrijpt het wel. De comedor, opgericht door Freddy maar nu in handen van zijn collega broeder Jean-Paul (een canadees), is een plaats waar 400 kinderen uit de wijk, in de week tussen 16u en 17.30u een ‘merendero’ komen eten of ook 4-uurtje. Een groep vrijwilligers staat hier dagelijks voor klaar. Klassieker dat ze elke dag voorgeschoteld krijgen is warme chocolademelk met een ‘alfagor’ Dit lekkers kan je het best vergelijken met een driedubbele princenkoek gedrenkt in chocolade. Hét tussendoortje bij uitstek dat je hier vindt in alle kleuren en maten. Samen met nog andere variabele koekskes, cake, pudding of gelatine vormt dit hun 4-uurtje. Voor velen is dit ook het laatste dat ze die dag te eten krijgen.

Ergens wringt dit wel een beetje, al dat zoets en ongezonds dat ze dagelijks voorgeschoteld krijgen. Het zou beter voor hen zijn als ze af en toe een stuk fruit of brood krijgen. Maar ja, we zijn blij dat al dat lekkers een gift is aan de comedor van een bedrijf hier in Uruguay (weliswaar vervallen maar nog eetbaar!), en fruit voor 400 kinderen zou Jean-Paul al gauw een bom geld kosten. Zeker nu dat het hier een slechte oogst is geweest en de groenten en het fruit veel duurder zijn dan normaal. Maar toch…

Naast dit 4-uurtje is er ook gelegenheid voor naschoolsebegeleiding, en dit is waar ik mijn namiddagse energie in steek. Ongeveer een 60-tal kinderen zijn voor deze klasjes  ingeschreven en komen hun huiswerk maken. Om 15.30u stroomt de eerste groep kinderen binnen, zij die in de voormiddag naar school gaan, en hebben tijd tot 17u. Daarna komt de tweede iets kleinere groep hun huiswerk maken tot 18u. Samen met Cecilia (een sociaal assistente) en José (een oud-leraar) begeleiden we de kinderen zo goed mogelijk met het (correct) maken van hun huiswerk of geven ze wat oefeningen. Want ook als ze geen huiswerk hebben is het toch de bedoeling dat ze komen (helaas lukt dat niet altijd). De kinderen worden verdeeld in twee klasjes en wij lopen rond, bekijken hun huiswerk en helpen waar nodig. En met een ongediciplineerde joelende bende heb je met drie je handen wel vol. Maar ze hebben onze hulp wel nodig. Moesten ze niet naar hier komen zouden ze hun huiswerk niet maken en nog meer achterstand op lopen. Helaas is het niet alleen niet willen maar ook niet kunnen. Vele ouders besteden geen aandacht aan hun kinderen of kunnen niet lezen en schrijven en dus ook niet helpen. Anderen hebben ook niet het nodige schoolmaterial (potlood, gom, passer, huiswerkblaadjes, …) om hun huiswerk te maken.

Het nivo van deze kinderen is echt wel schrijnend. Franklin zit in het vijfde leerjaar en weet niet hoeveel 5x1 is. Matias in het derde leerjaar en kent de tafel van 2 niet. Pamela zit ook in het vijfde en moet op haar vingers tellen hoeveel 20-6 is. Nicolas zit in het zesde en weet niet hoeveel 4x7 is. Op gebied van taal heb ik er minder zicht op maar zelfs ík haal taalfouten uit hun zinnen (!) en zelfs al schrijf je iets op bord dan copiëren ze het nog vol fouten. Volgens mij toch ook een gebrek aan begeleiding op school. Hoe geraakt een leerling anders in het vijfde of zesde leerjaar zonder de tafels te kennen? Arme kinderen! Ik ben dus blij dat ik hen hiermee kan helpen en wat extra kan bij brengen.

Ook ‘s zaterdags is er activiteit in de comedor. Vanaf 9.30u zijn we met een aantal vrijwilligers in de weer om tegen ‘s middags een warme maaltijd klaar te maken voor meer dan 400 hongerige kindermonden. (Das nog wat anders dan 100 man op kamp!)

Nelly (mijn pleegmoeder) en Christin staan achter het vuur en zorgen ervoor dat alles naar smaak is en vlotjes verloopt. Zij hebben reeds vele jaren ervaring en het draait in de keuken dan ook als een geoliede machine. Afwisselend is het de ene week een hutsepot van tomatensaus, groenten en rijst en de andere week met pasta. We plaatsen de volle borden op tafel en vullen de glazen en vanaf 12u stromen de kinderen binnen in groepjes van 12 per gedekte tafel. Ze eten hun bord leeg (anders geen dessert, een ramp voor elk kind!), brengen hun bord, lepel en beker naar het afwas-team, ontvangen hun dessert (meestal chocolat) en ze gaan weer naar buiten. We dekken de tafel opnieuw voor de volgende groep, en zo gaat het verder tot ongeveer 13.30u. Veel heen en weer geloop, maar het blijft overzichtelijk! Dan rest er nog de opkuis en een siësta.

Voila, dit is wat ik in de namiddag doe en wat er zoal gebeurd in de comedor. In de voormiddag ga ik nog steeds helpen bij de zusters van calcuta. De komende week is het hier paasvakantie, net zoals bij jullie en is er geen comedor. ‘k Heb dus ook een beetje vakantie. Tijdens de Paasweek valt er hier in Uruguay vanalles te beleven, wat dat is moet ik nog ontdekken en vertel ik jullie later wel. Sinds vandaag schijnt de zon hier weer. Het heeft een hele week geregend in Uruguay en Argentinië met overstromingen in het binnenland tot gevolg. Maar Montevideo is daar van gespaard gebleven.

vele groetjes,
¡ciao!

ann.