Mijn nichtje Katrien komt terug uit Cambodja. Oef zou ik zeggen, maar van de andere kant: 't is een heel sterke madam..........
Lees zelf maar van haar belevenissen:
Een zeer goede dag iedereen!
Zoals de titel van deze nieuwsbrief al doet vermoeden: Cambodja heeft zich van z'n goede (tot zeer goede) en slechte kanten aan mij laten zien, het is vandaag dag 65 en het is tijd voor nieuwe horizonten. Een nieuw land dus. Na wat snuisteren in boeken en veel babbelen met andere reizigers heb ik een nieuwe bestemming gevonden. 'k Heb het maar van horen zeggen, maar het schijnt een land te zijn met kathedralen als enige bergen en onder de wolken mensen als dwergen.
Jep, ik kom naar huis. En ja, dat is 17 dagen vroeger dan gepland. Precies drie maanden geleden, op 1 september ben ik begonnen aan een tocht die me van Griekenland over Italie en na een korte plaspauze in Brussel door een flink deel van Zuid-Oost-Azie heeft geleid.
Ik heb de bosbranden op de Peloponnesos gezien en geroken.
Ik ben in een kletterende regenbui door de Viros-kloof getrokken.
Ik heb gelati gegeten in Gubbio en truffel in Perugia.
Ik heb de fresco's van Giotto gezien in Asisi en die van Michelangelo in Rome.
Ik heb olifanten bereden, slangen gezien, alle vissen van de zee geteld.
Ik heb tussen Unesco-werelderfgoed gewandeld in Sukhotai, Angkor, Champasak en Luang Prabang.
Ik heb fantastische mensen leren kennen en ongelooflijke niksnutten.
Ik heb oog in oog gestaan met de mooiste boeddhabeelden.
Ik heb de beginselen van de Thaise massage geleerd.
Ik heb het koud gehad in Muang Sin en heb gezweet in Sihanoukville.
Ik heb Bangkok stap voor stap leren kennen en ben er een beetje van gaan houden.
Ik heb Boeddhistische feestdagen meegemaakt.
Ik heb gefietst, gevaren, gezwommen.
Ik heb in de Thaise jungle geslapen, ik heb in een dorp van de Lenten-stam geslapen in Laos, ik heb op een boot midden op zee geslapen.
Ik heb genoten van de occasionele warme douche en de occasionele doenbare matras.
Ik heb elf landgenoten zonder kleerscheuren (hoewel) en botbreuken door Laos geleid.
Ik heb curries gegeten, amok-vis, larp, kip met cashewnoten, tom yam-soep, pad thai-noedels, inktvisjes, reusachtige garnelen en massa's verse vruchten en -sappen.
Ik heb Chang gedronken in Thailand, Beerlao in Laos en Angkorbeer in Cambodja.
Ik heb op het strand liggen blokken tot ik wist wat decompressieziekte was en hoe ik het teveel aan stikstof in mij lichaam kon berekenen.
Ik heb gemopperd, gegniffeld, gehuild, gepiekerd en dubbel gelegen van 't lachen.
Ik heb gelezen over de Rode Khmer, over de aankomst van de Fransen in Laos, over de zeer aparte geschiedenis van Thailand, want nooit gekoloniseerd.
Ik heb met monniken gepraat, met expats, met leraars, met kinderen.
Ik heb me afgevraagd wat ik hier deed.
Ik heb me dat niet meer afgevraagd.
Ik ben een kei geworden in niks doen en heb geleerd om veel tijd te besteden aan pietluttigheden.
Ik heb de voorbije 3 maanden in 8 vliegtuigen gezeten.
Ik heb uuuuuren doorgebracht in bussen, in pickup-trucks, op boten, in tuktuks, achterop brommekes en in treinen.
Nu wil ik
een bruine boterham met hazelnootpasta
met mijn lief over de markt lopen
joggen rond het Josaphatpark
in bad liggen in Schaarbeek
pizza eten met mijn vriendinnen
mijn karreke volladen in de bio-planet
op mijn stylo zitten bijten op een of andere persconferentie
een kerstboom gaan kopen
de spinazie-pasta-schotel van mijn ma met grote happen verslinden en daarna buikpijn hebben
niet hoeven te denken waar ik vanavond ga slapen
mijn broers vragen hoe het met hun verbouwingen gaat
een trui dragen
door het raamke van een Brusselse tram naar de lichtjes van mijn stad kijken.
Meer moet dat niet zijn.
En dus stap ik deze nacht nog het vliegtuig op, om morgen (vrijdag) in de voormiddag te landen. Halt! Spoed u niet naar Zaventem! Ik land in een van onze buurlanden (dat ene favoriete buurland van me waar je vla, katjesdrop en Brabants worstenbrood kan kopen) en neem dan de trein. Voor de echte fans: jammer, maar je kan me voorlopig niet bellen. Mijn gsm ligt ergens in een lade in Schaarbeek, en mijn huurders vertrekken pas zaterdag. Geen nood, ik heb mijn huisje al meer dan twee maanden op mijn rug, een extra nachtje kan er nog wel bij 
Natuurlijk ga ik dingen missen.
Altijd buiten zijn.
Het avondlijke gezelschap van gekko's, krekels en padden.
Zomaar op straat de lekkerste dingen van een kraampje kunnen plukken.
Tijd hebben voor alles.
De zon die zo schoon ondergaat.
Maar de wereld blijft nog wel efkes bestaan, de deur gaat niet dicht achter mij.
Wat hebben wij hieruit geleerd?
Heel veel, maar daar hoef ik jullie echt niet mee lastig te vallen.
Onthoud alleen dit:
1. Alles in dit bestaan is niet meer dan wat je er zelf van maakt.
2. Neem altijd en overal een wc-papier, een fles water en een boek met je mee.
3. Blijf lachen, alles komt goed!
Daarmee is eigenlijk alles gezegd.
Heel veel groetjes en tot gauw,
Katrien
omdat ik weet dat jullie een hekel hebben aan te lang uitgesponnen dankbetuigingen na een voorstelling, schrijf ik ze hier vanonder. sla ze gerust over, ga naar de foyer en bestel een pint. ik zie jullie straks wel bedankt rough guide, trotter en petit fute
bedankt teva-sandalen, jullie waren trouw en onverwoestbaar
bedankt vrt, voor de loopbaanonderbreking
bedankt meneer Bach, voor het verzachten van de te lange uren op de bus
bedankt anders reizen, voor alweer een geweldige kans
maar surtout, bedankt jullie allemaal, u was een fijn publiek! het was leuk om te zien hoe deze nieuwsbrieven werden doorgstuurd, vertakten en bij nieuwe mensen terechtkwamen, zodat jullie nu met zo'n zestig tegelijk aan het lezen zijn. bedankt voor de supertoffe reacties ook. of het nu een beschrijving van de dagelijkse redactiebeslommeringen was, het weerbericht uit Sint-Ulriks-Kapelle of een mailtje van iemad die ik al tijden niet meer gehoord had: het deed deugd!
29-11-2007 om 14:05
geschreven door Ulrik Boon 
|
