Hallo,

Misschien hebben sommigen van jullie mijn coma-verhaal al gehoord op Radio 2 of gezien op Telefacts.  Een hersenbloeding die leidde tot enkele maanden coma en een lange, lange revalidatie die nu trouwens nog altijd doorloopt. Ik wil er toch nog eens op drukken dat de gevolgen van hersenletsels heel uiteenlopend en heel ingrijpend kunnen zijn.

In 2001 was ik een energieke jongeman die zijn draai in het leven had gevonden. Ik was een spoedgevallenverpleegkundige in Vilvoorde. In mijn vrije uren was ik ook  brandweerman/ambulancier bij brandweer Asse, vooral voor voorpost Dilbeek.

Wat gebeurde er?

Op 23 september 2001 kreeg ik tijdens een fuif een ferme slag onder mijn oog. Ik was daar als Security-vrijwilliger en wou 2 vechtende partijen uit elkaar houden, toen een derde persoon mij totaal onverwachts die klop gaf.  Ik bleef een week thuis met een goeie hersenschudding en ging daarna 3 weken terug werken. Onder voortdurende hoofdpijn weliswaar.

Op 23 oktober gebeurde het dan ! Door een hersenbloeding als gevolg van die klap ging ik voor maanden in coma. In december 2001 ging ik dan van het AZ te Jette - nog steeds in coma- naar de Bijtjes (nu Inkendaal) te Vlezenbeek. Daar werd ik van een bedlegerige comapatiënt weer een stukje mens. Uit een coma geraken duurt echt veel langer dan op de tv getoond wordt. Ik kon niet spreken of stappen of naar het toilet gaan. Pas na maanden oefenen kon ik wat moeilijke stappen zetten. Hele reeksen oefeningen heb ik gedaan om terug te leren slikken en te spreken. ’t Heeft allemaal vreselijk lang geduurd. Maar hier sta ik weer!

Ik zal moeten leren aanvaarden dat ik nooit terug de oude Ulrik zal worden en dat is verschrikkelijk moeilijk.  Vooral heel de tijd afhankelijk zijn van anderen was echt hard te verteren.

Wat zijn de gevolgen nu nog:

-traag en vervormd spreken.

-een geheugen als een zift. Ik weet bijvoorbeeld totaal niet meer wat ik gisteren heb gegeten.

-de restletsels van een halfzijdige verlamming. Rechter been is geopereerd in Pellenberg en dat is prima gedaan. Maar mijn rechterarm dat is nog een ander paar mouwen: die is nog helemaal verkrampt en ik kan hem nog niet gebruiken.

-De brandweer: die zijn mij altijd volop blijven steunen. Dat zijn echt stuk voor stuk geweldige gasten. Toen ik nog in mijn rolstoel zat, sleurden ze mij overal mee naartoe. Ik kan er natuurlijk niet meer in het heetst van de strijd bijstaan en dat doet wreed pijn. Maar ze willen mij er nog altijd bijhebben voor de inventaris, voor de jogging van Asse, voor de jaarmarkt van Dilbeek en bij het jaarlijkse Barbara-feest, de patroonheilige van de brandweer.  Bedankt mannen !


-’t Werk: dat is wat minder. Naar de spoed kon ik blijkbaar niet meer terug. Mijn droom om terug te keren als verpleegkundige had ik al lang laten varen. Ik zou graag de inschrijvingen willen doen en de triage. Maar dat is nog niet voor direct. Nu sta ik nog steeds in Vilvoorde op MKG (minimale klinische gegevens). Een burgerdienst: ingeven van medische gegevens in de computer.

Ik zou jullie willen waarschuwen! Pas toch op met jullie hoofd!!! Je hebt er maar een.

08-02-2007 om 22:17 geschreven door Ulrik Boon