Ik ben Bertje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam BBA.
Ik ben een man en woon in West-Vlaanderen (België) en mijn beroep is Postbode.
Ik ben geboren op 01/08/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Browsergames, Wielrennen, Badminton, Sociaal Vertier.
Ik hoop door te schrijven weer een gezonde relatie met eten te kunnen krijgen.
mijntweededieet
Therapeutisch eetdagboek
29-07-2017
Hangry
Goeiemiddag Dagboek,
Het was weer werken geblazen deze ochtend. Het viel dik tegen en ik slaap normaliter erna een paar uren om aan het weekend te kunnen beginnen. Helaas: er is vrij veel drukte in de straat en echt lekker geslapen heb ik niet.
Ik ben hangry. Ken je dat woord? Het is een versmelting van 'hungry' en 'angry'. Het komt er op neer dat ik chagrijnig word van de honger.
Voor het werk heb ik twee cupcakes gegeten, tijdens het werk een koffiekoek en een Canada Dry, na het werk gestopt in de Lunchgarden voor een mini taboule, een frambozengebakje en een croissant. Uiteraard met twee black coffee's erbij...
Het begint een traditie te worden na het werken op zaterdag om even me-time te nemen in de Lunchgarde. Op zich zou daar ook niets mis mee zijn, maar ik zou er dan beter gewoon lunchen dan snacken. Het zal qua prijs op hetzelfde niveau zitten, maar ik zal langer verzadigd zijn.
Het is vroeg in de morgen, maar het is al klaar buiten. Ik heb de late shift, maar heb er ook van geprofiteerd om (te) laat op te staan. Snel nog dit berichtje typen, een koffie slurpen en nog een cupcake naar binnen werken. Gisterenavond is ongeveer de helft uitgedeeld geweest, vandaag volgt de andere helft op mijn werk. Het zal best zijn dat ze hier niet meer in huis zijn.
Ik neem mezelf voor om vandaag een broodje te kopen in de Spar of de Carrefour en geen foute keuzes te maken. Een fles water neem ik zo meteen ook mee op weg. Maar nu snel die koffie verder binnen gieten, of ik kom nog te laat.
Ik weeg mezelf bijna dagelijks en ken daarom de schommelingen in mijn ochtend- en avondgewicht ook. Dat kan tot een volledige kilogram gaan en daarom ga ik meestal ook 's ochtends op de weegschaal staan. Sinds kort hebben we thuis een sterke manuele weegschaal, omdat het aantal tienden van een kilo die ik verlies of bijkom er niet meer toe doen. Het getal is immers te groot geworden om daarom nog mee rekening te houden. Gisterenavond bij het maken van dit online dagboek schoot de wijzer resoluut naar 112 kilogram. Als je weet dat ik 'slechts' 1,75 meter lang ben weet je dat dit veel te veel is. Overdreven gespierd ben ik ook al niet. Nee, ik sta gewoon veel te vet. Met alle gezondheidsrisico's die daarmee gepaard gaan.
Toch geloof ik dat ik het tij kan keren, ook al mislukt het afvallen al jaren. In 2010 had ik hier ook al een blog waarin ik schreef hoe ik van 125 kilogram naar 75 eenheden ging. Ik deed er een volledig jaar over en ben toen letterlijk op Nieuwjaarsdag beginnen diëten. Hamburgers in porties verdelen, boterhammen tellen, bakken in olijfolie en de olie in de pan gieten met een eetlepel in plaats van cirkeltjes te tekenen met de fles zelf. Ik heb het allemaal gedaan, heel gedisciplineerd. Het lukte, maar mijn leven stond wel enkel in functie van het diëten. Ik was werkloos en had iets positiefs nodig om op te richten om het feit dat ik -in mijn ogen- geen werk 'kreeg' te verwerken, na jaren hard gestudeerd te hebben.
Mijn leven is eindelijk wat gestabiliseerd. Ik blijf werken bij Bpost, omdat ik na wat zijsprongen heb gezien wat ik absoluut niet wil en dat het gras elders niet altijd groener is dan bij het postbedrijf. En voor mij is de losse band met collega's en een niet al te hiërarchische structuur belangrijker dan ik voordien dacht. Daarnaast hebben we ook een huis aangekocht, dus impulsief iets anders gaan doen zou er sowieso niet meer bij zijn. Ik heb vrienden die om me geven, een vriendin die zielsveel van me houdt en ouders die me vaker willen zien dan nu het geval is. Enkel ik lijk soms niet gelukkig te zijn. Ik wijt het aan mijn werk: het vroege opstaan, de flexibiliteit die van mij wordt gevraagd, de overuren die niet opgenomen kunnen worden, het slaapgebrek.
Ik had altijd al excuses weet ik nu. Toen ik zittend werk deed was het excuus voor het bijkomen in gewicht dat ik onvoldoende beweging had. Maar ook als voltijds werkende postbode die nogal wat overuren doet kom ik (langzaam, maar zeker) bij. Als je weet hoe hard wij werken is dat opmerkelijk. Ligt dat dan allemaal aan mijn eetpatroon? Als ik eerlijk ben met mezelf moet ik schuld bekennen. Het is ook allemaal zo lekker en aanlokkelijk: boterkoeken met pap en chocolade, een warm worsten- of currybroodje in de ochtend, al dan niet afgewerkt met mayonaise of ketchup, een lekker Snickers en een suikerrijk drankje bovenop. Ik zal het er wel afwerken...om enkele uren later alweer iets ongezonds te kopen.
Ja, ik beschik nochtans over eigengemaakte (lees: mijn vriendin) lunches. Die zijn ook best lekker, maar blijven soms staan of worden soms weggegooid/weggegeven. Ik heb inmiddels al te veel ongezonde brol in mijn gaffel gewerkt. Tuurlijk voel ik me schuldig, ongezond en volgevreten. Bijna dagelijks. Het zou moeten eindigen houd ik mezelf voor, maar het lukt nog niet. Door erover te schrijven hoop ik door zelfconfrontatie een manier te vinden om ermee om te gaan, ergens lotgenoten te vinden of inspireren.
Vandaag ben ik een dagje thuis, als voorafgaande recuperatie voor zaterdag die ik zal moeten werken. Ik heb rijkelijk uitgeslapen, wat gezien mijn chronisch slaaptekort goed is. Maar mijn ontbijt en lunch zijn zo weer in elkaar overgelopen, al moet je dat vooral niet letterlijk nemen. Ik heb drie cupcakes gegeten en twee suikerloze koffie's. Niet evenwichtig, maar de suikerloze koffie is een opsteker. Vroeger dronk ik altijd suikerloos en dat moet er nu weer ingeslopen worden, gezien het aantal koffie's dat ik nodig heb om dagelijks enigszins te functioneren.
Ik denk dat ik nu nog een kom soep ga drinken, verder ga dweilen en dan langzaam mijn sportzak ga maken.
Ja: als obese persoon sport ik nog vrij veel. Doorgaans twee keer per week, maar in de vakantieperiode slechts eenmaal omdat de sportzaal bij een school hoort die dus nu gesloten is. Ik speel badminton op recreatief niveau, maar ga er nog altijd volledig in op. Ik voel me slechter dan vroeger door mijn gewicht. Ik besef dat ik niet overal meer even goed bij kan en word sneller vermoeid, waardoor ik minder matchen echt vol kan meestrijden. Laat het verder een drijfveer zijn om toch maar gezonder te gaan leven.
Ik houd het hier voorlopig bij, maar ben van plan regelmatig te schrijven. Niet in de eerste plaats voor andere mensen of volgers, maar vooral voor mezelf. Vragen, opmerkingen, bedenkingen, tips zijn zeer zeker welkom via mail of reactie's op mijn blogposts. Want obesitas is meer en meer aanwezig in onze samenleving. Vroeger waren dikkere mensen meer uitzonderlijk, nu kom ik ze overal tegen. Alleen nog niet in die mate als mij, maar toch. We weten allemaal wel dat het aartsmoeilijk is om extra kilootjes moeilijk kwijt te raken zijn, dus eenmaal ze eraan hangen...
Iets positiefs om te eindigen? Wel, mijn buren hebben hun klimop gesnoeid, het is rustig in de straat en ik heb al flink opgeruimd. Ik zal dus van vrouwlief al mijn punten hebben en zorgeloos kunnen gaan sporten. Hopelijk blijf ik vanavond van de alcohol af, want daar moet ik ook een beetje mee beginnen opletten.
