Race day begon deze morgen al om 5u 15. We werden vergezeld van onze super begeleider, mental coah, manusje vanalles 'Dirk'. Een echte aanrader vor onze club. Is zot van triatlon, heeft kennis van triatlon, zeult een halve kilometer met twee curverboxen, neemt leuke kiekjes en ontziet zich niets. De zenuwen waren natuurlijk ook van de partij. Autosleutels vergeten bij vertrek, toch al twee keer naar toilet nog voor je het hotel verlaat. Ruim op tijd aan de start staan zonder je badmuts. Jullie kennen het wel he. Een dikke merci aan dirk kerkhof een zegen voor de club
Olivier vertrok in de eerste wave 8.u12, wegens de te grote golven werd de start op het laatste moment naar de andere kant van de golfbreker verplaatst wegens te gevaarlijk. bart zou 58 min later zijn voorbeeld volgen.
8.10 onze vriend mario en 40 andere profs gaan te water, 2 min later volg ik zijn voorbeeld, daar het mij eerste kwart betreft, stel ik mij heel bescheiden op in de achterste regionen van de wave. het zwemmen vergaat me wonderwel, na een gevecht van een tweehonderdtal meter, wurm ik me in een min of meer comfortabele zwempositie. na 23 min zitten de 1500 meter derop,ik geniet van de aanmoedigingen van dirk en bart en zie tot mijn grote tevredenheid dat er een hoop atleten mijn tempo niet konden volgen.
een eindeloze wissel van om en bij de 500 meter brengt me op een mooi maar bochtig fietsparcours, ik neem een goede start en rijdt met een sterke 1u02 slechts een kleine 3 min trager dan de uiteindelijke winnaar.
ik kom bewonderendswaardig fris aan de start van de afsluitende 10km, ik krijg vleugels wanneer ik de hulk ( zie een eerdere post ) slechts enkele meters voor me uit zie lopen, de boost die krijg schenkt me een looptijd van 40 min om uiteindelijk met een onverhoopte, nimmer verwachtte 2.07.48 de finishlijn te overschrijden.....fantastisch voor mijn eerste kwart...met dank aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt
hieronder een impressie van bart
Met nikkend kniënen en m'n hart die bonkt tot in m'n keeglgat sta ik tussen 500 andere triatleten die aan 't stressen zijn. Zonet gezien bij de profs dat ze nogal afdrijven door de stroming en krijg ik wat tacktsche tips van Dirk. Uiteindelijk heb ik 24 minuten moeten worstelen en vechten met m'n tegenstrevers en zo geen besef of last gehad van de golven en stroming. Olivier zegt een wissel van 500 m maar vergeet erbij te vermelden dat je nog 100 tal m op het strand loopt om dan nog een 80 tal meter een talud moet overbruggen om dan pas in in de wisselzone je fieske te zoeken en dan aan je 500 loopje te beginnen op fietsplaatjes met fiets in de hand. M'n fietsen ging heel goed de eerste van de vier ronden reed ik alleen een haalde tal van fietser in. Toen ik even achterom keek bij m'n tweede doortocht bleek dat de 499 anderen van m'n wave in m'n wiel zaten te profiteren. Dus remmen dicht en dat die spanjaarden het zelf maar uitzoeken. Uiteindelijk was er toch eentje die toch een degelijk tempo kon onderhouden en werd m'n maatje tot het igaan van de vierde ronde hij tegen de grond kwakte. Het moet gezegd recht rijden en links inhalen hebben ze hier nog nooit van gehoord. De laatste was een echte marteling slalommen en hopen dat de ingehaalde je niet van de baan rijden. Van racen is er al lang geen sprake meer. Bij de wissel iets eigenaardigs, op een paar na staan geen andere fieten. Bij het lopen laat ik de eerste kilometer al iedereen achter me die in m'n wiel is blijven hangen. En dan, dan loop je daar he niemand voor je. Een boulevard met vier rijstroken volledig afgesoten en jij loopt daar moederziel alleen. Dan slaat de twijfel toe, deju heb ik een ronde te weinig gefietst, zit ik niet op het juiste parcours. Het tempo zakt maar is nog vlot. Een blik op het uurwerk duidt op een prachtige tijd. Oke denk je dan dit haalt Olivier nooit. Tempo onderhouden en enkel nog genieten. Kom je over de meet in een prachttijd met een heel zelfvoldaan gevoel, staat je makker te glunderen en zegt z'n eindtijd met volledige terechte trots. Dan is het even slikken, miljaard hij heeft het duel gewonnen. Bij deze een oprechte dikke proficiat aan m'n roomie. Het was een prachtige wedstrijd perfecte organistie en zeker voor herhaling vatbaar, maar dan met meer TTR'ers aan de start.
Vervolgens doen we onze tegoed aan een lekkere cerveza en lekkere seafoodsalad met zicht op woelige middellandse zee die we enkele uren eerder met succes bedwongen
De voorzitter wenst TTR op de kaart te zetten Phil heeft dit schitterend gedaan in Hawaii, wij hebben dit pogen te doen in Spanje met een 109de en 110de plaats overall op een totaal van 3000 atleten met respectievelijk 2u07 en 2u08
na het ontbijt en na de smeekbede van bart om hem zijn vuilbekkerij die hij eerder deze week de virtuele wereld instuurde te vergeven, trokken we in het gezelschap van dirk naar het atletendorp om aldaar onze nummer en startinstructies op te halen.
de enrome sportzaal was voor de gelegenheid omgetoverd tot een waar walhalla voor de triatleet, allerhande merken en triatloninnovaties werden door symphatieke mensen aan de man en vrouw gebracht
we maakten er tevens kennis met mario mola, wereldkampioen op de kwart, we geraakten aan de praat, je ken het kampioenen onder elkaar...vervelend was echter het feit dat bart telkenmale kwam aandraven met allerlei futuliteiten met slechts een doel voor ogen, eens op foto te staan met twee grootheden van de triatlonsport...teneinde weer spanningen te voorkomen net voor de wedstrijd stemden mario en ik maar toe, plaatsvervangende schaamte werd mijn schamel deel
we trokken vervolgens naar zee om nog es de start te gaan overschouwen, onze trotse grijns maakte al gauw plaats voor afhangende schouders bi het aanschouwen van de metershoge golven, een mede atleet ( 2 meter hoog op 1 meter breed ) wist te vertellen dat hij bij een vorige deelname 16 min om de eerste 100 meter te overbruggen om alsnog te eindigen met een eindtijd van 2u08, toen hij vernam dat ook ik samen met de profs starte ( klare kijk van de mesen vd organisatie) nodigde "de hulk" me uit samemn te fietsen om aldusdanig de tegenstand te vermorzelen, ik beloofde hem mijn best te doen, maar vroeg hem tevens niet al te boos te zijn wanneer ik niet geheel levend het strand zou bereiken.
enfin de beoogde toptijd zit er niet aan te komen voor mijn eerste kwart, waardoor genieten een primordiale rol krijgt toegedicht
zucht......bart schijnt blijkbaar niet te begrijpen dat hij met mij (heel misschien ) meerijdt naar huis, ik raad hem dan ook ten stelligste aan zijn klaagzang tot een minimuum te beperken wil hij maandag terug thuis zijn.
Het duel is begonnen. Wat aanvankelijk leek op een onschuldige verstooidheid of een toevllige slechte samenloop van omstandigheden, blijkt in werkelijkheid tot in de puntjes perfect voorbereid psycholgisch complot te zijn om m'n ritme te verstoren en me zo uit m'n focus te halen. Dit met enkel een doel, voor mij de finisch halen. Een kleine impressie van wat ik moet doorstaan.
In Parijs gewoon eventjes door de ballieus rijden om daarna dan in volle spits in de fille te staan. Bij de peage tot drie maal toe doodleuk gaan staan bij een duidelijk afgesloten doorgang. Bij de zoektocht naar overnachting telkens terug komen met grijns op het gezicht 'volboekt'. Blijven rondjes rijden en zo bijna een avondmaal missen. Om dan uiteindeijk te eindigen vlak voor middernacht in een armzielig, atleten onwaardig F1 barak. Uiteraard vlak aan de autostrade waar de vrachtwagens als het ware over je heen rijden. In het hotel blijkt m'n reisgezel een zeer gewardeerde gast te zijn. Bij verlies van de sleutelkaart wordt met de glimlach een nieuwe aangemaakt. Bij het zeezwemmen en rondje lopen heb ik niets verdachts opgemerkt, doch m'n politiegevoel zegt me dat er ook dan iets niet pluis was. In deze moet ik m'n roomie het voordeel van de twijfel geven. Terwijl ik me knus wil installeren om van een goede nachtrust te genieten word ik willens nillens meegesleurd in het nachtleven. Onder plat water schijnen ze hier te verstaan 1/2L pils. Uiteraard met dank aan m'n grootste concurent en tolk. Vandaag verliep alles vlot, alhoewel. Op- en af rijden naar Barcelona met een wijzer onder het rood op de brondstofteller is niet bevorderlijk voor de innerlijke rust. Voila tot hier m'n wederwoord. Je leest het de messen zijn geslepen,de strijd kan verder gaan
de eerste namiddag, na een welgesmaakt middagmaal, brachten we aan een zonovergoten strand door alwaar we een korte zwemtraining ondernamen
het water aangenaam warm, zeer zuiver en klaar....maar vooral heel,heel zout....
net voor het avondmaal samen met bart een klein halfuurtje gaan lopen...bart blijkt in prima conditie...in het zwemmen gaf de ouwe knar amper terrein prijs, in het lopen zijn de versnellingen die hij plaatst niet te volgen...ik zal sterk ñoeten fietsen wil ik mijn ploegmaat en kamergenoot achter mij laten
we hebben gisteren de dag afgesloten in het aangename gezelschap van dirk kerkhof, vriendin debby en zijn zus en schoonbroer door in bar champions een verkwikkende cerveza te drinken.... heel beperkt uiteraard...
de tweede dag besluiten we startzone te gaan verkennen....
bij het bekijken van de zwemzone sluipt er kleine vorn van paniek in de gelederen...de branding is niet te versmaden, de golven zijn niet van de minste...
de opkomde wind versterkt het paniekgevoel en hier en daar steken reeds excuses op voor het eventuele falen de kop op...
we besluiten ons daarom wat verder te verdiepen in onze techniek en slaan er, elk op ons eigen niveau, wat informatieve lectuur op na....
na een al bij al voorspoedige reis, een verkeerdelijke afslag op de parijse ring niet te na gesproken, tevergeefs op zoek gegaan naar een hotel om de nacht door te brengen...zes hotels gaven ons te kennen volzet te zijn...ñijn indruk was echter dat we telkens de deur werden gewezen omwille van barts nogal indringende lijfgeur en dat het volzet zijn eerder een makkelijk excuus was om een eindeloze discussie en een diploñatieke rel met de roeselaarse politie te vermijden. het zevende hotel waar een elektronisch onthaal gebruikelijk was bracht ons een al bij al comfortabele nacht
de tweede reisdag verliep vlekkeloos en omstreeks de middag werden we hartelijke toegelachen door een fel schijnende spaanse zon
In de schaduw van fluppe de conditie nog es getest in de triatlon van dikmsuide.....
na een ietwat tegenvallende zwemprestatie waar ik als 8e uit het water kwam, met een behoorlijke fietsinspanning opgeklommen naar een vierde plaats en door nog één atleet te pakken tijdens het lopen behaalde ik voor het eerst in mijn jonge sportcarriere een podiumplaats in het algemeen klassement van een triatlon....niet hawaii, dat zal voor volgend jaar zijn
naast dit feit nog meer goed nieuws want ik werd door meerdere atleten aangesproken met vragen ivm TTR en enkele hebben hun lidmaatschap reeds toegezegd...
toegeven de organisatie in spanje heeft een klare kijk op de zaak, ze hebben mij ingedeeld bij de elite...bart mag dan starten een uurtje na mij.... aankomst van bart voorzien 1u10 min na mij...
Triatlon Team Roeselare is laagdrempelig zowel inzake inschrijvingsgeld als inzake sportief niveau, maar de instapdrempel is soms,alle inspanningen van het bestuur ten spijt, te hoog voor sommigen. En dat werd me gisteren pijnlijk duidelijk....
een miezerige avond gisteren, winderig, de ondergrond nog drassig van de vele plensbuien overdag. toch verplicht ik mezelf tot een duurloop. teneinde blessures en overbelasting te vermijden kies ik ervoor naar rumbeke te rijden, om aldaar enkele toertjes op de zweeds piste te vervolmaken. de zachte piste kronkelt omheen enkele voetbalvelden alwaar de voetbalploegen van SV Rumbeke aan het trainen zijn. het haantjes gedrag van sommigen is duidelijk merkbaar, aan het steeds nadrukkelijker verbale opeisen van de bal.
echter tussen het lappendeken van club brugge-truitjes,barcelona-outfits en ronaldo-relikwieen, in de schaduw van de trainende meute, ontwaar ik een eenzame jongen van 13, misschien 14 jaar, geen blitse outfit, geen voetbalschoenen van het soepelste rundsleder....neen, een sjofele bruine wollen trui, een veel tekorte jeansbroek en tot op de draad versleten schoenen vormen zijn povere vestiment...
ik sla de jonge knaap gedurende mijn training constant gade, zijn gedrevendheid en inzet is helaas niet in evenredigheid met zijn voetbaltalent, hij loopt maar wat doelloos rond, balletje in het ijle te trappen...een bal die nooit terugkomt...want niemand daar....
als op het einde van mijn training de knaap nog steeds aan het sjotten is, stap ik op hem af...ik roep hem iets toe...ietwat schichtig antwoord de jongen...ik knoop met de jongen een gerpek aan ...
ik lieg en loof hem omwille van zijn prachtige traptechniek, zijn gedrevenheid en snelheid....het tovert een trotse glimlach op zijn gezicht...het mannetje groeit ...
ik vraag hem of hij ook aangeloten is bij een voetbalclub, het blijkt niet het geval...moeder woont in brugge..vader in roeselare..moeilijk dus, jammer vond hij....op mijn vraag of hij niet graag ook es zou meetrainen antwoord de jongen positief, echter hij heeft enkel één voetbal truitje een broekje kreeg hij niet..mama en papa hebben niet echt veel geld...de jongen zat in het BUSO, wilde dolgraag loodgieter worden zei hij....ik vertelde hem dat hij dat zou worden maar dat zou niet makkelijk te combineren zijn met een profbestaan bij club brugge, waarna hij meteen een schot naar het lege doel loste ...
ik feliciteerde hem en liet hem alleen in de donkere avond,
terwijl er zich een traan over mijn wang een weg naar mijn kin baande dacht ik, triatlon voor iedereen? neen, toch niet....
alweer een dag dichter bij het vertrek alweer een dag dichter bij de wedstrijd...
vanmorgen evenwel opgestaan met een pijnlijke keel, lichte oorpijn, pips..een steeds terugkerend fenomeen waneer een wedstrijd nadert...stress??? wie weet...echter beter nu dan volgende week
straks nog zwemmen, laag intensief voornamelijk de techniek onderhouden enkel wanneer bart in de baan naast me zwemt ietwat doortrekken, intimideren van de tegenstand noemen ze dat.... ....ik zal alle zeilen moeten bijtrekken wil ik mijn trainer voorblijven...ik vrees echter het ergste...
maar eerst is er aanstaande zondag nog, een wedstrijd in diksmuide... de generale repetitie voor volgende week, nog even de moraal optrekken met een goed resultaat, ik hoop er een podiumplaats te bemachtigen in het algemen klassement...
vanavond tevens mijn nieuwe tijdrithelm ophalen, en morgen laten spuiten in clubkleuren....als we afgaan, gaan we af in stijl!
na een lang seizoen van zwemmen, fietsen en lopen, zijn Bart deknudt en ikzelf de laatste rechte lijn ingedraaid richting barcelona. volgende week woensdag is het zover, dan vertrekken we met ons tweeen naar malgrat de mar, alwaar we als twee grauwe heremieten ons in alle sereniteit en passende soberheid gaan focussen op onze wedstrijd op zondag.
via dit blog kunnen jullie ons avontuur op de voet volgen, de uitslag en commentaren van de atleten zelf gaan jullie normalitair kunnen zien zondagavond in sportweekend.
bart en ikzelf vinden het dan ook een beetje jammer dat er tijdens de wintermaanden geen aandacht is besteed aan de broodnodige mediatraining. voor bart zal dat echter van minder belang zijn dan voor mezelf of het moeten zijn dat hij zich zal moeten verantwoorden omwille van het gebruik van verboden midddelen....
enfin misschien is die mediatraining wel iets die voor het volgende seizoen zal worden voorzien
soit in ieder geval we gaan er nog een ferme lap opgeven en hopen jullie mbv dit blog een beetje de sfeer van onze trip kunnen weergeven
In de schaduw van fluppe de conditie nog es getest in de triatlon van dikmsuide.....
....ik zal alle zeilen moeten bijtrekken wil ik mijn trainer voorblijven...ik vrees echter het ergste...
na een lang seizoen van zwemmen, fietsen en lopen, zijn Bart deknudt en ikzelf de laatste rechte lijn ingedraaid richting barcelona. volgende week woensdag is het zover, dan vertrekken we met ons tweeen naar malgrat de mar, alwaar we als twee grauwe heremieten ons in alle sereniteit en passende soberheid gaan focussen op onze wedstrijd op zondag.
