na het ontbijt en na de smeekbede van bart om hem zijn vuilbekkerij die hij eerder deze week de virtuele wereld instuurde te vergeven, trokken we in het gezelschap van dirk naar het atletendorp om aldaar onze nummer en startinstructies op te halen.
de enrome sportzaal was voor de gelegenheid omgetoverd tot een waar walhalla voor de triatleet, allerhande merken en triatloninnovaties werden door symphatieke mensen aan de man en vrouw gebracht
we maakten er tevens kennis met mario mola, wereldkampioen op de kwart, we geraakten aan de praat, je ken het kampioenen onder elkaar...vervelend was echter het feit dat bart telkenmale kwam aandraven met allerlei futuliteiten met slechts een doel voor ogen, eens op foto te staan met twee grootheden van de triatlonsport...teneinde weer spanningen te voorkomen net voor de wedstrijd stemden mario en ik maar toe, plaatsvervangende schaamte werd mijn schamel deel
we trokken vervolgens naar zee om nog es de start te gaan overschouwen, onze trotse grijns maakte al gauw plaats voor afhangende schouders bi het aanschouwen van de metershoge golven, een mede atleet ( 2 meter hoog op 1 meter breed ) wist te vertellen dat hij bij een vorige deelname 16 min om de eerste 100 meter te overbruggen om alsnog te eindigen met een eindtijd van 2u08, toen hij vernam dat ook ik samen met de profs starte ( klare kijk van de mesen vd organisatie) nodigde "de hulk" me uit samemn te fietsen om aldusdanig de tegenstand te vermorzelen, ik beloofde hem mijn best te doen, maar vroeg hem tevens niet al te boos te zijn wanneer ik niet geheel levend het strand zou bereiken.
enfin de beoogde toptijd zit er niet aan te komen voor mijn eerste kwart, waardoor genieten een primordiale rol krijgt toegedicht
zucht......bart schijnt blijkbaar niet te begrijpen dat hij met mij (heel misschien ) meerijdt naar huis, ik raad hem dan ook ten stelligste aan zijn klaagzang tot een minimuum te beperken wil hij maandag terug thuis zijn.
Het duel is begonnen. Wat aanvankelijk leek op een onschuldige verstooidheid of een toevllige slechte samenloop van omstandigheden, blijkt in werkelijkheid tot in de puntjes perfect voorbereid psycholgisch complot te zijn om m'n ritme te verstoren en me zo uit m'n focus te halen. Dit met enkel een doel, voor mij de finisch halen. Een kleine impressie van wat ik moet doorstaan.
In Parijs gewoon eventjes door de ballieus rijden om daarna dan in volle spits in de fille te staan. Bij de peage tot drie maal toe doodleuk gaan staan bij een duidelijk afgesloten doorgang. Bij de zoektocht naar overnachting telkens terug komen met grijns op het gezicht 'volboekt'. Blijven rondjes rijden en zo bijna een avondmaal missen. Om dan uiteindeijk te eindigen vlak voor middernacht in een armzielig, atleten onwaardig F1 barak. Uiteraard vlak aan de autostrade waar de vrachtwagens als het ware over je heen rijden. In het hotel blijkt m'n reisgezel een zeer gewardeerde gast te zijn. Bij verlies van de sleutelkaart wordt met de glimlach een nieuwe aangemaakt. Bij het zeezwemmen en rondje lopen heb ik niets verdachts opgemerkt, doch m'n politiegevoel zegt me dat er ook dan iets niet pluis was. In deze moet ik m'n roomie het voordeel van de twijfel geven. Terwijl ik me knus wil installeren om van een goede nachtrust te genieten word ik willens nillens meegesleurd in het nachtleven. Onder plat water schijnen ze hier te verstaan 1/2L pils. Uiteraard met dank aan m'n grootste concurent en tolk. Vandaag verliep alles vlot, alhoewel. Op- en af rijden naar Barcelona met een wijzer onder het rood op de brondstofteller is niet bevorderlijk voor de innerlijke rust. Voila tot hier m'n wederwoord. Je leest het de messen zijn geslepen,de strijd kan verder gaan
de eerste namiddag, na een welgesmaakt middagmaal, brachten we aan een zonovergoten strand door alwaar we een korte zwemtraining ondernamen
het water aangenaam warm, zeer zuiver en klaar....maar vooral heel,heel zout....
net voor het avondmaal samen met bart een klein halfuurtje gaan lopen...bart blijkt in prima conditie...in het zwemmen gaf de ouwe knar amper terrein prijs, in het lopen zijn de versnellingen die hij plaatst niet te volgen...ik zal sterk ñoeten fietsen wil ik mijn ploegmaat en kamergenoot achter mij laten
we hebben gisteren de dag afgesloten in het aangename gezelschap van dirk kerkhof, vriendin debby en zijn zus en schoonbroer door in bar champions een verkwikkende cerveza te drinken.... heel beperkt uiteraard...
de tweede dag besluiten we startzone te gaan verkennen....
bij het bekijken van de zwemzone sluipt er kleine vorn van paniek in de gelederen...de branding is niet te versmaden, de golven zijn niet van de minste...
de opkomde wind versterkt het paniekgevoel en hier en daar steken reeds excuses op voor het eventuele falen de kop op...
we besluiten ons daarom wat verder te verdiepen in onze techniek en slaan er, elk op ons eigen niveau, wat informatieve lectuur op na....
na een al bij al voorspoedige reis, een verkeerdelijke afslag op de parijse ring niet te na gesproken, tevergeefs op zoek gegaan naar een hotel om de nacht door te brengen...zes hotels gaven ons te kennen volzet te zijn...ñijn indruk was echter dat we telkens de deur werden gewezen omwille van barts nogal indringende lijfgeur en dat het volzet zijn eerder een makkelijk excuus was om een eindeloze discussie en een diploñatieke rel met de roeselaarse politie te vermijden. het zevende hotel waar een elektronisch onthaal gebruikelijk was bracht ons een al bij al comfortabele nacht
de tweede reisdag verliep vlekkeloos en omstreeks de middag werden we hartelijke toegelachen door een fel schijnende spaanse zon
In de schaduw van fluppe de conditie nog es getest in de triatlon van dikmsuide.....
na een ietwat tegenvallende zwemprestatie waar ik als 8e uit het water kwam, met een behoorlijke fietsinspanning opgeklommen naar een vierde plaats en door nog één atleet te pakken tijdens het lopen behaalde ik voor het eerst in mijn jonge sportcarriere een podiumplaats in het algemeen klassement van een triatlon....niet hawaii, dat zal voor volgend jaar zijn
naast dit feit nog meer goed nieuws want ik werd door meerdere atleten aangesproken met vragen ivm TTR en enkele hebben hun lidmaatschap reeds toegezegd...
toegeven de organisatie in spanje heeft een klare kijk op de zaak, ze hebben mij ingedeeld bij de elite...bart mag dan starten een uurtje na mij.... aankomst van bart voorzien 1u10 min na mij...
Triatlon Team Roeselare is laagdrempelig zowel inzake inschrijvingsgeld als inzake sportief niveau, maar de instapdrempel is soms,alle inspanningen van het bestuur ten spijt, te hoog voor sommigen. En dat werd me gisteren pijnlijk duidelijk....
een miezerige avond gisteren, winderig, de ondergrond nog drassig van de vele plensbuien overdag. toch verplicht ik mezelf tot een duurloop. teneinde blessures en overbelasting te vermijden kies ik ervoor naar rumbeke te rijden, om aldaar enkele toertjes op de zweeds piste te vervolmaken. de zachte piste kronkelt omheen enkele voetbalvelden alwaar de voetbalploegen van SV Rumbeke aan het trainen zijn. het haantjes gedrag van sommigen is duidelijk merkbaar, aan het steeds nadrukkelijker verbale opeisen van de bal.
echter tussen het lappendeken van club brugge-truitjes,barcelona-outfits en ronaldo-relikwieen, in de schaduw van de trainende meute, ontwaar ik een eenzame jongen van 13, misschien 14 jaar, geen blitse outfit, geen voetbalschoenen van het soepelste rundsleder....neen, een sjofele bruine wollen trui, een veel tekorte jeansbroek en tot op de draad versleten schoenen vormen zijn povere vestiment...
ik sla de jonge knaap gedurende mijn training constant gade, zijn gedrevendheid en inzet is helaas niet in evenredigheid met zijn voetbaltalent, hij loopt maar wat doelloos rond, balletje in het ijle te trappen...een bal die nooit terugkomt...want niemand daar....
als op het einde van mijn training de knaap nog steeds aan het sjotten is, stap ik op hem af...ik roep hem iets toe...ietwat schichtig antwoord de jongen...ik knoop met de jongen een gerpek aan ...
ik lieg en loof hem omwille van zijn prachtige traptechniek, zijn gedrevenheid en snelheid....het tovert een trotse glimlach op zijn gezicht...het mannetje groeit ...
ik vraag hem of hij ook aangeloten is bij een voetbalclub, het blijkt niet het geval...moeder woont in brugge..vader in roeselare..moeilijk dus, jammer vond hij....op mijn vraag of hij niet graag ook es zou meetrainen antwoord de jongen positief, echter hij heeft enkel één voetbal truitje een broekje kreeg hij niet..mama en papa hebben niet echt veel geld...de jongen zat in het BUSO, wilde dolgraag loodgieter worden zei hij....ik vertelde hem dat hij dat zou worden maar dat zou niet makkelijk te combineren zijn met een profbestaan bij club brugge, waarna hij meteen een schot naar het lege doel loste ...
ik feliciteerde hem en liet hem alleen in de donkere avond,
terwijl er zich een traan over mijn wang een weg naar mijn kin baande dacht ik, triatlon voor iedereen? neen, toch niet....
alweer een dag dichter bij het vertrek alweer een dag dichter bij de wedstrijd...
vanmorgen evenwel opgestaan met een pijnlijke keel, lichte oorpijn, pips..een steeds terugkerend fenomeen waneer een wedstrijd nadert...stress??? wie weet...echter beter nu dan volgende week
straks nog zwemmen, laag intensief voornamelijk de techniek onderhouden enkel wanneer bart in de baan naast me zwemt ietwat doortrekken, intimideren van de tegenstand noemen ze dat.... ....ik zal alle zeilen moeten bijtrekken wil ik mijn trainer voorblijven...ik vrees echter het ergste...
maar eerst is er aanstaande zondag nog, een wedstrijd in diksmuide... de generale repetitie voor volgende week, nog even de moraal optrekken met een goed resultaat, ik hoop er een podiumplaats te bemachtigen in het algemen klassement...
vanavond tevens mijn nieuwe tijdrithelm ophalen, en morgen laten spuiten in clubkleuren....als we afgaan, gaan we af in stijl!
na een lang seizoen van zwemmen, fietsen en lopen, zijn Bart deknudt en ikzelf de laatste rechte lijn ingedraaid richting barcelona. volgende week woensdag is het zover, dan vertrekken we met ons tweeen naar malgrat de mar, alwaar we als twee grauwe heremieten ons in alle sereniteit en passende soberheid gaan focussen op onze wedstrijd op zondag.
via dit blog kunnen jullie ons avontuur op de voet volgen, de uitslag en commentaren van de atleten zelf gaan jullie normalitair kunnen zien zondagavond in sportweekend.
bart en ikzelf vinden het dan ook een beetje jammer dat er tijdens de wintermaanden geen aandacht is besteed aan de broodnodige mediatraining. voor bart zal dat echter van minder belang zijn dan voor mezelf of het moeten zijn dat hij zich zal moeten verantwoorden omwille van het gebruik van verboden midddelen....
enfin misschien is die mediatraining wel iets die voor het volgende seizoen zal worden voorzien
soit in ieder geval we gaan er nog een ferme lap opgeven en hopen jullie mbv dit blog een beetje de sfeer van onze trip kunnen weergeven
In de schaduw van fluppe de conditie nog es getest in de triatlon van dikmsuide.....
....ik zal alle zeilen moeten bijtrekken wil ik mijn trainer voorblijven...ik vrees echter het ergste...
na een lang seizoen van zwemmen, fietsen en lopen, zijn Bart deknudt en ikzelf de laatste rechte lijn ingedraaid richting barcelona. volgende week woensdag is het zover, dan vertrekken we met ons tweeen naar malgrat de mar, alwaar we als twee grauwe heremieten ons in alle sereniteit en passende soberheid gaan focussen op onze wedstrijd op zondag.
