Ik was dertien en hoorde hen voor
het eerst in januari toen ik met een
blondine meereed in een Ferrari.

De rubberbandlippen knalden uit de
radio met een stevig bluesnummer
maar de auto begon te slippen toen
de drummer haar volle boezem uit
de donkerblauwe bloes deed glippen.

Sindsdien waren ze mijn idolen, ik
luisterde zo gretig naar het genie met
z'n ruige akkoorden en het geblèr van
de monkey-man met zijn capriolen.

Na een halve eeuw in the spotlights
geven ze eindelijk 'n afscheidsconcert
en dan nog wel in de lichtstad Parijs.

Maar ik geeuw al bij de gedachte dat
hij zijn songs weer zal verkrachten als
een bejaarde pervert, wat 'n rotzooi !

Dus zal ik hen deze keer niet komen
aanbidden, neen ik ga bidden dat ik
van die saters word verlost want het
doek valt niet alleen voor hen maar
ook voor mij, hun muziek heeft mij
bijna mijn trommelvliezen gekost.

En nu de sterren zijn uitgeblust
wacht hen een groot zwart gat.

Waar ze als kiezelsteentjes in
zullen rollen...moe en afgemat.

Althans...dat zal ik lezen in
het wekelijkse roddelblad.