2 jaar en half na elkaar ontmoet te hebben in Darwin, Australië, zag ik de Duitse Nina terug in Posadas. We zijn meteen verdergereisd naar San Ignacio de Miní. Er zou een prachtige hostel moeten zijn, dus dat moest ik eens even controleren. Het was uiteindelijk wel OK, maar nu niet zoooo speciaal, en al zeker niet vriendelijk. Daar wilden we eigenlijk de ruïnes van een Jesuitennederzetting gaan bezoeken, maar omdat dit eigenlijk niet echt hoge prioriteit heeft op mijn “to do lijstje” en weer een redelijk hoge kost had, zijn we maar meteen doorgetrokken naar Puerto de Iguazu. Daar gingen we al genoeg geld spenderen. Voor de eerste keer in 390 dagen reizen in Zuid-Amerika heb ik veel problemen gekend om een hostel te vinden. Er zijn er zeker een stuk of 20, maar zaten echt allemaal volgeboekt. De eerste nacht dus een duurdere kamer moeten nemen, en daarna toch 2 nachten in een hostel kunnen slapen.

De watervallen van Iguazu liggen practisch op het 3 landenpunt tussen Argentinië, Brazilië, en iets verder ook Paraguay. Zowel Argentinië als Brazilië hebben hun nationaal park met eigen toegansprijs om de watervallen te bezoeken. En als je ze grondig wil zien, moet je zowel het overzicht langs Braziliaanse kant als de close up langs Argentijnse kant bezichtigen. Dus dat hebben we dan ook gedaan. Het non-toeristische Paraguay daarentegen had een ander idee: in samenwerking met Brazilië hebben ze hun kant van de watervallen geëxplodeerd en omgetoverd tot een groot stuwmeer. Heel spijtig voor de liefhebber van natuurpracht, want deze watervallen zouden nog groter geweest zijn dan die van Iguazu. Ze hebben hier ook vele nederzettingen voor laten overspoelen. Maar langs de andere kant een zeer belangrijke bron van energie op dit moment. Het zou de tweede grootste dam ter wereld zijn, na de drieklovendam in China, en levert electriciteit voor zo’n 90% van Paraguay en een 19% van heel Brazilië (bron: wikipedia). Denk maar eens hoeveel bomen in het amazonegebied hiervoor zouden gekapt worden als deze energiebron niet uitgebuit werd.

Maar de watervallen dus. Eerst de Braziliaanse kant. Op een uurtje of 3 waren we rond. De volgende dag de Argentijnse kant, waar we ook een boottocht “onder” de watervallen hebben genomen. Niet op het zwaarste punt recht eronder, maar wel dicht genoeg om een zware waterwolk over je heen te krijgen, die geen enkel plekje op je lichaam droog laat.

Op dit moment zit ik met Nina en een Japanner (Yuya) in de bus naar Florianópolis, aan de Braziliaanse kust. Een rit van 14 uur. Het is direct aan de prijs van de hostels en de bus te merken dat dit geen goedkoop tripje gaat worden. Gelukkig ben ik in contact gebleven met een Braziliaan die ik ken van in Torres del Paine, de 5 daagse trektocht in het zuiden van Chile ongeveer een jaar geleden. En die heeft een oproep aan enkele van zijn vrienden gedaan om mij onderdak te verschaffen (zelf woont hij in de VS op dit moment). Met onmiddellijk 2 positieve reacties. Dus misschien dat ik binnen enkele dagen wel bij één van hen onderdak vind.

Geniet van de foto’s van Iguazu!

Update: Er heeft zich een mogelijkheid voorgedaan om relatief goedkoop in Rio te overnachten, bij een Duitser die nog een plaatsje in zijn kamer overheeft, dus ik ben op weg om carnaval alsnog in het grootse Rio te gaan vieren. Spijitg van de plannen in Florianópolis, maar ja. Carnaval in Rio kan ik toch niet laten vliegen... Nog geen idee waar mijn reis zal heengaan na Rio. Op dit moment zit ik voor 1 nacht in Curritiba, tussen Florianópolis en Rio.

19-02-2012 om 21:10 geschreven door Elke