2 jaar en half na elkaar ontmoet te hebben in Darwin, Australië, zag ik de Duitse Nina terug in Posadas. We zijn meteen verdergereisd naar San Ignacio de Miní. Er zou een prachtige hostel moeten zijn, dus dat moest ik eens even controleren. Het was uiteindelijk wel OK, maar nu niet zoooo speciaal, en al zeker niet vriendelijk. Daar wilden we eigenlijk de ruïnes van een Jesuitennederzetting gaan bezoeken, maar omdat dit eigenlijk niet echt hoge prioriteit heeft op mijn “to do lijstje” en weer een redelijk hoge kost had, zijn we maar meteen doorgetrokken naar Puerto de Iguazu. Daar gingen we al genoeg geld spenderen. Voor de eerste keer in 390 dagen reizen in Zuid-Amerika heb ik veel problemen gekend om een hostel te vinden. Er zijn er zeker een stuk of 20, maar zaten echt allemaal volgeboekt. De eerste nacht dus een duurdere kamer moeten nemen, en daarna toch 2 nachten in een hostel kunnen slapen.

De watervallen van Iguazu liggen practisch op het 3 landenpunt tussen Argentinië, Brazilië, en iets verder ook Paraguay. Zowel Argentinië als Brazilië hebben hun nationaal park met eigen toegansprijs om de watervallen te bezoeken. En als je ze grondig wil zien, moet je zowel het overzicht langs Braziliaanse kant als de close up langs Argentijnse kant bezichtigen. Dus dat hebben we dan ook gedaan. Het non-toeristische Paraguay daarentegen had een ander idee: in samenwerking met Brazilië hebben ze hun kant van de watervallen geëxplodeerd en omgetoverd tot een groot stuwmeer. Heel spijtig voor de liefhebber van natuurpracht, want deze watervallen zouden nog groter geweest zijn dan die van Iguazu. Ze hebben hier ook vele nederzettingen voor laten overspoelen. Maar langs de andere kant een zeer belangrijke bron van energie op dit moment. Het zou de tweede grootste dam ter wereld zijn, na de drieklovendam in China, en levert electriciteit voor zo’n 90% van Paraguay en een 19% van heel Brazilië (bron: wikipedia). Denk maar eens hoeveel bomen in het amazonegebied hiervoor zouden gekapt worden als deze energiebron niet uitgebuit werd.

Maar de watervallen dus. Eerst de Braziliaanse kant. Op een uurtje of 3 waren we rond. De volgende dag de Argentijnse kant, waar we ook een boottocht “onder” de watervallen hebben genomen. Niet op het zwaarste punt recht eronder, maar wel dicht genoeg om een zware waterwolk over je heen te krijgen, die geen enkel plekje op je lichaam droog laat.

Op dit moment zit ik met Nina en een Japanner (Yuya) in de bus naar Florianópolis, aan de Braziliaanse kust. Een rit van 14 uur. Het is direct aan de prijs van de hostels en de bus te merken dat dit geen goedkoop tripje gaat worden. Gelukkig ben ik in contact gebleven met een Braziliaan die ik ken van in Torres del Paine, de 5 daagse trektocht in het zuiden van Chile ongeveer een jaar geleden. En die heeft een oproep aan enkele van zijn vrienden gedaan om mij onderdak te verschaffen (zelf woont hij in de VS op dit moment). Met onmiddellijk 2 positieve reacties. Dus misschien dat ik binnen enkele dagen wel bij één van hen onderdak vind.

Geniet van de foto’s van Iguazu!

Update: Er heeft zich een mogelijkheid voorgedaan om relatief goedkoop in Rio te overnachten, bij een Duitser die nog een plaatsje in zijn kamer overheeft, dus ik ben op weg om carnaval alsnog in het grootse Rio te gaan vieren. Spijitg van de plannen in Florianópolis, maar ja. Carnaval in Rio kan ik toch niet laten vliegen... Nog geen idee waar mijn reis zal heengaan na Rio. Op dit moment zit ik voor 1 nacht in Curritiba, tussen Florianópolis en Rio.

16-02-2012 om 00:41 geschreven door Tommy Latino  

Top of flop? Het was top! De zoektocht naar een hotel had beter kunnen verlopen. Ik heb wel een goedkoop hotel gevonden aan de Argentijnse kant (Posadas), met een kamertje voor mezelf, maar zonder airconditioning. En met een dagtemperatuur van 37 graden (’s nachts 28) en een zeer hoge vochtigheidsgraad zou dat geen overbodige luxe geweest zijn. Achteraf vernomen dat er toch een jeugdherberg zou zijn in Posadas, wat natuurlijk een veel betere optie had geweest. En het hotel dat ik op het oog had aan de andere kant van de brug, in Encarnacion (Paraguay) bleek nog plaats te hebben en goedkoper te zijn. Maar goed. Het is ook eens speciaal om in Argentinië te slapen en in Paraguay uit te gaan. Heb weer een heel pak stempeltjes in mijn paspoort verzameld.

Zonder van veel af te weten ben ik dan vrijdagavond de grens overgegaan op zoek naar het carnavalsfeest. Op de valreep nog een ticketje kunnen bemachtigen aan dubbele prijs (maar nog steeds goedkoper dan een matchke van den Antwerp) en op de tribune het geluk gehad om snel een hoopje Europeanen te spotten. Met als gevolg een knaller van een feest! De fun deed zich voor in het elkaar volspuiten met  “lanzanieves” of “sneeuwspuitbussen”, een soort van schuimspuitbussen. En dan waren er verder de prachtige praalwagens en de mooie meisjes in leuke outfits. Hoewel ik mij wel afvraag hoeveel er nog origineel is aan die meisjes...

Het feest was zo leuk dat ik zaterdag opnieuw probeerde te gaan, maar de bende van de dag ervoor vond het welletjes geweest, en de iets duurdere zaterdagtickets werden aan viervoudige prijs verkocht, wat er toch net iets over was. Teleurgesteld terug naar Argentinië afgezakt dus, maar met goede herinneringen aan de prachtige vrijdag.

Maandag is er in Posadas een Duitse vriendin van mijn reis in Australië toegekomen (niet toevallig hoor, was afgesproken) en nu reizen we even samen richting de watervallen van Iguazu, en misschien nog een stukje in Brazilië. Op dit moment zit ik op de bus naar Iguazu... Hopelijk vind ik het komend weekend nog een leuk plaatsje waar er voortijdig carnaval gevierd wordt, en het weekend erop volgt dan het echte werk in Brazilië! Morgen ga ik waarschijnlijk mijn 5^e land in 2 weken tijd in, om de watervallen aan de braziliaanse kant te bezichtigen.

Geniet van de foto's van Carnaval. Binnenkort komen de foto's van de watervallen, iets helemaal anders, en daarna hopelijk opnieuw carnavalsfoto's.

10-02-2012 om 16:45 geschreven door Tommy Latino  

Uruguay!

Ik zit un op de bus naar mijn laatste bestemming in Uruguay, vooraleer ik vanavond de grens naar Argentinië oversteek. En busrit overdag = tekstje schrijven voor blog.

Een ferry heeft mij 5 dagen geleden van Buenos Aires naar Colonia de Sacramento in Uruguay gebracht. Een Klein dorpje dat vroeger als smokkeldorp voor Buenos Aires werd gebruikt. Kleine straatjes met kasseien en parken sieren dit koloniaal dorpje, verder niet veel te zien. Dus enkele uurtjes later de bus op naar Montevideo, de hoofdatad van Uruguay. Men zegt dat dit misschien de meest leefbare stad van Zuid-Amerika is, en ik denk dat ze geen ongelijk hebben. Op 5 minuutjes lopen van mijn hostel had ik een mooi strand, waar beach volley en voetbal gespeeld worden met wie het maar wille. Ik ken geen enkele hoofdstad met zo’n strand vlakbij. Maar dit is dan ook een heel kleine hoofdstad natuurlijk. Na enkele dagen ben ik met een Nederlands meisje 2 dagen het zuid-oosten van Uruguay gaan verkennen, met name Punta del Diablo en Cabo Polonio. Die laatste is enkel bereikbaar via 4x4 truck, die ons een half uurtje over strand en duinen tot in het electriciteitloze Cabo Polonio bracht. Nu ja, vele huisjes en restaurantjes wekken met generators wel electriciteit op, maar er komt geen leiding toe. Ik had verwacht dat dit een lokaal toeristenschuw dorpje zou zijn, maar het is juist meer een commercieel dorpje dat leeft van de toeristen.  Heel de zuidkust van Uruguay ligt overigens vol met mooie stranden, waarvan Punta del Este (niet bezocht) de meest bekende en duurste is, waar de celebrities aan hun kleurtje komen werken. Beetje posh daar naar ’t schijnt. Daarna nog even terug naar Montevideo geweest om mijn bus naar Salto te nemen. De bus waar ik nu op zit. Als er tijd voor was had ik even naar de bekende thermen geweest daar, maar ik vrees dat het er niet van zal komen. Een uurtje of 2 rondlopen, iets eten na de 6 uur durende droge busrit, en dan de grens over naar het vlakbij gelegen Concordia in Argentinië. Daar neem ik dan een nachtbus naar het noorden, naar Posadas, wat aan de andere kant van de rivier ligt van mijn bestemmiing Encarnacion in Paraguay. Nu is het wel zo dat Encarnacion leeft van zijn jaarlijkse carnavalweekends en rond deze periode alles volgeboekt zit. De hotels (er zijn daar geen hostels of jeugdherbergen) die mij geantwoord hebben hadden geen plaats, en skype werkt precies niet om naar het eigenwijze Paraguay te bellen. Dus schakel ik hoogstwaarschijnlijk over op plan B: onderdak zoeken in Posadas in Argentinië. Hopelijk denkt niet iedereen zo, want dan zou daar ook alles volgeboekt kunnen zijn. Om duistere reden werkte mijn skype ook niet om naar Argentinië te bellen. Toch een minpunt voor deze software, die mij een beetje in mijn blootje laat staan. En zo zitten we dus zeer avontuurlijk zonder zekerheden op één van de bussen die mij naar het Paraguayaanse carnaval moeten leiden. Top of flop? Ik zal het u binnen een weekje kunnen vertellen. Daarna gaat mijn reis door naar de watervallen van Iguazu en dan naar het echte carnaval in Brazilië. Dus alles verloopt nog steeds zoals het gepland was.

Ik heb wat fotootjes van Uruguay online gezet, dus doorklikken op de foto in dit bericht voor de album.

Groetjes

05-02-2012 om 16:46 geschreven door Tommy Latino  

Ik onderneem dus nog een poging om het tot in Brazilië schoppen. Ik zit momenteel in de bus van de ene kant van Argentinië naar de anders kant, van San Martin de los Andes naar Buenos Aires, voor een 20 tal uur. Dus terug even wat tijd om een berichtje te schrijven voor mijn blog, zonder foto’s helaas.

Ben exact 2 weken in Pucón gebleven, zoals gepland. Eindelijk eens iets dat loopt zoals gepland. Was heel leuk om even weer ‘thuis’ te komen, vrienden terug te zien, een stampvol strand te zien... Eerder heb ik gesschreven van mijn mogelijke internationale televisiecarriere. Die hoop heb ik even van mij afschoven. Ik weet er amper iets meer van als 2 weken geleden. Heb even contact gehad met de eigenaar van de hostel, en die wist mij te zeggen dat het nog wel een maand kon duren eer ze er volledig uit waren wat, wanneer en hoe. Dus heb ik maar besloten om voor het zekere te kiezen en richting Brazilië te trekken voor carnaval. Je weet nooit, als alles nog in orde komt en ze mijn ticket naar Santiago betalen, dat ik toch nog beroemd kan worden in Chili. Ik laat het open. Ik heb nog een ander mooi voorstel gekregen voor een weekje Chili in maart: de docter van mijn antarcticareis, een jonkvrouw uit Santiago, plant opnieuw als docter mee te gaan met een cruise, ditmaal langs de gletsjers in Chili, en ze mag weer een vriend aan halve prijs meenemen. Tot mijn grote verbazing kreeg ik de eer die vriend te zijn. Ondanks deze grote waardering heb ik dit toch ‘laten varen’. De 6 daagse trip op de luxe cruise kost immers nog steeds 950 US$ aan die halve prijs. En bovendien is het gepland voor begin maart en zal ik rond die tijd ergens in Brazilië vertoeven, als alles volgens plan blijft lopen. Had ook nog horen vallen dat er kapitein uit Italië zou overkomen die zonder werk zat... (grapje).

Zo, morgen kom ik aan in Buenos Aires, na een nachtje of 2 wil ik even in Uruguay passeren, om dan weer even Argentinië aan te tikken voor een doorsteek naar een stadje in Paraguay. Ben de naam even kwijt (Nacimiento of zo iets), maar daar zou volgens mijn reisgids Lonely Planet elk weekend van Februari een leuk carnavalsfeest gehouden worden. Plan is dus om daar het eerste weekend van februari toe te komen. Een leuke opwarmer voor het echte werk in Brazilië 2 weken later. Er zou mij dus nog genoeg tijd moeten resten om langs de watervallen van Iguazu te passeren en van daaruit Brazilië binnen te trekken. Een redelijk goed uitgestippelde route, zoals ik ze nog nooit bedacht heb. Afwachten of er andere zaken op mijn weg komen die mij doen afwijken van deze route. Na carnaval zal ik dan even zien hoe het zit met die tv show in Chili, en mijn definitieve plan richting ons Belgenlandje beginnen maken. Moet immers nog altijd mijn ticket huiswaarts kopen. Indien die tv show op niets uitdraait en ik niet de onweerstaanbare drang krijg om voor een laatste maal terug te keren naar Pucón, zal ik verder Brazilië proberen te veroveren, met zijn mooie Portugese taal. In elk geval, de laatste 3 maanden zijn ingegaan, snik.

 Groetjes vanuit de woestijn in het midden van Argentinië. Telkens wanneer ik naar buiten kijk, vraag ik mij af of de Dakar hier ergens in de buurt gepaseerd is. Het landschap ziet er in elk geval hetzelfde uit. Heb trouwens net een foto gezien van 2 belgische meisje die ik in Pucón ontmoet heb, waar ze samen met Koen Wouters poseren ergens in Zuid-Amerka. Niet dat ik daar zo jaloers op ben (misschien eerder op Koen Wouters), maar had toch graag de Dakar eens live zien passeren...

26-01-2012 om 21:20 geschreven door Tommy Latino  

17-01-2012 om 02:45 geschreven door Tommy Latino  

Hallo allemaal. Ik heb de Eindejaarsfeesten op een leuke manier doorgebracht met Argentijnse families. Eerst was ik van plan Kerstmis in het kleine Tilcara te vieren, maar ik ben vervroegd teruggekeerd naar Salta. Dus dacht ik in Salta Kerstmis te vieren. Maar toen kwam ik een vriend tegen van de vorige keer in Salta, die in een disco een meisje uit Tartagal ontmoet had. Tartagal is stadje in het noorden van Argentinië, op enkele tientallen kilometers van Bolivië. Het ligt helemaal niet op de toeristische route, en er komen dus ook bijna geen toeristen. Na het even overwogen te hebben, besloten we dan toch maar om met zijn drieën (2 Australiërs en ik) naar Tartagal af te reizen voor Kerstmis, om zo dit feest op een zuivere Argentijnse manier te vieren. Uiteindelijk zijn we daar zo goed ontvangen, dat ik er niet meer weg wilde. Ik ben er nog gebleven tot de 5^e januari. Dus ook nieuwjaar heb ik met hen doorgebracht. In Tartagal valt niet veel te beleven. De meeste jongeren studeren in een andere grotere stad in Argentinië en komen slechts voor de feestdagen even terug naar huis. Het kan daar makkelijk oplopen tot 45 graden en volop zon, zodat buitenkomen niet altijd een optie is. Bijgevolg leven de jongeren hier vooral ’s nachts (met het goede nachtleven als gevolg). De plaza is overdag leeg en de fonteinen werken niet. Eenmaal de avond valt stroomt de plaza vol en komt alles op gang. In die 2 weken werden we enorm goed beziggehouden door onze Argentijnse vrienden. Er was bijna geen uurtje waarop we niet werden opgehaald of niet sliepen. En dat was ook voor hen heel fijn, want normaal gezien doen ze zelf niet veel in de zomervakantie in Tartagal, en nu waren ze verplicht om telkens met ons toeristische dingen te doen en uit te gaan. Iedereen tevreden, en een tijd beleefd om nooit te vergeten, met een hele hoop mooie herinneringen.

En toen moest de beslissing genomen worden om door te reizen naar Paraguay, maar mijn Chileense vriendin heeft mij toch nog in extremis kunnen overhalen om voor een laatste keer naar Pucón af te zakken. Een reis van 2600 km in 4 bussen, waarvan ik nu op de 3^e bus zit richting Santiago. De bedoeling is om daar zo’n dag of 10 te blijven en dan voorgoed de deur dicht te trekken en naar Buenos Aires te gaan, om nog voor carnaval in Brazilië te kunnen toekomen (midden februari). Maar... Nu moet het toch niet lukken zeker dat de eigenaar van een hostel in Santiago met een speciaal voorstel afkwam gisteren: Er zal een reality show / docu gemaakt worden in zijn hostel voor de nationale Chileense televisie, en hij vroeg me of ik daar niet aan wil deelnemen. Ze zouden er nog voor betalen ook naar ’t schijnt. Enigste probleem, ’t is voor in februari, dus daar gaat carnaval in Brazilië dan... Maar misschien wel mijn kans om eeuwige roem en bekendheid in Chili te verwerven. Ik ken nog niks van de details, maar heb straks een uur of 5 in Santiago voor ik mijn laatste bus naar Pucón neem. Ik hoop dan iets meer informatie te kunnen verschaffen hierover. Wie weet is dit wel de stap naar een profesionele internationale televisie carriere, hehe. Dromen mag toch nog altijd he? Moet alleen nog afwegen of dit nu opweegt tegen carnaval in Brazilië. Wie weet gaat het maar gewoon om één of ander klein bijrolletje in de achtergrond of zo... Met Kerst heb ik wel mijn intro kunnen maken live op de Argentijnse Radio. De gastheer zit in de politiek van Tartagal en had zo zijn connecties bij de radio. Het duurde even vooraleer ik doorhad dat hij met zijn gsm naar dezelfde radio aan het bellen was, die in de achtergrond speelde. En zo heb ik ook mijn zegje mogen doen en een fijne Kerst mogen wensen aan heel Argentinië via de radio. ’t Is een begin he!

Zo dus zo doende zijn we wel weer terug op weg naar Pucón voor god weet hoe lang! En waarom ook niet. Er zullen nog genoeg mogelijkheden komen om de rest van Zuid-Amerika te bezoeken als de tijd daar rijp voor is.

Groetjes vanop de grensovergang in de Andes tussen Argentinië en Chili (moment van schrijven, niet moment van online zetten)!

09-01-2012 om 03:05 geschreven door Tommy Latino  

Hallo vanuit Argentinië,

Zoals beloofd probeer ik jullie nu iets vaker op de hoogte te houden van mijn avonturen in (het zuiden van) Zuid-Amerika. Het noorden zal voor een volgende keer zijn vrees ik. Ik zeg wel “proberen” he! Om het goed te maken alvast een post van 3 bladzijden lang (in Word). Als je geen zin hebt om te lezen, kan je ook direct doorklikken op de foto en de plaatjes bekijken.

Eénmaal Chili verlaten, kwam ik Mendoza binnen, een relatief grote stad in Argentinië, aan de andere kant van de Andes ten opzichte van Santiago de Chile. Onmiddellijk een hitte van jewelste! Niet veel speciaals te beleven, zeker niet tijdens een verlengd weekend waarop alles gesloten of volgeboekt is. Waar mendoza voor bekend staat, is zijn wijnen. Dus heb ik met een fietsje de wijnvallei Maipu doorkruist, met de nodige degustaties. Niet alleen van de wijnen, maar ook olijfolie en artesanale bieren. Na 2 nachtjes Mendoza doorgetrokken naar Tafí del Valle, een klein dorpje van amper 4200 inwoners, op 2000m hoogte. Zo heb ik het graag! Het interessantste daar was een afdaling met de mountain bike op de weg, naar minder dan 1000m. Heel leuk tochtje. Verschillende Argentijnen hadden mij gezegd dat het mogelijk was om af te dalen, en dan onderweg de bus tegen te houden en zo terug te komen. Dus even nagevraagd aan de terminal en geen probleem. Na anderhalf uur afdalen en een frissen duik in de rivier, kom ik in een klein dorpje alwaar ik de bus terug wilde nemen. Er passeerden echter 4 bussen in meer dan een uur tijd, waarvan er geen enkele mij wilde meenemen. Ze vertraagden zelfs niet en keken de andere kant op. Bij mijn laatste poging stond ik in het midden van de weg te zwaaien, maar de bus vond toch tegen grote snelheid een manier om mij te ontwijken. Ten einde raad probeerde ik dan tevergeefs een lift te vinden. Uren gingen voorbij... Ik had dan besloten om mijn fiets te verstoppen en op pickups te mikken, en na enige tijd stopte er dan toch eentje. Moest het toch wel niet een  Britse vrouw zijn zeker! Geen enkele Argentijn die wilde stoppen... Er zijn zo al meerdere tegenslagen geweest in Argentinië, en al enkele dingen gehoord ook, waardoor Argentinië allerminst mijn geliefde land is. De Britse vrouw wist mij zelfs te vertellen dat ze eens een aangereden, arme Argentijnse jongen naar het ziekenhuis heeft gebracht, omdat de ambulance niet wilde komen door het slechte weer. Ook geen enkele andere Argentijn die de gewonde jongen wilde helpen. In het ziekenhuis wezen ze hem aan de balie ook af. Gelukkig werkte deze vrouw als tropisch medicus en had ze connecties bij de minister van gezondheid. Na enige dreigementen hebben ze de jongen dan toch maar verder geholpen. Dit zijn dingen die je toch echt niet verwacht van één van de meest gecivilizeerde landen van Zuid-Amerika. Geef mij dan toch maar Chili!

Na Tafí del Valle heb ik een bus genomen naar Cafayate, met dezelfde maatschappij als die bussen die mij niet wilden meenemen. Er was geen andere keuze. Maar toen ze een tip vroegen om mijn rugzak onder in de bus te stokkeren, heb ik toch vriendelijk bedanktdaarvoor. Ik zit nu ook op de bus dit verhaal te typen. Wanneer ze mijn rugzak inladen, dienen ze een ticketje met een nummer te geven als bewijs dat dit jouw bagage is, maar dat ticketje wilden ze niet geven, voordat je hen een tip had gegeven. Iets dat in Chili bevoorbeeld nooit gedaan wordt. Een rugzak inladen in immers één van de taken van die chauffeurs en hoort bij hun job. Tips zijn welkom daar, maar niet verplicht. En dan moet je weten dat ze in Argentinië nog het dubbel verdienen van in Chili. Lang leve de Chileense vriendelijkheid, en awoert voor de Argentijnse ***! Zonet toen we met de bus Salta uitreden, werd er voor verder onbekende reden een steen gegooid naar de bus, die een ruit aan diggelen heeft gebracht. Toch maar raar volkje, die Argentijnen hoor!

Cafayate was een heel leuk klein dorpje, in een mooie omgeving. Tot mijn grote verbazing wisten verschillende vrienden uit België mij via Facebook enkele plaatsen aan te duiden in Cafayate waar ik zeker langs moest gaan. Enorm eigenaardig hoe iedereen precies het kleine Cafayate kent in België! Dus heb ik daar dan de nodige wijndegustaties gedaan van de lokale Torrontés en Malbec, een ijsje met wijnsmaak gegeten en de lekkere empanadas bij Norma gaan eten. Beetje opgetrokken met een nogal eigenaardige franstalige Brusselaar. En op een avond wilde hij het toch eens over de politiek hebben. Je kan al raden hoe dat in zijn werk is gegaan. Eerst in het Nederlands, dan in het Frans, en geëindigd in het Engels... Conclusie: onze standpunten liggen zo ver uit elkaar en zullen nooit meer op één lijn zullen komen. Om het bondig te maken, vroeg hij om sollidariteit. Een woord dat volgens mij recentelijk in hun woordenboek is bijverschenen. In mijn ouders hun jonge tijd hadden ze er anders nog nooit van gehoord. De verdere details bespaar ik u. Al kan ik nog mee geven dat ik recentelijk 3 Waalse meisjes ben tegengekomen. Om te tonen dat ze ook Nederlands spraken, zeiden ze “Danke schön” tegen mij.

Na Cafayate naar het grotere Salta getrokken (500.000 inwoners), alwaar het tijd was om nog eens een keertje goed uit te gaan, en nu zit ik op de bus naar opnieuw een klein dorpje, Tilcara genaamd (6000 inwoners), waar het ook ontzettend mooi zou moeten zijn. Ondertussen komt Kerstmis dichterbij en heb ik nog geen flauw benul waar ik dat zal “vieren”. Voor nieuwjaar hoop ik terug in Buenos Aires te zijn, alhoewel het misschien ook stilaan tijd wordt om een hostel te reserveren aldaar.

Deel 2:

In Tilcara viel de snelheid van het internet weer dik tegen. Ook vanwege de mooie natuur prefereerde ik mijn tijd eerder buiten door te brengen dan achter de computer. En zo zit ik nu dus weer op de bus naar Salta. In Tilcara een mooie wandeling gedaan naar de waterval met 2 Mexicaanse meisjes. In een hitte van jewelste is een frisse douche onder de waterval meer dan welkom. De volgende dag een lokale bus genomen naar het iets verder gelegen Purmamarca, met opnieuw mooie wandelingen tussen de kleurrijke rotsen. Toen ik het padje naar de mirador (look out) wilde nemen en dit niet kon vinden, besloot ik via een ravijn naar omhoog te klimmen. De klimtocht werd steeds moeilijker, eindigde op handen en voeten en redelijk steil, zodat ik absoluut de afdaling niet via dezelfde weg wilde doen. Toen ik bijna aan de top voor een verticale muur stond en het steeds gevaarlijk leek, werd ik genoodzaakt om toch terug af te dalen. Gelukkig is zoals steeds alles weer goed afgelopen met dank aan mijn bewaarengel en hoef ik jullie eigenlik verder niet ongerust te maken. Moest het ooit toch zo ver komen dat het slecht afloopt, weet dan dat ik op zijn minst genoten heb van mijn leven op de manier dat ik het wilde. Moest ik thuis elke dag in de auto naar mijn werk rijden, kan er even goed een vrachtwagen in mijn gat rijden die er een einde aan maakt. Misschien is die kans zelfs groter. Nu kan ik op zijn minst genieten van het mooie dat deze wereld te bieden heeft. En eerlijk gezegd, het einde van mijn reizend leventje is nog lang niet in zicht! Er zijn nog grootse plannen en zolang ik fysiek in staat ben en mijn budget in evenwicht kan houden, zal ik blijven reizen. U weze reeds gewaarschuwd!

Oorspronkelijk was ik van plan nog één dorpje iets noorderlijk aan te doen, maar na de 2 zware wandeldagen zegt mijn (reeds ouder wordende) lichaam dat het beter is een paar dagen rust te nemen. Ben ook geen 20 meer... Dus het plan is nu om Kerst te vieren in Salta, en tussen Kerst en nieuw te passeren in Asunción (hoofdstad Paraguay) en Iguazú. Het zal eventjes reizen tegen de klok worden, maar ik zou graag nieuwjaar vieren in een grote stad als Buenos Aires. Na nieuwjaar moet ik dan even overwegen of ik nog een laatste bezoek aan mijn 2^e thuis in Chili ga brengen, of meteen via Uruguay doorreis naar Brazilië. Dan wordt het ook stilaan tijd om een ticket voor mijn terugreis te boeken, hoogstwaarschijnlijk vanuit Sao Paulo.

Eigenlijk is het geen slecht idee om tijdens de busreizen wat te typen. Het dood de tijd en zo blijven jullie ook op de hoogte. Het enigste nadeel is dat ik hier geen internet heb en dus geen foto’s kan uploaden. Daar moet ik dan op mijn bestemming weer tijd voor vrijmaken, wat er niet altijd van komt.

Als jullie dit lezen, dan heb ik dus uiteindelijk de tijd en moeite gevonden om het allemaal online te gooien. Geniet van de foto’s van de mooie streek in het noorden van Argentinië!

Groetjes en tot gauw (zonder beloftes evenwel)

23-12-2011 om 23:51 geschreven door Tommy Latino  

02-12-2011 om 17:34 geschreven door Tommy Latino  

02-11-2011 om 21:15 geschreven door Tommy Latino  

08-06-2011 om 05:07 geschreven door Tommy Latino  

26-04-2011 om 00:00 geschreven door Tommy Latino  

15-04-2011 om 16:54 geschreven door Tommy Latino  

28-03-2011 om 16:34 geschreven door Tommy Latino  

12-03-2011 om 21:32 geschreven door Tommy Latino  

10-03-2011 om 23:00 geschreven door Tommy Latino  

05-03-2011 om 00:00 geschreven door Tommy Latino  

Hallo,

Het is weer even geleden. Ik heb vorige week in El calafate nog geprobeerd een berichtje online te zetten, maar zonder succes wegens gebrekkig internet. Ten gevolge nu een langer bericht met al hetgene dat nog ontbrak.

Ten eerste een beetje meer uitleg over de 5-daagse tocht door Torres del Paine (vorige week geschreven in El Calafate):
Het inkopen van de benodigdheden was al een ramp. Supermarkten zijn helemaal niet commercieel ingesteld. Iedereen heeft dezelfde spullen nodig, en deze zijn snel uitverkocht. Aan de kassa`s staan zeer lange rijen, en dan gaat de kassabediende zich nog wat moeien met uw aankoop: "Neem niet dat water, dat is te duur. Ik zal ze hier laten staan. Ga snel dat merk halen...". En dat terwijl er een lange rij aan het wachten is om te kunnen betalen. We hebben er dan ook zo`n 4 uur over gedaan om al het voedsel voor 5 dagen te kopen, wat bestond uit een brei met gedroogd fruit en noten als ontbijt, powerbars/graanrepen als middagmaal en minute noodles als avondmaal. Op kleren heb ik dan maar proberen te besparen in gewicht: geen trui, maar enkele lagen t-shirts. Dat bleek de juiste keuze.
Het kampeermateriaal konden we voor een hoge prijs huren in de hostel: tent, slaapzak, matje, kookgerief. Ik besloot een tent te delen met een Nederlands meisje dat ik kende vanop de Antarctica cruise, om kosten en vooral gewicht te besparen. Dat bleek al geen goede keuze, aangezien ik de zware tent van 4 kilo altijd zelf heb mogen dragen, en kwa koken en afwassen kwam er bij haar ook niks van in huis. Als ik nog eens campeer zal ik toch 2 keer nadenken vooraleer ik een tent deel met iemand anders die ik niet goed ken.
Met de 18 kg op mijn rug begonnen we dan in de namiddag aan een reeds zware tocht van 15 km, veel bergop en bergaf. Gelukkig konden we zeker om het half uur water bijvullen van de gletsjerriviertjes. Zeer helder water. Dus moesten we niet zoveel water (en dus gewicht) meesleuren. In totaal zijn we met zo'n groepje van 7 man vertrokken, waaronder 2 mensen van de Antarctica cruise en nog 2 belgen die we dag voordien ontmoet hadden. Verder waren er nog wel wat backpackers die dezelfde route aflegden en waarmee ik dus geregeld samengewandeld heb.
Na het camperen aan de voet van de gletsjer, moesten we diezelfde 15 km terugwandelen + nog een connectie van 7 km. Die dag was ook nog lekker zonnig. Maar de volgende dag begon de miserie. Een beetje regen (en sneeuw) tijdens de 3e dag, die we gelukkig grootendeels zonder rugzak konden doen, omdat we een lus maakten. Laatste stuk weer met rugzak, en eenmaal aangekomen op de 3e campingplaats kwam er een zeer zware regenstorm op met heel sterke rukwinden. De camping stond goed vol, en de best beschutte plaatsjes waren al ingenomen. Toen we onze tent probeerden op te zetten klapte ze gewoon dubbel van de wind. Uiteindelijk toch nog een beter plaatsje gevonden en kunnen overnachten. Die tent ging nogal tekeer `s nachts, maar overleefde het wel, in tegenstelling tot sommige andere tenten. De volgende morgen was wel alles nat, inclusief mijn schoenen, die nochthans in de tent stonden. Het regende nog steeds toen we moesten vertrekken, en dus zat er niks anders op dan een dubbel zo zware kletsnatte tent mee te dragen. Iedereen was het er die ochtend over eens dat we de 4e nacht gingen overslaan en vroeger terugkeren. Maar toen we begonnen te wandelen (het was nog 4 uur wandelen eer we de bus naar huis konden nemen) begon de zon te schijnen. Iedereen kreeg plots weer energie en zin om de tocht af te maken. Dus hebben we alles laten drogen in het zonnetje en zijn we toch verder getrokken. De 4e nacht was het natuurlijk weer beginnen regenen, maar niet zo erg deze keer. We hebben het dus toch volgehouden en weer een heel avontuur beleefd.

Na 1 kort nachtje in een bed heb ik dan de bus genomen naar de volgende bestemming in Argentinië, El Calafate. Zoals in vorig bericht al gezegd
heb ik de gletsjer overgeslagen. `s Avonds was er nog een gratis stadsfestivalletje in El Calafate, en de volgende middag heb ik de bus naar El Chalten genomen, zonder de anderen waarmee ik al een tijdje rondreisde.

Ondertussen heb ik hier weer een virusje van een usb-stickje moeten verwijderen. Dezelfde virus als ik in Australie al enkele keren ben tegengekomen. Ook op de Antarctica cruise had 1 van de bemanningleden deze virus verspreid over enkele andere passagiers. Samen met een Nieuw-Zeelander heb ik dan een manier gevonden om alle "verwijderde" mappen terug tevoorschijn te toveren.

In El Chalten, een klein dorpje van 1800 inwoners `s zomers en 600 `s winters, ben ik een al bij al een weekje gebleven. Het was immers moeilijk om een plaatsje in de bus te reserveren om het dorpje terug te verlaten. Weer 3 dagen gaan wandelen, waarvan 1 met overnachting. Bedoeling was om mee in het tentje te kruipen bij de Belgen Sven en Delphine, waarmee ik eerder in Torres del Paine gereisd heb. Maar uiteindelijk heb ik de nacht in openlucht doorgebracht in mijn slaapzak, om het koppel iets meer privacy te gunnen en met als doel wakker te worden met een extreem mooie zonsopgang, die ik de vorige ochtend ook al gezien had. Spijtig genoeg hebben wolkjes er anders over beslist en viel er niks te zien. In El Chalten heb ik ook weer enkele dagen kunnen optrekken met de Australische Rachael, die ik eerder op Australia Day in Ushuaia had ontmoet. Zij is ook naar Antarctica geweest, terzelfdertijd, maar op een andere boot. Na een weekje dan toch dit kleine dorpje, dat trouwens uitzonderlijk in het Nationale Park gelegen is, kunnen verlaten.

De busrit was een avontuur op zich, zoals mijn reisgids Lonely Planet al aangaf. De route loopt immers langs Routa 40, een beruchte weg omdat die er zeer slecht, en dus ongeasfalteerd, bijligt. De dag voor we vertrokken moet het daar zwaar gergend hebben en bijgevolg waren er al enkele bussen vastgereden, of hadden lekke banden, en er was er zelfs eentje "vermist" (geen radiocontact meer). We zouden `s woensdag om 22u15 vertrekken. Niet al te veel later was het zover, maar na 2 uurtjes rijden, aangekomen bij het begin van die Routa 40, liep het al mis. De weg lag er nog te slecht bij, en bijgevolg moesten we op aanraden van de politie wachten tot de volgende ochtend om verder te reizen. Gelukkig waren er 2 matrasjes voorhanden in het politiekantoor, waarvan ik snel mijn deel opeiste. Na de nacht in het politiekantoor is de busrit dan toch nog redelijk probleemloos verlopen, maar dus met een vertraging van een uur of 8. Bijgevlog slechts korte chaotische stopjes onderweg om te eten, en aankomst om 5u `s morgens in El Bolson, ipv 23u30.

In het hippie-stadje El Bolson ben ik dan samen met Sven en Delphine tevergeefs op zoek gegaan naar een jeugdherberg waarvan de receptie open was. Uiteindelijk met alle bagage na 1,5 uur aangekomen op het domein van de hostel Casa del Viajero. Een paar hutjes in de bossen, enkele honden en poezen, maar toch geen kat te zien. Daar hebben we dan nog eventjes de ochtend afgewacht in een hangmat tot een zeer vriendelijke eigenaar ons binnenliet en een maté maakte. Dat is de plaatselijke versie van thee. Beetje apart, maar valt wel goed mee om je terug wat op te warmen. Heel populair hier. Straks slaap ik daar voor de 5e en laatste nacht, alvorens morgen met Sven en Delphine naar Bariloche af te reizen. Misschien wel met autostop. `t Is slechts 120 km en er gaan vele auto`s daarheen. Hoe lang ik nog met de 2 Belgen ga verderreizen is onduidelijk. Voorlopig komen onze reisschema`s nog ongeveer overeen, hoewel zij wel meer in hun tentje slapen. Hier in El Bolson heb ik dan eindelijk wat rust gevonden. Het is hier ook beter weer en zwemmen in ijskoud water behoort hier toch al tot de mogelijkheden. Eén van de trips ging naar een meertje, Lage Puelo, waar wel leuk gezwommen kon worden. Gisteren hebben we dan met zijn drieën een iets zwaardere dagtocht gedaan, die nogal vervelend begon. We gingen de eerste bus van 8u nemen. Maar toen die er om 8u45 nog niet was, zijn we met de taxi moeten vertrekken. Na heel wat kilometers door de bossen zijn we dan met een vriendelijk Argentijs koppel met kind van 6 mee terug naar El Bolson kunnen komen. Vandaag heb ik even uitgetrokken om wat online te gaan, maar ondertussen zijn we weeral bijna 3 uur verder en staat er nog geen nieuwe foto online.

Ik zal dus nu de foto`s van Torres del Paine uploaden. Ik hoop dan misschien in Bariloche tegen iets scherpere prijs mijn achterstand van foto`s bij te werken.

Groetjes en tot weldra.

Tom

01-03-2011 om 00:00 geschreven door Tommy Latino  

16-02-2011 om 23:35 geschreven door Tommy Latino  

16-02-2011 om 05:10 geschreven door Tommy Latino  

Toch nog wat tijd gevonden hier in Chili. Eigenlijk tijd gemaakt, want heb gisteren tot 3u ´s nachts bezig geweest.

Even enkele belangrijke gegevens over Antarctica: In tegenstelling tot de noordpool, die enkel uit drijvend ijs is opgebouwd, is  Antarctica een continent, bestaande uit een grote landmassa die grotendeels, maar niet overal, bedekt is door ijs en sneeuw. Antarctica is het koudste, meest winderige continent ter wereld, met de grootste gemiddelde hoogte. Het krioelt er van de pinguins en zeeleeuwen, maar ijsberen en eskimo’s vind je enkel op noordpool. Weersomstandigheden slaan heel snel over en zijn zeer onvoorspelbaar.

Tot mijn grote verbazing hebben de belgen een grote rol gespeeld in de verkenning van Antarctica. Misschien ken je wel de Gerlache kaai in Antwerpen? Adrien Gerlache heeft tussen 1897 en 1899 een expeditie ondernomen naar Antarctica, genaamd de Belgische expeditie. Hij kwam vast te zitten met zijn schip en moest met zijn bemanning overleven op pinguins en zeeleeuwen. Vele plaatsen zijn hier genoemd naar Gerlache en zijn doortocht. Zo zijn er onder andere de eilanden Anvers en Brabante. Meer informatie kan ongetwijfeld gevonden worden op wikipedia voor de geinteresseerden.

Antarctica was het laatste continent waar ik nog geen voet aan land had gezet. Dat is bij deze gebeurd, waardoor ik mij dus een echte wereldreiziger kan noemen.  De trip op onze boot, de Antarctic Dream, duurde 11 dagen. Er is zo’n 50 uur nodig om de Drake Passage te doorkruisen. Dit is het gedeelte tussen Argentinie en het schiereiland dat aan Arctica vasthangt. Hier kom je ook meteen de ergste weersomstandigheden tegen, die het schip wild tekeer doen gaan. Enkele van de 48 passagiers zie je dan ook 2 dagen niet opduiken wegens zeeziek. Eenmaal aangekomen in de rustigere waters aan het schiereiland werden er gemiddeld 2 landingen per dag gepland. We worden dan met kleine rubber bootjes (zodiacs) per 10 aan land gebracht, waar de stinkende pinguins ons steeds staan op te wachten. Wegens het wisselvallige weer worden er bij practisch elke expeditie landingen afgelast. Wij hadden daarentegen ongelooflijk veel geluk met het weer en hebben niets moeten afgelasten. Soms was het zelfs zo zonnig dat we in bloot bovenlijf konden rondlopen en lekker verbranden op antactica.

Ik heb het gevoel dat ik hier een heel boek zou kunnen schrijven over Antarctica. Maar ik denk dat het leuker is als jullie wat kunnen lezen aan de hand van foto’s. Ik heb er honderden gemaakt, maar probeer een selectie te maken om jullie enkel de beste te tonen, voorzien van commentaar. Geniet ervan. Klik op de foto in dit bericht.

Momenteel zit ik dus in Puerto Natales, Chili. Morgen vertrekken we met een grote groep voor 5 dagen naar het nationale park Torres del Paine. Hiervoor hebben we tenten gehuurd en de rugzak volgeladen met eten. Morgen begint de tocht met zo´n 18kg op mijn rug. Dat wordt afzien! Vandaag heel de dag zitten winkelen om alle inkopen rond te krijgen. In de grotere groep, eigenlijk gewoon allemaal mensen die ik onderweg tegengekomen ben, waaronder enkelen van de Antarctica reis, zitten ook 2 Vlamingen. De eerste die ik hier in Zuid-Amerika ben tegengekomen. En aan het accent te horen kon ik de jongen tot op gemeente-niveau Puurs inschatten zonder fout. Ongelooflijk toch! Het is weeral 12u gepasseerd en morgen vertrekt onze bus om 7u30. Dus ik ga het hierbij laten.

Geniet van de Antactica foto´s. Als ik meer tijd heb probeer ik er nog wat meer online te krijgen later. Voorlopig zit ik meer in een rush, omdat alles hier heel veel duurder is dan verwacht. Ik wil zo snel mogelijk naar het goedkopere Bolivia, want als ik zo doorga zit mijn jaarbudget er binnen 2 maand door.

Groetjes en tot binnen een klein weekje waarschijnlijk. Dinsdag kom ik terug van de trektocht, dus tot zolang zeker geen berichtje.

11-02-2011 om 00:00 geschreven door Tommy Latino