Hallo vanuit Argentinië,

Zoals beloofd probeer ik jullie nu iets vaker op de hoogte te houden van mijn avonturen in (het zuiden van) Zuid-Amerika. Het noorden zal voor een volgende keer zijn vrees ik. Ik zeg wel “proberen” he! Om het goed te maken alvast een post van 3 bladzijden lang (in Word). Als je geen zin hebt om te lezen, kan je ook direct doorklikken op de foto en de plaatjes bekijken.

Eénmaal Chili verlaten, kwam ik Mendoza binnen, een relatief grote stad in Argentinië, aan de andere kant van de Andes ten opzichte van Santiago de Chile. Onmiddellijk een hitte van jewelste! Niet veel speciaals te beleven, zeker niet tijdens een verlengd weekend waarop alles gesloten of volgeboekt is. Waar mendoza voor bekend staat, is zijn wijnen. Dus heb ik met een fietsje de wijnvallei Maipu doorkruist, met de nodige degustaties. Niet alleen van de wijnen, maar ook olijfolie en artesanale bieren. Na 2 nachtjes Mendoza doorgetrokken naar Tafí del Valle, een klein dorpje van amper 4200 inwoners, op 2000m hoogte. Zo heb ik het graag! Het interessantste daar was een afdaling met de mountain bike op de weg, naar minder dan 1000m. Heel leuk tochtje. Verschillende Argentijnen hadden mij gezegd dat het mogelijk was om af te dalen, en dan onderweg de bus tegen te houden en zo terug te komen. Dus even nagevraagd aan de terminal en geen probleem. Na anderhalf uur afdalen en een frissen duik in de rivier, kom ik in een klein dorpje alwaar ik de bus terug wilde nemen. Er passeerden echter 4 bussen in meer dan een uur tijd, waarvan er geen enkele mij wilde meenemen. Ze vertraagden zelfs niet en keken de andere kant op. Bij mijn laatste poging stond ik in het midden van de weg te zwaaien, maar de bus vond toch tegen grote snelheid een manier om mij te ontwijken. Ten einde raad probeerde ik dan tevergeefs een lift te vinden. Uren gingen voorbij... Ik had dan besloten om mijn fiets te verstoppen en op pickups te mikken, en na enige tijd stopte er dan toch eentje. Moest het toch wel niet een  Britse vrouw zijn zeker! Geen enkele Argentijn die wilde stoppen... Er zijn zo al meerdere tegenslagen geweest in Argentinië, en al enkele dingen gehoord ook, waardoor Argentinië allerminst mijn geliefde land is. De Britse vrouw wist mij zelfs te vertellen dat ze eens een aangereden, arme Argentijnse jongen naar het ziekenhuis heeft gebracht, omdat de ambulance niet wilde komen door het slechte weer. Ook geen enkele andere Argentijn die de gewonde jongen wilde helpen. In het ziekenhuis wezen ze hem aan de balie ook af. Gelukkig werkte deze vrouw als tropisch medicus en had ze connecties bij de minister van gezondheid. Na enige dreigementen hebben ze de jongen dan toch maar verder geholpen. Dit zijn dingen die je toch echt niet verwacht van één van de meest gecivilizeerde landen van Zuid-Amerika. Geef mij dan toch maar Chili!

Na Tafí del Valle heb ik een bus genomen naar Cafayate, met dezelfde maatschappij als die bussen die mij niet wilden meenemen. Er was geen andere keuze. Maar toen ze een tip vroegen om mijn rugzak onder in de bus te stokkeren, heb ik toch vriendelijk bedanktdaarvoor. Ik zit nu ook op de bus dit verhaal te typen. Wanneer ze mijn rugzak inladen, dienen ze een ticketje met een nummer te geven als bewijs dat dit jouw bagage is, maar dat ticketje wilden ze niet geven, voordat je hen een tip had gegeven. Iets dat in Chili bevoorbeeld nooit gedaan wordt. Een rugzak inladen in immers één van de taken van die chauffeurs en hoort bij hun job. Tips zijn welkom daar, maar niet verplicht. En dan moet je weten dat ze in Argentinië nog het dubbel verdienen van in Chili. Lang leve de Chileense vriendelijkheid, en awoert voor de Argentijnse ***! Zonet toen we met de bus Salta uitreden, werd er voor verder onbekende reden een steen gegooid naar de bus, die een ruit aan diggelen heeft gebracht. Toch maar raar volkje, die Argentijnen hoor!

Cafayate was een heel leuk klein dorpje, in een mooie omgeving. Tot mijn grote verbazing wisten verschillende vrienden uit België mij via Facebook enkele plaatsen aan te duiden in Cafayate waar ik zeker langs moest gaan. Enorm eigenaardig hoe iedereen precies het kleine Cafayate kent in België! Dus heb ik daar dan de nodige wijndegustaties gedaan van de lokale Torrontés en Malbec, een ijsje met wijnsmaak gegeten en de lekkere empanadas bij Norma gaan eten. Beetje opgetrokken met een nogal eigenaardige franstalige Brusselaar. En op een avond wilde hij het toch eens over de politiek hebben. Je kan al raden hoe dat in zijn werk is gegaan. Eerst in het Nederlands, dan in het Frans, en geëindigd in het Engels... Conclusie: onze standpunten liggen zo ver uit elkaar en zullen nooit meer op één lijn zullen komen. Om het bondig te maken, vroeg hij om sollidariteit. Een woord dat volgens mij recentelijk in hun woordenboek is bijverschenen. In mijn ouders hun jonge tijd hadden ze er anders nog nooit van gehoord. De verdere details bespaar ik u. Al kan ik nog mee geven dat ik recentelijk 3 Waalse meisjes ben tegengekomen. Om te tonen dat ze ook Nederlands spraken, zeiden ze “Danke schön” tegen mij.

Na Cafayate naar het grotere Salta getrokken (500.000 inwoners), alwaar het tijd was om nog eens een keertje goed uit te gaan, en nu zit ik op de bus naar opnieuw een klein dorpje, Tilcara genaamd (6000 inwoners), waar het ook ontzettend mooi zou moeten zijn. Ondertussen komt Kerstmis dichterbij en heb ik nog geen flauw benul waar ik dat zal “vieren”. Voor nieuwjaar hoop ik terug in Buenos Aires te zijn, alhoewel het misschien ook stilaan tijd wordt om een hostel te reserveren aldaar.

Deel 2:

In Tilcara viel de snelheid van het internet weer dik tegen. Ook vanwege de mooie natuur prefereerde ik mijn tijd eerder buiten door te brengen dan achter de computer. En zo zit ik nu dus weer op de bus naar Salta. In Tilcara een mooie wandeling gedaan naar de waterval met 2 Mexicaanse meisjes. In een hitte van jewelste is een frisse douche onder de waterval meer dan welkom. De volgende dag een lokale bus genomen naar het iets verder gelegen Purmamarca, met opnieuw mooie wandelingen tussen de kleurrijke rotsen. Toen ik het padje naar de mirador (look out) wilde nemen en dit niet kon vinden, besloot ik via een ravijn naar omhoog te klimmen. De klimtocht werd steeds moeilijker, eindigde op handen en voeten en redelijk steil, zodat ik absoluut de afdaling niet via dezelfde weg wilde doen. Toen ik bijna aan de top voor een verticale muur stond en het steeds gevaarlijk leek, werd ik genoodzaakt om toch terug af te dalen. Gelukkig is zoals steeds alles weer goed afgelopen met dank aan mijn bewaarengel en hoef ik jullie eigenlik verder niet ongerust te maken. Moest het ooit toch zo ver komen dat het slecht afloopt, weet dan dat ik op zijn minst genoten heb van mijn leven op de manier dat ik het wilde. Moest ik thuis elke dag in de auto naar mijn werk rijden, kan er even goed een vrachtwagen in mijn gat rijden die er een einde aan maakt. Misschien is die kans zelfs groter. Nu kan ik op zijn minst genieten van het mooie dat deze wereld te bieden heeft. En eerlijk gezegd, het einde van mijn reizend leventje is nog lang niet in zicht! Er zijn nog grootse plannen en zolang ik fysiek in staat ben en mijn budget in evenwicht kan houden, zal ik blijven reizen. U weze reeds gewaarschuwd!

Oorspronkelijk was ik van plan nog één dorpje iets noorderlijk aan te doen, maar na de 2 zware wandeldagen zegt mijn (reeds ouder wordende) lichaam dat het beter is een paar dagen rust te nemen. Ben ook geen 20 meer... Dus het plan is nu om Kerst te vieren in Salta, en tussen Kerst en nieuw te passeren in Asunción (hoofdstad Paraguay) en Iguazú. Het zal eventjes reizen tegen de klok worden, maar ik zou graag nieuwjaar vieren in een grote stad als Buenos Aires. Na nieuwjaar moet ik dan even overwegen of ik nog een laatste bezoek aan mijn 2^e thuis in Chili ga brengen, of meteen via Uruguay doorreis naar Brazilië. Dan wordt het ook stilaan tijd om een ticket voor mijn terugreis te boeken, hoogstwaarschijnlijk vanuit Sao Paulo.

Eigenlijk is het geen slecht idee om tijdens de busreizen wat te typen. Het dood de tijd en zo blijven jullie ook op de hoogte. Het enigste nadeel is dat ik hier geen internet heb en dus geen foto’s kan uploaden. Daar moet ik dan op mijn bestemming weer tijd voor vrijmaken, wat er niet altijd van komt.

Als jullie dit lezen, dan heb ik dus uiteindelijk de tijd en moeite gevonden om het allemaal online te gooien. Geniet van de foto’s van de mooie streek in het noorden van Argentinië!

Groetjes en tot gauw (zonder beloftes evenwel)

29-12-2011 om 17:59 geschreven door elke