De oudste nog in leven zijnde Olympiër van België heet Frans De Blaes. Hij werd geboren op 17 september 1909. Morgen viert hij dus zijn 100^ste verjaardag. Dat was een goeie reden voor het BOIC om naar Mechelen te trekken en er Frans De Blaes te vieren. Gaston Roelants, voorzitter van de Vereniging van Olympiërs in België, feliciteerde hem in naam van BOIC-voorzitter Pierre-Olivier Beckers en de raad van bestuur van het BOIC. Waren verder nog aanwezig: Roger Vanmeerbeek, Ivo Fierens, André Vandeput (voorzitter van het Kanoverbond en gewezen secretaris-generaal KBKV) en Herman Naegels (voorzitter van de kanoclub Mechelen en deelnemer aan de Spelen van 1968 en 1972). Frans De Blaes was topsportatleet kajak in de jaren ’30. In 1936 nam hij deel aan de Olympische Zomerspelen van Berlijn in de K-2 1000m.

Het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité wil België uitspelen als dé trainingsplaats bij uitstek voor buitenlandse delegaties die zich in de beste omstandigheden wensen voor te bereiden op de Olypische Spelen van Londen in 2012. Zo heeft het BOIC een selectie van topsportinfrastructuur in ons land gemaakt die ze in het buitenland wil promoten. Het Joël Smets BMX Circuit in Dessel staat mee op de lijst. “We voelen ons zeer vereerd,” reageert BMX 2000- voorzitter Frank Smets.

België heeft belangrijke troeven om een graantje mee te pikken van de Olympische Spelen die van 27 juli tot 12 augustus 2012 in Groot-Brittannië worden georganiseerd. Ons land ligt slechts een kanaal en enkel klifrotsen van de Olympische stad Londen verwijderd. Buiten snelle transportmiddelen heeft België bijkomende troeven die het verblijf van Olympische atleten, maar ook van supporters en toeristen, zeer aangenaam, comfortabel en uniek zullen maken en dit aan zeer interessante prijzen. Via provincies, gemeenten en steden is een lijst opgemaakt met sportinfrastuctuur die in aanmerking kan komen voor Olympische trainingen van buitenlandse delegaties. Op basis van deze informatie en na overleg met de betrokken sportfederaties is deze lijst verder verfijnd. BMX 2000-voorzitter Frank Smets kreeg van het BOIC het bericht dat het Joël Smets BMX Circuit mee op deze lijst staat. Sinds de vorige Spelen in Peking is BMX immers een Olympische sport.

“We kregen de vraag of we bereid zijn om ons circuit open te stellen voor trainingsstages vanaf 2011 en voor acclimatiseringsstages in de zomer van 2012,” zegt Frank Smets. “Ik heb onmiddellijk laten weten dat we de buitenlandse toppers met open armen zullen ontvangen.” Of er inderdaad landenteams gebruik van zullen maken, blijft natuurlijk de vraag. Frank Smets: “Ik denk niet zozeer aan Europese landen, maar eerder aan Zuid-Amerika of Australië. Zij komen een tweetal weken voordien richting Europa vanwege de jetlag, net zoals wij twee weken eerder naar ginder gaan voor een WK. In de periode dat ze hier zijn, zullen ze zeker trainingsmogelijkheden zoeken. En waarom niet in Dessel.” Het Joël Smets BMX Circuit maakte dit seizoen naam binnen de Europese BMX-wereld. Eind mei vonden er de Ronden 9 en 10 voor het Europees kampioenschap plaats. Na afloop kwalificeerde de Europese bond UEC de wedstrijden als de best georganiseerde Europese Ronden in jaren.

Piet De Mol heeft de prima reflex om niet telkens op de platgelopen paadjes te stappen. Naast de grote toeristische trekpleisters heeft de Brabander ook oog voor de kleine detilas. Daar waar de toeristen vaak niet komen. Het levert telkens weer mooie kiekjes op.

Piet De Mol heeft ondertussen toch al vreemde culturen gezien, maar in Beijing kijkt hij zijn ogen uit. Genieten geblazen! Op het dak van de wereld als het ware.

Piet De Mol bezocht naast de Muur ook de Verboden Stad, een must voor elke toerist in Beijing.

Piet De Mol maakte van een competitieloze periode in het Chinese voetbal gebruik om even weer wat cultuur op te snuiven. Hij trok naar Beijing, de stad van de Olympische Spelen 2008. Enkele olympische sites vergastte hij eerder al met een bezoek, toen Lifan in Peking moest spelen, nu trok de Brabander naar enkele andere plaatsen, zoals de Chinese Muur. De komende dagen halen we herinneringen op aan de mooiste maand in onze journalistieke 'carrière'. Dankzij de foto's van Piet. Bedankt!

Onze onstilbare en voortstuwende exploratiedrang brengt ons tot in Yangshuo. In Italië is het ‘Napels zien en sterven’, van Yangshuo zegt men ‘de Li zien en sterven’. Sterven zullen we niet doen in dit charmante stadje dat het ooit was. Vroeger het mekka voor trotters die hier tussen twee steden door kwamen uitpuffen, maar ondertussen is Yangshuo één groot winkelpaleis geworden. De buitenlandse toeristen zijn een minderheid geworden, de Chinese ‘nieuwe rijken’ (de groeiende middenklasse) geven meer uit. Hoewel de aard van de stad veranderd is, toch is ze daarom niet onaangenaam. Cafés en eethuizen zitten vol jongeren die luidkeels zingen en plezier maken. Muziek en souvenirkraampjes vullen de straten. Het is er op de koppen lopen.



Deze hectische consumptietempel laten we maar al te graag achter ons. We logeren in een goedkoop Chinees hotelletje op het platteland, alweer als enige westerse toeristen en dat vinden we juist fijn. We worden er trouwens in de watten gelegd door de ‘mémé’ die ons ganse Chinese litanieën uiteendoet waar we geen jota van begrijpen! Men bezoekt Yangshou vooral voor de verpletterende omgeving. De fiets is voor ons het vanzelfsprekende vervoermiddel om de streek te verkennen. We laveren op de slingerende paden tussen rijstvelden, moestuintjes en fruitboomgaarden, door nog intact gebleven dorpjes en over talloze bruggetjes (Dragon Bridge e.a.). De landschappen zijn wondermooi, maar dat wist je al. Plaatselijke kleurrijke markten, werkende boeren met eg en waterbuffel (!), eendenhoeders, onverwachtse ontmoetingen, … we krijgen het allemaal voorgeschoteld. Alsof een oude prentkaart tot leven is gekomen.



We snuisteren rond in enkele oude dorpjes langs de oevers van de Li. Charmante haventjes en schilderachtige vissersbuurten met lemen woningen, opkrullende daken en dakpannen met eeuwenoud patina zijn een streling voor het oog. Hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Geen souvenirwinkels te bespeuren, alleen een milde sereniteit en ‘warme’ mensen. Soms kijkt de lokale bevolking ons argwanend aan en we zien hen denken: ‘Wat doen die vreemdelingen hier?’ We lachen vriendelijk en vragen in ons beste Chinees de weg: ‘Ni hao. Vlaanderen zai nar?’ Het ijs is gebroken, we worden overrompeld door een woordenvloed aan Chinese klanken en … staan vervolgens geen stap verder.



Nog steeds onder de indruk van de rijstterrassen van vorige week, vallen we van de ene verbazing in de andere. Het absolute hoogtepunt in deze streek is onze boottocht op de Li-rivier tussen het overweldigende karstgebergte. We kiezen voor een minder commerciële boottocht op een bamboevlot vanuit Xingping. Vóór dag en dauw varen we uit, want dan is er nog geen file op de rivier. De ochtendnevel hangt nog tussen de bergen en zorgt voor een mysterieuze atmosfeer. We varen het meest adembenemende stuk van de Li af met grillige rotslandschappen. Alsof we midden in een dramatisch filmdecor zitten. De grandeur van het karstgebergte is ronduit indrukwekkend. Al mijn superlatieven zijn opgebruikt om ook deze prachtige rotsformaties te bewierroken. Onbewust produceren we veel oh’s en waws!



Om deze uitzonderlijke dag af te ronden, genieten we van het klank- en lichtspel ‘Sanjie Liu’ dat geregisseerd wordt door filmproducer Zhang Yimou, de man die eveneens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in goede banen leidde. De openluchtvoorstelling met 600 acteurs heeft de Li-rivier met zijn typische karstbergen als achtergrond. Het decor is een orgie van kleuren, kostuums, licht, melodisch gezang en dans. We laten ons volledig meeslepen door de magie van de show. Wondermooi en stijlvol!



Culinair heeft Yangshuo heel wat te bieden. De authentieke keuken met krachtige smaken en originele aroma’s doet ons watertanden. De verrukkelijke streekspecialiteiten klinken als muziek in de oren: in bier gesmoorde vis, dronken eend, bijenlarven met cashewnoten, geneeskrachtige soepen, haantestikels of stierenpenis overgoten met een sausje … Ik heb er enkele geproefd, en ze smaken oprecht beter dan ze lezen.



In Yangshuo vinden we ook nog enkele Vlamingen. Bart Batsleer, afkomstig uit Gent, woont reeds twee jaar in Guilin en is leraar Engels aan de universiteit. In zijn vrije tijd neemt hij toeristen op sleeptouw en gidst hen door deze prachtige streek die zoveel te bieden heeft (www.backtonature.org.cn). We genieten van een culinair onderonsje (beerfish), in het gezelschap van Fenling (zijn Chinese vriendin), Marleen en dochter Anouk (2 Vlaamse toeristen die toevallig met Bart op pad zijn) en wisselen gretig reiservaringen uit. In de ‘Overpoort’ van Yangshuo, te midden van het bruisende uitgangsleven, runt Steven Jespers, 28 jaar en afkomstig uit Leuven, reeds twee jaar de Reggae bar ‘Kaya’ (www.kayabar.cn). Bob Marley zwaait er de scepter en wij laten ons even wegzakken in de Jamaicaanse sfeer van het etablissement. Een verademing tussen al het typische Chinese vermaak.



Een bezoek aan de ‘levensmiddelenmarkt’ is niet voor gevoelige zieltjes. Een microkosmos komt tot leven, doch naast de klassieke groenten- en fruitafdeling, is er ook de vlees- en vissector waar de dieren/vissen ter plaatse worden geslacht. Jawel, ook de hondjes die zielig zitten te wachten … Het is een andere cultuur die wij niet snappen. Clandestien nemen we enkele foto’s.



Al twee maanden onderweg waarvan 1 maand China. Wat missen we het meest in het land van President Hu Jintao en premier Wen Jiabao? Naast een stevig Belgisch biertje en een pot choco, een portie goede manieren!!

Groeten,
Gella

Volg de wereldreis van Gella op: www.gellagoesglobal.be en laat gerust een reactie na op haar site.

Met een grote stadsbus rijden we naar Longsheng en ‘tsjokken’ vervolgens verder met een aftandse minibus richting Ping’an, het laatste bergdorpje nog bereikbaar met gemotoriseerd vervoer. Primitieve houten huisjes op de bergflank, een kabbelend vervuild beekje, geen wegen maar smalle paadjes uit natuursteen, de vele krakkemikkige trappen, vrouwen met bamboo-manden op hun rug, kippen, ganzen en varkens als huisdieren … geven Ping’an rurale charmes. Hotelletjes in aanbouw. Dit lieflijk en uniek dorpje wordt langzaam maar zeker ook opgeslorpt door ‘bezoekers’ (zoals ons). Zonde dat deze uitzonderlijke plaatsen niet beschermd worden en dat ze onderhevig zijn aan de wetten van het toerisme. Vredige taferelen worden verstoord door fotosessies in soms carnavaleske verkleedpartijen. Anderzijds doet het toerisme een kleine duit in het zakje om de locale economie te steunen. Wij stellen ons discreet op en proberen onderscheid te zoeken tussen het authentieke leven en het commerciële spel.



We betreden de ‘Dragon’s Backbone Rice Terraces’ in de Longji regio, 70 vierkante km groot met een smeltkroes van Yao, Zhuang, Dong en Miao stammen. Deze etnische minderheden hebben elk hun eigen klederdracht en aparte gelaatstrekken, anders dan de doorsnee Chinees. De haarlengte van de Yao-mensen reikt zonder overdrijven tot aan hun enkels en die wordt keurig als een tulband rond hun hoofd gedrapeerd. Het Zhuang-volk draagt dan weer een gekleurde handdoek als hoofddeksel. Ook glinsterende kronen en kleurrijke kledij maken een oogverblindende indruk.



We maken een meerdaagse rugzak-trekking van Ping’an naar Dazhai over berg en dal, verlaten de begane paden en wandelen naar afgelegen dorpjes ver verwijderd van de bewoonde wereld. Geen toeristen te bespeuren, alleen een handvol lokale rijstboeren. We voelen ons ‘alleen-op-deze-wereld’. We kijken niet op een inspanning min of meer, zwemmen in ons eigen zweet en worden rijkelijk beloond met adembenemende vergezichten over de groene rijstterrassen, trapsgewijs geschikt op de slingerende bergflanken. De uitkijkpunten hebben poëtische namen waarvoor de grootste dichters ‘plat op de buik’ gaan: Seven Stars accompanying the Moon, High Ladder to Heaven, Music from Paradise, Golden Buddha Top en Nine Dragons and Five Tigers. Deze vruchtbare en weelderige omgeving, deze wonderlijke landschappen zijn met geen woorden te beschrijven. Ogen tekort om dit nietalledaags zicht gade te slaan. Onmogelijk om deze uitgestrekte en steile ‘akkers’ in ons doosje te vangen. De fotoboeken liegen allerminst, de werkelijkheid is evenwel nog zoveel mooier.



De rijstterrassen evolueren naargelang het seizoen. In de lente in mistslierten gesluierd en in de zomer groen en glinsterend door weerspiegelingen na het regenseizoen. In de herfst goudgeel net voor het oogsten en in de winter sprookjesachtige wit.



Heel toevallig krijgen we de kans om een locale begrafenisstoet mee te maken. Geen treurende gezichten, geen rouwende mensen. Integendeel, een locale fanfare trekt door het dorp, luide knallen worden afgeschoten, voetzoekers als vuurwerk en de kist wordt over de bergen gedragen, daar waar lichaam en geest worden begraven, een huzarenstukje. De ganse ceremonie en alle ‘festiviteiten’ samen duren een week.



Onze ‘bedstee’ kijkt uit op de immense rijstterrassen, het is eens iets anders dan een zeezicht. Deze natuurpracht doet me mijmeren, deze schoonheid zet aan tot dagdromen. Hoe graag zou ik dit geluk niet willen delen met het thuisfront! Wat een voorrecht om dit alles te mogen beleven! Nog geen seconde getwijfeld en geen moment spijt gehad dat we aan dit avontuur zijn begonnen. Dankbaar voor deze kansen zetten we onze weg verder.



Ons volgende doel is de elegante 78 meter lange houten ’Chengyang Wind and Rain Bridge’, daterend uit de vorige eeuw, met de talrijke waterraden voor de irrigatie van de rijstvelden. We zijn aangekomen in de streek van de Dong bevolking. Na een misrekening in tijd en afstand eindigen we met een 6 km steile klim in het half geïsoleerde bergdorpje Gaoyou. Hier stoptde weg én de beschaving. Het uitzicht is opnieuw fantastisch! We zijn geslaagd in ons opzet. Hier is geen toerisme en nergens zijn er ‘blanken’ te bespeuren. De mensen leven in communes, verzamelen ’s avonds onder de Drum Tower (wat bij ons de kerktoren heet) en kinderen spelen buiten. Enig vertier is er niet, hier is niets om handen. De regionale industrie draait op rijstterrassen en theevelden. Van een guesthouse of een hotelletje hebben ze nog nooit gehoord, van stromend water evenmin. We overnachten in een typisch houten huisje bij een locale familie in het gezelschap van een donzige spin en een kolonie vlooien … De mensen zijn over het algemeen ontwapenend en aardig ondanks hun harde bestaan en een minimum aan comfort. Het contrast is enorm: de voortdurend snel ontwikkelende steden tegenover het achterblijvende platteland. Het volk is dapper en probeert via noeste handenarbeid te overleven.



En verder: het ‘help-ik-word-geslacht’- gekrijs van een varken, gekleurd gebit met tanden in alle windrichtingen (een tandartsbezoek is hier dan ook niet aangeraden), gebochelde dubbel toe geplooide oude vrouwtjes, blauwe handen doordat de vrouwen hun eigen hemdjes verven, primitieve motorriksja’s … Opvallend hier in China is de ronduit indrukwekkende wegeninfrastructuur. Brede banen met nauwelijks verkeer om het hol van Pluto te bereiken. Hier kan Mongolië een voorbeeld aan nemen! Onze tochten naar afgelegen oorden en het platteland kruipt in de kleren. We keren even terug naar de stad Guilin om uit te rusten, onze kledij en ook onszelf te wassen en onze volgende stappen voor te bereiden. Deze blog is alweer veel te lang uitgevallen. Onmogelijk om alle indrukken en verhalen neer te schrijven. Kom het zelf zien en beleven!

Gella

Volg de wereldreis van Gella op: www.gellagoesglobal.be.