Vandaag vond de openingsceremonie van de Paralympische Spelen 2008 in Beijing plaats. In een uitverkocht stadion werden de 4.000 atleten uit 147 landen welkom geheten door een enthousiast publiek. Deze ceremonie werd een wervelend spektakel waarin verbluffende acts afgewisseld werden door zeer intieme en vaak ontroerende nummers. Voor deze openingsceremonie tekende dezelfde ploeg (onder leiding van Zhang Yimou), die ook de opening- en sluitingsceremonie van de Olympische Spelen verzorgde. Nico Vergeylen, die voor de vijfde maal deelneemt aan de Paralympics, droeg voor België de nationale vlag.

‘Transcendende, Integration, Equality’: dit is het thema van deze Paralympics. Voor China moeten de Paralympics een hefboom worden om de situatie van personen met een handicap in het land te verbeteren. De mentale en fysieke weerbaarheid en de kracht van de Paralympische atleten moeten het voorbeeld zijn voor duizenden andere personen met een handicap om hun lot in handen te nemen. Deze kracht is de motor om dromen waar te maken en beperktheden om te zetten naar mogelijkheden.

Dit thema liep dan ook als een rode draad door deze openingsceremonie. Het was een uitgesproken visueel spektakel, waaraan duizenden vrijwilligers, figuranten, dansers, muzikanten en acteurs deelnamen. Soms verbluffend door de speciale effecten, soms ronduit adembenemend en af en toe gewoon ontroerend. Vele acteurs, dansers of zangers waren personen met een handicap. Eén van de hoogtepunten was zeker de act ‘Hello Stars’, waarbij meer dan 300 danseressen met een auditieve beperking een dans vertolkten. Naast de mooie choreografie zorgden de visuele effecten, die vooral tot hun recht kwamen voor de toeschouwers hoog in het stadion, voor een feeërieke sfeer.

Kippenvelmoment was de ‘Never-ending Dance’. Een jong meisje, dat ballerina wilde worden, verloor haar linkerbeen bij de aardbeving, eerder dit jaar in Sichuan. Zij gaf haar droom nooit op en bracht deze avond een dans vanuit de rolstoel. Rond haar dansten enkele honderden figuranten, volledig in het zwart gekleed, die aan de armen witte kousen en ballerinaschoentjes droegen, zodat het leek of hun armen eigenlijk de benen van de dansers waren. Wat eerst een melig nummer leek te worden, veranderde daardoor in een mooie, intieme en ontroerende choreografie, die door een ademloos publiek op gejuich werd onthaald.

Een ander hoogtepunt was de dans van de vogels, waarbij volledig in het wit geklede dansers de vlucht van vogels uitbeelden. Meeslepend was dan weer het ‘Festival’ waarbij 2.000 kinderen een ‘cartoondans' brachten.

President Hu Jintao van China opende deze Paralympische Spelen. De vlam werd op spectaculaire wijze aangestoken door een atleet die zichzelf en zijn rolstoel tot de nok van het dak hees, om daar de Paralympische vlam aan te steken.

Morgen begint de competitie. Voor België speelt het goalbalteam zijn eerste poulewedstrijd tegen Litouwen. Ook zwemmer Kevin Lambrechts en de tafeltennissers Marc Ledoux, Mathieu Loicq en Nico Vergeylen treden aan.

Vrijdag 5 september is Prinses Astrid in Beijing aangekomen. Zij zal het Belgian Paralympic Team in het Paralympisch Dorp ontmoeten en aanwezig zijn op de openingsceremonie. De volgende dagen zal Prinses Astrid de Belgische atleten aanmoedigen tijdens verschillende wedstrijden.

Zaterdag 6 september vindt de openingsplechtigheid van de Paralympische Spelen te Beijing plaats. De Paralympische Spelen zijn het topevenement voor sporters met een handicap en de tweede grootste sportmanifestatie ter wereld. 4.000 atleten uit 142 landen nemen hieraan deel. Zij behaalden allen de strenge selectiecriteria, het resultaat van jarenlange training, voorbereiding en toptalent.

Belgian Paralympic Team: de Belgische Paralympische delegatie bestaat uit 20 atleten, die in zeven sporten uitkomen: atletiek, goalbal, tafeltennis, rolstoeltennis, wielrennen, zwemmen en paardrijden. Deze laatste discipline vindt echter niet in Beijing, maar wel in Hong Kong plaats. De Belgische delegatie is sinds zondag 31 augustus in Beijing. Zij hebben een week de tijd gehad om te acclimatiseren en de vliegreis te verteren. De sfeer binnen het Belgisch Team is prima en de atleten kijken vol vertrouwen uit naar de start van de competitie op zondag 7 september.

Mediabelangstelling: deze Paralympics kunnen op zeer grote internationale mediabelangstelling rekenen. Niet minder dan 6.000 journalisten, televisieteams en fotografen zullen de Spelen verslaan. Heel wat landen hebben dagelijks rechtstreekse uitzendingen vanuit Beijing. Zo zal ondermeer de BBC de openingsceremonie integraal uitzenden. De Belgische supporters zullen in de VRT-journaals op radio en televisie de prestaties van de Belgen kunnen volgen. En natuurlijk is er de website van het Belgian Paralympic Committee: www.supporterparalympics.be waarop men alle uitslagen, wedstrijdverslagen en commentaren kan lezen.

En hoe is het met het Chinees voedsel? Eet je nog wel een beetje? Vragen die we al veel hebben gekregen via sms, telefoon of mail. Wel, het gaat goed. Niet zo moeilijk hoor, want de organisatoren hebben koks van over de hele wereld naar hier gehaald om iedereen op zijn wenken te bedienen. In de refter staan verschillende standjes met Aziatische schotels, Europese, Italiaanse pasta en pizza, etc. McDonalds heeft, tot grote vreugde van heel wat collega’s, ook een prominente plaats gekregen in de foodshop.

Het eerste contact met de plaatselijke keuken was in een restaurant in het stadsgedeelte waar wij eigenlijk nooit komen. Als verwelkoming had Sporza een stuk restaurant afgehuurd. Smikkelen geblazen, al moesten we toch af en toe es vragen wat er eigenlijk op het schoteltje lag. Je weet maar nooit!

Het volgende echte restaurantbezoek viel ergens halverwege onze trip. We wilden onszelf wel es verwennen, iets anders dan de beperkte kaart in de Fine dine, een verbeterde versie van de VRT-mess. Via Lieven Van Gils reserveerden we in het Green T-house, in de buurt van de ambassades zo bleek. Onderweg belde een cameraman al en hij bracht ons op de hoogte dat zijn glas wijn bijna 30 euro kostte. Effe slikken. Zeker toen we de menukaart (een gekopieerd A4-tje) bekeken in de hippe tent. Voor de menu mochten we bijna 260 euro neertellen, per persoon. We hebben meteen het pand verlaten.

En wij die dachten dat het voortdurend goed weer zou zijn in Peking. Vooraf zonnecrème factor 50 ingeslagen, maar niet of nauwelijks moeten gebruiken. Ja, die eerste dag, man wat was dat een hitte! Toen geloofden we niet dat we het zouden overleven zonder 10 zonneslagen. De voorraad petten werd aangesproken, veel drinken was de boodschap. Summertime blues!

Maar tijden veranderen. De smog won het duel tegen de zon en zo bleef het wel warm, maar verbranden zat er gelukkig niet meer in. Zelfs tijdens de trip naar de Chinese Muur kregen we de zon niet te zien. En ook de -naar verluidt- schitterende omgeving niet. Dat was wel wat minder.

Je zal het misschien niet geloven, maar het heeft ook al een aantal dagen flink geregend in Peking. Tja, augustus is naar het schijnt de regenmaand hier. Toch is niet iedereen er op voorzien hoor. Het afvoersysteem, zeg maar riolering, kan stukken beter. En ook de commentaarposities op de sites zijn niet echt regendruppelvrij. Het begon allemaal op die druilerige dag tijdens het vrouwenwielrennen. De dag waarop onze enige deelneemster Lieselot Decroix onderkoeld moest opgeven in het Vlaamse weer, nadat ze zich maanden had voorbereid op de hitte in de kamer van professor Hespel in Leuven. Van tegenslag gesproken.

Ook het tweede terrein op het hockey is niet gebouwd om in de regen commentaar te geven. De enige oplossing is dan maar zoals iedereen een poncho aandoen en de paraplu openduwen.

Aan supporters geen gebrek in Peking. Het voetbaltornooi scoorde nooit zo goed als hier in Beijing en ook de andere sporten kunnen op heel wat belangstelling rekenen. Zelfs het schieten en de wildwaterafdaling. Alle kaarten waren trouwens op voorhand uitverkocht, maar dat is niet altijd zichtbaar in de tribunes. Maar de Chinezen denk aan alles.

Lege gaten in de tribunes worden opgevuld met eigen mensen. Makkelijk te herkennen aan dezelfde regenjasjes en dezelfde ‘lawaaimakers’ zoals onlangs bij het hockey. Leuk is wel dat alle toeschouwers voor het eerste fluitsignaal worden ingelicht over de sport die ze gaan bekijken. En tijdens de wedstrijd verschijnen telkens aanwijzingen wat de fans moeten doen.

Het zijn wel leuke filmpjes tussendoor. Op gigantische scoreborden. Dat is toch ook wel opvallend. Je kan er zelfs de wedstrijd op volgen, inclusief herhalingen!

Neen, we hadden er niet echt aan gedacht om het es te bezoeken, maar plots viel ons oog er op. Toen we tijdens de rust van het hockey even de benen strekten, hoog in de tribune. In de verte zagen we wat ijzerwerk, om het zo oneerbiedig te zeggen. Tussen de bomen. Redelijk onzichtbaar.

Na wat informeren bleek het inderdaad om het kunstwerk te gaan dat België eind april aan China heeft geschonken. ‘Athletes’ Alley’, een monumentale creatie van de befaamde Belgische kunstenaar Olivier Strebelle, 80 jaar ondertussen. Voor de financiering van het project brachten Belgische instellingen en bedrijven ruim vijf miljoen euro bijeen. Vijf miljoen euro voor een kunstwerk! Stel je voor! Het werk is 105 meter lang, 20m hoog en het stelt vijf abstracte atleten voor, gemaakt uit roestvrij staal, die de olympische ringen dragen. En zullen we je wat vertellen? Je kan er gewoon niet bij! Je kan het zelfs niet zien van op de grond. Zo belangrijk is het blijkbaar! Bedankt België!

We weten het, onze conditie is dramatisch! Het is er trouwens nog niet echt op verbeterd. Dit terzijde. Toch werden we door de VRT opgeroepen voor de Olympische Spelen! Niet alleen als journalist, ook als atleet. Verbaast je dat? Ons ook hoor. Eigenlijk werden we geselecteerd als atlete. Enkele dagen geleden zijn we tot die ontdekking gekomen. In afwachting van een avondje atletiek in het Vogelnest hielden we halt in het Capital Gymnasium. Daar zouden Brazilië en Italië elkaar in de ogen kijken in het vrouwenvolleybal. We waren goed op tijd, de vorige wedstrijd was zelfs nog aan de gang, een vijfsetter, die tussen de Verenigde Staten en Polen. Groot was onze verbazing toen Brecht van Belga ons een speelster van de VS aanwees.



In de verte zagen we onze naam. Snel even naar de monitor gekeken en de bevestiging. Er liep in Peking een atlete rond met onze naam op de rug. Een volleybalspeelster. Wat een toeval! Is dat niet al te gek! Snel even naar de mixed zone na de (gewonnen) match.



En zo ziet Tom er dus uit aan de voorkant. Een ontmoeting zat er niet in. Dan maar het informatieboek van de olympische volleybaltornooien opgehaald: Logan Tom is geboren in California, ze is 27 jaar (25/05/81), meet 1m86, weegt 80 kg en speelt momenteel bij Dynamo Moskou. Haar hobbies zijn guitar, snowboarding, hiking and shopping. Haar favoriete boek is Angela's Ashes, favoriete eten Japanees en Italiaans, favoriete film My fair lady en ze heeft geen favoriete stijl van muziek.



Trouwens, vrouwenvolleybal is heel populair in China. De zaal zat afgeladen vol en de aanwezige Chinezen zorgden voor een leuke sfeer.



Van zo'n zaal en dito sfeer kunnen de speelsters in België alleen maar dromen toch?

Kennissen, vrienden tegenkomen op een grote afstand van de eigen stal, het heeft iets bijzonders. En die gedenkwaardige ontmoetingen willen we hier even aanraken. Deel 2: Jan Lauwaert. De Kalkenaar vertrok al eind juli naar Peking, op ontdekkingsreis bijna, met als gids Johan De Schutter, ook al een Kalkenaar.



Jo werkt al lang in Beijing, trok naar ginder na zijn studies sinologie. Hij zorgde ook in laatste instantie voor tickets voor zijn dorpsgenoot. En zo liepen we Jan tegen het lijf op het tennisduel van Olivier Rochus tegen Yanko Tipsarevic. In de brandende zon, veel te warm, geen beschutting, klaar voor een zonneslag. En de Jan had net deze dag uitgekozen om een lange broek aan te trekken! Andere opvallende aanwezige was Jean-Michel Saive die Rochus vurig aanmoedigde.



Het was onze tweede ontmoeting met de succesvolle jeugdtrainer van HO Kalken. Een dag eerder liepen we elkaar tegen het godenlijf bij Tom Goegebuer, die net zijn Belgisch record aan het verbeteren was. Het doet eigenlijk maar vreemd wanneer je in Peking "Hey Tombo" hoort roepen van op een tribune.



Drie Kalkenaars in Peking ... welk dorp kan dat zeggen?

We hebben het in België nooit echt gehad voor het openbaar vervoer. Onhandig, traag, beperkt aanbod, helemaal niet aantrekkelijk om zo door het leven te gaan. En dan kom je hier in Peking en wat is dan het belangrijkste vervoermiddel? Inderdaad, de bus.

Maar we klagen niet. Integendeel. Alles is piekfijn geregeld. Bij het ochtendgloren staan de bussen klaar om ons naar het perscentrum te voeren. Volgens de planning om de 30 minuten, tijdens de piekuren om de 20 minuten en meestal wanneer de bus gewoon vol zit. Snel dus. In de buurt van het perscentrum dient een grote parking als één grote bushalte met acht rijstroken met telkens een zestal opstapplaatsen. Een groot bord en twee vriendelijke Chinezen leggen je alles piekfijn uit.

Op de bus stappen en even later ben je op een steenworp van de ingang van de venue. Geen gedoe met kaartlezen, de juiste of de verkeerde ring, een afslag te vroeg of te laat. Alleen met de snelheid van de bussen kan het wel wat beter. Met het aantal versnellingen. En ook het geluid van de motoren van sommige bussen gaat redelijk over de grens van het toelaatbare. Als je dan naar een verre venue moet zoals het roeien of het beachvolleybal, verschijn je meestal niet in prima conditie op persbankje.