·         Laura een Thaise massage van 1uur lang kreeg van Zoë in ruil voor 4 porties frieten bij Sunside = 4000CH.

·         Afrikaantjes blank geboren worden, enkel het scrotum bij de jongetjes is zwart.

·         We dit weekend iets heel leuk gaan doen! Rarara…..

25-05-2011 om 17:53 geschreven door TimeForTanzania  

Op de afdeling pediatrie liggen momenteel twee kindjes met zware brandwonden over het hele lichaam. Jammer genoeg is hiervoor de behandeling, net zoals vaak hier in het ziekenhuis, niets doen! Enkel afwachten en in je bed liggen. Dit wekt bij ons nogal frustraties op. Zeker bij deze kindjes die zeer veel pijn hebben, verwacht je toch op zijn minst dat ze pijnmedicatie krijgen. Van Flamigel hadden de verpleegkundige ook nog nooit gehoord. Zoë en Laura namen dus zelf het initiatief om het kindje in te smeren met deze zalf en de wonden te bedekken. Maar niet veel later moesten ze het verband verwijderen omdat hier de gewoonte is dat deze wonden in openlucht genezen. Hier wouden ze duidelijk niet van afwijken! Voor niets dus de Flamigel gesmeerd. Er liggen ook veel kindjes met koorts op de afdeling, ook hier wordt niets aan gedaan. Gelukkig konden we na deze hete dag in het ziekenhuis weer verkoeling zoeken aan het Tanganyka meer. 

 Diana en Pauline waren getuigen van twee wondertjes die ter wereld kwamen.  Na twee keer persen kwam er gezond meisje ter wereld. Wat ons opviel was dat de moeder niet omkeek naar haar pasgeboren kind. Was ze er niet gelukkig mee? Of is het de normale gang?  Ondertussen lag er een meisje van 19 jaar al 16 uur op de bevallingstafel. De dokters besloten om een keizersnede uit te voeren. De moeder werd volledig onder narcose gebracht. Toen het kind ter wereld kwam, reageerde het niet. Na een tijdje begon er toch wat leven in te komen. Woensdag vernamen we dat de baby het niet gehaald heeft…

Tijdens de OP (cataract) die Stijn en Esther volgden, viel zo maar even de stroom uit! De dokter nam een pitslamp, scheen in het oog.. zag dat het niet ging.. en zei doodleuk: dan wachten we tot de stroom terug aanspringt!

25-05-2011 om 17:20 geschreven door TimeForTanzania  

23-05-2011 om 17:50 geschreven door TimeForTanzania  

21-05-2011 om 15:24 geschreven door TimeForTanzania  

21-05-2011 om 15:14 geschreven door TimeForTanzania  

·         Zoë en Laura i.p.v. een “dala dala” een “piki piki” namen naar huis. (= moto taxi)

·         We zondag lekker zijn gaan eten in “coast view” en we slechts 45 euro voor 7 personen betaalden. Jammer genoeg was het al donker en hadden we geen coast view meer J

·         Stijn de show heeft gesteeld tijdens ‘Bungalow time’ en hiervoor zelfs een compliment kreeg van één van kinderen

·         We allemaal van Mister Maganga (onze plaatselijke coördinator) te horen hebben gekregen dat de hoofdverpleegster van het Maweni Hospital zeer tevreden over ons was! Ze zei dat we heel hard werkten en zo zeker moesten verder doen! (en wij maar denken dat we niet hard werken hier)

·         Ze in de OP tijdens de operatie even hun gsm kaart opladen.

·         Stijn (and mini me) goed flesjes kunnen openen zonder opener.

·         Je met 8 personen in 1 taxi kan (normaal maar 5 plaatsen) en slechts 1 euro moet betalen

20-05-2011 om 15:38 geschreven door TimeForTanzania  

Zaterdag = Bungalow time!

Mandeleo is een  jongerencentrum waar straatkinderen en kinderen waarvan hun ouders erg ziek zijn worden opgevangen. Elke zaterdag avond krijgen de kinderen de kans om zichzelf uit te leven. Dit doen ze doormiddel van zang en dans. Het duurde niet lang of we stonden ook midden in de kring mee te dansen met de kinderen. Het was echt prachtig om te zien hoeveel plezier de kinderen maakten. Nadien ging een deel van ons met Jolien, Karen, Joachim, Jaime (vier andere Belgische studenten), Jean-Michel  en een paar van zijn vrienden naar Kibo (een plaatselijke discotheek). Hier leek het precies alsof je verplicht werd om te dansen. Als je niet oppaste stond je tussen vier Afrikanen te dansen, maar dan was Jean-Michel er om je te redden ;-) Het viel zo hard in de smaak dat we de discotheek afsloten.

Zondag = rustdag (en voor sommige katerdag)!

Maandag. Voor Stijn en Esther was dit een ware topdag! Ze hebben zelfs geen tijd gehad om stil te zitten. Van infusen prikken tot medicatie toedienen tot zelfs administratie, kortom het hele verpleegkundige werk hebben ze mogen/kunnen doen, incluis het poetsen. Moe maar voldaan van een productieve dag vertelden ze vol lof over hun prestaties. Niet te vergeten, alles op het polé polé tempo.

Dinsdag was achteraf gezien een zware emotionele dag voor Esther, Stijn, Zoë, Laura en Ine. Nadat ze de dagelijkse poets op de afdeling hadden gedaan, gingen ze vragen of ze een bevalling konden meevolgen. Dit was geen enkel probleem voor de vroedvrouw. Er lagen drie patiënten klaar om te bevallen. Al snel hadden we door dat dit geen lachertje geen worden.  De vroedvrouw zei tegen de patiënt dat ze niet mocht roepen, want daar kreeg ze(de vroedvrouw) hoofdpijn van. Al   snel volgenden de weeën elkaar op,  we dachten dat ze al elk moment kon bevallen. Maar rond de vrouw was nog geen enkele dokter of vroedvrouw te bespeuren. Een half uur later begon pas het echte werk. Ze was amper 18 jaar en het was haar eerste bevalling, het verliep niet erg vlot naar onze mening. Sommige onder ons moesten toch even weg kijken toen er een knipje werd gemaakt. (met een botte onsteriele schaar). Even later kwam het hoofdje eruit, al snel zagen we dat de navelstreng rond het hoofdje van de baby zat, we hoopten dat de baby er snel volledig ging uitkomen. Maar de dokter was onervaren, de dokter van de afdeling was ziek en  dit was één van de eerste bevallingen van deze dokter. De jonge vrouw was veel te uitgeput om de baby er zelf uit te krijgen. Net op dat moment kwam de vroedvrouw eraan en trok gelukkig de baby eruit. De baby zag al helemaal blauw/paars. “Snel” liep ze met de baby naar de verzorgingskamer, maar hier lag nog geen enkel materiaal klaar om de baby te aspireren of toe te dekken. De vroedvrouw hoorde onze bezorgdheid en zei dat ze niks er aan kon doen, ze stond helemaal alleen op de afdeling. Ze zei dat de baby ging doodgaan. We hielpen haar om het aspiratietoestel te installeren en Stijn zorgde voor de beademing. We hadden een dokter nodig zei de vroedvrouw, Zoë, Laura en Ine splitsen zich op en gingen in het ziekenhuis op  zoek naar een pediater. Ze kwamen terug met twee pediaters! Ondertussen was de ademhaling van de baby al wat genormaliseerd, de dokters zeiden dat het kindje het wel zal halen met de nodige antibiotica. Al die tijd verliep alles polé polé tot onze frustraties toe. Ohja, misschien nog even de moeder inlichten dacht Ine, zij wist inmiddels nog niet eens dat het een jongetje was en dat alles met hem in orde ging komen. De moeder lag nog steeds op de bevallingstafel, zonder enige hulp te baden in vruchtwater, slijm en bloed.  

Woensdag gingen ze kijken of alles in orde was met moeder en baby. Ze stelden het beide goed, maar of de baby antibiotica had gekregen is voor ons een groot vraagteken.

Ondertussen op de afdeling pediatrie genoten Pauline en Diana nog met volle teugen van hun laatste stage dagen op pediatrie. De moeders en hun kindjes kenden hun ondertussen al heel goed en vertrouwden hun ook met de kindjes. Dit zorgde voor veel knuffel plezier met de kindjes. Als een echte Afrikaanse mama (in het blank)  namen Pauline en Diana de kindjes op hun rug, hierbij viel er soms zelfs eentje in slaap, dus ze deden het echt wel goed! Wat gaan ze de kindjes missen! Pauline en Diana konden deze week een operatie meevolgen van een kindje met een liesbreuk. Ook hier verliep alles erg ‘polé polé’! J Het was al een hele karwei op zich om O.P kleren voor ons beiden vast te krijgen. Het is uiteindelijk een véél te grote groene vest geworden met witte laarzen onder, het was echt lachen! J De operatie zelf verliep goed. We hadden het erger verwacht.

Morgen wisselen we van afdeling, Esther en Stijn gaan dan stage lopen op de afdeling Gynaeco en Chirurgie, Pauline en Diana op Vrouwelijke geneeskunde en Zoë, Laura en Ine op Pediatrie. 

Donderdag, 19 mei.

Iedereen is veranderd van afdeling. Het is terug aanpassen voor iedereen. We merken al snel op dat Pauline en Diana de baby’s missen op de afdeling J
Verloops begon de dag al slecht voor Ine, Zoë en Laura. Ze kregen we verschillende keren vervelend nieuws te horen.  De vrouw met de steekwonde (afdeling chirurgie) is overleden tijdens de operatie . Ze ontwaakte helaas niet meer  uit de anesthesie.
De baby die we eergisteren ter wereld hebben zien komen is deze nacht ook gestorven. Frustrerend te weten dat dit kwam door de nonchalante houding van de verpleegkundige. Terwijl de mama  waarschijnlijk denkt dat het haar fout is doordat ze niet hard genoeg had geperst.
Na (weer) enkele huwelijksaanzoeken van chirurgen in de OP keren  Laura en Zoë terug om de anderen op te pikken.  Waarna we allen weer heugelijk nieuws krijgen dat de vrouw met de dode baby in haar buik toch zal geopereerd moeten worden. Deze zit namelijk al 10 dagen dood in de buik. De medicatie werkt niet dus moet er ingegrepen worden (eindelijk!).
Pfiew, what a day! Tijd voor ontspanning. Maar niet voor lang want de regen in Kigoma slaat toe als Stijn, Laura en Zoë in het meer zitten (de eerste regen in twee weken!). Dan maar frietjes eten in Sunside J
De anderen zijn  ondertussen opzoek gegaan naar een stofje voor een jurk of bloes in “african style” te laten maken.

20-05-2011 om 15:32 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 14:05 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 13:59 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 13:54 geschreven door TimeForTanzania  

Nog maar net aangekomen op stage en Laura, Zoë en Ine mochten al naar “de martelkamer” . Laura assisteerde de dokter bij een abortus. Het was echt gruwelijk om te zien. Allerlei marteltuigen werden gebruikt om de vrucht te verwijderen. Hierna leerden ze de dokter studenten bloedtrekken, infuus prikken, een wonde fatsoenlijk afdekken, bloeddruk nemen,…

Stijn en Esther willen  graag ijverige studenten zijn, maar als ze dan aan de verpleging vragen wat ze kunnen doen, of ze hen eventueel met iets  kunnen helpen krijgen ze heel vaak als antwoord: “jullie mogen nu even gaan rusten.” En dit terwijl ze net een uur gerust hebben J. Het kuisen gebeurd hier  niet door poetsvrouwen maar wel door de verpleging/studenten zelf. Op handschoenen besparen ze hier zeker en vast niet, integendeel.

Voor Pauline en Diana begint de dag met een poetsbeurt van de verpleegzaal. Vreemd genoeg moeten dan al de moeders met hun dood zieke baby’s naar buiten gaan tot dat het poetsen gedaan is! De pediater is zeer geïnteresseerd in ons, hij wilt veel van ons weten en geeft veel  interessante uitleg. Hij gaf ons zelf een uitgebreide rondleiding in het ziekenhuis en hij stelde ons aan veel mensen voor.  Dankzij hem zagen we ook de operatiezaal en radiologie. We leerden van de moeders hoe we een baby op onze rug moeten dragen in een doek, al de aandacht was meteen op ons gericht J

Dag 7 verliep voor allen van ons grotendeels hetzelfde: donderdag = poetsdag. Ine mocht nog een operatie gaan meevolgen. Dit verliep zoals verwacht, eerder niet steriel als steriel. Zoë en Laura verzorgen ondertussen de wonden van de patiënten. Ze ontdekten bij een kindje een decubitus wonde, de verpleegkundige waren hierover zeer verbaasd. Bij een andere vrouw, waarbij Ine 2 dagen geleden de draadjes bij mocht verwijderen, zagen ze dat de wonde op haar zij zo diep was dat je haar ribben kon zien. Tijdens de schoonmaak hadden ze gezien dat er een wiek (vanuit België) ter beschikking was op de afdeling, ze besloten deze in de wonde te doen. Lucie (de hoofdverpleegkundige) was zeer tevreden over het resultaat, ze kende deze techniek en dit materiaal, maar geen idee waarom ze dit zelf niet gebruiken. Na een weeral hete dag in het ziekenhuis besloten we een duik te gaan nemen in het zwembad van het Tanganyke Lake Hotel (=viersterrenhotel). Dit zwembad geeft uit op het Tanganyka meer, het is er echt prachtig, juist een paradijs! Toen we terug in het huisje aankwamen, zijn we begonnen met ons te herinstalleren. De andere studenten waren namelijk deze morgen rond 4uur vertrokken naar Zanzibar. Nog 1 dagje stage en de eerste week zit er al op! We zijn nu exact 1 week weg van thuis en hebben hier nog geen enkele minuut spijt van gehad  dus we blijven zeker en vast nog 5 weken!! 

12-05-2011 om 20:47 geschreven door TimeForTanzania  

·         Ine ten huwelijk werd gevraagd door een dokter student

·         Men zegt dat slechts 2 van de 38 miljoen Tazanianen HIV positief zijn, al vermoeden we dat dit er veel meer zijn aangezien dit de meest drukst bezochte afdeling is

·         Dat de mensen op consultatie komen in het ziekenhuis en hun aidsremmers gratis krijgen van de Amerikanen? In ruil doet Tanzania aan export voor Amerika.

·         De patiënten in Maweni Hospital ook enkel REMgeld moeten betalen en de rest betaald word door de overheid.

·         Diana succes heeft met haar Swahili bijbeltje

·         Dat de kleine beer hier omgekeerd staat

12-05-2011 om 00:00 geschreven door TimeForTanzania  

·         Dat alle zwarte op elkaar lijken, enkel Laura kan onderscheid maken

·         Ine betaalt met  chilli’s in plaats van shillings

·         Een gemiddelde tanzaniaan 70 000 shilling (=35 euro) verdient

·         Men vroeg aan Stijn “Habari” (= hoe gaat het) en Stijn antwoordde met “Habari” i.p.v “Mazuri”

·         Dat Tanzania zo groot is als België, Duitsland en Frankrijk te samen

·         Stijn tijdens de busrit ‘snachts tussen 2 bussen in zijn “iets te platte” behoefte is gaan doen.

·         We allemaal bomma voeten(= dikke voeten) hadden na de busreis

·         Ze links rijden

·         Diana en Esther nog een cursus wildplassen hebben gekregen

 ·         Steriel is hier gelijk hygiënisch werken

11-05-2011 om 21:26 geschreven door TimeForTanzania  

De dag ging van start met ons ochtendritueel: mieren uit ons brood kloppen. Na een stevige (vlees=mieren) maaltijd vertrokken we richting Dala Dala, aangekomen waren we al weer bezweet J, de oorzaak hiervan was 25 min stappen in de zon. De Afrikanen herkenden ons al en duwden ons meteen in een busje richting Ujiji. Vol spanning begonnen we aan de stagedag. Pauline en Diana mochten de pediatrische afdeling al een schrobbeurt geven, weliswaar met steriele handschoenen! J De wetten van de steriliteit werden op de afdeling chirurgie erg in vraag gesteld. Hierdoor kwamen de eerste frustraties al boven. Stijn en Esther ontdekten 2 patiënten of zelfs 4 (2 volwassenen en 2 kinderen) in 1 bed! Ze mochten ook al intraveneuze medicatie toedienen, op de Afrikaanse manier: met naald en spuit.  Na een confronterende dag zochten sommige verkoeling in het Tanganyka meer, andere werkten voor school. Tijdens het zwemmen in het meer, kwamen Esther, Laura en Ine twee andere studenten (sociaal werkers) tegen die kwamen zwemmen met de straatkinderen van Mandaleo. Hun hartjes braken meteen met het zien van de schattige kindjes en beleefden samen een leuke zwempartij. De dagen vliegen voorbij….

11-05-2011 om 20:39 geschreven door TimeForTanzania  

’s Morgens vertrokken we met J.M naar de bushalte en maakten we ons eerste ritje door Kigoma. Mister Maganga vergezelde ons naar het ziekenhuis. Hier werden we onthaalt door een dokter (naam….vergeten!) Hij heette ons van harte welkom (Kariboe X 1000) J. Opvallend was dat hij zei dat ze veel van ons willen leren. Hierna kregen we een rondleiding in het ziekenhuis en werden stageplaatsen toegewezen. Laura – Zoë – Ine: Gynaeco en Chirurgie; Diana – Pauline: Pediatrie; Stijn –Esther: Vrouwelijke geneeskunde. Deze plaatsen wisselen we om de twee weken met elkaar. Na al enkele liters zweet te hebben verloren was het tijd voor een eerste plons in het Tanganyka meer. Dit vonden we allen zeer indrukwekkend, aan de overkant zagen we zelfs Congo. Eenmaal thuis had onze fantastische kok een heerlijke maaltijd bereid: kip – rijst – patat – saus –zo van da groen J (= manjok). Pauline vond het zelf lekkerder dan ze ooit thuis had gegeten. ;-) De dag sloten we af met ons eerste bio-psycho-sociaal-moment. 

11-05-2011 om 20:36 geschreven door TimeForTanzania  

Na een zwoele , maar korte nacht vertrokken we om 5 uur ‘s morgens naar de bus met als eindbestemming Kigoma. Het was er enorm druk, gelukkig werden onze valiezen voor ons gedragen. Het leek onmogelijk om al die valiezen in 1 bus te krijgen. Sommige Afrikanen namen zelfs matrassen mee. Hier gingen we dan! Met een beperkte beenruimte en de nodige hitte begonnen we aan het avontuur. Rond 10 uur ’s avonds kwamen we aan op bestemming, Kahama. De broeders hadden ons voorgesteld om te overnachten in de bus, hoe minder we alleen in de stad gingen, hoe beter dit was. De nacht in de bus was een hel voor velen onder ons.  Ondanks dat een vriend van de broeders ‘Michel’ genaamd ons vergezelde tijdens de reis voelden sommige onder ons zich tijdens de nacht wat onveilig.  Anderen hadden dan weer darmproblemen, nog andere konden dan weer redelijk slapen. De bus vertrok terug rond 6uur. We waren blij dat de bus terug begon te rijden, als de bus stil stond was het een echte sauna. Doordat de raampjes open konden viel de temperatuur goed mee tijdens de reis. Behalve voor Laura en Zoë,  zij hadden de pech dat ze niet langs het raampje zaten, de zwarte vrouw kon jammer genoeg wel tegen de hitte en liet dus het raampje gesloten.  In totaal hebben we 36uur in de bus gezeten, waarvan we in totaal slechts een half uur de tijd hadden om onze benen te strekken, een plasje of een kakje (voor sommige)  te plegen. Tijdens dag 2 van de busreis kregen we een extra pauze: klapband! Gelukkig was er een reservewiel aanwezig en konden na 15 min terug vertrekken. Het positieve aan de busreis waren de overweldigende landschappen, sommige dachten dat we in de ‘Lion King’ zaten.  Een ander positief punt was dat we meteen in het echte Afrika werden gesmeten. Overal waar de bus stopte kwamen vrouwen en kinderen allerlei vruchten, drank, handtassen, zonnebloemolie, oorbellen,… verkopen aan het raam, dit was een zeer indrukwekkend tafereel. Eindelijk aangekomen waren we verast  door het mooie huisje waar we werden ontvangen door de zeer aangename Jean-Michel. Later maakten we kennis met onze 6 sympathieke huisgenoten (nurses en midwifes). Vanaf donderdag is het huis van ons alleen (en J.M) Poging 2 om een muskietenvrij bed te hebben. Zzzzzz…….

11-05-2011 om 20:32 geschreven door TimeForTanzania  

Tijdens het inchecken  maakten we al kennis met het afrikaanse tempo. Als laatste stapten we op het vliegtuig, richting Caïro. Na een dik uur  wachten  in Caïro namen we het vliegtuig richting Dar es Salaam. De hitte kwam ons bij het uitstappen al te gemoed, ook al was het 5uur  ’s morgens.  Na het invullen van enkele papieren, vingerafdrukken nemen, valiezen ophalen,… stonden “the brothers of charithy”  al op ons te wachten.  Met in totaal 11 personen + koffers + handbagage gepropt in een mini bus maakten we een eerste rit door het drukke Dar es Salaam. Heel indrukwekkend! Op de weg geldt hier de wet van snelste en degene met de luidste toeter . De geur van benzine, gerookte vis, zwetende blanken kwam ons tegemoet. Overal zagen we kleine winkeltjes langs de straat, kinderen met schooluniformpjes met spier witte sokjes, albino’s… Eens aangekomen bij de broeders werden we verwelkomt en kregen we onze kamers toegewezen. Na een eerst tanzaniaans ontbijt (jam + brood+ thee) trokken we terug richting stad en gingen we naar de Belgische ambassade, coco beach, ….Met de veerboot  naar de andere kant van het water, hier gingen we naar een plaatselijk marktje. Nog nooit zoveel zwarte hadden we op een hoop gezien. We werden langs overal bekeken en riepen ze “Mzungu”(=blanke). De dag werd afgesloten met een welverdiende douche. Maar na een 10 minuten waren we wel al weer terug bezweet. Gelukkig beloofden ze ons dat het in Kigoma minder warm en minder druk ging zijn als hier in Dar. 

11-05-2011 om 20:17 geschreven door TimeForTanzania  

Op 5 mei vertrekken we vanuit Zaventem richting Tanzania, met een overstap in Caïro. Na in totaal iets meer dan 11 uur te hebben gevlogen komen we rond half 6 aan in Dar es Salaam. De binnenlandse vlucht van Dar es Salaam naar Kigoma werd een tijdje geleden afgelast. Vermits dit vervoersprobleem nog steeds niet is opgelost, gaan we net zoals de groep van Maart per bus reizen.

Een andere keuze die we hadden was voor een ander vliegtuig te kiezen met een extra tussenstop. Dit ging ons per vlucht 300 euro kosten! Unaniem hebben we besloten om ons te wagen aan het avontuur en voor de busreis van 30 euro te kiezen. De inleefreizigers hebben ons al wel gewaarschuwd voor luide muziek in de bussen, “slecht-geacteerde-afrikaanse films”, meermaals met je hoofd tegen het plafond vliegen,….(hun ervaringen kan je nalezen op deze blog: http://tanzania-khlim-2011.blogspot.com/)

Vermits de busjes telkens om 4uur ’s morgens vertrekken nemen we pas op 7 mei de bus richting Kigoma. De busreis zou ongeveer 34 uur duren en als we pech hebben, nog een beetje langer! 2 dagen in de bus met een overnachting in het luxe hotel DK Lodge, in de stad Kahama. Met wat geluk komen we in Kigoma aan om 12u ’s middags.

We kijken er allen enorm naar uit. Maar al veel dromen over deze reis kunnen we nog niet, vermits we ons nog even op de examens moeten concentreren!

Groetjes!

29-04-2011 om 13:41 geschreven door TimeForTanzania  

21-04-2011 om 00:00 geschreven door TimeForTanzania  

Vrijdag namiddag vertrokken we met onze safari jeep en chauffeur James voor een lange tocht richting Katavi. Het duurde niet lang vooraleer de eerste herinneringen van onze reis van Dar es Salaam naar Kigoma terug bovenkwamen. Slechts een half uur reden we op verharde weg, nadien enkel een hobbelige zandweg en dit voor 8 uur lang. We zagen weer prachtige landschappen met hier en daar een hutje en soms een klein dorpje, waar je weliswaar cola en vodacom telefoonkaarten  kon kopen. We maakten de reis zo aangenaam mogelijk.  Bij gebrek aan radio zorgden Stijn en Esther voor de nodige zang (tot ergernis van sommige van de groep). We picknickten in niemandsland, ook James kon onze koude pasta salade met groentjes wel smaken. Zoals gewoonlijk was het om 19uur donker en konden we vanuit onze jeep genieten van een prachtige sterrenhemel. Rond 23 uur kwamen we dan uiteindelijk aan in de guesthouse waar we twee nachten zouden verblijven. Per twee sliepen we in een kamer (6000CH = 3 euro) die voorzien was van een frans toilet en een douche, jammer genoeg wel zonder water. Het was er zeer gezellig vermits onze enige verlichting een brandend kaarsje was. Uitgeput kropen we in ons bed en droomden we over de safari van morgen.

Kukelukukuuu!!! TokTokToook……BAM… (Vanavond eten we dus kip!) Zo werden we ’s morgens wakker. Na een stevig ontbijt vertrokken we op safari! Niet lang nadat we Katavi National Park waren binnen gereden kregen we al de eerste antilopen, gieren, giraffen, zebra’s,  varanen en  nijlpaarden te zien. Op de krokodillen en olifanten was het iets langer wachten. Maar uiteindelijk poseerden ook zij voor onze lens. Jammer genoeg zagen we geen leeuwen of panters. Hiervoor moet je echt al veel geluk hebben. Tijdens de safari beleefden we nog een heel spannend moment. In het park waren verschillende brandjes aangestoken, dit om het dorre gras te verbranden, zodat er weer nieuw gras kon groeien. Plotseling waren we zo goed als omsingeld door hoge vlammen. Niet alleen langs de jeep maar ook op het stuk weg was er vuur. Na wat getwijfel van James en de gids reden we toch door het vuur heen. Gelukkig gebeurde er niets en kwamen we er met de schrik vanaf. Helemaal onder het rode stof kwamen we terug aan in het guesthouse. We verfristen ons met vochtige doekjes en deodorant (omdat er nog steeds geen stromend water was), ziezo klaar om op restaurant te gaan! We genoten van een diner met kaarslichtjes, hoewel we dit even gezellig vonden als onze boterhammen met mayonaise tijdens de safari. 

Zondag vertrokken we weer voor een “bumpy ride” doorheen het prachtige Tanzania. Moe maar voldaan kwamen we terug aan in Kigoma en trakteerden we ons op een heerlijke maaltijd  bij Coastview. We kijken allen weer enorm uit naar wat deze week stage zal brengen. Deze week gaan we voor de laatste keer ruilen van afdeling. De tijd vliegt hier voorbij, nog maar drie weken te gaan L

31-05-0197 om 00:00 geschreven door TimeForTanzania