11-06-2011 om 17:41 geschreven door TimeForTanzania  

Kwaheri Kigoma!  L

Donderdag nemen we afscheid van Kigoma. We hebben vijf weken doorgebracht in Maweni Hospital. Met pijn in het hart namen we vandaag (woensdag) afscheid van Lucy (hoofdverpleegkundige van Gynaeco – chirurgie). Ze had voor ons Samosa(een driehoekige loempia) gemaakt, overheerlijk volgens de vleeseters J De verpleegkundigen smulden van onze cake en en “pili pili chips” (=hot en spicy pringles chips). We vertrekken voor enkele dagen naar Zanzibar. We maken een tussenstop in Mwanza, de dag erna vliegen we verder naar Zanzibar. Mwanza is de tweede grootste stad van Tanzania. We lieten ons al vertellen dat er een overheerlijke chinees is, waar je scampi met looksaus moet bestellen. We beginnen al te watertanden bij het horen van deze tip. Donderdag 16 juni gaan we terug naar Dar es Salaam waar we onze laatste nacht op Tanzaniaanse bodem zullen doorbrengen. In de nacht van vrijdag op zaterdag vertrekken we terug richting Brussel, met weer een tussenstop in Caïro. Zaterdag namiddag  (om 14u45) landen we en dan maar hopen dat onze ouders en liefjes ons nog terug willen na zes weken Afrika.

Tot binnenkort lieve bloggers!

De Vlaamse Tanzanianen!

08-06-2011 om 17:33 geschreven door TimeForTanzania  

06-06-2011 om 18:12 geschreven door TimeForTanzania  

Onverwacht maak je in Maweni Hospital van alles mee. Zo waren Esther en Ine de bedden aan het opmaken op de afdeling pediatrie, tot plots ze een vrouw horen krijsen. Door het raam zagen ze dat een vrouw  hysterisch op de grond lag. In het verpleeglokaal zagen ze een hoopje doeken liggen. Al snel legden ze de link. Er was een kindje gestorven. De hoofdverpleegkundige bevestigde dit. De moeder was te laat naar het ziekenhuis gekomen. Wanneer ze in het ziekenhuis aankwam was haar zoontje van 1 jaar al gestorven. Hij was enkele dagen eerder geopereerd geweest en was nu gestorven aan anemie (bloedarmoede). Enkele minuten later wandelde de vrouw met haar dood zoontje op haar rug naar huis.

Op de afdeling vrouwen geneeskunde mochten Zoë, Laura en Ine doktertje spelen. Vermits er op de afdeling geen dokter te bespeuren was werd aan hun gevraagd een diagnose te stellen bij een patiënt die net toegekomen was. Allergische shock was hun diagnose. Correct! Zo bleek de dag erna, maar het meisje van 11 jaar had nog steeds niet de nodige medicatie (corticoïden)  gekregen. Haar ouders waren nog niet tot bij de apotheek geraakt om de een of andere manier. Gelukkig was de toestand van het meisje al vanzelf iets verbeterd. Net zoals op de andere afdelingen ervaren ze dat er niet zo steriel gewerkt wordt.  Zo worden naalden meermaals hergebruikt bij een mislukte poging om een infuus te prikken. Dit heeft waarschijnlijk een belangrijke reden, de patiënten moeten de infuusnaalden nu eenmaal zelf betalen.

Stijn en Esther werden op donderdag uitgenodigd door de dokter om een operatie te volgen. Het ging om een liesbreuk bij een jongen van 1 jaar oud. We kregen weer prachtige outfits om aan te trekken. Een groen uniform (weliswaar 7 maten te groot) gecombineerd met een paar mooie witte rubberen laarzen (maat 47) en een stinkende doek voor op het hoofd wat moest doorgaan voor een haarnetje J. Tijdens de operatie zelf verliep alles vlot. Het kind toonde na de operatie volgens de anesthesist voldoende reflexen en was voldoende wakker om terug naar de afdeling te vertrekken. In afwachting tot ze de jongen terug kwamen halen legde ze hem op een brancard in de gang van het operatiekwartier, dat dienst deed als ontwaakzaal . Plots merkten we op dat het kind moeilijk begon te ademen. Bij elke inademing klapte de borstkas helemaal naar binnen. Het kind stopte zelfs even met ademen. De beademingsballon werd er bij gehaald. In eerste instantie dachten wij aan overtollige slijmen waardoor de ademhaling moeilijk verliep. De anesthesist zei dat we ons geen zorgen moesten maken, het kind ging er doorkomen. Het probleem was volgens hem dat baby’s enkel door de neus kunnen ademen en niet door de mond. De neus van het kind was verstopt, door een verkoudheid,  waardoor hij nu probeerde naar lucht te happen via de mond. Na een tijdje werd de toestand van de jongen terug stabiel en brachten we hem terug naar onze afdeling. De dokter vroeg ons om een oogje in het zeil te houden omdat wij goede verpleegkundigen waren. Eind goed al goed J en na enkele dagen mocht het jongetje naar huis.

Ons laatste weekend in Kigoma probeerden we zo aangenaam mogelijk te maken. Zaterdag gingen we na stage een bezoek brengen aan “Jacobsen beach”. Dit is een privé strand waar je waarschijnlijk enkel mzungu’s tegenkomt.  Hier genoten we van een prachtige zonsondergang. Voor de laatste keer brachten we een bezoek aan Mandeleo’s Bungalow time. Ondertussen kenden we al enkele liedjes en verbaasden we hun met onze zang- en danskunsten. Zondagavond genoten we, voor nogmaals de laatste keer, van een heerlijke maaltijd en zonsondergang bij “Hill top”. 

06-06-2011 om 18:08 geschreven door TimeForTanzania  

02-06-2011 om 00:00 geschreven door TimeForTanzania  

31-05-2011 om 20:21 geschreven door TimeForTanzania  

31-05-2011 om 20:17 geschreven door TimeForTanzania  

Vrijdag namiddag vertrokken we met onze safari jeep en chauffeur James voor een lange tocht richting Katavi. Het duurde niet lang vooraleer de eerste herinneringen van onze reis van Dar es Salaam naar Kigoma terug bovenkwamen. Slechts een half uur reden we op verharde weg, nadien enkel een hobbelige zandweg en dit voor 8 uur lang. We zagen weer prachtige landschappen met hier en daar een hutje en soms een klein dorpje, waar je weliswaar cola en vodacom telefoonkaarten  kon kopen. We maakten de reis zo aangenaam mogelijk.  Bij gebrek aan radio zorgden Stijn en Esther voor de nodige zang (tot ergernis van sommige van de groep). We picknickten in niemandsland, ook James kon onze koude pasta salade met groentjes wel smaken. Zoals gewoonlijk was het om 19uur donker en konden we vanuit onze jeep genieten van een prachtige sterrenhemel. Rond 23 uur kwamen we dan uiteindelijk aan in de guesthouse waar we twee nachten zouden verblijven. Per twee sliepen we in een kamer (6000CH = 3 euro) die voorzien was van een frans toilet en een douche, jammer genoeg wel zonder water. Het was er zeer gezellig vermits onze enige verlichting een brandend kaarsje was. Uitgeput kropen we in ons bed en droomden we over de safari van morgen.

Kukelukukuuu!!! TokTokToook……BAM… (Vanavond eten we dus kip!) Zo werden we ’s morgens wakker. Na een stevig ontbijt vertrokken we op safari! Niet lang nadat we Katavi National Park waren binnen gereden kregen we al de eerste antilopen, gieren, giraffen, zebra’s,  varanen en  nijlpaarden te zien. Op de krokodillen en olifanten was het iets langer wachten. Maar uiteindelijk poseerden ook zij voor onze lens. Jammer genoeg zagen we geen leeuwen of panters. Hiervoor moet je echt al veel geluk hebben. Tijdens de safari beleefden we nog een heel spannend moment. In het park waren verschillende brandjes aangestoken, dit om het dorre gras te verbranden, zodat er weer nieuw gras kon groeien. Plotseling waren we zo goed als omsingeld door hoge vlammen. Niet alleen langs de jeep maar ook op het stuk weg was er vuur. Na wat getwijfel van James en de gids reden we toch door het vuur heen. Gelukkig gebeurde er niets en kwamen we er met de schrik vanaf. Helemaal onder het rode stof kwamen we terug aan in het guesthouse. We verfristen ons met vochtige doekjes en deodorant (omdat er nog steeds geen stromend water was), ziezo klaar om op restaurant te gaan! We genoten van een diner met kaarslichtjes, hoewel we dit even gezellig vonden als onze boterhammen met mayonaise tijdens de safari. 

Zondag vertrokken we weer voor een “bumpy ride” doorheen het prachtige Tanzania. Moe maar voldaan kwamen we terug aan in Kigoma en trakteerden we ons op een heerlijke maaltijd  bij Coastview. We kijken allen weer enorm uit naar wat deze week stage zal brengen. Deze week gaan we voor de laatste keer ruilen van afdeling. De tijd vliegt hier voorbij, nog maar drie weken te gaan L

31-05-2011 om 19:27 geschreven door TimeForTanzania  

25-05-2011 om 18:06 geschreven door TimeForTanzania  

·         Laura een Thaise massage van 1uur lang kreeg van Zoë in ruil voor 4 porties frieten bij Sunside = 4000CH.

·         Afrikaantjes blank geboren worden, enkel het scrotum bij de jongetjes is zwart.

·         We dit weekend iets heel leuk gaan doen! Rarara…..

25-05-2011 om 17:53 geschreven door TimeForTanzania  

Op de afdeling pediatrie liggen momenteel twee kindjes met zware brandwonden over het hele lichaam. Jammer genoeg is hiervoor de behandeling, net zoals vaak hier in het ziekenhuis, niets doen! Enkel afwachten en in je bed liggen. Dit wekt bij ons nogal frustraties op. Zeker bij deze kindjes die zeer veel pijn hebben, verwacht je toch op zijn minst dat ze pijnmedicatie krijgen. Van Flamigel hadden de verpleegkundige ook nog nooit gehoord. Zoë en Laura namen dus zelf het initiatief om het kindje in te smeren met deze zalf en de wonden te bedekken. Maar niet veel later moesten ze het verband verwijderen omdat hier de gewoonte is dat deze wonden in openlucht genezen. Hier wouden ze duidelijk niet van afwijken! Voor niets dus de Flamigel gesmeerd. Er liggen ook veel kindjes met koorts op de afdeling, ook hier wordt niets aan gedaan. Gelukkig konden we na deze hete dag in het ziekenhuis weer verkoeling zoeken aan het Tanganyka meer. 

 Diana en Pauline waren getuigen van twee wondertjes die ter wereld kwamen.  Na twee keer persen kwam er gezond meisje ter wereld. Wat ons opviel was dat de moeder niet omkeek naar haar pasgeboren kind. Was ze er niet gelukkig mee? Of is het de normale gang?  Ondertussen lag er een meisje van 19 jaar al 16 uur op de bevallingstafel. De dokters besloten om een keizersnede uit te voeren. De moeder werd volledig onder narcose gebracht. Toen het kind ter wereld kwam, reageerde het niet. Na een tijdje begon er toch wat leven in te komen. Woensdag vernamen we dat de baby het niet gehaald heeft…

Tijdens de OP (cataract) die Stijn en Esther volgden, viel zo maar even de stroom uit! De dokter nam een pitslamp, scheen in het oog.. zag dat het niet ging.. en zei doodleuk: dan wachten we tot de stroom terug aanspringt!

25-05-2011 om 17:20 geschreven door TimeForTanzania  

23-05-2011 om 17:50 geschreven door TimeForTanzania  

21-05-2011 om 15:24 geschreven door TimeForTanzania  

21-05-2011 om 15:14 geschreven door TimeForTanzania  

·         Zoë en Laura i.p.v. een “dala dala” een “piki piki” namen naar huis. (= moto taxi)

·         We zondag lekker zijn gaan eten in “coast view” en we slechts 45 euro voor 7 personen betaalden. Jammer genoeg was het al donker en hadden we geen coast view meer J

·         Stijn de show heeft gesteeld tijdens ‘Bungalow time’ en hiervoor zelfs een compliment kreeg van één van kinderen

·         We allemaal van Mister Maganga (onze plaatselijke coördinator) te horen hebben gekregen dat de hoofdverpleegster van het Maweni Hospital zeer tevreden over ons was! Ze zei dat we heel hard werkten en zo zeker moesten verder doen! (en wij maar denken dat we niet hard werken hier)

·         Ze in de OP tijdens de operatie even hun gsm kaart opladen.

·         Stijn (and mini me) goed flesjes kunnen openen zonder opener.

·         Je met 8 personen in 1 taxi kan (normaal maar 5 plaatsen) en slechts 1 euro moet betalen

20-05-2011 om 15:38 geschreven door TimeForTanzania  

Zaterdag = Bungalow time!

Mandeleo is een  jongerencentrum waar straatkinderen en kinderen waarvan hun ouders erg ziek zijn worden opgevangen. Elke zaterdag avond krijgen de kinderen de kans om zichzelf uit te leven. Dit doen ze doormiddel van zang en dans. Het duurde niet lang of we stonden ook midden in de kring mee te dansen met de kinderen. Het was echt prachtig om te zien hoeveel plezier de kinderen maakten. Nadien ging een deel van ons met Jolien, Karen, Joachim, Jaime (vier andere Belgische studenten), Jean-Michel  en een paar van zijn vrienden naar Kibo (een plaatselijke discotheek). Hier leek het precies alsof je verplicht werd om te dansen. Als je niet oppaste stond je tussen vier Afrikanen te dansen, maar dan was Jean-Michel er om je te redden ;-) Het viel zo hard in de smaak dat we de discotheek afsloten.

Zondag = rustdag (en voor sommige katerdag)!

Maandag. Voor Stijn en Esther was dit een ware topdag! Ze hebben zelfs geen tijd gehad om stil te zitten. Van infusen prikken tot medicatie toedienen tot zelfs administratie, kortom het hele verpleegkundige werk hebben ze mogen/kunnen doen, incluis het poetsen. Moe maar voldaan van een productieve dag vertelden ze vol lof over hun prestaties. Niet te vergeten, alles op het polé polé tempo.

Dinsdag was achteraf gezien een zware emotionele dag voor Esther, Stijn, Zoë, Laura en Ine. Nadat ze de dagelijkse poets op de afdeling hadden gedaan, gingen ze vragen of ze een bevalling konden meevolgen. Dit was geen enkel probleem voor de vroedvrouw. Er lagen drie patiënten klaar om te bevallen. Al snel hadden we door dat dit geen lachertje geen worden.  De vroedvrouw zei tegen de patiënt dat ze niet mocht roepen, want daar kreeg ze(de vroedvrouw) hoofdpijn van. Al   snel volgenden de weeën elkaar op,  we dachten dat ze al elk moment kon bevallen. Maar rond de vrouw was nog geen enkele dokter of vroedvrouw te bespeuren. Een half uur later begon pas het echte werk. Ze was amper 18 jaar en het was haar eerste bevalling, het verliep niet erg vlot naar onze mening. Sommige onder ons moesten toch even weg kijken toen er een knipje werd gemaakt. (met een botte onsteriele schaar). Even later kwam het hoofdje eruit, al snel zagen we dat de navelstreng rond het hoofdje van de baby zat, we hoopten dat de baby er snel volledig ging uitkomen. Maar de dokter was onervaren, de dokter van de afdeling was ziek en  dit was één van de eerste bevallingen van deze dokter. De jonge vrouw was veel te uitgeput om de baby er zelf uit te krijgen. Net op dat moment kwam de vroedvrouw eraan en trok gelukkig de baby eruit. De baby zag al helemaal blauw/paars. “Snel” liep ze met de baby naar de verzorgingskamer, maar hier lag nog geen enkel materiaal klaar om de baby te aspireren of toe te dekken. De vroedvrouw hoorde onze bezorgdheid en zei dat ze niks er aan kon doen, ze stond helemaal alleen op de afdeling. Ze zei dat de baby ging doodgaan. We hielpen haar om het aspiratietoestel te installeren en Stijn zorgde voor de beademing. We hadden een dokter nodig zei de vroedvrouw, Zoë, Laura en Ine splitsen zich op en gingen in het ziekenhuis op  zoek naar een pediater. Ze kwamen terug met twee pediaters! Ondertussen was de ademhaling van de baby al wat genormaliseerd, de dokters zeiden dat het kindje het wel zal halen met de nodige antibiotica. Al die tijd verliep alles polé polé tot onze frustraties toe. Ohja, misschien nog even de moeder inlichten dacht Ine, zij wist inmiddels nog niet eens dat het een jongetje was en dat alles met hem in orde ging komen. De moeder lag nog steeds op de bevallingstafel, zonder enige hulp te baden in vruchtwater, slijm en bloed.  

Woensdag gingen ze kijken of alles in orde was met moeder en baby. Ze stelden het beide goed, maar of de baby antibiotica had gekregen is voor ons een groot vraagteken.

Ondertussen op de afdeling pediatrie genoten Pauline en Diana nog met volle teugen van hun laatste stage dagen op pediatrie. De moeders en hun kindjes kenden hun ondertussen al heel goed en vertrouwden hun ook met de kindjes. Dit zorgde voor veel knuffel plezier met de kindjes. Als een echte Afrikaanse mama (in het blank)  namen Pauline en Diana de kindjes op hun rug, hierbij viel er soms zelfs eentje in slaap, dus ze deden het echt wel goed! Wat gaan ze de kindjes missen! Pauline en Diana konden deze week een operatie meevolgen van een kindje met een liesbreuk. Ook hier verliep alles erg ‘polé polé’! J Het was al een hele karwei op zich om O.P kleren voor ons beiden vast te krijgen. Het is uiteindelijk een véél te grote groene vest geworden met witte laarzen onder, het was echt lachen! J De operatie zelf verliep goed. We hadden het erger verwacht.

Morgen wisselen we van afdeling, Esther en Stijn gaan dan stage lopen op de afdeling Gynaeco en Chirurgie, Pauline en Diana op Vrouwelijke geneeskunde en Zoë, Laura en Ine op Pediatrie. 

Donderdag, 19 mei.

Iedereen is veranderd van afdeling. Het is terug aanpassen voor iedereen. We merken al snel op dat Pauline en Diana de baby’s missen op de afdeling J
Verloops begon de dag al slecht voor Ine, Zoë en Laura. Ze kregen we verschillende keren vervelend nieuws te horen.  De vrouw met de steekwonde (afdeling chirurgie) is overleden tijdens de operatie . Ze ontwaakte helaas niet meer  uit de anesthesie.
De baby die we eergisteren ter wereld hebben zien komen is deze nacht ook gestorven. Frustrerend te weten dat dit kwam door de nonchalante houding van de verpleegkundige. Terwijl de mama  waarschijnlijk denkt dat het haar fout is doordat ze niet hard genoeg had geperst.
Na (weer) enkele huwelijksaanzoeken van chirurgen in de OP keren  Laura en Zoë terug om de anderen op te pikken.  Waarna we allen weer heugelijk nieuws krijgen dat de vrouw met de dode baby in haar buik toch zal geopereerd moeten worden. Deze zit namelijk al 10 dagen dood in de buik. De medicatie werkt niet dus moet er ingegrepen worden (eindelijk!).
Pfiew, what a day! Tijd voor ontspanning. Maar niet voor lang want de regen in Kigoma slaat toe als Stijn, Laura en Zoë in het meer zitten (de eerste regen in twee weken!). Dan maar frietjes eten in Sunside J
De anderen zijn  ondertussen opzoek gegaan naar een stofje voor een jurk of bloes in “african style” te laten maken.

20-05-2011 om 15:32 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 14:05 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 13:59 geschreven door TimeForTanzania  

14-05-2011 om 13:54 geschreven door TimeForTanzania  

Nog maar net aangekomen op stage en Laura, Zoë en Ine mochten al naar “de martelkamer” . Laura assisteerde de dokter bij een abortus. Het was echt gruwelijk om te zien. Allerlei marteltuigen werden gebruikt om de vrucht te verwijderen. Hierna leerden ze de dokter studenten bloedtrekken, infuus prikken, een wonde fatsoenlijk afdekken, bloeddruk nemen,…

Stijn en Esther willen  graag ijverige studenten zijn, maar als ze dan aan de verpleging vragen wat ze kunnen doen, of ze hen eventueel met iets  kunnen helpen krijgen ze heel vaak als antwoord: “jullie mogen nu even gaan rusten.” En dit terwijl ze net een uur gerust hebben J. Het kuisen gebeurd hier  niet door poetsvrouwen maar wel door de verpleging/studenten zelf. Op handschoenen besparen ze hier zeker en vast niet, integendeel.

Voor Pauline en Diana begint de dag met een poetsbeurt van de verpleegzaal. Vreemd genoeg moeten dan al de moeders met hun dood zieke baby’s naar buiten gaan tot dat het poetsen gedaan is! De pediater is zeer geïnteresseerd in ons, hij wilt veel van ons weten en geeft veel  interessante uitleg. Hij gaf ons zelf een uitgebreide rondleiding in het ziekenhuis en hij stelde ons aan veel mensen voor.  Dankzij hem zagen we ook de operatiezaal en radiologie. We leerden van de moeders hoe we een baby op onze rug moeten dragen in een doek, al de aandacht was meteen op ons gericht J

Dag 7 verliep voor allen van ons grotendeels hetzelfde: donderdag = poetsdag. Ine mocht nog een operatie gaan meevolgen. Dit verliep zoals verwacht, eerder niet steriel als steriel. Zoë en Laura verzorgen ondertussen de wonden van de patiënten. Ze ontdekten bij een kindje een decubitus wonde, de verpleegkundige waren hierover zeer verbaasd. Bij een andere vrouw, waarbij Ine 2 dagen geleden de draadjes bij mocht verwijderen, zagen ze dat de wonde op haar zij zo diep was dat je haar ribben kon zien. Tijdens de schoonmaak hadden ze gezien dat er een wiek (vanuit België) ter beschikking was op de afdeling, ze besloten deze in de wonde te doen. Lucie (de hoofdverpleegkundige) was zeer tevreden over het resultaat, ze kende deze techniek en dit materiaal, maar geen idee waarom ze dit zelf niet gebruiken. Na een weeral hete dag in het ziekenhuis besloten we een duik te gaan nemen in het zwembad van het Tanganyke Lake Hotel (=viersterrenhotel). Dit zwembad geeft uit op het Tanganyka meer, het is er echt prachtig, juist een paradijs! Toen we terug in het huisje aankwamen, zijn we begonnen met ons te herinstalleren. De andere studenten waren namelijk deze morgen rond 4uur vertrokken naar Zanzibar. Nog 1 dagje stage en de eerste week zit er al op! We zijn nu exact 1 week weg van thuis en hebben hier nog geen enkele minuut spijt van gehad  dus we blijven zeker en vast nog 5 weken!! 

12-05-2011 om 20:47 geschreven door TimeForTanzania