Ik moet hier rapper eens komen uithuilen peins ik. Want kijk ik dacht, ok, ik probeer het nog 1 nachtje.... en whatthehell... meneerke sliep door.. in zijn eigen bed! Dat was maandag, de eerste dag terug naar school na de vakantie en pokkemoe dus misschien een toevalstreffer.... Dus Tiemen ferm in de bloemekes gezet: een extra sticker, een dikke pluim, een snoepke, de juf uitgebreid ingelicht over zijn goede slapen (en zij is er in het praatmoment ook nog wat over doorgegaan hoe flink hij wel was). Dinsdagnacht heeft hij mij wakkergemaakt om 5.45 uur en om 6.15 uur.. mààr hij is flink in bed gebleven en heeft me geroepen, dus weer dikke duim etc...; Afgelopen nacht was hij wakker om 2 uur maar weer mij geroepen en niet uit bed gekomenen direct terug doorgeslapen tot deze ochtend.
Dus mensen, ik peins dat 'm het begrepen heeft! Jèèèjh! Vanavond hem eens extra beloond met een nieuwe puzzel en goed in de verf gezet hoe flink hij wel is en hoe fier ik op hem ben. Het kind glunderde.... tzal toch een stuk aandacht geweest zijn denk ik. Dus we gaan verder op de ingeslagen weg met stickers, konijnewekkers en vooral veel bejubelen, dat werkt precies nog het best van al!
slaap.. of gebrek aan, dàt is wat mij de laatste weken serieus bezighoudt. De zoon heeft namelijk een tijdje geleden beslist dat in zijn eigen bed slapen niet tof is, of niet hip, of not done of.. ikweeniewa in elk geval hij doet het niet. Ik heb hem een tijdje toegegeven, niet zo slim misschien, maar da manneke was nogal van slag door de ziekenhuispassage van kleine zus en dito afwezigheid van de mama en dan geeft een mens al eens toe. Dus sliep de kleine man in een reisbedje bij mama op de kamer of zelfs bij mama in bed. Enkele weken geleden geprobeerd om Tiemen terug in zijn eigen bed te krijgen. Kijk eens kweeniehoetof een dekbedovertrek met vikings en al.... de kleine man haalde eens zijn schouders op, schudde z'n hoofd over zoveel mamaenthousiasme en sliep welgeteld 3 uur in zijn bed. Daarna weer bij mama in bed. A ja. Op en af was het met dat slapen in eigen bed, dikwijls in bed vertrekken en altijd eindigen bij mama. En toen, kreeg zusje koorts en zoals dat hier gaat met zieke kindjes, mocht zusje een paar nachten bij mama slapen. En toen was zusje genezen en kreeg de zoon koorts... u raadt het al. Goed zo. Na nieuwjaar nieuwe tactiek, toch nog maar eens het stickerbeloningsblad bovengehaald, 1 sticker om braaf in eigen bed te gaan slapen, 1 sticker om ook braaf weer wakker te worden in eigen bed. Deel 1 is goed gelukt ondertussen (mede dankzij ook nieuwe dekbedovertrek en nieuwe muurstickers, de zoon verkoopt zijn vel duur..) maar deel 2 is een echte processie van echternach aan het worden. Het deel 'morgenochtend mag je nog een sticker kleven als je braaf in bed blijft' dat snapt hij niet. Te veraf, het niet waard, I don't know in elk geval dat werkt hier langs geen meter. Dit weekend volgende aanvalstactiek: de befaamde konijntjeswekker (konijn slaapt en je kan als ouder een uur inzetten waarop konijn wakker wordt, dan mag ook kind wakker worden) deed hier zijn intrede. De zoon laaiend enthousiast! Okay! 'En dan moet konijntje ook slapen hé mama in zijn eigen bed en dan moet ik ook slapen in mijn eigen bed tot als het konijntje stapt hé, dan mag ik ook stappen... ' Een mens zou er van beginnen dromen niewaar van zoveel enthousiasme... Tarara... nacht 1 met wekker: 'mama ik kom bij jouw slapen hé'. Ok poging 1 mislukt en moeder geen energie om de zoon terug in bed te stoppen... nacht 2 met wekker: om 2 uur: mama ik kom bij jouw slapen' 'neen zoon, je gaat terug'. Zoon in bed gelegd, tranen gedroogd, beetje op bed blijven zitten tot morpheus langsgeweest is... moeder terug in bed. 10 minuten later: 'ik kom toch bij jouw slapen mama', neen zoon.... enfin, ik bespaar u een ellenlange opsomming maar na 7 keer terug hetzelfde scenario had ik het gehad en heeft de zoon bij mij geslapen dus....wegens zelf niet meer op de benen kunnnen staan van vermoeidheid, wegens de dochter die élke passage opnieuw ook wakker was, wegens dat de zoon vandaag een hele lange dag naar opvang en school moest en dus toch best een beetje slaap achter de kiezen had... Volgende nacht opnieuw een poging zeker... of toch toegeven en een van het reisbedje op mijn kamer een vast bedje maken waar de zoon dan altijd mag in slapen? Ik vraag het u... want ik weet het nie meer....
ps o ja, nog een zeer grappige anekdote van afgelopen nacht: na teruglegpoging 4 of 5 was ik blijkbaar zelf ingedommeld op het voeteinde van het bed van de zoon, ineens voel ik een handje op mijn schouder 'mama 't is jij moet wel in je eigen bedje slapen hé'.....
Sinds ik ik kindjes heb is écht tv kijken niet meer zo alledaags hier, zeker niet sinds nummerke 2 er ook is. Niet alleen van geen tijd hebben maar zeker ook omdat ik me er gewoon niet meer zo op kan concentreren. Te veel aan en in mijn hoofd peins ik. De tv staat hier wel meestal aan maar dan meer als achtergrond. De kindjes zijn fanatieke tv kijkers. Tiemen keek een jaar geleden al heelder films uit: de Shreks, de Plops, de piet piraats en is een grote fan van Kaatje. Maren kijkt zelfs naar Terzake... als het maar beweegt en geluid maakt... dus babytv voor haar!
Ik probeer elke dag een journaal te volgen en dan tja, mijn winterse verslaving.... de slimste mens (we zijn met veel met die verslaving troost ik mij maar). En elke avond zeg ik opnieuw, ik neem het op en kijk dan morgen een beetje vroeger op de avond.. en bijna élke avond blijf ik toch hangen. Want ten eerste 't is eigenlijk wel een ontspannende afsluiter van de dag, ten tweede ik ben veels te nieuwsgierig en ten derde als ik 's ochtends al in de krant gelezen heb wie eruit ligt dan is er niet veel meer aan om in uitgesteld relais te kijken (dus liefste krant: stop met die na- en voorbeschouwingen aub!).
De slimste dus, allé de allerslimste... ik ben fan van de jury (meestal toch) en de presentator. En ik ben zelf een kwisser dus ik vind het wel leuk om mee te zitten doen. En ik vind het moeilijk dit jaar... zeker de filmpjesronde. En wie er gaat winnen... hm... ik ben grote fan van überkwismaster Ben Crabbé (met voorhoofd en okselvijvers ) dus ik supporter wel een beetje voor hem... maar Eva is toch wel aan een serieuse reeks bezig. En dan moeten er nog een paar bijkomen hé voor de finale... wreed benieuwd of BDW zijn onderhandelingen in de steek gaat laten om serieus mee te spelen (doen man, doen, ghebt wa ontspanning nodig) of een beleefdheidspassage gaat doen en er zich uit laten spelen...En dan moeten er ook nog een paar ex-winnaars de revue passeren... twordt nog spannend!
kzou misschien beter eens afstemmen op de Hoffkliniek ook, zou de jef iets kunnen doen aan de wallen onder mijn ogen die alsmaar donkerder en dieper worden?
( o ja waar ik noooooit naar kijk: kookprogramma's! En al zeker niet als er omhooggevallen sterrenchefs menen van telegeniek te moeten zijn..
Heeft u de uwe al gemaakt? Goede voornemens? Jaja, want 't is weer van da.. eindejaar.. tijd om het afgelopen jaar eens te overschouwen en uit te kijken naar een fonkelnieuw jaar, zo een onbeschreven blad vol verwachtingen...
Wat onthouden we van het afgelopen jaar.... tja er is natuurlijk één feit waar ik niet omheen kan (en wil off course): de geboorte van mijn (b)engeltje... mijn prutsken, mijn schatteken, mijn troetelken. Mijn zorgenkindje. Ze zorgt hier voor heel veel lachtranen in huis want o wee, mevrouwtje weet heel goed hoe en op welk moment ze haar publiek om haar kleine pink kan draaien .. maar ze zorgt toch ook heel dikwijls voor andere tranen ook. Tranen van verdriet om een toekomst die er volledig anders uitziet plots. Niet alleen voor haar maar evenzeer voor grote broer en ja, toch ook wel voor mij. Tranen van onmacht omdat die stomme microben haar wéér eens te pakken hebben en we weer eens kunnen aerosollen tot in't oneindige, aan de ab gaan, gans onze planning kunnen omgooien en alle hens aan dek roepen om alles georganiseerd te krijgen. Tranen van ontroering omdat elke stap vooruit voor haar eentje is met zevenmijlslaarzen aan... rollen, zitten, brabbelen... het wordt allemaal met argusogen door zoveel mensen gevolgd dat het plots van levensbelang lijkt allemaal. Terwijl het toch maar 'gewoon' gaat om vooruitgang. Een beetje trager dan bij andere kindjes da's waar maar zeker niet belangrijker dan bij andere kindjes. In elk geval, gans dit jaar was er op dat gebied eentje met een scenario dat ik niet op voorhand had kunnen schrijven of bedenken. Gelukkig maar en gelukkig maar. We stonden er voor en we moesten er wel door met vallen en weer opstaan. Met de mooiste glimlach van de wereld om ons daarin te begeleiden.
De broer dan, voor hem was het ook een heel belangrijk jaar... grote broer worden. Mama moeten leren delen. Het afscheid van de crèche en de peutertijd. De eerste schooldag. Drie jaar worden. Soms vraagt een mens zich af waarom dat kleine ventje af en toe eens dwarsligt maar als je de voorgaande opsomming ziet dan is dat eigenlijk niet verwonderlijk. 't is toch heel wat voor zo'n kleine ukkepuk om te verwerken allemaal. En hij doet dat goed, hij gaat héél graag naar school. hij is zot van zijn juf en van alle meisjes uit alle kleuterklassen en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
Wat viel er nog zoal te noteren dit jaar: de adoptie van onze nieuwe huisgenoot: emilio de kater met de italiaanse looks en het italiaanse charisma. Hij heeft ons hart helemaal veroverd. Dank u katzoektthuis! Onze 4 vakanties. Top, alle 4. We gaan helaas niet voor een herhaling volgend jaar om tijdgebonden en budgettaire redenen maar kom, we hebben alvast een weekendje en een midweekje om naar uit te kijken .
En dan, uitkijken naar een nieuw jaar. Een nieuw jaar waarin ik mijn nieuw opgenomen lijfspreuk van dit jaar nog wat meer wil proberen toepassen: carpe diem. En dat is dan meteen ook mijn enige goede voornemen. Al de rest vloeit daaruit voort.
Rest mij nog alleen alle trouwe volgers hier te bedanken voor de leuke reacties, de deugddoende mailtjes als het wat moeilijk gaat, gewoon om ons gezinnetje te volgen. We gaan volgend jaar verder op hetzelfde elan, al verhuizen we waarschijnlijk wel naar een ander stekje met deze blog (op aanraden van een paar andere bloggers). u hoort er nog van! Feest ze allemaal de komende dagen en ik wens u, wat ik ook mijn andere dierbaren wenste op ons nieuwjaarskaartje:
2010 bracht ons een watervrouw. Een kleine ster die elke dag opnieuw de zon laat schijnen bij ons thuis. We wensen jou ook alle dagen zon in 2011 want zon brengt kleur, een lach, vreugde en warmte! Prettige feestdagen en een héél fijn nieuw jaar! Bé, Tiemen & Maren
Oef, het is eindelijk gelukt! Ook mijn secret santa pakje is op de post! Een weekje te laat omdat mijn kleine meid weer eens omver lag en ik natuurlijk weer alles uitgesteld had tot de laatste moment. Shame on me. Maar ik verwittigde de lieve dame dat haar pakje een beetje later ging komen dan de bedoeling was, zo welopgevoed ben ik dus wel .
Ik heb me eigenlijk ingeschreven met de idee van, geen probleem, ik kijk eens op het wenslijstje en daar zal vast wel iets tussenstaan dat in een winkel te vinden is, ik doe daar een mooi papiertje rond en basta. Maar toen ik zelf mijn ongelooflijk mooie pakje en de met zoveel zorg en liefde gemaakte inhoud zag kreeg ik toch een beetje last van cold feet. En toen ik op alle andere blogs het resultaat zag van zoveel noeste arbeid en overal zelfbereide, gebreide, gehaakte, geschepte etc.; creaties zag brak het angstzweet me helemaal uit. Want ik kan dat allemaal niet.... ik doe mijn voorzichtige eerste stapjes in breiland... ik kan een koekje bakken (maar niet onder tijdsdruk bleek...) maar that's it! Maar kom, na een avondje nadenken met het wenslijstje in mijn hand en eens rondneuzen op de blog van mijn bestemmeling (http://cri-cricurieux.blogspot.com/) kreeg ik toch een leuk idee.
Ik ging shoppen bij De Slegte voor een dichtbundel en vermits op het wenslijstje ook stond dat ze graag handwerkt en knutselt keek ik uit naar een paar metalen doosjes om kleine prulletjes in op te bergen. En ik stak in de doosjes alvast de ingredienten voor een gezellig avondje: wat geurkaarsjes en theelichtjes, koekjes (helaas niet zelfgebakken dus wegens mislukt :oops:) en een doosje lekkere thee. En ik verpakte alles ook nog eens in een blikken doos waar ook weer spulletjes in kunnen. Niks zelfgemaakt dus maar hopelijk vond cri-cri het toch een origineel kadootje!
Volgend jaar doen we weer mee en ik hoop tegen dan echt wel al een stapje verder te staan in breiland dan vandaag en wie weet ook in haakland. Want dàt kon ik vroeger vrij goed en ik zie zo her en der echt leuke dingetjes opduiken op blogs die gehaakt zijn... hm, hm... misschien moet ik dat ook nog eens uitproberen
Toen ik vorige week vrijdag thuiskwam wachtte mij een zeer aangename verrassing! Mijn Secret Santa pakje (allé pakje, een ferme doos dus!) stond mooi te blinken op onze tafel. En wat zijn we verwend zeg! Ik zeg "we" want mijn lieve secret santa had niet alleen aan mij gedacht maar ook voor de kindjes zat er iets in het pakje. We kregen elk een kerstkous om te beginnen, leuk! En daarin zaten voor mij gebreide polswarmers en een sjaalkraag, voor Tiemen de befaamde 'zsamask' (die perfect past trouwens) en voor Maren een Sokaapje, een groot succes bij de misses. En dan kregen we elk nog een pakje hele lekkere zelfgemaakte speculoos! Ik durf niet te denken hoeveel tijd onze Secret Santa erin gestoken heeft om dat allemaal zelf te maken! En zo mooi allemaal, ik ben officieel stikjaloers op mensen die zo creatief en handig zijn.... HEEL ERG BEDANKThttp://moeders-mooiste.blogspot.com/ !
ps: ik stuurde je vrijdag al een mailtje om je te bedanken maar je hebt dat precies niet ontvangen ! ps 2: ik zal vantweekend bij de foto's mijne zoon met zsamask eens zetten en ook een fotootje van de doos, hier lukt dat niet grrrr! ps 3: aan mijn secret santa slachtoffer: het komt eraan, I promise! Maar tzal een laat kerstkadootje worden
op algemeen verzoek een verslagje van onze ervaringen in het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen).
We werden eerst ontvangen bij een zeer lieve psychologe die wat spelletjes deed met Maren en haar ondertussen goed observeerde. 2 blokjes in de handjes nemen en die liefst eens tegen mekaar slaan, een ring aan een touwtje naar zich toe trekken, iets laten vallen, kijken naar wat ze laten vallen had, iets dat verstopt is gaan zoeken (balletje onder tas), in spiegel kijken en reageren op zichzelf en mama zien... ze deed het allemaal . Verder gaf ze blijkbaar (blijkbaar blijkbaar, ze IS zo gewoon) blijk van uitermate sociaal gedrag (de psychologe mocht haar uit de maxicosi halen, Maren stak spontaan haar armpjes in de lucht met een big smile helemaal gratis en voor niks erbij) "Ik moet dit even berekenen en bekijken op een schaal maar dat ziet er helemaal niet slecht uit" zei de psych.
Dan bij de neurologe, ook een hele lieve dokter. Maren maar vertellen en lachen, lachen... we kregen er geen speld tussen. "Amai, dat ziet er een alert kindje uit". (Yes, yes, zo is ze, alert!) De doc deed ook wat spelletjes met Maren (omrollen, zitten, grijpen, speelgoedje doorgeven), ze deed het weer allemaal zonder verpinken. Dan een volledig medisch onderzoek. Meten en wegen. Op 10 maand is ze 68 cm groot en weegt ze 7.5 kg, da's 'petit' voor een gewoon kindje maar voor een downkindje zowat gemiddeld. En dan nog een vragenlijst, eet-slaapgewoontes, gedrag, gezinssituatie...
Dan werden we eventjes alleen gelaten en ging de doc bespreken met de psychologe, ze was heel vlug terug met de resultaten van de onderzoeken.
Op medisch vlak geen problemen, de rsv krijgen gewone kindjes ook en ook de luchtwegproblemen zijn niet alarmerend. We worden op dat vlak ook heel goed gevolgd door de downpoli in het UZ en onze eigen kinderarts in Sint-Lucas. Op mentaal vlak scoort Maren héél goed, een stuk boven het gemiddelde downkind. Dat was geen verrassing, ik zou teleurgesteld geweest zijn mocht er iets anders gezegd zijn. (tja ik ken mijn dochter hé en kan ondertussen ook wel een beetje vergelijken met andere downkindjes...) Op motorisch vlak zit Maren op het gemiddelde en daar was ik heel blij om. ik had eerlijk gezegd gevreesd dat ze daar achter zou zitten maar niet dus. Ze zit nu net, nog heel aarzelend en bij de minste afleiding valt ze om. 't is soms moeilijk om daar nuchter over na te denken over wat ze al kan. Want zo moet je dat bekijken, wat ze wél al kan. Ik vergelijk te veel met haar zeer vlugge grote broer die op dezelfde leeftijd al vrolijk rondliep in huis... De doc heeft me nu eens een paar 'gemiddeldes' opgeschreven al is dat zeer tricky want élk downkind is verschillend maar soit... stappen dus bv. op 2 jaar, daar moet ik me een beetje naar richten...
Naar aanbevelingen toe kon ze niet veel zeggen: therapie is nog niet nodig, de thuisbegeleidingsdienst volgt ons goed op en zij kunnen in de toekomst daarover dan aanbevelingen doen maar nu is het nog te vroeg, het feit dat ze in een gewone crèche zit en dat er thuis een grote broer -voorbeeld rondloopt is momenteel stimulatie genoeg. Ook al even over school gesproken, ik ben nogal voor inclusie onderwijs. De doc zei dat op dit moment ze Maren zéker in staat acht om kleuteronderwijs in een gewoon klasje te doen. Dat ze wel zou aanraden om te wachten tot Maren drie is, dan vooral voor het motorische dat ze zeker goed kan stappen en mee kan spelen en lopen met de kindjes. Dus denk ik dat ik binnenkort toch al eens ga polsen op de school van Tiemen of ze daar open staan voor 'andere' kindjes. Ik hoop het en ik denk het...Tiemen zit op een Daltonschool (methode onderwijs dus) en ze maken daar toch veel reclame over het feit dat elk kind op zijn /haar niveau kan leren...
We moeten niet meer terug naar het COS, we mogen wel als we dat zelf willen voor ze naar school gaat dezelfde onderzoeken nog eens opnieuw laten doen, kwestie van te kunnen oriënteren en ik denk ook wel dat ik dat ga doen, lijkt me ook nuttig voor de school bv.
Voilà dat was het! En omdat ik per mail nogal wat reacties kreeg met de vraag 'én, hoe was het'..... als bovenstaande nog niet voldoende uitleg is moogt ge mij altijd nog een mailke sturen ....
De zoon heeft een traumake opgelopen peins ik. Als in: donderdagochtend zet mama mij af op school en de volgende keer dat ik haar terugzie is op zaterdagnamiddag in een ziekenhuis en neen ik mag dan ook niet mee naar huis maar moet terug naar omaopa en zondag eindelijk zondag kwam mama terug thuis om mij in bed te steken....
Het korte relaas van ons ziekenhuisavontuur (ZHA) dat dus heel erg blijft nazinderen bij de kleine man. Hij was al niet zeker of hij zijn kamer met zijn bed wel zo leuk vond als mama zei, hij was de laatste weken al elke nacht ook bij mama in bed beland... sinds het grote ZHA wil de kleine man niet meer op zijn kamer slapen in zijn bed. Hij wil alleen nog slapen op de kamer bij mama en dan nog liefst in een bed samen met mama en o ja, ook liefst dat mama ineens ook mee gaat slapen....
Een vertrouwenskwestie dus denk ik... want als hij mama ziet dan heeft hij mijn onder controle... ze gaat niet weg. ik vind het een beetje raar wel dat hij zonder problemen naar school gaat (uiteindelijk heb ik hem dààr in de steek gelaten - snif snif).
10 maand is ze, de vrolijke bambam hier in huis. De Sint verwende haar met een muzikale trein en rups en het kind weet feilloos op welke knoppekes ze moet duwen (allé duwen.. slaan is een betere omschrijving) om er ook muziek uit te krijgen. En aan die rups daar zit een touwke en als ge daar aan trekt dan komt die rups dichterbij.. ook dat had de misses op één, twee, drie door. En ze zit.. 't is nog een voorzichtige poging en ze kijkt telkens zo van 'oei oei, oei oei ik ga vallen' en dan valt ze ook maar er is duidelijk iets veranderd in haar houding, haar rugje is gelijk plots veel rechter, ze zit ook totaal anders op m'n arm plots. Fier rechtop 'hey moeder ik ben hier hé' Zo iets. Enfin, 't is allemaal positief en dat mocht wel na de horrorweek van vorige week. Want dat doet vies mensen, uw kind naar adem snakkend met een zuurstofmaskerke, aan infusen en monitors vastgekluisterd in een spijlenbedje zien liggen. Echt waar. Enfin, no need crying over spilled milk of zoiets, we gaan vooruit kijken.
Vrijdag worden we verwacht op het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen) in het UZ voor een eerste evaluatie van the misses. Er gaan daar een paar vreemde mensen wat met mijn dochter spelen en dan zeggen: 'Hey ze doet het goed!' Of 'hm, ze zou dit en dit beter moeten kunnen en misschien is één of ander therapietje niet slecht' .. 't is dus duimen dat madammeken uitgeslapen en goedgemutst is vrijdag en dat ze zin heeft om te spelen met vreemde mensen... want mama heeft nog niet veel zin om gans haar uitgekiend weekschema om te gooien voor een paar uur therapie.
en o ja, de zoon die loopt hier ook nog rond natuurlijk . De Sint had gehoord over zijn adoratie voor Cars (tja... no comment) en voor 'Coyboy' (Woody uit Toy Story) en bracht dus themagerelateerde Duplodozen en nog wat gerief voor zijn keukentje kwestie van de nieuwe man modus wakker te houden. En we hebben hier de afgelopen weken al ettelijke keren de Sinterklaasshow bekeken en élke keer maar élke keer als de Sint de zaal binnenkomt begint er hier eentje te roepen en te stuiteren dat het een lieve lust is. Ik zou graag een vlieg zijn vandaag in de klas... ben vreed benieuwd welke apekuren de kleine man gaat uithalen als de goedheilig man in person in de klas verschijnt.. ik verwacht niet minder dan dat er geen tafel of stoel meer gaat rechtstaan in de klas . Hij is fan, zoveel is duidelijk ....
ging dat hier dus vorige week. Dus liggen we sinds donderdag in het ziekenhuis, Maren en ik. Maren ad zuurstof, het infuus en de monitor. Draden, lichtjes, piepkes etc...RSV en longontsteking dat was het verdict. En er is nog nie sebiet een einde in zich. En grote broer mist zijn zus héél erg en dat is misschien nog wel het lastigste van al om mee om te gaan....
update 30/11: en toen deed de dochter een spectaculaire inhaalbeweging en kwam mama dinsdagochtend het ziekenhuis binnen en vond daar een kindje zonder infuus, draadjes en lichtjes.... en kreeg 2 uur later een vrijgeleide om huiswaarts te keren... met nog veel medicijntjes en nog 2 weken huisarrest. En toen was mama héél benieuwd hoe grote broer gaat reageren als hij straks thuiskomt uit school....
update 02/12: ondertussen is de rust hier min of meer weergekeerd, enfin tussen de 5 aerosols, de verplichte slaapjes en de ab momenten door that is. En houden we angstvallig elk kuchje, slijmpje etc in de gaten en blijven we binnen. Niet te veel contact met andere mensen want dat de kleine meid nog heel erg vatbaar is voor beesjes voorlopig en we geen zin hebben in een herhaling. Maar ze doet het goed, ze slaapt goed, ze eet goed, ze is terug haar eigen deugniet zelve en lacht en speelt weer zoals vanouds. En broer is héél blij dat hij terug met z'n zusje kan spelen en dat ze 's avonds weer samen kunnen gaan slapen. Nu de mama nog terug op de been krijgen en 't is helemaal ok, maar iets zegt me dat dat mss nog het langste van al gaat duren... het kruipt echt niet in je koude kleren zo'n heel ziek kindje...
We doen van ziekenboeg hier de laatste dagen.... de dochter is al een dikke week aan het snotteren en hoesten dat eht niet mooi meer is en sinds vorige vrijdag is de aerosolmachine hier dan ook overuren aan het doen. Mèt medicijntjes erin ja, ik heb het lang kunnen tegenhouden maar nu zijn we echt vertrokken voor deze winter vrees ik. En 't verbetert er niet op. Maandag rond de 38,5 op het einde van de dag, dinsdag was dat al een dikke 40. Dus terug naar de huisarts. Nog een flesje antibiotica erbij en dat dat moet helpen binnen de 48 uur of dat er foto's moeten genomen worden en bloedstalen... dus duimen maar! Een ganse nacht opgezeten met een doodziek kind, kortademig, koorts die niet wou zakken onder de 39,8-39,9... pffff. En dan nog grote broer die ook maar niet van z'n blafhoestje afgeraakt en ook en pufferke ventolin kado kreeg. Het slaat aan heb ik de indruk, gelukkig maar! De zoon is ook ingeënt tegen windpokken vorige week, kwestie van zijn zus niet te besmetten, want zus is een risicokindje en die mogen dat liefst niet krijgen... nog een week of 10 en madammeke krijgt ook de broodnodige vaccinatie, 't is te hopen dat de windpokken efkens daar blijven dus! En de mama die dacht dat ze het eerste jaar met 2 kinderen vrij goed aan het doorspartelen was, krijgt plots hare klop. Chronisch slaaptekort en bezorgdheid om de dochter, het doet wat met een mens...
ik weet niet hoe het met u is maar ik besef te weinig soms dat wij hier met ons gat in de boter gevallen zijn. Dat is door toevallig geboren te worden in een land als België. Waar gekibbeld wordt over stemmekes, bevoegdheden, postjes en wie er allemaal betrokken moet worden van welk(e) gemeenschap/gewest als er ergens een sluisdeur open of dicht moet. Waar het een dag regent en er een wijk een metertje onder water staat en onmiddellijk de civiele bescherming, de brandweer en de lokale scouts in de bres springen met alle mogelijke hulp.
U zal maar eens geboren zijn in Pakistan... U zal maar eens geboren zijn in Kenia... Pech...brute pech...
ik lag gisterenavond onder m'n fleece dekentje, met de verwarming op een aangename 21°, de kat aan m'n voeten en een colaatje bij de hand te kijken naar 'de zussen van mijn dochter' en plots werd ik getroffen. Dat er op deze aardbol kindjes van de leeftijd van de mijne zijn die het 4 dagen zonder eten moeten stellen en daar nog geeneens lastig door zijn blijkbaar. Dat er vrouwen zijn die uitgestoten worden door een gans dorp omdat ze de brute pech hebben om weduwe te worden... Dat er kindjes zijn die zomaar ergens achtergelaten worden op een matje in een verlaten hut. Op... deze ... wereld... mensen! Op dezelfde aardbol waarop wij lopen. Het lijkt compleet surrealistisch maar het is de keiharde werkelijkheid en gisterenavond sloeg die werkelijkheid de aardbodem vanonder mijn voeten weg.
Ik was aan het denken om mijn kinders nog een xtra sinterklaaskadootje te kopen. Die centjes zijn ondertussen onderweg naar Kabondo. Een druppel op een hete plaat? Een zoethoudertje voor mijn geweten? Misschien ook, maar vooral héél veel respect voor het project dat daar uit het niks uit de grond gestampt werd door een hele grote madam.
- het was een meer dan geslaagde vakantie. Meneer de zoon heeft zich uitgeleefd in de minidisco, het zwembad, op het strand, in de speeltuin samen met zijn vriendinneke. Mevrouw de dochter is haar eigenste schattige en brave zelve geweest en ik heb ontdekt dat de misses een echte waterrat is. Zalig om te zien!
- ik ga nu 2 dagen werken en dan weer een lààààng weekend thuis, enfin, vrijdag ga ik een beetje thuiswerken, mensen stalken over de telefoon over onbetaalde facturen, mijn favoriete tijdverdrijf . ik hàd een bezoekje aan de boekenbeurs gepland op woensdag samen met de zoon maar u leest in de volgende alinea waarom dat niet doorgaat. (we doen van cliffhanger )
- de zoon is lastig. Om niet te zeggen on-uit-staan-baar lastig. Verbaal en fysiek agressief. Tegenspreken, gewoon Oostindisch doof zijn, schoppen, slaan, roepen, tieren, zich op de grond gooien.... the works. Not nice! En wat doe je eraan. Ik lees op het www: 'ouders van agressieve kleuters moeten een opvoedingscursus volgen'. LAP. 't is dus blijkbaar mijn eigen schuld ook. Te streng, te verwend, te weinig of te veel regels, te of niet consequent... ik mag nu zelf uitzoeken om welke reden Mister terribble 3 doet wat hij doet. Dus gaan we de volgende dagen eens uitproberen: consequent zijn, strikte regelkes, strikte regelmaat en no extraatjes. Dus geen boekenbeurs.
- ik vind dat héél jammer dat we niet naar de boekenbeurs gaan maar soit. Een mens moet er iets voor over hebben zekers, om zijn kinders groot te krijgen. Ik zal me eens laten gaan in de Fnac dan. Staan op mijn lijstje: de nieuwe Brusselmans, de nieuwe Montefiore, de nieuwe Roberts, een kinderkookboek en o ja, mss moet ik ook eens een boek van de supernanny kopen... Maar ik zal de sfeer op de BB missen, de ambiance, de verse boekengeur, een ontmoeting met Nijntje.... ik had het leuk gevonden en de kleine man ook. Helaas pindakaas.
- in navolging van al die handwerkmama's in blogland ben ik ook - aarzelend - begonnen. Breien. Het donkerste gat in mijn schoolcarrière vrees ik. Ik kon dat niet, ik wou dat ook helemaal niet kunnen. Ik weet begot niet maar wàt het was wat we toen moesten breien maar bij mij was dat een vormeloos lapke met overal steken te veel en te weinig en geen enkele regelmaat erin. Maar nu dus: ik zie dat zitten... mijn doel is een vestje of truitje voor de kindjes.... maar we beginnen bij het begin... iets rechttoe rechtaan: een dekentje voor in het poppebed. 5 rijen rechts, 5 rijen averechts. Te belachelijk gemakkelijk hoor ik u denken om te vermelden.. . Awel als het af is en het is toonbaar dan trek ik er ferm ne foto van en kom hem hier posten...
- Ik kreeg mijn Secret Santa toegestuurd van Tess . Hoo, hoo, hoo! Het nadenken over een passend kadootje kan beginnen... Ik moet eigenlijk ook nog eens beginnen nadenken over kerstkadoos algemeen. En over menus en reorganisatie van onze leefruimte want het park staat waar de kerstboom moet komen... oeps! Ik kan misschien de kerstboom in het park zetten en Maren als kerstengeltje erin. Ze zou dat geweldig grappig vinden wss. Mijn eigen kerstkado weet ik al trouwens, ik ga mezelf trakteren op een nieuwe laptop. Gedaan met zitten foeteren op mijn pc die weer eens blijft hangen of niet wil starten of afsluiten..
- Mijn engeltje is trouwens 9 maand ondertussen. Even lang uit de buik als erin. Nu ben je definitief ontzwangerd zei een vriendin. Hm, dat valt even tegen... die 5 kg gaan blijven hangen of wat? . Volgende week vliegen we er weer in, in de fitness. Efkens stilgelegen door een enkel die gelijk op ontwrichten stond maar die nu weer zijn manieren teruggevonden heeft. Juist eens checken bij de dokter hoe ik die verdomde bekkeninstabiliteit die blijft terugkomen een plaatsje kan geven in mijn fitnessprogramma. Duurt dat niet wat langer, ontzwangeren, na een tweede zwangerschap?
- Ik weet - na een bloedtest - zeker nu dat Maren Down heeft 'per ongeluk'. En dus niet de erfelijke variant. Gelukkig, al een zorg minder voor grote broer later als hij begint aan mijn 11 kleinkinders
Als er één ding is wat er erg veranderd is aan mijn levenshouding sinds de geboorte van Maren dan is het wel dat het Carpe Diem principe mega zijn intrede gedaan heeft hier. Genieten van elke dag! En dat vertaalt zich onder andere in veel op vakantie gaan....
U hoort mij al aankomen... ik ben volop bezig met koffers pakken, lijstjes afstrepen en winkels binnenhollen op zoek naar zwempampers, regenlaarsjes en al dies meer.... de herfstvakantie leek mij een fantastisch moment om er nog eens op uit te trekken samen met de kindjes en een vriendin met kindje. Onze vierde vakantie dit jaar! (compleet decadent I know!)
Naar Zeeland trekken we deze keer.. da's verder dan ik dacht - allé da's toch juist de grens over of wa? - maar volgens mr Mappy en mr GPS is dat toch schoon anderhalf uur rijden. Ik vind het bijzonder jammer dat we nu via de tunnel moeten rijden en niet meer met de veerboot kunnen gaan want ik heb daar schoon jeugdherinneringen aan.. elk jaar namen onze ouders mij en mijn broer wel eens mee op de veerboot, voor een tochtje over het water. De auto stond nog niet goed stil of we waren er al uit en de trappen op naar boven, op het dek.. en dan haren in de wind en verrekken van de kou . maar leuk! leuk!
In elk geval u zal mijn charmante persoonlijkheid dus een weekje moeten missen... oooohhhhhhh!
na 8.5 maand gejubel en gewauw over mijn dochter haar vorderingen zijn we aanbeland bij de eerste hm.... Wat ik zelf al een beetje vermoedde werd vorige week bevestigd door onze thuisbegeleidster... als het aankomt op dingen doen met speelgoedjes dan is Maren toch een beetje trager dan andere kindjes van haar leeftijd... Ik geef een voorbeeldje: ze neemt een blokje in één hand en speelt er mee.. je reikt haar een ander speelgoedje aan in de andere hand, ze neemt dit wel aan maar hoppa ze is het bestaan van blokje nummer 1 totààl vergeten plots en 9/10 keer laat ze dat dan gewoon vallen... terwijl ze eigenlijk al vlotjes met 2 dingen tegelijk zou moeten kunnen bezig zijn, blokjes tegen mekaar slaan of een blokje uit een potje halen bv.... als je iets doet verdwijnen dan reageert ze daar niet op, ze gaat het niet actief zoeken....en dat zijn allemaal aanwijzingen dat ze dus al een beetje achterstand aan het opbouwen is. Ook qua motoriek is het een beetje stilgevallen... nog geen zitpogingen en ook het zelf voortbewegen is verdwenen. Dat zal deels ook liggen aan het feit dat ze een sprong in haar taalontwikkeling gemaakt heeft en vrolijk brabbelt ganse dagen en ook op cateringgebied goed vooruitgaat: er worden hier al boterhammetjes gegeten en bekers water achterover gedrukt . Ook bij andere kindjes geeft het ene sprongetje wel eens een stilstand op een ander gebied. Ik weet niet of mijn theorie klopt maar ik heb de indruk dat bij Downkindjes er altijd 1 ding vooruitgaat, dan weer stilvalt en dan gaat er weer iets anders vooruit... en zo krijg je op den duur overal wat achterstand precies. Andere kindjes combineren gelijk beter...
Maar soit, we focussen ons op de positieve dingen niewaar... de stralende lach van 's morgensvroeg tot 's avonds laat maakt àlles goed, haar gegiechel als je haar kriebelt, haar vettig lachje als je op haar buikje blaast, haar schaterlach als broer de liedjes van school met haar oefent met bijhorende bewegingen..de interactie tussen broer en zus tout court... ik kan er uren naar kijken..zijn handje op haar als ze samen tv kijken, de blik in haar ogen als hij rondjes rent rond de tafel, zijn 'jij bent mij friend hè' met bijhorende zus-versmachtende knuffel zomaar zonder enige reden, haar gekraai van plezier als hij weer eens de mobiel afbreekt of het muziekje veel te luid opzet.
Iemand vroeg mij deze week: "én heeft tiemen al door dat zijn zusje speciaal is?" Neen dus. Sus is Sus. En sus zal altijd speciaal zijn voor hem gewoon omdat het ZIJN sus is.
't is maar dat u op de hoogte blijft van wat de dochter allemaal vertelt dezer dagen..... En om u te melden dat er al 8 maand voorbijgevlogen zijn ondertussen... En dat er nieuwe foto's staan op de fotosite...
Een paar jaar geleden werd ik heel erg getroffen door het verhaal van Kim, één van de mensen die gevolgd werden voor het programma 'doodgraag leven'.Ik was getroffen door alle 5 de verhalen maar Kim toch net ietsje meer...; waarom? ik weet het niet.. omdat hij de jongste was, zijn kijk op het leven, de manier waarop hij met z'n ziekte omging.... in alle geval, na afloop van het programma bleef ik hem wat volgen.. de blogs op de vrt-site bleven open en ik bleef meelezen met allemaal. En zo ging eerst Martine, toen Patrick, afgelopen zomer Natascha en dus nu Kim. Rustig en sereen, zoals hij ook altijd op z'n blog blijven schrijven is... gelaten maar toch nog vechtend voor wat het waard was. Rust zacht, lieve Kim, het ga je goed ....
Mijn werk.... was vroeger mijn leven. Nu zijn mijn kindjes mijn leven dat spreekt.. maar allé ik zit nog altijd wreed in met mijn werk ook natuurlijk. Ik doe bijlange de overuren niet meer (we spreken hier over nachten en weekends people naast mijn gewone werkdag) die ik 6-7 jaar geleden deed maar ik vind mezelf toch nog altijd een betrokken werknemer. Zo van het soort dat haar werk al eens mee torst naar huis, niet zo dikwijls in daden - op het lezen van mijn werkmail thuis na dan - maar toch zeker wel in gedachten. Kunnen we dat niet beter zo en zouden we niet beter dit en oei dit of dat... ik lees kranten en bekijk actualiteits- en nieuwsprogramma's ook altijd vanuit het oogpunt van mijn werk. Kunnen we daar iets mee... ooit... soit, om u te schetsen dat het me moeilijk loslaat.. Naast onze gewone dingen worden mijn collega's en ik af en toe eens ingezet voor een projectje... en gezond competitief als ik ben vond ik dat wel leuk om in de succesrate van zo'n project nogal hoog te scoren.. er zit ergens een competitiebeest in mij dat alléén maar naar boven komt als ik kwis of ... aan projectjes werk dus. En nu... scoor ik slecht. Als in: zeer slecht. En ik ben daar nie goe van.. echt nie. Ik denk nie dat het aan mijne inzet ligt, ik hoop het niet alleszins en de redelijkheid in mij steekt het op een combinatie van factoren maar het is wel mijn slecht cijfer. En ik ga daar vannacht eens zeer slecht over slapen vrees ik.
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
) dus ik supporter wel een beetje voor hem... maar Eva is toch wel aan een serieuse reeks bezig. En dan moeten er nog een paar bijkomen hé voor de finale... wreed benieuwd of BDW zijn onderhandelingen in de steek gaat laten om serieus mee te spelen (doen man, doen, ghebt wa ontspanning nodig) of een beleefdheidspassage gaat doen en er zich uit laten spelen...En dan moeten er ook nog een paar ex-winnaars de revue passeren... twordt nog spannend!
.. maar ze zorgt toch ook heel dikwijls voor andere tranen ook. Tranen van verdriet om een toekomst die er volledig anders uitziet plots. Niet alleen voor haar maar evenzeer voor grote broer en ja, toch ook wel voor mij. Tranen van onmacht omdat die stomme microben haar wéér eens te pakken hebben en we weer eens kunnen aerosollen tot in't oneindige, aan de ab gaan, gans onze planning kunnen omgooien en alle hens aan dek roepen om alles georganiseerd te krijgen. Tranen van ontroering omdat elke stap vooruit voor haar eentje is met zevenmijlslaarzen aan... rollen, zitten, brabbelen... het wordt allemaal met argusogen door zoveel mensen gevolgd dat het plots van levensbelang lijkt allemaal. Terwijl het toch maar 'gewoon' gaat om vooruitgang. Een beetje trager dan bij andere kindjes da's waar maar zeker niet belangrijker dan bij andere kindjes. In elk geval, gans dit jaar was er op dat gebied eentje met een scenario dat ik niet op voorhand had kunnen schrijven of bedenken. Gelukkig maar en gelukkig maar. We stonden er voor en we moesten er wel door met vallen en weer opstaan. Met de mooiste glimlach van de wereld om ons daarin te begeleiden.
en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
. 
.
!
