Ik heb zo de goede gewoonte om smorgens héél vroeg op te staan, mezelf een warm chocomelkske klaar te maken, m'n krant te nemen en me te permitteren om de eerste 15 minuten van de dag lezend in de zetel door te brengen. Meestal is dat de ideale trage start van de dag. Meestal dus. Tot. Gisteren. Mijn oog valt op een foto van een downkindje met een artikeltje bij. U begrijpt: dat trekt mijn aandacht. Dus ik begin te lezen. En daar gaat mijn trage, rustige start van de dag. Want haren rijzen ten berge - diegene die in de 5 minuten die ik las tenminste niet grijs geworden zijn - , adem wordt ingehouden, mijn bloed begint te koken en er komt stoom uit mijn oren.
Eén of andere nitwit would be journalist schrijft in het artikel en ik citeer (Nieuwsblad, 16/03/2011) : "Het gebruik van prenatale tests en screenings om downsyndroom (ik weiger de verkeerde term uit de krant te herhalen nvdr) op te sporen is intussen gemeengoed. Ruim 80% van alle zwangere vrouwen vraagt zo'n test aan en kan dus makkelijk op voorhand weten of de foetus kenmerken van downsyndroom vertoont. Helemaal sluitend is zo'n test niet , maar in theorie zou het ervoor moeten zorgen dat er amper nog kindjes met het downsyndroom geboren worden." (Dixit één of andere gynecoloog die het niet verdient om een diploma - eender welk - te hebben. )
Maar meneer de journalist moet z'n facts eens goed nakijken. Er is een test die wél 100% sluitend is en dat is een vruchtwaterpunctie. (de vlokkentest ook maar die is iets minder betrouwbaar blijkbaar). Meneer de journalist gaat ervan uit dat iedereen zo'n prenatale screening laat uitvoeren met het oogpunt op: weghalen die handel bij positief resultaat. Meneer de journalist waagt het dan ook nog eens om in hetzelfde artikel de inspanningen om prematuurtjes in leven te houden in twijfel te trekken, a ja want er durft al eens een handicap blijven 'hangen' bij zo'n prematuurke en dat kan niet in de perfecte wereld van de journalist.
Ik heb een reactie gestuurd naar de krant en ze is ook gepubliceerd. Ik ben niet boos geworden. ik heb een positieve getuigenis afgelegd over hoe blij ik ben met Maren en waarom mijn keuze om geen prenatale screening te doen de enige juiste keuze was voor mij. En ik wil hier eventjes zeggen dat ik evenveel respect heb voor ouders die wél testen en de zwangerschap afbreken bij een positieve test. Maar je moet als ouder de persoonlijke en vrije keuze hebben om hierover te beslissen.
Een heleboel downouders waren verschrikkelijk boos over de compleet verkeerde woordkeuze en de negatieve sfeer die het bericht uitademde. Over het feit dat het artikel laat uitschijnen dat onze kinderen eigenlijk geen recht op leven hebben. Ik ga er niet nog eens over uitwijden maar ik kort gezegd denk ik dat de wereld heel veel kan leren van onze kindjes. Héél veel!
Maar waar ik helemaal heel boos om kan worden is, dat het tegenwoordig in de media gemeengoed geworden is om maar klakkeloos dingen over te nemen zonder feiten deftig te checken. Zonder eerst een objectieve berichtgeving over het onderwerp. Zonder een tegengestelde mening om het (meestal) populistische nieuwsfeit wat te kaderen. Want ik las dit in het Nieuwsblad maar zo ongeveer élke krant en een aantal radiostations ook hebben hetzelfde bericht met dezelfde teneur gebracht. En ik vind dat geen positieve evolutie.
Mama is moe dus. Een beetje heel erg veel moe zelfs.Hopelijk helpen de paar dagen rust die de dokter voorschreef en veel bijslapen om mijn karreke terug op de sporen te krijgen. Maar hoe moe ook, ik word toch wel vrolijk van het lenteweertje dat heerst de laatste dagen. Ik hoor weer buurtkinderen buitenspelen, ik kan de was weer buitenhangen en ons huis ziet er - hoe rommelig het er ook bijligt - een pak lichter en frisser uit door het lentezonnetje dat constant door de ramen piept. Laat het ajb echt het einde inluiden van die ellendige lange winter en voorgoed komaf maken met alle vieze microben die maandenlang ons gezin geterroriseerd hebben. Weg met al die vieze medicijntjes en graag gezonde kindjes en een mama met energie ajb. Hierzo!
Dus dan wordt ge dinsdagnacht wakkergemaakt door een zoon met gloeiend heet voorhoofd & wangetjes en weet ge al dat ge morgen een dik probleem hebt. Want van schoolgaan zal geen sprake zijn. Van buitengaan al evenmin. En ge realiseert u dat de ijskast én de diepvries leeg zijn wegens woensdagochtend = boodschappenochtend. En dat ge dus een dik probleem hebt met 2 kinderen thuis die eten gaan willen...
En dan trekt ge toch maar eens de kasten, ijskast en diepvries open en vindt ge toch een verdwaalde tomaat, een paar eenzame worteltjes, een kwart zakje diepvriesbroccoli en nog een half zakje macaroni. En dan maakt ge al die dingen klaar en maakt ge een panneke witte saus en gooit ge al die dingen samen in een pot, roert ge en kruidt ge alles een beetje af met peper en zout ("van de molen" gelijk dat die sterrenchefs da zo mooi op hun kaart zetten).
En dan hebt ge zomaar out of the blue het meest njammie pastagerecht ever gemaakt!
wij gaan op weekend. Wij dat is: 9 mama's en 15 kinders tussen 1 en 7 jaar oud.
Toen ik het idee opvatte om een bam te worden ging ik op zoek naar dames met hetzelfde crazy idea. En oh boy heb ik ze gevonden! Een online praatgroep daar kwam ik bij terecht. Al gauw kwam er een eerste live ontmoeting en wat online al lang duidelijk was werd live bevestigd. Gelijkgestemde zielen zijn we. Hoe verschillend we ook zijn in leeftijd, beroep, woonplaats (elke vlaamse provincie is vertegenwoordigd jawel!) we hebben 1 ding gemeen. We kozen heel bewust voor het alleenstaand moederschap en we zijn daar heel trots op. Onze kindjes zijn ons leven en hetgeen ons bindt. maar ondertussen is het zoveel meer. We delen lief en leed en ik durf zeggen dat wij een hechte vriendenkliek geworden zijn, hier en daar is dat zelfs overgegaan in diepgaande vriendschap en meterschap over mekaars kindjes. We lachen samen om de capriolen van onze kroost, we huilen samen op momenten dat het niet goed gaat. We bezoeken samen dierentuinen, pretparken, speeltuinen met ons kinders en zo af en toe gaan de mama's onder mekaar eens iets eten. Om het dan nog eens over onze trots te hebben, jawel.
en nu gaan we (allé het grote deel van de groep want helaas kunnen er een paar niet bij zijn) dus samen op weekend. 9 mama's en 15 kinders. Iets zegt me dat het geen rustig weekendje wordt maar het wordt wel een gezellig, ontspannend en leuk weekend. Met veel babbelen, lachen, achter kindjes crossen en o ja 't is carnaval! Feeeeeesssjjeeuuuhhhhhhhh!!!!
Mijn driejarige wordt groot! Niet te doen! Sinds hij naar de kleuterschool gaat, gaat dat hier met een rotvaart vooruit. Tot begin december bv. werden puzzels hier op wat minachtend gesnuif onthaald en direct opzij gelegd. Niet interessant. Amper drie maand later legt diezelfde puzzelweigeraar puzzels van 30 en 40 stukken. Alleen. Als in: zonder hulp. Hij kan uren op de grond liggen en rollenspelletjes spelen met al zijn diertjes, legoventjes, etc. Met de meest grappige dialogen (o zo herkenbaar bij momenten..) tussen de medespelers. Hij trekt zelf kleertjes aan en uit, soms met de nodige frustratie over truien met te smalle mouwen, niet-rekbare halsen en onderbroeken of truien zonder tekeningskes-die-de-juiste-richting-wijzen erop. Hij poetst zelf zijn tandjes, gaat alleen naar de wc (waar ook voor hem nu lectuur ligt, aja), bedient zichzelf van yoghurtjes, kaasjes etc uit de ijskast en mama zet de snoeppot echt best wel op de hoogste plank in de kast want ne stoel is vlug genomen. Jawel. Hij slaapt mooi in zijn eigen bed met zijn eigen konijnewekker en steekt zelf zijn nachtlampje aan en neemt een boekje waaruit hij dan de knuffels voorleest als dat verdomde konijn nog niet wakker is Dat verlegen, mama's handje stevig vasthoudend, ventje van 1 september crost nu zelfverzekerd de speelplaats op, gooit zijn jas en boekentas over de haak en gaat de speelzaal of het dagverblijf binnen alwaar iedereen roept: Tiemen! Tiemen is daar!' En de blonde god begroet zijn volk Hij heeft een enorme woordenschat waar gelukkig zo af en toe toch nog een 'babywoordje' tussensluipt: 'pinpin' voor Pinguin bijvoorbeeld. Of 'rokjes' voor die felgekleurde dingen aan zijn voeten of 'krrrrokjes' voor de kattebrokken. Schattig dus nog af en toe. En nu heeft hij de volgende stap gezet: zijn knuffel Putti en zijn tut waren onafscheidelijke metgezellen van de slaap. Nu niet meer. Exit tut! Zo maar. Ineens. 'Ik moet geen tut meer hebben hé mama.' Euh neen zoon, als gij het zegt. 'Maar Putti mag toch wel nog bij mij slapen hé' kwam er met een benepen stemmetje achteraan. Tuurlijk zoon, Putti mag voor altijd en altijd en altijd bij jou slapen. Tot...... O ja en de 1 meter is officieel gepasseerd: 1 meter en 1 centimeter! Hij wordt groot, ja!
Ik las deze ochtend een postje op Gentblogt over buurtscholen. Over het probleem van een buurtschool in een multiculturele wijk. Ook onze buurt is er zo eentje, ook de school waar Tiemen gaat is een 'concentratieschool'.
Ik word er regelmatig op aangesproken, door vrienden en familie, over het feit dat Tiemen naar een schooltje gaat dat heel 'gekleurd' is. En de reacties zijn altijd dezelfde. 'als je Tiemen gaat afhalen moet je langs de groepjes allochtone mama's passeren die aan het kwetteren zijn in het...., kunnen ze geen Nederlands praten?' of 'oeioei, heb je geen schrik dat Tiemen zijn taalniveau - en bijgevolg de rest - naar beneden zal gaan, dat hij maw later niet naar een 'deftige' richting zal kunnen gaan omwille van het lage schoolniveau'.
Ik beschouw het als een verrijking dat Tiemen al zo jong in contact komt met verschillende nationaliteiten en culturen. Dat hij fier komt zeggen dat Burak 'sijn beste friend is' en dat hij stiekem heel blij is dat zijn vaste plaatsje in de praathoek net naast mooie Safia is. Dat hij 's middags zijn boterhammekes opeet naast Polat en Milana haar brooddoos mee helpt legen. Hij staat er niet bij stil dat sommige van zijn klasgenootjes een ietwat andere huidskleur hebben, al eens iets zeggen dat hij niet begrijpt of mama's hebben met een hoofddoek. Waarom zou hij ook. Een kind is een kind. Of dat kind dan blonde Jill is of bruine Mo, who cares? De kindjes zelf in elk geval niet!
De kwestie van: uw kind gaat achterstand oplopen, het schoolniveau ligt daar te laag. Ten eerste een kind leert niet alleen op school maar ook thuis en niet te vergeten: in de sportclub, de jeugdbeweging, op het speelplein. Gaan we daar ook al die anderstalige kindjes weren? Want daarover gaat het hé. Die kindjes kennen geen of nauwelijks Nederlands als ze in de kleuterklas toekomen. Da's waar, dat heb ik ook vastgesteld. Ik heb ook vastgesteld dat nu, zo'n 6 maand later àlle kindjes die op 1 september mee met Tiemen in de klas zaten nu even luid en enthousiast meebalken met het Juullied, het weerlied, het dagevandeweeklied etc.... het is verdorie in de kleuterschool dat het moet beginnen! Op die leeftijd zijn die kleintjes heel vatbaar om een nieuwe taal te leren. Wij gaan ons kinders wel tweetalig opvoeden van bij de geboorte (uw weet wel: mama praat Frans en papa Nederlands *snuif*) maar die gekleurde kindjes, neeje die gaan da niet kunnen..tsssss. Als het dààr niet begint dan is het inderdaad te laat ja! En dan krijgen ze achterstand in het lager, het middelbaar enz.
Ten tweede: elke school moet bepaalde eindtermen volgen en wordt daar ook op gecontroleerd mag ik aannemen, dus het zal wel meevallen met dat niveau.
De ongelooflijke rijkdom die mijn kind opdoet door te leren samen dingen doen met kindjes die thuis andere gewoonten hebben, die andere dingen meebrengen in hun brooddoos, die soms andere kleertjes dragen dat is toch zo veel meer waard dan die ocharm paar uurkes in de week dat hij nu misschien verplicht wordt om taaldingen te herhalen met de zwakkere kindjes in de klas - en dat zijn ten andere ook niet altijd allochtone kindjes.
Een buurtschool moet toch ook gewoon een doorsnede zijn van de buurt waarin ze staat. En dat je in Gent bijna 'verplicht' wordt om je kinderen in de buurt naar school te laten gaan kan ik op dit gebied alleen maar toejuichen. Waarom zou je 10 km rijden elke ochtend als je je kind gewoon met de fiets naar de school kan brengen en waar het samen in de klas kan zitten met kindjes die op woensdagnamiddag gewoon komen sjotten op het speelpleintje in de straat...
Afijn, u merkt het, een zere plek geraakt .Met dank aan i. voor het doordenkertje van de dag!
nvdr: ik ging als titel eerst 'zwart-wit' nemen maar bij nader inzien heul ik niet mee met u-weet-wel-wie. Uit princiep. Positieve benadering van de zaak mensen, het zou al een hele stap vooruit zijn!
Gisteren op controle bij de kinderarts (wegens K & G baaibaai gezegd toen maren drie maand was) met de bijhorende één jaar spuitjes en nog een extra spuitje tegen de windpokken. Waarom geen windpokken: downkindjes zijn heel gevoelig aan de luchtwegen (allé zeg, écht of wa, da had ik nog niet door ) en vermits luchtweginfecties een vrij veel voorkomende complicatie zijn bij windpokken gaan we dat vermijden. Broerlief is trouwens enkele maanden geleden al ingeënt zodat hij het zeker niet kon doorgeven deze winter (en het heeft al geloond want de halve klas zat een paar weken geleden onder de rode vlekjes). Maren weegt nu 8,1 kg en is 70 cm groot, daarmee valt ze net op de onderste gewone curve en op de middenmoot op de downcurve, ze blijft dus in verhouding goed groeien en bijkomen.
Gisteren ook bezoek gehad van onze thuisbegeleidster en die was zeer enthousiast. Maren scoort heel goed op alle vlak, ze schat haar nu op 9 maand zowel op taalontwikkeling, motorisch als mentaal. Ze begint mondspelletjes na te bootsen (smakken bijvoorbeeld) en zegt mamama en dadada. Ze zit heel stevig, kan haar bovenlichaam in alle richtingen bewegen zonder om te vallen én ze doet hele stevige kruippogingen. Ze beweegt zich door de living al rollend en sluipend en achterwaarts kruipen. Ze toont heel erg veel interesse in alles rondom haar, zo haalt ze boeken uit de boekenkast, drukt ze de knoppekes van de stereo in etc. Ze reageert ook heel erg op intonatie in mijn stem, ze begint mee te lachen als je lacht naar haar, toont een ferme pruillip (of krijgt een huilbui met hoog dramaqueengehalte) als ze berispt wordt. Ze speelt heel mooi samen met andere kindjes, ze volgt haar broer overal. Ze eet héél graag en àlles wat ik haar voorzet. Ze is dol op pasta (net als de mama) en ze eet nu geprakt eten of stukjes als het zacht genoeg is (wegens het nog altijd volledig ontbreken van tandjes). Vanaf nu moet ik haar gescheiden voedsel aanbieden: aardappeltjes apart, groentjes apart, vlees indien mogelijk apart. Zodat ze verschillende structuren in haar mondje leert kennen en verwerken, allemaal ter voorbereiding van het leren praten.
En dan hebben we het ook nog eens over school gehad. Dat inclusie onderwijs voor haar écht wel de juiste keuze zal zijn en dat ik dus één van de komende maanden toch best eens zal polsen op de school van Tiemen of zijn zusje daar ook een plaatsje kan krijgen (in december van dit jaar moet ik ze inschrijven namelijk, kunt ge u dat inbeelden, mijn babieke, inschrijven op school!). En dat daar toch nog vrij veel geregel zal komen bij kijken en dat niet zo vlot zal gaan als bij broer, maar allé, de thuisbegeleiding ondersteunt daar wel bij gelukkig. Maar kom, ik zie het wél al voor me ergens, Maren die de grote kleuterschool binnenstapt aan de hand van haar grote broer *smelt*.
Terwijl ik dit typ denk ik aan deze avond maar dan exact 1 jaar geleden... de zoon afgezet bij oma en opa voor een logeerpartijtje van enkele dagen, mijn koffer gepakt, het huis aan de kant, een kast vol minikleertjes, de wieg kant en klaar en ik die zat te dagdromen. Van mijn dochter... een dochter die ik nog niet gezien had maar wel al 9 maand kende, eerst van op de echo, later van de stampjes, de hik, het ritme van wakker zijn of vol leven in mijn buik op en neer dansen....
ik was de geboortekaartjes aan het afwerken, de avond voor de bevalling ingeleid werd. De datum stempelen - daarvoor gewacht tot het toch wel vrij zeker was dat ze niet meer de tweede kon komen - , kaartjes in de enveloppes steken, nog wat adressen bijwerken. Mijn lijstje met de belangrijke telefoonnummers aan het checken.
Toch maar proberen slapen dan, het lukte niet echt. Beetje angst voor de bevalling, beetje angst ook of ik dat allemaal wel ging aankunnen 2 kinders. In mijn eentje. En of Tiemen dat echt wel even tof ging vinden als ik dacht, zo'n indringer in zijn wereldje. Dan maar wat lezen en nadenken en lezen....Ik weet nog dat ik blij was dat ik kon opstaan, ontieglijk vroeg maar ik werd al om 6.30u in het verloskwartier verwacht dus uitslapen was geen optie.
Mijn broer kwam me oppikken na z'n nachtshift en in de stilte van de vroege ochtend reden we naar het UZ. Een pitstop bij de krantewinkel voor de krant van 3 februari, voor in de memorybox van mijn kleine meid. In het UZ wisten ze niet dat ik kwam. Mijn gynecoloog was dat vergeten doorgeven. 'Maar geen probleem hoor madammeken, kom maar binnen.' En ik had zelfs geen tijd om mij deftig te installeren in de kamer waar ik zou bevallen want om 7.15 uur was het teamvergadering in het verloskwartier en ze wouden dat ik daarvoor al ingeleid was. ik bespaar u de medische handelingen van het half uur erna maar da was dus echt wel het minst toffe deel van de dag .
Om 7.45 uur ongeveer kwam mijn pufcoach de verloskamer binnen, ik was al druk weeën aan het wegblazen. 'oeioei, dat is precies al heftig'. Van de 3 uur die daarop volgen herinner ik me nie veel behalve dat het zeer deed, dat het om de minuut van dattem was en dat die verrekte anestesist maar niet kwam opdagen. Eens de epidurale geplaatst werd ik proefkonijn van dienst voor een student die nog nooit het hoofdje van een ongeboren baby gevoeld had. Tof! En misselijk was ik dat herinner ik me ook nog. En beven... van de weeënopwekkers denk ik.
En toen werd ze geboren....om 14.49 uur om precies te zijn. Een klein bolleke met heel veel donker haar. Ze mocht sebiet op mij liggen, wel 1.5 uur lang. Super! Oma & opa bellen, foto's nemen, genieten. Tot die klier van een kinderarts mijn nieuw geluk kwam vergallen. En mijn kraamtijd plots één grote huilbui werd ipv groot geluk.Tot zover vorig jaar.
En nu is ze dus 1! Mijne kadet. Mijn minimeisje. Een karakterke om u tegen te zeggen. Een willeke en niet-willeke. Een bezige bij. Mijn miniversie, want oh boy ze lijkt héél erg op haar mama, uiterlijk maar zeker ook qua karakter.. Ik ga geen opsomming geven van wat ze allemaal kan, Ze kan wat ze kan. Ze kan vooral mijn hele dag goedmaken met één van haar vele mooie glimlachen. En ze heeft van mijn leven een bijzonder leven gemaakt.
Een hele dikke proficiat kleine meid! Je weet niet half hoe fier ik ben om jouw mama te mogen zijn.
ps: er staan nieuwe foto's van de jarige op flickr!
Dus: ge steekt veel tijd in het gaan bezoeken van scholen en het kiezen en wikken en wegen van waar ge wilt dat uw kinders toch normaalgezien een kleine 9 jaar van hun leven hun broek gaan slijten. Dus: ge denkt dat ge een goede keuze gemaakt hebt Dus: ge ziet uw kind openbloeien, vriendjes maken en enorm veel bijleren op korte tijd en ge zegt: het is goed zo
EN DAN
dan: is er een vrouwmens die meent dat messen voorwerpen zijn waarmee ge een deur efkens kunt openzetten, te weten de deur tussen de refter en de speelzaal dan: is er een opmerkzame kleuter dit dit mes in zijn pollen krijgt en denkt hm.. dan: zijn er 4 verzorgsters die denken iets anders te doen te hebben dan kinders in de gaten te moeten houden dan: is er een huilende zoon met bloed op zijn hoofd en 5 goeie schrammen op zijn schedel dan: is het plots van oei en och en maar god toch en tssss dan: zijn er 100 x excuses en tzal nie meer gebeuren
DUS is er nu een zeer boze mama die absoluut geen greintje vertrouwen meer heeft in het instituut waar de zoon en dochter nog ettelijke jaren voort zouden moeten....
Hij: een blondje van 14 kg en 1 meter, bijna 3,5 jr. Buikslaper. Gourmand. Zomerkind. Fan van àlle studio 100 & pixar toestanden. Knuffel: Putti Zij: een brunette van 7.5 kg en 68 cm, bijna 1 jr. Buikslaper. Gourmand. Winterkind. Fan van babytv. Knuffel: Bumba (denk ik)
Zij vindt het gewéldig om 's ochtends naast broer in de zetel te mogen wakker worden met ontbijttv, onder een fleeceke, lekker samen. Hij vindt het geweldig om zus 's morgens boterham te voeren.
Zij kraait het uit van plezier als broer haar een knuffel van jewelste geeft Hij vindt het leuk als zusje aan zijn haartjes trekt.
Zij wordt boos als broer een speelgoedje afpakt. Hij wordt boos als zus per ongeluk ZIJN speelgoed vastheeft.
Zij komt niet meer bij van het lachen als broer besluit om ook in het park te komen bivakkeren. Hij vindt in- en uit het park springen een fantastische hobby (blijkbaar)
Zij huilt mee als hij huilt. Hij huilt mee als zij huilt.
Zij kan enkel getroost worden door mama. Hij wil enkel getroost worden door mama.
Zij giechelt als hij spook komt spelen en haar mee onder het deken neemt. Hij giechelt om de meest stomme dinges eerst.
Zij eet boekjes op Hij leest boekjes voor aan zus maar wordt nog véél liever zelf voorgelezen. Favorieten; Winnie the pooh, Tip de Muis & Kaatje
Zij spettert de hele badkamer onder, vindt het gewéldig als je bekers water over haar hoofd uitkiepert... Hij spettert de hele badkamer onder, probeert flink te zijn als zijn haartjes gewassen worden en is heel opgelucht als dat werkje er weer op zit.
Zij wordt in bedje gelegd om 19u, speelt nog een keer kiekeboe met mama, draait zich om en slaapt het klokje rond Hij wordt in bedje gelegd om 19u30, kleeft een sticker, checkt of konijn écht al slaapt, overloopt de dag nog eens met mama, wil nog een knuffel, slaapt een uur of 10, wordt wakker, huilt, roept mama, slaapt verder tot mama hem uit zijn bed kotert
Zij heeft zwakke luchtwegen waar momenteel niet veel oplossing voor bestaat.. Hij had lopendeband oorontstekingen waar een oplossing voor gevonden werd.
Hij brengt zijn dagen door op school, bij juf Cathérine en al zijn vriendjes.. Zij brengt haar (gezonde) dagen door in de crèche bij Tamara & Sandra & al haar vriendjes
Hij maakte van mij een mama Zij maakte van mij een andere mama
ik lees op blogs her en der postjes over evenwicht of hoe je als ouder de dagelijkse rush overleefd met oog voor àl je 'stakeholders'. Moeilijk blijkbaar en dat is hier niet anders. Ik heb momenteel heel weinig energie om er iets deftig inhoudelijks over te schrijven maar ik kan wel vertellen hoe het komt dat het evenwicht in mijn leven momenteel helemaal zoek is.
Er is dat vrolijk brokje baby hier in huis, die al sinds half november bijna onafgebroken ziek is. En een ziek kind dat betekent in de eerste plaats gewoon veel zorgen, allé ik vind dat toch. Zo'n hoestend, koortsig bij momenten naar adem snakkend kindje dat kruipt echt niet in je koude kleren. Ten tweede helpt dat gans je planning om zeep. om een vb te geven als Maren ziek is en ik toch wil gaan werken dan moeten oma en opa inspringen en die wonen aan de andere kant van Gent. En dan is mijn route 'smorgens en 's avonds dus een uur langer dan normaal. kching 2 uur weg... Verder nog de tijd die in de verzorging kruipt van zo'n zieke uk. momenteel 3 aerosols, 5 x siroop, 5 x neus/oogjes spoelen en indruppelen en gewoon ook al wat meer rondlopen met een slechtgezinde uk. kching nog eens een uur.. rekent u mee...dat is drie uur per dag dat ik geen tijd heb voor andere dinges... En dan heb ik het nog niet over de eindeloze reeks doktersbezoekjes die ook de nodige planning en tijd vragen..
Dan is er de zoon die nog steeds niet zo bijster goed slaapt. We zijn al véél verder dan 2 weken geleden, hij gaat mooi slapen 's avonds en de meeste nachten blijft hij ook mooi in z'n bed liggen de ganse nacht. Maar elke nacht is hij daar wel 1 of 2 keer. Mamààààà en een huilbui van jewelste.... dus onderbroken nachtjes nog altijd.
En dan is er nog de mama die het wat lastig heeft, kenmerkend voor ernstig slaaptekort zeker. Alles kost veel meer energie. En ik heb constant het gevoel dat ik overal de feiten achterna hol. Thuis, waar er constant afwas staat, een berg was me tegemoet gestroomd komt in het washok en er zijn kamers in huis waar ik momenteel écht niemand binnen durf laten. Sien en Maria zouden schande spreken. Op het werk waar ik, doordat Maren zoveel ziek is en ik dus constant verlof moet nemen, tegen een berg klasseerwerk aankijk en elke avond moet constateren dat ik dit en dat niet kunnen doen heb wegens.. geen energie en nog inhaalstuff van dagen ervoor. En dan is er nog mijn sociaal leven dat helemaal een puinhoop is momenteel, ikweeniehoeveel mensen wachten vriendelijk en begrijpend (hoop ik) al màànden op een telefoontje om eens af te spreken. ik vergeet verjaardagen aan de lopende band en o ja ik heb mijn metekind al vier maand niet meer gezien. Het lukt maar niet om gemaakte afspraken na te komen.
Dus we kunnen stellen dat het evenwicht hier helemaal zoek is. iemand beschreef het leven als een taart en de ene moment is de taart anders verdeeld over de verschillende facetten van je leven dan op een ander moment in je leven.... Mijn taart telt maar 1 stuk heb ik zo het gevoel momenteel: kindjes. En hoewel ik heel bewust voor dit leven gekozen heb is het bij momenten ook gewoon echt zwaar en zou heel graag eens op de pauzeknop duwen. Zo efkens, een half uur of zo..
Want ik zou mijn schatjes natuurlijk voor geen geld van de wereld kunnen missen dat spreekt.
Ik moet hier rapper eens komen uithuilen peins ik. Want kijk ik dacht, ok, ik probeer het nog 1 nachtje.... en whatthehell... meneerke sliep door.. in zijn eigen bed! Dat was maandag, de eerste dag terug naar school na de vakantie en pokkemoe dus misschien een toevalstreffer.... Dus Tiemen ferm in de bloemekes gezet: een extra sticker, een dikke pluim, een snoepke, de juf uitgebreid ingelicht over zijn goede slapen (en zij is er in het praatmoment ook nog wat over doorgegaan hoe flink hij wel was). Dinsdagnacht heeft hij mij wakkergemaakt om 5.45 uur en om 6.15 uur.. mààr hij is flink in bed gebleven en heeft me geroepen, dus weer dikke duim etc...; Afgelopen nacht was hij wakker om 2 uur maar weer mij geroepen en niet uit bed gekomenen direct terug doorgeslapen tot deze ochtend.
Dus mensen, ik peins dat 'm het begrepen heeft! Jèèèjh! Vanavond hem eens extra beloond met een nieuwe puzzel en goed in de verf gezet hoe flink hij wel is en hoe fier ik op hem ben. Het kind glunderde.... tzal toch een stuk aandacht geweest zijn denk ik. Dus we gaan verder op de ingeslagen weg met stickers, konijnewekkers en vooral veel bejubelen, dat werkt precies nog het best van al!
slaap.. of gebrek aan, dàt is wat mij de laatste weken serieus bezighoudt. De zoon heeft namelijk een tijdje geleden beslist dat in zijn eigen bed slapen niet tof is, of niet hip, of not done of.. ikweeniewa in elk geval hij doet het niet. Ik heb hem een tijdje toegegeven, niet zo slim misschien, maar da manneke was nogal van slag door de ziekenhuispassage van kleine zus en dito afwezigheid van de mama en dan geeft een mens al eens toe. Dus sliep de kleine man in een reisbedje bij mama op de kamer of zelfs bij mama in bed. Enkele weken geleden geprobeerd om Tiemen terug in zijn eigen bed te krijgen. Kijk eens kweeniehoetof een dekbedovertrek met vikings en al.... de kleine man haalde eens zijn schouders op, schudde z'n hoofd over zoveel mamaenthousiasme en sliep welgeteld 3 uur in zijn bed. Daarna weer bij mama in bed. A ja. Op en af was het met dat slapen in eigen bed, dikwijls in bed vertrekken en altijd eindigen bij mama. En toen, kreeg zusje koorts en zoals dat hier gaat met zieke kindjes, mocht zusje een paar nachten bij mama slapen. En toen was zusje genezen en kreeg de zoon koorts... u raadt het al. Goed zo. Na nieuwjaar nieuwe tactiek, toch nog maar eens het stickerbeloningsblad bovengehaald, 1 sticker om braaf in eigen bed te gaan slapen, 1 sticker om ook braaf weer wakker te worden in eigen bed. Deel 1 is goed gelukt ondertussen (mede dankzij ook nieuwe dekbedovertrek en nieuwe muurstickers, de zoon verkoopt zijn vel duur..) maar deel 2 is een echte processie van echternach aan het worden. Het deel 'morgenochtend mag je nog een sticker kleven als je braaf in bed blijft' dat snapt hij niet. Te veraf, het niet waard, I don't know in elk geval dat werkt hier langs geen meter. Dit weekend volgende aanvalstactiek: de befaamde konijntjeswekker (konijn slaapt en je kan als ouder een uur inzetten waarop konijn wakker wordt, dan mag ook kind wakker worden) deed hier zijn intrede. De zoon laaiend enthousiast! Okay! 'En dan moet konijntje ook slapen hé mama in zijn eigen bed en dan moet ik ook slapen in mijn eigen bed tot als het konijntje stapt hé, dan mag ik ook stappen... ' Een mens zou er van beginnen dromen niewaar van zoveel enthousiasme... Tarara... nacht 1 met wekker: 'mama ik kom bij jouw slapen hé'. Ok poging 1 mislukt en moeder geen energie om de zoon terug in bed te stoppen... nacht 2 met wekker: om 2 uur: mama ik kom bij jouw slapen' 'neen zoon, je gaat terug'. Zoon in bed gelegd, tranen gedroogd, beetje op bed blijven zitten tot morpheus langsgeweest is... moeder terug in bed. 10 minuten later: 'ik kom toch bij jouw slapen mama', neen zoon.... enfin, ik bespaar u een ellenlange opsomming maar na 7 keer terug hetzelfde scenario had ik het gehad en heeft de zoon bij mij geslapen dus....wegens zelf niet meer op de benen kunnnen staan van vermoeidheid, wegens de dochter die élke passage opnieuw ook wakker was, wegens dat de zoon vandaag een hele lange dag naar opvang en school moest en dus toch best een beetje slaap achter de kiezen had... Volgende nacht opnieuw een poging zeker... of toch toegeven en een van het reisbedje op mijn kamer een vast bedje maken waar de zoon dan altijd mag in slapen? Ik vraag het u... want ik weet het nie meer....
ps o ja, nog een zeer grappige anekdote van afgelopen nacht: na teruglegpoging 4 of 5 was ik blijkbaar zelf ingedommeld op het voeteinde van het bed van de zoon, ineens voel ik een handje op mijn schouder 'mama 't is jij moet wel in je eigen bedje slapen hé'.....
Sinds ik ik kindjes heb is écht tv kijken niet meer zo alledaags hier, zeker niet sinds nummerke 2 er ook is. Niet alleen van geen tijd hebben maar zeker ook omdat ik me er gewoon niet meer zo op kan concentreren. Te veel aan en in mijn hoofd peins ik. De tv staat hier wel meestal aan maar dan meer als achtergrond. De kindjes zijn fanatieke tv kijkers. Tiemen keek een jaar geleden al heelder films uit: de Shreks, de Plops, de piet piraats en is een grote fan van Kaatje. Maren kijkt zelfs naar Terzake... als het maar beweegt en geluid maakt... dus babytv voor haar!
Ik probeer elke dag een journaal te volgen en dan tja, mijn winterse verslaving.... de slimste mens (we zijn met veel met die verslaving troost ik mij maar). En elke avond zeg ik opnieuw, ik neem het op en kijk dan morgen een beetje vroeger op de avond.. en bijna élke avond blijf ik toch hangen. Want ten eerste 't is eigenlijk wel een ontspannende afsluiter van de dag, ten tweede ik ben veels te nieuwsgierig en ten derde als ik 's ochtends al in de krant gelezen heb wie eruit ligt dan is er niet veel meer aan om in uitgesteld relais te kijken (dus liefste krant: stop met die na- en voorbeschouwingen aub!).
De slimste dus, allé de allerslimste... ik ben fan van de jury (meestal toch) en de presentator. En ik ben zelf een kwisser dus ik vind het wel leuk om mee te zitten doen. En ik vind het moeilijk dit jaar... zeker de filmpjesronde. En wie er gaat winnen... hm... ik ben grote fan van überkwismaster Ben Crabbé (met voorhoofd en okselvijvers ) dus ik supporter wel een beetje voor hem... maar Eva is toch wel aan een serieuse reeks bezig. En dan moeten er nog een paar bijkomen hé voor de finale... wreed benieuwd of BDW zijn onderhandelingen in de steek gaat laten om serieus mee te spelen (doen man, doen, ghebt wa ontspanning nodig) of een beleefdheidspassage gaat doen en er zich uit laten spelen...En dan moeten er ook nog een paar ex-winnaars de revue passeren... twordt nog spannend!
kzou misschien beter eens afstemmen op de Hoffkliniek ook, zou de jef iets kunnen doen aan de wallen onder mijn ogen die alsmaar donkerder en dieper worden?
( o ja waar ik noooooit naar kijk: kookprogramma's! En al zeker niet als er omhooggevallen sterrenchefs menen van telegeniek te moeten zijn..
Heeft u de uwe al gemaakt? Goede voornemens? Jaja, want 't is weer van da.. eindejaar.. tijd om het afgelopen jaar eens te overschouwen en uit te kijken naar een fonkelnieuw jaar, zo een onbeschreven blad vol verwachtingen...
Wat onthouden we van het afgelopen jaar.... tja er is natuurlijk één feit waar ik niet omheen kan (en wil off course): de geboorte van mijn (b)engeltje... mijn prutsken, mijn schatteken, mijn troetelken. Mijn zorgenkindje. Ze zorgt hier voor heel veel lachtranen in huis want o wee, mevrouwtje weet heel goed hoe en op welk moment ze haar publiek om haar kleine pink kan draaien .. maar ze zorgt toch ook heel dikwijls voor andere tranen ook. Tranen van verdriet om een toekomst die er volledig anders uitziet plots. Niet alleen voor haar maar evenzeer voor grote broer en ja, toch ook wel voor mij. Tranen van onmacht omdat die stomme microben haar wéér eens te pakken hebben en we weer eens kunnen aerosollen tot in't oneindige, aan de ab gaan, gans onze planning kunnen omgooien en alle hens aan dek roepen om alles georganiseerd te krijgen. Tranen van ontroering omdat elke stap vooruit voor haar eentje is met zevenmijlslaarzen aan... rollen, zitten, brabbelen... het wordt allemaal met argusogen door zoveel mensen gevolgd dat het plots van levensbelang lijkt allemaal. Terwijl het toch maar 'gewoon' gaat om vooruitgang. Een beetje trager dan bij andere kindjes da's waar maar zeker niet belangrijker dan bij andere kindjes. In elk geval, gans dit jaar was er op dat gebied eentje met een scenario dat ik niet op voorhand had kunnen schrijven of bedenken. Gelukkig maar en gelukkig maar. We stonden er voor en we moesten er wel door met vallen en weer opstaan. Met de mooiste glimlach van de wereld om ons daarin te begeleiden.
De broer dan, voor hem was het ook een heel belangrijk jaar... grote broer worden. Mama moeten leren delen. Het afscheid van de crèche en de peutertijd. De eerste schooldag. Drie jaar worden. Soms vraagt een mens zich af waarom dat kleine ventje af en toe eens dwarsligt maar als je de voorgaande opsomming ziet dan is dat eigenlijk niet verwonderlijk. 't is toch heel wat voor zo'n kleine ukkepuk om te verwerken allemaal. En hij doet dat goed, hij gaat héél graag naar school. hij is zot van zijn juf en van alle meisjes uit alle kleuterklassen en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
Wat viel er nog zoal te noteren dit jaar: de adoptie van onze nieuwe huisgenoot: emilio de kater met de italiaanse looks en het italiaanse charisma. Hij heeft ons hart helemaal veroverd. Dank u katzoektthuis! Onze 4 vakanties. Top, alle 4. We gaan helaas niet voor een herhaling volgend jaar om tijdgebonden en budgettaire redenen maar kom, we hebben alvast een weekendje en een midweekje om naar uit te kijken .
En dan, uitkijken naar een nieuw jaar. Een nieuw jaar waarin ik mijn nieuw opgenomen lijfspreuk van dit jaar nog wat meer wil proberen toepassen: carpe diem. En dat is dan meteen ook mijn enige goede voornemen. Al de rest vloeit daaruit voort.
Rest mij nog alleen alle trouwe volgers hier te bedanken voor de leuke reacties, de deugddoende mailtjes als het wat moeilijk gaat, gewoon om ons gezinnetje te volgen. We gaan volgend jaar verder op hetzelfde elan, al verhuizen we waarschijnlijk wel naar een ander stekje met deze blog (op aanraden van een paar andere bloggers). u hoort er nog van! Feest ze allemaal de komende dagen en ik wens u, wat ik ook mijn andere dierbaren wenste op ons nieuwjaarskaartje:
2010 bracht ons een watervrouw. Een kleine ster die elke dag opnieuw de zon laat schijnen bij ons thuis. We wensen jou ook alle dagen zon in 2011 want zon brengt kleur, een lach, vreugde en warmte! Prettige feestdagen en een héél fijn nieuw jaar! Bé, Tiemen & Maren
Oef, het is eindelijk gelukt! Ook mijn secret santa pakje is op de post! Een weekje te laat omdat mijn kleine meid weer eens omver lag en ik natuurlijk weer alles uitgesteld had tot de laatste moment. Shame on me. Maar ik verwittigde de lieve dame dat haar pakje een beetje later ging komen dan de bedoeling was, zo welopgevoed ben ik dus wel .
Ik heb me eigenlijk ingeschreven met de idee van, geen probleem, ik kijk eens op het wenslijstje en daar zal vast wel iets tussenstaan dat in een winkel te vinden is, ik doe daar een mooi papiertje rond en basta. Maar toen ik zelf mijn ongelooflijk mooie pakje en de met zoveel zorg en liefde gemaakte inhoud zag kreeg ik toch een beetje last van cold feet. En toen ik op alle andere blogs het resultaat zag van zoveel noeste arbeid en overal zelfbereide, gebreide, gehaakte, geschepte etc.; creaties zag brak het angstzweet me helemaal uit. Want ik kan dat allemaal niet.... ik doe mijn voorzichtige eerste stapjes in breiland... ik kan een koekje bakken (maar niet onder tijdsdruk bleek...) maar that's it! Maar kom, na een avondje nadenken met het wenslijstje in mijn hand en eens rondneuzen op de blog van mijn bestemmeling (http://cri-cricurieux.blogspot.com/) kreeg ik toch een leuk idee.
Ik ging shoppen bij De Slegte voor een dichtbundel en vermits op het wenslijstje ook stond dat ze graag handwerkt en knutselt keek ik uit naar een paar metalen doosjes om kleine prulletjes in op te bergen. En ik stak in de doosjes alvast de ingredienten voor een gezellig avondje: wat geurkaarsjes en theelichtjes, koekjes (helaas niet zelfgebakken dus wegens mislukt :oops:) en een doosje lekkere thee. En ik verpakte alles ook nog eens in een blikken doos waar ook weer spulletjes in kunnen. Niks zelfgemaakt dus maar hopelijk vond cri-cri het toch een origineel kadootje!
Volgend jaar doen we weer mee en ik hoop tegen dan echt wel al een stapje verder te staan in breiland dan vandaag en wie weet ook in haakland. Want dàt kon ik vroeger vrij goed en ik zie zo her en der echt leuke dingetjes opduiken op blogs die gehaakt zijn... hm, hm... misschien moet ik dat ook nog eens uitproberen
Toen ik vorige week vrijdag thuiskwam wachtte mij een zeer aangename verrassing! Mijn Secret Santa pakje (allé pakje, een ferme doos dus!) stond mooi te blinken op onze tafel. En wat zijn we verwend zeg! Ik zeg "we" want mijn lieve secret santa had niet alleen aan mij gedacht maar ook voor de kindjes zat er iets in het pakje. We kregen elk een kerstkous om te beginnen, leuk! En daarin zaten voor mij gebreide polswarmers en een sjaalkraag, voor Tiemen de befaamde 'zsamask' (die perfect past trouwens) en voor Maren een Sokaapje, een groot succes bij de misses. En dan kregen we elk nog een pakje hele lekkere zelfgemaakte speculoos! Ik durf niet te denken hoeveel tijd onze Secret Santa erin gestoken heeft om dat allemaal zelf te maken! En zo mooi allemaal, ik ben officieel stikjaloers op mensen die zo creatief en handig zijn.... HEEL ERG BEDANKThttp://moeders-mooiste.blogspot.com/ !
ps: ik stuurde je vrijdag al een mailtje om je te bedanken maar je hebt dat precies niet ontvangen ! ps 2: ik zal vantweekend bij de foto's mijne zoon met zsamask eens zetten en ook een fotootje van de doos, hier lukt dat niet grrrr! ps 3: aan mijn secret santa slachtoffer: het komt eraan, I promise! Maar tzal een laat kerstkadootje worden
op algemeen verzoek een verslagje van onze ervaringen in het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen).
We werden eerst ontvangen bij een zeer lieve psychologe die wat spelletjes deed met Maren en haar ondertussen goed observeerde. 2 blokjes in de handjes nemen en die liefst eens tegen mekaar slaan, een ring aan een touwtje naar zich toe trekken, iets laten vallen, kijken naar wat ze laten vallen had, iets dat verstopt is gaan zoeken (balletje onder tas), in spiegel kijken en reageren op zichzelf en mama zien... ze deed het allemaal . Verder gaf ze blijkbaar (blijkbaar blijkbaar, ze IS zo gewoon) blijk van uitermate sociaal gedrag (de psychologe mocht haar uit de maxicosi halen, Maren stak spontaan haar armpjes in de lucht met een big smile helemaal gratis en voor niks erbij) "Ik moet dit even berekenen en bekijken op een schaal maar dat ziet er helemaal niet slecht uit" zei de psych.
Dan bij de neurologe, ook een hele lieve dokter. Maren maar vertellen en lachen, lachen... we kregen er geen speld tussen. "Amai, dat ziet er een alert kindje uit". (Yes, yes, zo is ze, alert!) De doc deed ook wat spelletjes met Maren (omrollen, zitten, grijpen, speelgoedje doorgeven), ze deed het weer allemaal zonder verpinken. Dan een volledig medisch onderzoek. Meten en wegen. Op 10 maand is ze 68 cm groot en weegt ze 7.5 kg, da's 'petit' voor een gewoon kindje maar voor een downkindje zowat gemiddeld. En dan nog een vragenlijst, eet-slaapgewoontes, gedrag, gezinssituatie...
Dan werden we eventjes alleen gelaten en ging de doc bespreken met de psychologe, ze was heel vlug terug met de resultaten van de onderzoeken.
Op medisch vlak geen problemen, de rsv krijgen gewone kindjes ook en ook de luchtwegproblemen zijn niet alarmerend. We worden op dat vlak ook heel goed gevolgd door de downpoli in het UZ en onze eigen kinderarts in Sint-Lucas. Op mentaal vlak scoort Maren héél goed, een stuk boven het gemiddelde downkind. Dat was geen verrassing, ik zou teleurgesteld geweest zijn mocht er iets anders gezegd zijn. (tja ik ken mijn dochter hé en kan ondertussen ook wel een beetje vergelijken met andere downkindjes...) Op motorisch vlak zit Maren op het gemiddelde en daar was ik heel blij om. ik had eerlijk gezegd gevreesd dat ze daar achter zou zitten maar niet dus. Ze zit nu net, nog heel aarzelend en bij de minste afleiding valt ze om. 't is soms moeilijk om daar nuchter over na te denken over wat ze al kan. Want zo moet je dat bekijken, wat ze wél al kan. Ik vergelijk te veel met haar zeer vlugge grote broer die op dezelfde leeftijd al vrolijk rondliep in huis... De doc heeft me nu eens een paar 'gemiddeldes' opgeschreven al is dat zeer tricky want élk downkind is verschillend maar soit... stappen dus bv. op 2 jaar, daar moet ik me een beetje naar richten...
Naar aanbevelingen toe kon ze niet veel zeggen: therapie is nog niet nodig, de thuisbegeleidingsdienst volgt ons goed op en zij kunnen in de toekomst daarover dan aanbevelingen doen maar nu is het nog te vroeg, het feit dat ze in een gewone crèche zit en dat er thuis een grote broer -voorbeeld rondloopt is momenteel stimulatie genoeg. Ook al even over school gesproken, ik ben nogal voor inclusie onderwijs. De doc zei dat op dit moment ze Maren zéker in staat acht om kleuteronderwijs in een gewoon klasje te doen. Dat ze wel zou aanraden om te wachten tot Maren drie is, dan vooral voor het motorische dat ze zeker goed kan stappen en mee kan spelen en lopen met de kindjes. Dus denk ik dat ik binnenkort toch al eens ga polsen op de school van Tiemen of ze daar open staan voor 'andere' kindjes. Ik hoop het en ik denk het...Tiemen zit op een Daltonschool (methode onderwijs dus) en ze maken daar toch veel reclame over het feit dat elk kind op zijn /haar niveau kan leren...
We moeten niet meer terug naar het COS, we mogen wel als we dat zelf willen voor ze naar school gaat dezelfde onderzoeken nog eens opnieuw laten doen, kwestie van te kunnen oriënteren en ik denk ook wel dat ik dat ga doen, lijkt me ook nuttig voor de school bv.
Voilà dat was het! En omdat ik per mail nogal wat reacties kreeg met de vraag 'én, hoe was het'..... als bovenstaande nog niet voldoende uitleg is moogt ge mij altijd nog een mailke sturen ....
De zoon heeft een traumake opgelopen peins ik. Als in: donderdagochtend zet mama mij af op school en de volgende keer dat ik haar terugzie is op zaterdagnamiddag in een ziekenhuis en neen ik mag dan ook niet mee naar huis maar moet terug naar omaopa en zondag eindelijk zondag kwam mama terug thuis om mij in bed te steken....
Het korte relaas van ons ziekenhuisavontuur (ZHA) dat dus heel erg blijft nazinderen bij de kleine man. Hij was al niet zeker of hij zijn kamer met zijn bed wel zo leuk vond als mama zei, hij was de laatste weken al elke nacht ook bij mama in bed beland... sinds het grote ZHA wil de kleine man niet meer op zijn kamer slapen in zijn bed. Hij wil alleen nog slapen op de kamer bij mama en dan nog liefst in een bed samen met mama en o ja, ook liefst dat mama ineens ook mee gaat slapen....
Een vertrouwenskwestie dus denk ik... want als hij mama ziet dan heeft hij mijn onder controle... ze gaat niet weg. ik vind het een beetje raar wel dat hij zonder problemen naar school gaat (uiteindelijk heb ik hem dààr in de steek gelaten - snif snif).
10 maand is ze, de vrolijke bambam hier in huis. De Sint verwende haar met een muzikale trein en rups en het kind weet feilloos op welke knoppekes ze moet duwen (allé duwen.. slaan is een betere omschrijving) om er ook muziek uit te krijgen. En aan die rups daar zit een touwke en als ge daar aan trekt dan komt die rups dichterbij.. ook dat had de misses op één, twee, drie door. En ze zit.. 't is nog een voorzichtige poging en ze kijkt telkens zo van 'oei oei, oei oei ik ga vallen' en dan valt ze ook maar er is duidelijk iets veranderd in haar houding, haar rugje is gelijk plots veel rechter, ze zit ook totaal anders op m'n arm plots. Fier rechtop 'hey moeder ik ben hier hé' Zo iets. Enfin, 't is allemaal positief en dat mocht wel na de horrorweek van vorige week. Want dat doet vies mensen, uw kind naar adem snakkend met een zuurstofmaskerke, aan infusen en monitors vastgekluisterd in een spijlenbedje zien liggen. Echt waar. Enfin, no need crying over spilled milk of zoiets, we gaan vooruit kijken.
Vrijdag worden we verwacht op het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen) in het UZ voor een eerste evaluatie van the misses. Er gaan daar een paar vreemde mensen wat met mijn dochter spelen en dan zeggen: 'Hey ze doet het goed!' Of 'hm, ze zou dit en dit beter moeten kunnen en misschien is één of ander therapietje niet slecht' .. 't is dus duimen dat madammeken uitgeslapen en goedgemutst is vrijdag en dat ze zin heeft om te spelen met vreemde mensen... want mama heeft nog niet veel zin om gans haar uitgekiend weekschema om te gooien voor een paar uur therapie.
en o ja, de zoon die loopt hier ook nog rond natuurlijk . De Sint had gehoord over zijn adoratie voor Cars (tja... no comment) en voor 'Coyboy' (Woody uit Toy Story) en bracht dus themagerelateerde Duplodozen en nog wat gerief voor zijn keukentje kwestie van de nieuwe man modus wakker te houden. En we hebben hier de afgelopen weken al ettelijke keren de Sinterklaasshow bekeken en élke keer maar élke keer als de Sint de zaal binnenkomt begint er hier eentje te roepen en te stuiteren dat het een lieve lust is. Ik zou graag een vlieg zijn vandaag in de klas... ben vreed benieuwd welke apekuren de kleine man gaat uithalen als de goedheilig man in person in de klas verschijnt.. ik verwacht niet minder dan dat er geen tafel of stoel meer gaat rechtstaan in de klas . Hij is fan, zoveel is duidelijk ....
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
maar het wordt wel een gezellig, ontspannend en leuk weekend. Met veel babbelen, lachen, achter kindjes crossen en o ja 't is carnaval! Feeeeeesssjjeeuuuhhhhhhhh!!!!
.Met dank aan i. voor het doordenkertje van de dag!
) en vermits luchtweginfecties een vrij veel voorkomende complicatie zijn bij windpokken gaan we dat vermijden. Broerlief is trouwens enkele maanden geleden al ingeënt zodat hij het zeker niet kon doorgeven deze winter (en het heeft al geloond want de halve klas zat een paar weken geleden onder de rode vlekjes).
- , kaartjes in de enveloppes steken, nog wat adressen bijwerken. Mijn lijstje met de belangrijke telefoonnummers aan het checken.
en ik ben supertrots op dat kleine aapje.
