We pakken onze koffers in Auckland, maar alvorens onze zeilen te hijsen brengen we eerst nog enkele bezoeken aan bezienswaardigheden van de “City of Sails”.

Eerst bezoeken we de Sky Tower.  Deze 328 meter hoge toren speelt sinds 1997 een belangrijke rol in het toerisme en de telecommunicatie.  De toren, onderdeel van Skycity Auckland, krijgt jaarlijks bijna vier miljoen bezoekers.  De vier observatiedekken bieden een uitzicht van zo’n 80 kilometer, terwijl de Vertigo Club en de Sky Jump de ultieme adrenalinekick bieden.  Jammer genoeg was er niemand in ons reisgezelschap bereid zich in een harnas aan een stalen kabel naar beneden te laten vieren.  Jammer.  We beperkten ons dan maar tot een rit in de lift tot op het observatieplatform vlak boven het Sky Lounge Café.  Dit bracht ons tot op 186 meter boven de stad en bood ons een mooi uitzicht over Auckland.

Zodra we weer met onze beide voeten op vaste grond staan, gaat het richting de Waitemata haven.   We gaan een zeiltocht maken met het yacht de Defender.  Terwijl we onder gebruik van de motor de haven verlaten, krijgen we onze instructies en wordt ons een tas thee en een stukje cake aangeboden.  Klasse mensen die zeilers.  Zodra we de havenpier verlaten wordt door onze tweekoppige bemanning de zeilen gehesen.  Een prachtige dag om te zeilen: zonneschijn, wind en rustig water.  Eén voor één krijgen we de kans ook eens achter het stuurwiel van de boot plaats te nemen.  Verbazingwekkend hoe nauwkeurig het vaartuig reageert op de bewegingen van het stuurwiel.  Langzame en trage bewegingen houden het yacht best op koers.  We varen onder de Auckland Harbour Bridge door en krijgen nu een beetje meer ruimte om wat snelheid te maken.  De boot haalt een snelheid  tot zo’n 8 knopen en de diepte van het water gaat tot zo’n 15 meter.  Als we wat later moeten keren dienen we ons terug op onze plaatsen neer te zetten tot de boot gekeerd is, want ander zou de “tonk”, het geluid dat de boom onder het zeil maakt als het ons hoofd raakt, wel eens het laatste geluid kunnen zijn dat we horen voor we het water in duiken.  Weer passeren we de brug, maar deze keer merken we dat er onder de brug een cabine hangt die gebruikt wordt om te bungee jumpen.  We zien hoe iemand wordt voorbereid, maar zien springen doen we hem niet.  Terwijl we terug richting haven zeilen, passeren we het prachtige robuuste roodstenen Ferry Building.  In dit pand uit 1912, het vroegere kantoorgebouw van de havendienst, zijn tegenwoordig twee prima restaurants gevestigd.

Nadat we aangemeerd zijn gaan we naar het New Zealand National Maritime Museum.  Het is gewijd aan de geschiedenis van de zeevaart en beslaat een periode van de eerste Polynesische ontdekkingsreizigers tot heden.  We vinden er achtereenvolgens geknoopte Polynesische zeekaarten  die de golfstromen aangeven; een Polynesische katamaran; maquettes van de schepen van Tasman (de Zeehaan en de Heemskerk) en Cook (de Endeavour en Resolution); een walvisvaarder en een weergave op ware grootte van de verwerking van deze dieren, met wat verder de foto’s van enkele door het harde leven verweerde en gevormde koppen van deze mensen; een nagemaakt onderdek van een schip dat de overtocht tussen Engeland en Nieuw-Zeeland deed en dit beweegt ook nog wat het ook een beetje realistischer maakt; schaalmodellen van allerlei recentere schepen; de KZI, het jacht waarmee Nieuw-Zeeland in 1988 voor het eerst meedeed aan de America’s Cup.  Verder teveel om op te noemen.  Ik zou me hier zonder problemen minstens een halve dag zoet kunnen houden in dit prachtige museum.

Na onze late lunch reizen we door naar het Coromandel schiereiland, onze volgende bestemming.

01-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Vandaag staat er een voormiddagje bootje varen op het programma.  Nadat we ingescheept hebben krijgen we van onze kapitein te horen dat er voor gans Nieuw-Zeeland een tsunami-warning van kracht is.  In Chili heeft een aardbeving met een kracht van 8,8 op de schaal van Richter plaatsgehad.  Potentieel een gevaar voor de eilanden, maar de kapitein stelt ons gerust:  in dit geval kan je je maar best op zee bevinden, maar dan wel in water dat minimaal 10 meter diep is.  Hij heeft strikte instructies zich daaraan te houden en uiteindelijk blijkt het een vals alarm te zijn.  Maar beter blode kiwi dan dode kiwi zou ik zo zeggen.

Wij vatten onze cruise door de Bay of Islands aan.  Dit gebied is de bakermat van Nieuw-Zeeland.  De grillige kustlijn in ongeveer 800 km lang en voor de kust liggen acht grote en 144 kleinere eilanden.  De Polynesische ontdekkingsreiziger Kupe zou hier in de 10 eeuw voet aan wal hebben gezet, twee eeuwen later gevolgd door een andere Polynesiër Toy.  Kapitein Cook was de eerste Europeaan die in de beschutte natuurlijke haven het anker uitgooide in 1769.  Aan hem heeft dit gebied de naam Bay of Islands te danken.

Nadat we achtereenvolgens Moturoa en de vulkanische Black Rocks, en Marsden Cross aan Rangihoua Bay passeren, varen we richting Okahu de grote inlaat van de baai over en wordt ons gevraagd oplettend te zijn voor speciale beweging in het water en onmiddellijk een sein te geven als dat het geval mocht zijn.  En jawel hoor, daar zijn ze.  Meerdere dolfijnen zwemmen rondom ons schip terwijl ze op vis jagen.  Het zijn bottelneusdolfijnen.  Soms komen ze tot op een paar meter van het schip terwijl ze even boven komen om adem te halen of laten, terwijl ze zich van het schip wegdraaien, vlak onder water hun lichte buik aan ons zien.  Prachtig dat we het geluk hebben deze verstandige dieren hier mogen ontmoeten.

Na wat een oneindig lange ontmoeting leek nemen we afscheid van de dolfijnen en zet het schip koers richting “Hole in the rock”, een speciale rotsformatie waar door de erosie een gat in gesleten is.

We zetten terug koers richting Paihia om onze bus te nemen richting Auckland.

Onderweg komen we nog een speciale attractie tegen.  De chauffeur noemt ze “pre-dyed” sheep.  Volledig knalroze geverfde schapen.  Dit blijkt een reclame stunt te zijn, maar alleszins een opvallende.

Het verkeer valt mee en daarom krijgen we van onze gids nog enkele extra’s in Auckland te zien die normaal niet op ons programma stonden.   Vooreerst rijden we Mount Eden op één van de 48 uitgedoofde vulkanen waarop en waarrond de stad is gebouwd.  Boven hebben we een prachtig zicht op de stad en op de Auckland Harbor Bridge.  Langs de andere kant zien we het Eden Park stadion, thuishaven van de All-Blacks – de nationale rugbyploeg van de Kiwi’s.  Terug beneden aangekomen rijden we door het stadspark, het Auckland Domain, met zijn War Memorial Museum en stoppen we aan de botanische serres van de Wintergardens.

Weer een dag om op Aotearoa.

28-02-2010 om 11:58 geschreven door Theo  

Vandaag normaal een vrije dag, maar geharde reizigers als we zijn kiezen we voor een daguitstap.  Deze voert ons naar één van de meest noordelijk gelegen punten van Nieuw-Zeeland: Cape Reina.

Samen met een groep Engelsen en een paar kiwi’s worden we verwelkomd door onze Maori chauffeur.  Na de obligate afspraken heft hij een Maori welkomstlied aan.  Mooi begin en verder geeft hij ons uitleg over dat wat we rond om ons zien wat betreft natuur en omgeving en vertelt hij wat geschiedenis en verhalen, rijkelijk doorspekt met grapjes over schoonmoeders, vrouwen, kinderen en Australiërs die "in de grond eigenlijk" nog wel goeie gasten zijn… (snaptem?). 

Onze eerste stop onderweg gebeurt te Manginangina voor de Kauri Walk door het Puketi Kauri Forest.  Hier vinden we veel van deze bomen waarover ik gisteren reeds in detail vertelde.

Met bekwame spoed, want hij wil de andere twee bussen van zijn maatschappij voor zijn, trapt de chauffeur ‘em op zijn staart en inderdaad kunnen wij als eersten aan onze BBQ lunch beginnen.

Nadien gaat het verder naar Cape Reina terwijl de chauffeur onderweg erheen een lied zingt voor zijn en ook voor onze recent overleden familieleden.  Reina betekent namelijk zoveel als onderwereld en verwijst naar het Maorigeloof dat de geesten van de doden zich hier opmaken voor hun reis naar het hiernamaals, het mytische Hawaiki.  De wortels van een oude pohutukawa-boom op de punt van de kaap zouden het vertrekpunt voor deze geesten zijn.   We brengen ook nog even een bezoek aan de plaatselijke vuurtoren, één van de bekendste en meest gefotografeerde plekken van het land.

Via een oude rivierbedding komen we aan reusachtige zandduinen: de Te Paki Sand Dunes.  De bus houdt halt en de liefhebbers kunnen zich van deze tot 50 meter hoge duinen op een plank het hoofd eerst naar beneden laten afglijden.  Sandsurfing heet dat.

Nadat iedereen zich het zand van tussen de tenen heeft gehaald, rijden we de rivierbedding verder af tot we aan zee belanden.  We rijden met onze speciaal hiervoor ontworpen bus over de Ninety Miles Beach.  What’s in the name eigenlijk want dit strand is maar 60 miles lang.

Op de weg terug brengt de chauffeur nog een liefdeslied ten gehore en op het einde van de rit nog een kleine medley van Maori-liederen.

Veel kilometers gedaan, maar wederom een mooie dag.  Tot morgen!

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Gewekt in helse vroegte, om 6 uur.  Zo gaat dat hé: places to go to, things to see.  Je reist niet half de wereldbol rond om uit te slapen.  Ook al viel je gisterenavond bij het eten bijna met je hoofd op het bord met lamsbout.

Vanuit Auckland rijden we de Auckland Bay Bridge over naar het noorden.

Onze eerste stop geldt een eenzame kauri-boom.  “The McKinney Kauri” is een boom die meerdere honderden jaren oud is, in die tijd zo’n 20 meter hoog is geworden en een omvang heeft van meer dan 7,5 meter.

Deze bomen hebben een zeer dichte structuur en groeien kaarsrecht de hoogte in.  Dit hardhout werd voor de scheepvaart gebruikt om scheepsmasten van te maken, de Maori gebruikten het om hun grote kano’s mee te vervaardigen en er werden verder prachtige meubelstukken uit gemaakt.  Speciaal detail: deze bomen kunnen na bvb honderd jaren in moerassen onder de grond gelegen te hebben nog steeds gebruikt worden als gewoon hout.  Dit levert zelf speciale kleuren aan kaurihout op.  De boom levert ook een soort gom af die gebruikt werd/wordt om o.a. een hoogwaardig vernis van te maken, of om sierraden te vervaardigen als het hard is en de Maori’s gebruikten het ook als kauwgom of om hun tatoeages een donkere kleur te geven. 

Als we wat verder in Matakohe stoppen wordt dit alles nog eens prachtig geïllustreerd in het Kauri Museum.  Het museum toont ons de rol van deze mammoetbomen in de koloniale geschiedenis van Nieuw-Zeeland.  In een oude stoomzaagmolen met figuren van kolonialen is te zien hoe de stammen werden verwerkt.  In het hoofdgebouw  vinden we niet alleen meubilair en kunstvoorwerpen uit kaurihout, maar ook een uitgebreide collectie bewerkte en gepolijste voorwerpen van kaurigom.  Buiten staan een kaurihouten postkantoor uit 1909, een zes kamers tellend huis uit het begin van de 20^e eeuw, een pionierskerk uit 1867 en een settlersschool.  Op het kerkhof naast de kerk vind ik nog een grafsteen terug van één van de eerste blanke pioniers in de streek.

Volgende stop is Kawakawa waar we naast de oude stoomtrein een wel heel speciale bezienswaardigheid terugvinden, nl. een door de Oostenrijkse architect en kunstenaar Frederich Friedensreich Hundertwasser ontworpen openbaar toilet.

Onze laatste stop vandaag is aan de Waitangi Treaty Grounds.  Waitangi kreeg zijn plaats in de Nieuw-Zeelandse geschiedenis op 6 februari 1840, toen voor het huis van James Busby, het Verdrag van Waitangi werd getekend dat in feite de kolonisatie van Nieuw-Zeeland officialiseerde.  We worden er rondgeleid door een afstammeling in de achtste graad van één van de Maori-ondertekenaars Te Ruki Kawiti.  Zij doet ons het verhaal van de geschiedenis en leidt ons rond over de Treaty Grounds, in het Treaty House, het met prachtig houtsnijwerk versierde gemeenschapshuis Te Whare Runanga en toont ons de 35 meter lange oorlogskano die werd vervaardigd uit drie kauribomen en de naam Ngatokimatawhaorua draagt naar de kano waarin Kupe Nieuw-Zeeland ontdekte.  Deze kano biedt plaats aan 120 krijgers en wordt elk jaar op Waitangi Day (6 februari) te water gelaten.  Onze Maori-gids wenst ons ten slotte in haar eigen taal een prachtig verblijf in haar land en dat als we Nieuw-Zeeland verlaten aan het einde van onze reis veilig naar onze geliefden in ons eigen land mogen terugkeren.  Mooi moment en afsluiter van deze prachtige dag.

26-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Het uiteindelijke doel van onze reis is bereikt!  Na de nachtvlucht vanuit Bangkok naar Sydney in Australië maken we de laatste sprong van daar naar Auckland.  Nu nog even de douane- en quarantainebeambten passeren.  Op het vliegtuig kregen we een kaart waarop we moesten aangeven of we de laatste dagen op één of andere boerderij hadden verbleven, we voedsel bij hadden in de bagage, welke landen we de laatste 30 dagen hadden bezocht, of we al eens in het gevang hadden gezeten, enz… 

Want iedereen wordt hier op drie punten gecontroleerd: immigratie, douane en agrarische producten.  Aangezien ik geen gedroogde vis nog een kwartier van enig rund noch andere viervoeter in mijn bagage had en als de brave mens die ik ben mijn 3 doosjes Ricola had aangegeven, ben dan ook zonder enig probleem de controles gepasseerd.  Meervoud inderdaad.  Eerst passeer ik een douanier, een zeer vriendelijke en geïnteresseerde jonge dame, die na de babbel over wat ik hier allemaal van plan was te doen mij met een vriendelijke glimlach en een welgemeende “enjoy your stay with us sir” doorlaat.  Daarna de vragenlijst afgeven aan een quarantaine-beambte die vraagt wat ik aan te geven heb en na de aanmelding van de Ricola mij met een glimlach richting X-ray machine stuurt.  De koffer en de rugzak gaan door het machien en ik ben binnen.  Voor mij dus geen “border-control” toestanden zoals op TV.

Aan de uitgang staat een dame met een bord van Aussie-Tours te zwaaien.  Zij zal ons tijdens ons verblijf begeleiden en gidsen in het land dat ondertussen het hare is geworden.  Linda, zo heet ze, is een Vlaamse die hier een echtgenoot heeft gevonden.

Op naar het hotel en morgen beginnen we eraan!

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Na het ontbijt beginnen we met Jack aan onze halve dag bezoek aan Bangkok.

Eerst bezoeken we een markt waar vooral bloemen en fruit verkocht worden. Her en der staan er ook nog kraampjes langs de weg waar de Thai klaargemaakte gerechten kunnen kopen en verorberen. Ook de obligate kramen met gedroogde vissen ontbreken niet. Je ziet er mensen hun dagelijkse inkopen doen of gewoon hun honger stillen. Taferelen die je in gans Thailand kan meemaken en die gewoon bij het leven hier horen.

Uiteraard mag ook een tempel bij ons bezoek niet op het lijstje ontbreken. We bezoeken de prachtige tempel met de gigantische gouden liggende Boedha en krijgen van Jack kundige duiding rond het geloof dat ook het zijne is. Normaal zette de organisatie het bezoek van drie tempels op het programma, maar overdaad schaadt en er zijn nog zoveel andere dingen te zien in Bangkok.

Een boottocht op de rivier is het volgende onderdeel van ons bezoek. Al snel draaien we één van de vele kanalen in die je eigenlijk als gewone wegen kan beschouwen. Op de oevers van deze kanalen wonen de mensen van Bangkok, arm en rijk letterlijk naast elkaar. Hier zie je een in rijkelijk veel teak opgetrokken villa; daar zie je een met planken in elkaar getimmerd onderkomen van een wat modalere burger; ginder zie je een jong kind zijn middagslaapje doen op de houten planken van de terrasvloer van de bescheiden woning van zijn of haar ouders en wat verder zit bompa wat te soezen onder de beschutting van een afdak. Mensen werken en leven hier en lijken gelukkig. Neen, ze zijn gelukkig. Dat valt te merken aan hun houding, ze zijn vriendelijk en zwaaien van ver naar je met een brede glimlach op het gezicht. Niet omdat ze iets van je terug verwachten, maar omdat dat in hun inborst zit en ze er zelf duidelijk plezier aan hebben.

Dit lijkt mij het echte Thailand dat ik later zeker nog wel eens grondiger wil bezoeken, maar dan zoals vandaag en niet zoals op de eerste avond. Mooi Jack, echt.

We sluiten ons bezoek af met een beklimming van de hoogste toren van de stad, dik 300 meter hoog. Het gebouw biedt ons de mogelijkheid een buffetmiddagmaal te gebruiken in een restaurant met een prachtig uitzicht over de stad. Na het middagmaal gaan we nog een paar verdiepingen hoger om van het roterende uitzicht over de stad te genieten en wat fotootjes te nemen.

Mooie afsluiter van dit bezoek. Misschien tot later hé Jack?

En nu het vliegtuig in, op naar het uiteindelijke doel van deze reis: Aotearoa ofte Nieuw-Zeeland.

Stay tuned.

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Het full English breakfast achter de kiezen hebbende arriveren we halverwege de namiddag plaatselijke tijd in Bangkok waar we worden opgewacht door Jack. Een Thai-Belg die vanaf zijn 6^e met zijn moeder in België woonde, 20 jaar geleden terug naar Thailand kwam en er nu o.a. freelance en deeltijds reizen begeleidt. Zijn Antwerpse “roots” kan hij maar zeer moeilijk wegsteken en een welgemeende “komoon eij gast” of “eij jom” kan soms maar met moeite onderdrukt worden.

Terwijl we ons met de bus naar het hotel begeven doet hij zoveel voorstellen over dingen die we vanavond en de halve dag die ons morgen hier ter beschikking staat kunnen doen, dat we vrezen het vliegtuig niet te zullen halen.

Na ons opgefrist te hebben, steken we eerst de straat over om even op de hoek een Boedha te bezoeken die gelukt brengt als er aan hem geofferd wordt. Mooie foto-opportuniteit.

Nadien het busje in om vervolgens 5 minuten te rijden en 45 minuten stil te staan. Qua drukte haalt Bangkok het zonder moeite van Brussel. Wat een drukte zeg maar geen claxon te horen! Uiteindelijk arriveren we op de plaats waar Jack voor ons het avondmaal geregeld heeft.

Tijdens, het moet gezegd worden, lekkere eten zorgt een jonge Elvisiaanse vetkuif voor de muzikale omlijsting op het orgel. Wat later krijgt de jongeling achter de toetsen zelfs bijstand van “the one and onely”. Inderdaad: Elvis leeft en treedt speciaal voor ons op in Thailand!

Tot slot van de avond neemt Jack ons mee naar een optreden van enkele van zijn vele neven en nichten. Een cabaret met de naam Calypso wordt ons deel. Hoe meer je naar dit optreden keek hoe meer je de nijging kreeg om te veronderstellen dat er een hoop van die neven zich tot nicht hebben laten ombouwen. Inderdaad blijkt nadien geen enkele nicht echt te zijn. Hier is meer dan alleen maar het plamuurmes aan het werk gezet, maar er werden uiterst grondige en soms opvallend geslaagde verbouwingswerken ondernomen.

Laten we maar snel doorreizen naar Nieuw-Zeeland denk ik zo.

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Met zijn vierentwintigen inchecken gaat verbazend vlot voor het eerste sprongetje over het kanaal richting Heathrow. Alleen … het angstzweet breek mij even uit als de weliswaar lieve baliedame me vertelt dat ik “op wacht sta” omdat er in mijn klasse (economy premium) is overbooked. Lap? Neen, neen meneer niet paniekeren, als dat zo is krijgt U een upgrade naar business. Toch maar even navragen bij onze Aussi-Tours begeleidster en inderdaad ik mag mee, alleen moet ik mijn ticket in London nog even afhalen.

Zodra het zweet opgedroogd is dan maar de vlieger op naar London waar wis en waarachtig mijn business class ticket op mij ligt te wachten. Ik zal dan maar meegaan zeker?

Ik settle me in mijn eigen privé kotteke op de 747. En die zetels gaan helemaal plat hè gasten! Maar eerst nog eens goed eten aan boord. En dan allemaal nog op kosten van British Airways ook! Ene Liam Tomlin, en wie dat eigenlijk is zoek ik wel eens op als ik terug thuis ben, zorgt voor het lekkere eten aan boord. Of ten minste voor de recepten van de gerechten die we voorgeschoteld krijgen. Voorwaar de beste vliegtuigkost die ik ooit heb mogen nuttigen. Ik ben nu misschien niet veel gewoon in die krappe toeristenzeteltjes waarin ik normaal vertoef, maar dit was nu wel eens echt lekker: een zachte zalmmousse van te voren, een lekker rundsstoofpotje met koolstoemp tussenin en een dessert op basis van rabarber en ginger achterna.

Het leven kan schoon en zekers als ’t van de verniet is!

Allez salut, ik leg mijn zetel plat en ga slapen.

22-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo