Vooraleer we onze tocht richting de gletsjers in de zuiderse Alpen beginnen brengen we eerst een bezoek aan de Jade Boulder Gallery aan Guinness Street in Greymouth.  Hier werkt een kunstenaar die in zijn atelier prachtige voorwerpen van greenstone creëert.  Nefrietjade of ook pounamu, is een ondoorzichtige smaragdgroene steen.  Deze jade wordt in alpiene breuklijnen onder grote hitte en druk gevormd en de stenen spoelen uiteindelijk van de eroderende bergen in de rivieren van de Westkust.  Jade heeft een grote spirituele betekenis voor de Maori.  Lang voor de kolonisatie door de Europeanen stuurden stammen al missies op pad om naar de steen te zoeken.  Later ruilden ze hem voor voedsel en andere zaken.  Het was het hardste materiaal dat de Maori kenden en er werden gereedschappen, wapens en sieraden van gemaakt.  In de winkel is er ook een aparte ruimte met een tentoonstelling over deze groene stenen die ook nog op andere plaatsen ter wereld gevonden kon worden zoals China en Zuid-Amerika.  Deze winkel lijkt ons echter wat duur en we rijden naar een andere plek waar we ook nog eens een atelier aan het werk kunnen zien en met de arbeiders die de sieraden maken een kort praatje kunnen slaan.  Elk sieraad heeft zijn eigen betekenis.  Het voorbeeld op de foto verbeeld zo bvb. de vishaak uit walvisbeen waarmee Maui het North Island heeft opgehaald.  Het verbeeld kracht en vastberadenheid en brengt vrede, voorspoed en goede gezondheid.  Het is eveneens een teken van autoriteit en leiderschap.

Voor de lunch stoppen we nog in het Pukekura Bushmencenter.  Hier heeft een oude bushman een eetgelegenheid-winkel-museum uit de grond gestapt.  Boven de deur hangt: “als je niet kan lachen, kom je hier beter niet binnen”.  En inderdaad hier is meer dan een vleugje humor terug te vinden.  De spreuken tegen de muur en op de postkaarten heeft een enigszins ondeugend karakter.   In het museum kan je zo het één en het ander aan materiaal vinden dat een bushman inderdaad kan gebruiken.  Ook heeft hij een kleine dierentuin bijeen: buiten zitten o.a. een hangbuikzwijn, wat geitjes en een walibi.  Binnen heeft hij een met kroos overdekt waterbadje geïnstalleerd waar een wistlingfrog zou moeten in huizen.  Het beest geeft echter niet thuis.  Dan meer even naar de gehate opossums gaan zien en deze lieve beestjes zijn wel onze aandacht genegen en nemen zelf voedselpellets uit onze handen aan.  Deze stinkerds zijn buideldieren die in Australië beschermd zijn omdat ze er bijna uitgestorven zijn, terwijl ze hier een pest vormen.  Ze vreten hele wouden in de vernieling.

Na de lunch komt er voor mij weer een mijlpaal aan.  Na, met mijn hoogtevrees, in het begin de stoeltjeslift overwonnen te hebben, stap ik nu voor de allereerste keer in een helikopter.  Deze rood-witte bromvlieg gaat mezelf en twee reisgenoten Kristel en Nancy samen met nog twee Amerikaanse meisjes een rondvlucht aanbieden over het gletsjergebied.  De tocht zal zo’n veertig minuten duren.  Na de veiligheidsbreefing gaat we naar de heli en kunnen we op onze zitjes innemen.  Zodra het ding zich verheft gaat het snel naar grotere hoogten en al snel bevinden we ons boven de Franz Josef gletsjer.  We krijgen uitleg over hoe een gletsjer van onder naar boven in elkaar zit en klimmen hoger en hoger.  Ergens halverwege laat de piloot de heli eens een rondje maken en laat hem dan eens naar links en dan weer naar rechts overhellen zodat iedereen een goed zicht heeft op het prachtige natuurverschijnsel onder ons.  Als we helemaal boven zijn laat hij zijn toestel nog een beetje stijgen en wijst hij ons even de achter de bergrand gelegen Tasman gletsjer aan.  Dan krijgen we zicht op de Fox en wordt er een eerste stuk van deze gletsjer overvlogen.   Weer stijgt onze bromvlieg een beetje en zet ons op zo’n 2.000 meter hoogte even op de sneeuw- en ijsmassa tussen Mount Tasman (3498 m)en Mount Cook (3755 m).  Een 10-tal minuutjes met open mond rondgapen en wat foto’s nemen en we zetten onze tocht verder.  Na weer opgestegen te zijn vliegen we richting Mount Cook.  Een prachtig gezicht.  We overvliegen nog even de kloven op halve hoogte van de gletsjer en begeven ons rond de berg richting dal, waar we de Cook rivier beneden ons in de oude gletsjermorene zien vloeien.  Na de landing krijgt geen één van ons vijven direct omschreven met welk gevoel we weer beneden zijn gekomen.  Enkel een geluidloze “wauw” komt over onze lippen.  Vermoedelijk hebben wij allemaal met een glimlach tot achter onze oren deze helikoptervlucht meegemaakt.  Ik weet zeker dat het bij mij zo was.

Ons gletsjerbezoek is echter nog niet helemaal afgelopen.  De bus brengt ons nog naar de plaats waar wij een prachtig zicht hebben op de eindmorene van de Franz Josef.  Nadien doen we nog eens hetzelfde met de Fox, maar daar gaan we een stukje door het gebied van de grondmorene vooraleer een zicht op zijn eindmorene te krijgen.  Een mooi gletsjerkijkdag komt hiermee aan zijn einde.

Alvorens onze intrek te nemen in ons hotel, maken we nog een korte wandeling door een bos buiten het stadje.  Dit bos is zeer bijzonder van uitzicht daar alle bomen omzeggens volledig door vele soorten mos bedekt zijn.  De grote vochtigheidsgraad is hier verantwoordelijk voor .  Het schept een sprookjesachtige omgeving waarin je verwacht elk moment een echte Hobbit tegen het lijf te lopen.  Een mooi einde aan deze dag.

09-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Vandaag zullen we meer dan 300 km moeten overbruggen, maar we zullen vandaag meerder prachtige stops maken is ons beloofd.

De eerste korte, en een opwarmertje, is in Brightwater bij het gedenkteken voor de beroemdste wetenschappen van Nieuw-Zeeland lord Ernest Rutherford.  Deze man was een befaamd chemicus die in 1907 de Nobelprijs in de wacht sleepte.

We zetten onze lange tocht verder en rijden lange tijd door de Buller Gorge en kruisen regelmatig de Buller rivier.  Deze rivier kronkelt zich door het landschap.  En af en toe stoppen we even om een fotootje te nemen in deze prachtige omgeving.  Zo ook bij een conglomeraat rots waarnaast een paal is geslagen die de hoogste waterstand aangeeft die de rivier ooit heeft bereikt.  Je staat er van verbaast als je ziet dat deze nu rustig stromende rivier ooit meerdere tientallen meters hoger door deze vallei heeft geraasd.

Via Westport bereiken we Tauranga Bay waar we de lunch gebruiken.  Hier zien we voor het eerste de wekka een soort hen die wijd verspreid is over het zuider-eiland.

Onze volgende stop is er één die voor mij één van de hoogtepunten is die we tot hiertoe op deze reis zijn tegengekomen. Namelijk de kolonie Kekeno’s die we vanaf Cape Foulwind kunnen bewonderen.  De Kekeno is de naam voor de New Zealand Fur Seal of pelsrob.  De Arctocyphalus Forsteri voor wie wat Latijn gevreten heeft.

Wat verder onze volgende stop.  De Truman Track leidt ons via een stuk bosgebied naar beneden tot op een kiezelstrand.  Hier krijgen we te zien wat de zee kan doen met het land.  Hier zien we enkele grote grotten die door het water werden uitgesleten.  Een prachtige illustratie van de kracht van moeder natuur.

Tenslotte brengen we een bezoek aan de in het Paparoa National Park.  Meer bepaald aan de bij het kleine kustplaatje Punakaiki gelegen Pancake Rocks en de erbij gelegen spuitgaten.  Stroken kalksteen gescheiden door dunne repen zachtere kleisteen, die door de jaren regen, wind en opstuivend zeewater zijn weggesleten, hebben de gelaagde formaties van de Pancake Rocks gevormd.  In de loop van honderdduizenden jaren zijn bovendien holten gevormd doordat het koolzuurhoudende regenwater geleidelijk in de spleten in het kalksteen is gedrongen.  Bij hoogwater worden deze onderaardse holten spuitgaten, als de golven onder hoge druk naar binnen stromen en in wolken stuifwater exploderen.  Een prachtig zich om in ons op te nemen en ons te rusten mee te begeven in ons hotel.

Tot morgen.

08-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Na het ontbijt begeven we ons met de bus naar Kaiteriteri om in te schepen op de boot die ons naar het Abel Tasman National Park zal brengen.

Na ons lunchpakket in ontvangst genomen te hebben en na enig kruipen over rotsen en dabben over het zand kunnen we via een loopbrug aan boord van de katamaran.  Daar gaan we.  Tenminste toch voor even want de boot heeft, in het achteruitvaren vanaf het strand wat zand opgeslokt via zijn waterinlaten en komt een vijfhonderd meter uit te kust tot stilstand.  Gedaan met varen dus want motor oververhit.  Dankzij de windrichting en de opkomende golven lijken de volgende 30 minuten meer op een rit in een rollercoaster dan op varen op de baren.   Men kuist de filters en na dat halfuurtje half slagzij maken kunnen we onze tweede start nemen.

De kust voor het Abel Tasman National Park bestaat uit prachtige blauwgroene baaien en kliffen van oranjekleurig graniet.  Wie dit gebied wil leren kennen, kan het beste de Coastal Track volgen, die tussen Totaranui in het noorden en Marahua in het zuiden loopt.  De hele wandeling duurt drie of vier dagen, maar de route kan worden ingekort door in Kaiteriteri (zoals wij doen) of Tarakohe gebruik te maken van de bootdiensten langs de kust en daarna de route op te pikken.  Voor de langeafstandshikers zijn er onderweg hutten voorzien, maar gezien deze door de populariteit van het park veelal overbezet zijn, nemen velen hun tent mee.

Onderweg zet onze boot op verschillende stranden zulke langeafstandhikers af, maar onderweg komen we ook vele kajakkers tegen.  Met of zonder gids lijkt dit heel populair te zijn. 

Onze wandeling zal gaan van Onetahuti Bay naar Medlands Beach en is ongeveer 4,5 km lang.  Nadat we even wat zeeleeuwen hebben trachten te vinden op de Tonga Island Seal Colony, worden we samen met onze parkgids afgezet op het strand aan de Onetahuti Bay.  We verzamelen aan de overblijfselen van de oude Tonga Quarry waar men graniet uitgroef tussen 1900 en 1910.  Het Public Trust gebouw in Wellington en de trappen die naar de kathedraal van Nelson toe leiden werden met dit graniet gebouwd.  We worden er verwelkomd door een jonge lijster die ons zowaar uit de hand komt eten.

We trekken het woud in en klimmen hoger en hoger de heuvel op.  Tijdens deze klim krijgen we uitleg over de planten die hier, zoals op vele plaatsen in Nieuw-Zeeland trouwens, groeien.  Af en toe kan een eenzame Fantail zien, maar deze nerveus heen en weer fladderende beestjes laten zich moeilijk fotograferen.  De vogel maakt van het feit dat wij veel insecten verstoren gebruik om zijn kostje bijeen te jagen.

We passeren tijdens onze wandeling enkele verborgen strandjes.  Foul Point is voor ons niet zichtbaar, maar volgens de gids interessant wegens de vele verborgen riffen die er zich bevinden.  Mosquito Bay is interessant voor kajakkers met zijn lagune achter het strandje.  Dit keer wel zichtbaar vanop de brug die de lagune overbrugt, maar niet bereikbaar voor ons vanop ons pad.  Als we terug beginnen af te dalen krijgen we een eerste zich op Bark Bay.  Hier kwam de settler-familie Hufman in 1870 aan land en ze rooiden er de Beech en Remu bomen om ze van hun tannines te ontdoen die gebruikt werden in de verfindustrie te Nelson.  Hier nemen we even de tijd om een korte toiletstop in te lassen omdat de gids weet dat er hier watergespoelde toiletten zijn, terwijl op Medlands Beach zich enkel een, wat zij omschrijft als, “deep drop”-toilet is.  Een plank met een gat in dus.  Nadien zetten we het laatste kwartier van onze trek in naar onze bestemming.  Daar aangekomen zetten we ons, in afwachting dat de boot ons ophaalt, neer op elk schaduwrijk plekje dat we kunnen vinden.  Ik zet me neer op een rots aan een kleine lagune waar je in de kleine poeltjes die er na het terugtrekken van het water zijn achtergebleven tientallen minuscule visjes ziet rondzwemmen.  Terwijl we in deze prachtige omgeving van onze snee koude quiche en onze kippenbil genieten, zien we in de omliggende bossen vogels rondfladderen.  Dé plek om een middagmaal te verorberen volgens mij.

De boot komt ons stipt op tijd ophalen.  We zullen hier dus niet moeten overnachten en de sandfly’s, die ons tijdens onze toch met rust hebben gelaten, zullen ons niet als avondmaal kunnen gebruiken.  Tijdens onze terugtocht krijgen we nog een aangename verrassing.  We krijgen in één van de baaien die we aandoen om nog andere mensen op te pikken het gezelschap van twee dwergpinguins.  Een mooi moment om deze uitstap in het Abel Tasman National Park mee af te sluiten.

07-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Deze morgen nemen we afscheid van onze chauffeur Kelvin die ons met volle overgave en veilig door het noord-eiland heeft getransporteerd.  Hij zet ons af in de haven van Wellington voor onze inscheping op de Kaitaki Challenger, een veerboot die ons van Wellington over de Cook Straight via de Queen Charlotte Sound naar Picton op het zuid-eiland moet brengen.  De overtocht duurt drie uur en in die tijd leggen we 92 km af.

Na ontscheping in de haven van Picton worden we opgewacht door onze nieuwe chauffeur Trevor.  Hij brengt ons naar het centrum van het stadje voor de lunch.  Onze begeleidster Linda raadt ons aan hier de green-lipped mussels eens te proberen.  Maar een half woord nodig hebbende als het om eten gaat zet ik mij neer in het eerste enigszins convenabel lijkend restaurant en bestel mij dan ook een portie Marlborough Mussels – steamed in wine and garlic with crusty bread.  Men brengt mij een groot bord met een vijftiental mosselen, maar wat voor mosselen!  De schelpen van deze dingen zijn zeker 10 cm lang en goed gevuld met mooie witte mosselen van een cm of vijf zes.  Echt ik overdrijf niet.  Gekoppeld aan rijkelijk met look en peper gekruid kookvocht levert dit een simpel, maar zeer lekkere lunch op om duimen en vingers bij af te likken.

Na de lunch rijden we verder naar onze eerste wijnproeverij van deze reis.  We worden ontvangen op de Brancott Winery van het merk Montana.  Deze wijnbouwer is vooral bekend voor zijn Sauvignon Blanc wijnen.  We krijgen er een rondleiding door het wijnbedrijf en krijgen drie wijnen te proeven.  Eerst een Sauvignon Blanc (voor mij een beetje scherp en droog van smaak), een witte Pinot Noir (al wat zachter, maar toch droog genoeg om drinkbaar te zijn) en een rode Pinot Noir (een wat jonge en daardoor wat tegenvallende ervaring).  Weet hierbij dat ik zeker geen wijnspecialist ben, ik weet enkel wat ik lekker vind en wat niet.

Onderweg naar het hotel nog een laatste stop om wat fotootjes te nemen van het uitzicht over de stad Havelock gelegen aan de Pelorus Sound en langs de andere kant de Queen Charlotte Sound.  Deze laatste lijkt stilletjes aan op het fjordengebied dat we ook hier in Nieuw-Zeeland nog gaan tegenkomen.

Tot later.

06-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Voor we het park verlaten brengt de bus ons wat hoger de vulkaan op.  We komen boven in het Whakapapa ski-oord.  De landschappen hier zijn eveneens in Lord of the Rings gebruikt wegens hun uiterst ruig karakter.  Als we terug naar beneden rijden stoppen we nog even voor een mooi zicht op het Grand Chateau waar we voorbije nacht verbleven.

We passeren wat verder de Makatote Bridge.  Deze 87 meter hoge spoorwegbrug is een mooi staaltje van metaalbouwkunst dat de laag gelegen rivierbedding overbrugt.

Weer komen we aan een plaats die gebruikt werd in Lord of the Rings.   Dit keer is het de rivier Rangitikei die gebruikt werd als de River Anduin in de Fellowship of the Ring.  Peter Jackson heeft werkelijk jaren gespendeerd om de mooiste plekjes van zijn thuisland te vinden en deze in zijn film-trilogie te gebruiken.

Na de lunch rijden we het laatste stukje tot in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland.  We beginnen met een stadsrondrit en stoppen in Bowen Street en wandelen langs de regeringsgebouwen.  Eerst lopen we langs de opvallende Beehive.  Dit ronde gebouw vormt het werkterrein van de Nieuw-Zeelandse ministers en hun staf.  Eind jaren zeventig van de 20^e eeuw werd deze bijenkorf gebouwd.  Het heeft een koperen koepel die nogal contrasteert met de hoekige vormen van de aangrenzende in 1922 gebouwde Parliament Buildings en de neogotische torentjes van de General Assembly Library uit 1897.  Nadat we terug op onze bus zitten rijden we langs de Old Government Buildings, het op één na oudste houten complex ter wereld.  Het oude regeringscentrum werd gebouwd in 1876.

We zoeken hogere oorden op voor een overzicht over de stad.  Onze bus rijdt Mount Victoria op.  Ook hier zijn weer tal van scènes opgenomen uit Lord of the Rings: o.a. het vertrek van Frodo en Sam uit de Gouw en de achtervolging van de hobbits door de Zwarte Ruiters.  Wij zijn er echter voor het prachtige uitzicht over de stad en Lambton Harbour.  In het naar beneden rijden passeren we de zaphirometer, een kunstwerk waarvan de hoge naald de heersende windrichting aangeeft.

Ons laatste bezoek van de dag geldt het beste, mooiste en meest ambitieuze museum van Nieuw-Zeeland: het aan Cable Street gelegen Te Papa Tongarewa – Museum of New Zealand.  Hier zijn enkele van de belangwekkendste taonga (schatten) van het land ondergebracht.  Nergens vindt je onder één dak een betere introductie in Nieuw-Zeeland.  Eén dag is eigenlijk te kort om alles te zien, maar wij zullen er het beste trachten van te maken in de twee uren die ons ter beschikking staan.

Ik begin met een bezoek aan de oorsprong van de Nieuw-Zeelandse bevolking: de Polynesische volkeren die per waka aan land kwamen en de bevolkingsgroep de Maori’s zouden gaan vormen.  We vinder er ook de uitleg over het Zuiderkruis, de boten van de Maori’s, hun muziekinstrumenten, hun wapens, hun gemeenschapshuis en hun mythologie.

Verder bezoek ik het onderdeel Awesome Forces dat een kennismaking is met de enorme geologische natuurkrachten die het Nieuw-Zeelandse landschap hebben gevormd.  Zo begin je er aan een wereldbol waar de plaattectoniek wordt op uitgelegd en ga je voorbij een voorstelling van de ring of fire, een reeks vulkanische breuklijnen, die in dit deel van de wereld een belangrijke rol speelt door tot aan een aardbevingshuis waar een aardbeving wordt in nagebootst.

Tenslotte ga ik de tentoonstelling over de dierenwereld van Nieuw-Zeeland eens bekijken en kom ik oude bekenden zoals de weta, de kiwi, de moerashen en de Nieuw-Zeelandse hagedis tegen.  Maar ook de uitgestorven Moa (een soort oer-struisvogel) staat hier prachtig afgebeeld.  In dit deel van het museum vind ik ook een op sterk water gezette, meer dan vier meter lange reuzeninktvis die enige tijd geleden in de buurt werd gevangen en na onderzoek nu één van de hoofdattracties van het museum uitmaken.  Wellicht hebben meerderen onder jullie de National Geographic documentaire hierover ook al eens gezien.  Een indrukwekkend groot dier.

Tot morgen.

05-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Na het ontbijt beginnen we met een bezoek aan het park Government Gardens.  Hier slagen we een aantal gerecycleerde jongeren gade die aan het bowlen zijn.  Een zeer ernstige aangelegenheid in alle Angelsaksische landen.  We passeren hen in gepaste stilte.  De meetapparatuur ligt klaar moesten er meerdere bowls ongeveer even ver van de jack liggen.  Wat verder staat het grandioze, in 1908 gebouwde Bath House.  Dit in Tudorstijl opgerichte gebouw huisvest momenteel het Rotorua Museum.  We bestijgen onze bus opnieuw bij het monument voor de gevallen Nieuw-Zeelanders uit de Boerenoorlog.  Even verder zien we ook nog de historische Blue Baths, in een Spaans missiehuis.

Onze volgende stop geeft ons een overzicht van het historische dorp Ohinemutu, dat ooit de belangrijkste nederzetting aan het meer is geweest.  We zien er de in 1910 in Tudorstijl gebouwde St Faith’s Church, die schitterend versierd zou zijn met houtsnijwerk.  Spijtig dat we ze niet kunnen bezoeken.

Opnieuw een vulkanologisch bezoek.  We bezoeken het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland.  Wai-O-Tapu betekend “heilige wateren”.  Hier vinden we vooreerst de Lady Knox Geyser, die elke dag om 10u15 uitbarst, of liever tot uitbarsten wordt gebracht.  Een parkwachter zorgt er met een soort zeepproduct voor de extra spanning in de aquafier zodat de geyser zijn inhoud tot op 20 meter hoogte uitspuwt.  Dit fenomeen werd toevallig ontdekt door enkele goudzoekers die hun kleding in de toenmalige warmwater met wat zeep aan het wassen waren.  Toen ze de zeep uit hun kleding spoelden kwam de warmwaterbron tot leven:  het water ging de hoogte in en de mijnwerkers in alle andere mogelijke richtingen.  Dit gasten moeten behoorlijk geschrokken zijn.

Wat verder aan het visitorscenter worden we door een plaatselijke gids opgewacht en beginnen we onze wandeling tussen de verschillende warmwater en –slijkputten.  Zo zien we er o.a. de Champagne Pool, het Artist Palet en de Primerose Terasses.  Deze laatste plaats biedt ons een prachtig voorbeeld van de verschillende kleuren die bij dit soort vulkanische events horen.  Deze kleuren hangen samen met de chemische stoffen die zich in de pools bevinden: antimoon geeft zo een oranje kleur, zwavel en ijzerzouten een groene kleur, wit is silicium en rood-bruin is ijzeroxide.  We wandelen verder langs mooie plaatsjes met, niets aan de verbeelding overlatende, namen zoals: inferno krater en the devils bath.  In dit knalgroene bad ga ik mij zeker niet wassen, laat de duivel maar zitten. 

We nemen onze lunch te Taupo met zich op de vulkaan Mount Ruapehu.

Nadien zetten we onze rit richting het Tongariru National Park voort, maar onderweg passeren we eerst nog even aan de Wairakai warmtekracht centrale.  Hier wordt de kracht van de warmte die zich onder de grond bevindt beteugeld en gebruikt om elektriciteit te produceren.  Dit is één van de zeven warmtekrachtcentrales die Nieuw-Zeeland rijk is.

We reizen verder door het landschap dat op vele plaatsen werd gebruikt als decor voor de filmtrilogie Lord of the Rings van Peter Jackson.  De woeste uitzichten van het Tongariru National Park werden zo bvb. gebruikt om het land van Mordor weer te geven.  Voor de filmlandschappen is volop gebruikt gemaakt van geavanceerde computertechnieken, maar bij het zien van de uitgestrekte, kale vlakten in dit vulkanische gebied is duidelijk waarom dit een uitgelezen locatie was voor het rijk van Sauron.  We vinden er drie actieve vulkanen: Mount Tongariro (1968 m), Mount Ruapehu (2796 m) en Mount Ngauruhoe (2290 m).  Deze laatste deed dienst als Mount Doom uit Lord of the Rings.

Volgende stop de spectaculaire Huka Falls, een waterval waar het water van de Waikato rivier vanuit een smalle kloof 11 meter omlaag stort.  Elke seconde valt er genoeg water naar beneden om twee Olympische zwembaden te vullen.

Vlak voor we ons hotel, het in 1929 gebouwde Grand Chateau, bereiken stoppen we nog even voor een wandeling.  We nemen de Tawhai Falls Walk, weer een uiterst pittoreske plaats die dienst deed als decor voor Lord of the Rings.

Weer een prachtige dag voorbij.

04-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Vanuit Whangamata loopt de weg slingerend het binnenland in naar het 30 km zuidwaarts gelegen Waihi.  In 1878 werd hier een rijke goud- en zilverader ontdekt.  De grootste mijn van dit gebied was de Martha Hill Mine, met schachten van meer dan 500 meter diep.  In zestig jaar tijd werd er voor ruim vijftig miljoen Nieuw-Zeelandse dollar aan goud en zilver gedolven.  Momenteel werkt deze mijn in open dagbouw.  Een mooie gelegenheid om eens een fotootje te nemen van deze gigantische put en de even gigantische vrachtwagens die het goud- en zilvererts vervoeren.

We rijden verder naar Katikati.  Deze plaats, die aan de snelweg SH2 ligt, afficheert zich als de “toegangspoort tot de Bay of Plenty", die we vandaag doorkruisen.  Het kleine, tamelijk oninteressante Katikati was bang door de toeristen te worden overgeslagen en besloot in 1991 zichzelf uit te roepen tot “plaats van muurschilderingen”.  Binnen vijf jaar waren meer dan twintig buitenmuren beschilderd en in de jaren daarna kwamen er nog meer muurschilderingen bij.  Er zijn er paar mooie bij die het leven van in de stichtingstijd van de stad verhalen.  Weer behoorlijk wat geheugen van mijn foto SD-kaart volggeklikt.

Onze volgende stop geldt een wat meer toeristische verstrooiing.  Niet ver van Rainbow Springs liggen de Skyline-Skyrides, één van de spectaculairste attracties van Rotorua.  We worden met een gondel Mount Ngongotaha opgebracht.  Dat alleen al geeft een prachtig overzicht over de omgeving.  Wie dat echter te tam vindt, kan in een razendsnelle slee (een luge genaamd) de heuvelhelling afdalen.  Er zijn drie banen, samen bij elkaar bijna 5 km lang.  Je begint met de vrij langzame beginnersbaan, een broodnodige kans om eens te oefenen.  Zodra je beneden bent wordt je met een stoeltjeslift opnieuw naar boven gebracht en mag je de andere banen eens testen, eerst de medium- en tenslotte de razendsnelle profibaan.  Heb ze alle drie geprobeerd en er zeer van genoten, enkel die pothelm op mijn hoofd paste niet zo goed.  Ik moet dus echt een dikke kop hebben.

Na de lunch gaan we naar de op 20 km van Rotorua gelegen Waimangu Volcanic Valley.  In dit ongerepte vulkanische gebied bevindt zich de Waimangu Cauldron, die als het grootste “kokende” meer ter wereld wordt beschouwd.  Een gemakkelijk wandelpad voert vanaf de theesalon waar we onze lunch gebruikten omlaag langs borrelende kratermeren, dampende riviertjes en met algen bedekte plateaus van kiezel.  De geur die er hang brengt me terug naar de lessen scheikunde uit het tweede middelbaar, denk ik zo, waar onze leraar voor ons een naar rotte eieren ruikend brouwsel maakte dat waterstofsulfide produceert.  Het eindigt aan de oever van Lake Rotomahana.  Met een oude boot begeven we ons op het meer om vandaar de Steaming Cliffs te bewonderen.  Vanop het meer hebben we ook een uitzicht op de vulkaan Mount Tarawera.  Bij het terugwandelen nog een mooie verrassing:  een walibi

Na een snel kattenwasje in ons hotel worden we er rond 18u opgehaald door een bus van de Maori-stam waar we deze avond te gast zullen zijn voor een wat men een Maori Cultural Experience zou kunnen noemen.  We worden uitgenodigd voor een “hangi-maaltijd”, maar eerst worden we vergast op een optreden van de leden van de plaatselijke stam.  Allereerst moet het stamhoofd van onze tent zijn geloofsbrieven overhandigen aan het Maori-stamhoofd.  Nadien voeren deze mensen enkele dansen op en worden er liederen ten gehore gebracht.  Tenslotte krijgen we van hen nog een Haka te zien voorzien van de nodige woeste geluiden, woest kijkende gezichten met rollende ogen en uitgestoken tongen.   Ten slotte krijgen we van het stamhoofd nog wat duiding rond wat we hebben gezien.  Hij legt ons ook uit welke wapens de Maori’s pleegden te gebruiken en geeft ons wat uitleg over de gebruikte muziekinstrumenten en oefenwerktuigen van de krijgers. 

Na de maaltijd krijgen we nog een rondleiding door het domein waar we o.a. glimwormen te zien krijgen.  Verder beschikken ze er over een kleine zoo met plaatselijke dieren zoals de kea en de Nieuw-Zeelandse hagedis en …  de kiwi.   In het donker en onder volledige stilte krijgen we deze schuwe en bijna uitgestorven dieren te zien.  De stam is nl. ook betrokken in een plan om deze dieren groot te brengen uit uit de natuur gehaalde eieren, zodat de overlevingskans van deze dieren opnieuw groter wordt.

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Na het ontbijt worden we gegroet door onze gids voor de dag Peter, een rijzige kiwi (ex-schoolhoofd) die werkt voor een natuurbewaarder, -ontdekker die door het leven gaat onder de naam Kiwi Dundee.  Peter is ¼ Belg (één van zijn grootvaders kwam uit ons land), maar hij spreekt onze taal spijtig genoeg niet.  Hij heeft wel onze picknick-lunch bij en dat maakt weer één en ander goed.

Terwijl we met onze bus naar onze bestemming rijden wijst hij ons allerlei bezienswaardigheden aan.  Zo vertelt hij ons o.a. dat de weilanden in Nieuw-Zeeland alles behalve inheemse biotopen zijn.  Het land had vroeger helemaal geen gras, met uitzondering van het toitoi – een soort pampasgras – was het eiland helemaal volgroeid met bomen en struiken.  De Europeanen hebben de grassoorten die we nu zien allemaal ingevoerd.  Hij wijst ons enkele vogels aan zoals de swamphen of pukako en de spur winged plover.

We stoppen voor een natuurwandeling door een deel van het Coromandel Forest Park.  We wandelen rond in het bos nabij een oude mijnstad: Puketui.  Toen in 1852 bij Coromandel Town goud werd gevonden zijn hier onmiddellijk honderden mijnwerkers neergestreken.  Ook hier bij Puketui vond men goud met als gevolg dat praktisch de ganse heuvel van zijn planten werd ontdaan toen de mijnwerkers hun mijnschachten groeven en er hun battery’s plaatsten die de stenen met gouderts moesten vergruizen zodat zij aan het goudstof konden.  Nadat de mijnwerkers vertrokken kwam de natuur terug en ontstond het jonge bos waarin we ons nu bevinden.  Enkel hier en daar wordt er nog aan hobby-goudwinning gedaan.  Tijdens de wandeling komen we voorbij een schacht van de Broken Hill goudmijn waarin we langzaam een lichtpuntje dichterbij zien komen.  Dit is een oude mijnwerker die een bak voor zich uitduwt.  Peter ziet dat hij enkele klompen bij heeft en vraagt of hij een suksesvolle dag had, waarop de mijnwerker antwoord dat hij enkel “rubish” heeft gevonden vandaag.

Tijdens de wandeling duidt Peter ons de meest voorkomende planten aan.  Ook hier vinden we weer een aantal jonge kauri bomen en een aantal aangeplante pinus rabiata.  Hier vinden we ook de plant die een symbool is voor Nieuw-Zeeland: de zilvervaren.  Hij toont ons enkele door mijnwerkers gegraven proefgangen en neemt ons met enkele lampen mee naar binnen.  In één ervan zien we met veel goede wil enkele glimwormen flikkeren.  Deze wormen trachten met een aan een draad bevestigd lichtgevend bolletje insecten naderbij te lokken en te verschalken.  In de andere gang vinden we de cave wetta terug.  Dit is een op een krekel lijkend insect.

Na de boswandeling neemt Peter ons mee naar Cook’s Beach waar we een heuvel waar ooit een “pa” (Maori-dorp) gestaan heeft.  Een paar mooie foto’s genomen daar.   We trekken verder naar Mercury bay waar we onze lunch kunnen nuttigen.  Deze baai werd door Cook zo genoemd omdat hij de opdracht had gekregen hier in 1769 de passage van Mercurius diende te meten.

Na een fotostop met een uitzicht op Cathedral Cove, een in een witte kaap uitgesleten kathedraalvormige grot, rijden we verder naar Hot Water Beach.  Hier kunnen bezoekers bij laag water hun eigen warmwaterbron uitgraven.  Als je hier een put graaft loopt deze vol met water dat uit de ondergrond omhoog komt.  Hier kan in baden of pootjebaden, maar pas op want dit water kan tot 65 graden heet zijn en je zou je kunnen verbranden.  Het water komt voort uit een ondergrondse aquafier die zich zo’n 2 kilometer uit de kust bevindt.  Het water zoekt een zwakke plek op om boven te komen en dat gebeurt hier toevallig op twee plaatsen op dit strand.

Onderweg naar ons hotel stoppen we nog even bij een kiwikwekerij om een fotootje te nemen van deze zoete groene vrucht om tenslotte af te sluiten boven surfersbeach in Whangamata.

Tot morgen.

02-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

We pakken onze koffers in Auckland, maar alvorens onze zeilen te hijsen brengen we eerst nog enkele bezoeken aan bezienswaardigheden van de “City of Sails”.

Eerst bezoeken we de Sky Tower.  Deze 328 meter hoge toren speelt sinds 1997 een belangrijke rol in het toerisme en de telecommunicatie.  De toren, onderdeel van Skycity Auckland, krijgt jaarlijks bijna vier miljoen bezoekers.  De vier observatiedekken bieden een uitzicht van zo’n 80 kilometer, terwijl de Vertigo Club en de Sky Jump de ultieme adrenalinekick bieden.  Jammer genoeg was er niemand in ons reisgezelschap bereid zich in een harnas aan een stalen kabel naar beneden te laten vieren.  Jammer.  We beperkten ons dan maar tot een rit in de lift tot op het observatieplatform vlak boven het Sky Lounge Café.  Dit bracht ons tot op 186 meter boven de stad en bood ons een mooi uitzicht over Auckland.

Zodra we weer met onze beide voeten op vaste grond staan, gaat het richting de Waitemata haven.   We gaan een zeiltocht maken met het yacht de Defender.  Terwijl we onder gebruik van de motor de haven verlaten, krijgen we onze instructies en wordt ons een tas thee en een stukje cake aangeboden.  Klasse mensen die zeilers.  Zodra we de havenpier verlaten wordt door onze tweekoppige bemanning de zeilen gehesen.  Een prachtige dag om te zeilen: zonneschijn, wind en rustig water.  Eén voor één krijgen we de kans ook eens achter het stuurwiel van de boot plaats te nemen.  Verbazingwekkend hoe nauwkeurig het vaartuig reageert op de bewegingen van het stuurwiel.  Langzame en trage bewegingen houden het yacht best op koers.  We varen onder de Auckland Harbour Bridge door en krijgen nu een beetje meer ruimte om wat snelheid te maken.  De boot haalt een snelheid  tot zo’n 8 knopen en de diepte van het water gaat tot zo’n 15 meter.  Als we wat later moeten keren dienen we ons terug op onze plaatsen neer te zetten tot de boot gekeerd is, want ander zou de “tonk”, het geluid dat de boom onder het zeil maakt als het ons hoofd raakt, wel eens het laatste geluid kunnen zijn dat we horen voor we het water in duiken.  Weer passeren we de brug, maar deze keer merken we dat er onder de brug een cabine hangt die gebruikt wordt om te bungee jumpen.  We zien hoe iemand wordt voorbereid, maar zien springen doen we hem niet.  Terwijl we terug richting haven zeilen, passeren we het prachtige robuuste roodstenen Ferry Building.  In dit pand uit 1912, het vroegere kantoorgebouw van de havendienst, zijn tegenwoordig twee prima restaurants gevestigd.

Nadat we aangemeerd zijn gaan we naar het New Zealand National Maritime Museum.  Het is gewijd aan de geschiedenis van de zeevaart en beslaat een periode van de eerste Polynesische ontdekkingsreizigers tot heden.  We vinden er achtereenvolgens geknoopte Polynesische zeekaarten  die de golfstromen aangeven; een Polynesische katamaran; maquettes van de schepen van Tasman (de Zeehaan en de Heemskerk) en Cook (de Endeavour en Resolution); een walvisvaarder en een weergave op ware grootte van de verwerking van deze dieren, met wat verder de foto’s van enkele door het harde leven verweerde en gevormde koppen van deze mensen; een nagemaakt onderdek van een schip dat de overtocht tussen Engeland en Nieuw-Zeeland deed en dit beweegt ook nog wat het ook een beetje realistischer maakt; schaalmodellen van allerlei recentere schepen; de KZI, het jacht waarmee Nieuw-Zeeland in 1988 voor het eerst meedeed aan de America’s Cup.  Verder teveel om op te noemen.  Ik zou me hier zonder problemen minstens een halve dag zoet kunnen houden in dit prachtige museum.

Na onze late lunch reizen we door naar het Coromandel schiereiland, onze volgende bestemming.

01-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Vandaag staat er een voormiddagje bootje varen op het programma.  Nadat we ingescheept hebben krijgen we van onze kapitein te horen dat er voor gans Nieuw-Zeeland een tsunami-warning van kracht is.  In Chili heeft een aardbeving met een kracht van 8,8 op de schaal van Richter plaatsgehad.  Potentieel een gevaar voor de eilanden, maar de kapitein stelt ons gerust:  in dit geval kan je je maar best op zee bevinden, maar dan wel in water dat minimaal 10 meter diep is.  Hij heeft strikte instructies zich daaraan te houden en uiteindelijk blijkt het een vals alarm te zijn.  Maar beter blode kiwi dan dode kiwi zou ik zo zeggen.

Wij vatten onze cruise door de Bay of Islands aan.  Dit gebied is de bakermat van Nieuw-Zeeland.  De grillige kustlijn in ongeveer 800 km lang en voor de kust liggen acht grote en 144 kleinere eilanden.  De Polynesische ontdekkingsreiziger Kupe zou hier in de 10 eeuw voet aan wal hebben gezet, twee eeuwen later gevolgd door een andere Polynesiër Toy.  Kapitein Cook was de eerste Europeaan die in de beschutte natuurlijke haven het anker uitgooide in 1769.  Aan hem heeft dit gebied de naam Bay of Islands te danken.

Nadat we achtereenvolgens Moturoa en de vulkanische Black Rocks, en Marsden Cross aan Rangihoua Bay passeren, varen we richting Okahu de grote inlaat van de baai over en wordt ons gevraagd oplettend te zijn voor speciale beweging in het water en onmiddellijk een sein te geven als dat het geval mocht zijn.  En jawel hoor, daar zijn ze.  Meerdere dolfijnen zwemmen rondom ons schip terwijl ze op vis jagen.  Het zijn bottelneusdolfijnen.  Soms komen ze tot op een paar meter van het schip terwijl ze even boven komen om adem te halen of laten, terwijl ze zich van het schip wegdraaien, vlak onder water hun lichte buik aan ons zien.  Prachtig dat we het geluk hebben deze verstandige dieren hier mogen ontmoeten.

Na wat een oneindig lange ontmoeting leek nemen we afscheid van de dolfijnen en zet het schip koers richting “Hole in the rock”, een speciale rotsformatie waar door de erosie een gat in gesleten is.

We zetten terug koers richting Paihia om onze bus te nemen richting Auckland.

Onderweg komen we nog een speciale attractie tegen.  De chauffeur noemt ze “pre-dyed” sheep.  Volledig knalroze geverfde schapen.  Dit blijkt een reclame stunt te zijn, maar alleszins een opvallende.

Het verkeer valt mee en daarom krijgen we van onze gids nog enkele extra’s in Auckland te zien die normaal niet op ons programma stonden.   Vooreerst rijden we Mount Eden op één van de 48 uitgedoofde vulkanen waarop en waarrond de stad is gebouwd.  Boven hebben we een prachtig zicht op de stad en op de Auckland Harbor Bridge.  Langs de andere kant zien we het Eden Park stadion, thuishaven van de All-Blacks – de nationale rugbyploeg van de Kiwi’s.  Terug beneden aangekomen rijden we door het stadspark, het Auckland Domain, met zijn War Memorial Museum en stoppen we aan de botanische serres van de Wintergardens.

Weer een dag om op Aotearoa.

28-02-2010 om 11:58 geschreven door Theo  

Vandaag normaal een vrije dag, maar geharde reizigers als we zijn kiezen we voor een daguitstap.  Deze voert ons naar één van de meest noordelijk gelegen punten van Nieuw-Zeeland: Cape Reina.

Samen met een groep Engelsen en een paar kiwi’s worden we verwelkomd door onze Maori chauffeur.  Na de obligate afspraken heft hij een Maori welkomstlied aan.  Mooi begin en verder geeft hij ons uitleg over dat wat we rond om ons zien wat betreft natuur en omgeving en vertelt hij wat geschiedenis en verhalen, rijkelijk doorspekt met grapjes over schoonmoeders, vrouwen, kinderen en Australiërs die "in de grond eigenlijk" nog wel goeie gasten zijn… (snaptem?). 

Onze eerste stop onderweg gebeurt te Manginangina voor de Kauri Walk door het Puketi Kauri Forest.  Hier vinden we veel van deze bomen waarover ik gisteren reeds in detail vertelde.

Met bekwame spoed, want hij wil de andere twee bussen van zijn maatschappij voor zijn, trapt de chauffeur ‘em op zijn staart en inderdaad kunnen wij als eersten aan onze BBQ lunch beginnen.

Nadien gaat het verder naar Cape Reina terwijl de chauffeur onderweg erheen een lied zingt voor zijn en ook voor onze recent overleden familieleden.  Reina betekent namelijk zoveel als onderwereld en verwijst naar het Maorigeloof dat de geesten van de doden zich hier opmaken voor hun reis naar het hiernamaals, het mytische Hawaiki.  De wortels van een oude pohutukawa-boom op de punt van de kaap zouden het vertrekpunt voor deze geesten zijn.   We brengen ook nog even een bezoek aan de plaatselijke vuurtoren, één van de bekendste en meest gefotografeerde plekken van het land.

Via een oude rivierbedding komen we aan reusachtige zandduinen: de Te Paki Sand Dunes.  De bus houdt halt en de liefhebbers kunnen zich van deze tot 50 meter hoge duinen op een plank het hoofd eerst naar beneden laten afglijden.  Sandsurfing heet dat.

Nadat iedereen zich het zand van tussen de tenen heeft gehaald, rijden we de rivierbedding verder af tot we aan zee belanden.  We rijden met onze speciaal hiervoor ontworpen bus over de Ninety Miles Beach.  What’s in the name eigenlijk want dit strand is maar 60 miles lang.

Op de weg terug brengt de chauffeur nog een liefdeslied ten gehore en op het einde van de rit nog een kleine medley van Maori-liederen.

Veel kilometers gedaan, maar wederom een mooie dag.  Tot morgen!

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Gewekt in helse vroegte, om 6 uur.  Zo gaat dat hé: places to go to, things to see.  Je reist niet half de wereldbol rond om uit te slapen.  Ook al viel je gisterenavond bij het eten bijna met je hoofd op het bord met lamsbout.

Vanuit Auckland rijden we de Auckland Bay Bridge over naar het noorden.

Onze eerste stop geldt een eenzame kauri-boom.  “The McKinney Kauri” is een boom die meerdere honderden jaren oud is, in die tijd zo’n 20 meter hoog is geworden en een omvang heeft van meer dan 7,5 meter.

Deze bomen hebben een zeer dichte structuur en groeien kaarsrecht de hoogte in.  Dit hardhout werd voor de scheepvaart gebruikt om scheepsmasten van te maken, de Maori gebruikten het om hun grote kano’s mee te vervaardigen en er werden verder prachtige meubelstukken uit gemaakt.  Speciaal detail: deze bomen kunnen na bvb honderd jaren in moerassen onder de grond gelegen te hebben nog steeds gebruikt worden als gewoon hout.  Dit levert zelf speciale kleuren aan kaurihout op.  De boom levert ook een soort gom af die gebruikt werd/wordt om o.a. een hoogwaardig vernis van te maken, of om sierraden te vervaardigen als het hard is en de Maori’s gebruikten het ook als kauwgom of om hun tatoeages een donkere kleur te geven. 

Als we wat verder in Matakohe stoppen wordt dit alles nog eens prachtig geïllustreerd in het Kauri Museum.  Het museum toont ons de rol van deze mammoetbomen in de koloniale geschiedenis van Nieuw-Zeeland.  In een oude stoomzaagmolen met figuren van kolonialen is te zien hoe de stammen werden verwerkt.  In het hoofdgebouw  vinden we niet alleen meubilair en kunstvoorwerpen uit kaurihout, maar ook een uitgebreide collectie bewerkte en gepolijste voorwerpen van kaurigom.  Buiten staan een kaurihouten postkantoor uit 1909, een zes kamers tellend huis uit het begin van de 20^e eeuw, een pionierskerk uit 1867 en een settlersschool.  Op het kerkhof naast de kerk vind ik nog een grafsteen terug van één van de eerste blanke pioniers in de streek.

Volgende stop is Kawakawa waar we naast de oude stoomtrein een wel heel speciale bezienswaardigheid terugvinden, nl. een door de Oostenrijkse architect en kunstenaar Frederich Friedensreich Hundertwasser ontworpen openbaar toilet.

Onze laatste stop vandaag is aan de Waitangi Treaty Grounds.  Waitangi kreeg zijn plaats in de Nieuw-Zeelandse geschiedenis op 6 februari 1840, toen voor het huis van James Busby, het Verdrag van Waitangi werd getekend dat in feite de kolonisatie van Nieuw-Zeeland officialiseerde.  We worden er rondgeleid door een afstammeling in de achtste graad van één van de Maori-ondertekenaars Te Ruki Kawiti.  Zij doet ons het verhaal van de geschiedenis en leidt ons rond over de Treaty Grounds, in het Treaty House, het met prachtig houtsnijwerk versierde gemeenschapshuis Te Whare Runanga en toont ons de 35 meter lange oorlogskano die werd vervaardigd uit drie kauribomen en de naam Ngatokimatawhaorua draagt naar de kano waarin Kupe Nieuw-Zeeland ontdekte.  Deze kano biedt plaats aan 120 krijgers en wordt elk jaar op Waitangi Day (6 februari) te water gelaten.  Onze Maori-gids wenst ons ten slotte in haar eigen taal een prachtig verblijf in haar land en dat als we Nieuw-Zeeland verlaten aan het einde van onze reis veilig naar onze geliefden in ons eigen land mogen terugkeren.  Mooi moment en afsluiter van deze prachtige dag.

26-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Het uiteindelijke doel van onze reis is bereikt!  Na de nachtvlucht vanuit Bangkok naar Sydney in Australië maken we de laatste sprong van daar naar Auckland.  Nu nog even de douane- en quarantainebeambten passeren.  Op het vliegtuig kregen we een kaart waarop we moesten aangeven of we de laatste dagen op één of andere boerderij hadden verbleven, we voedsel bij hadden in de bagage, welke landen we de laatste 30 dagen hadden bezocht, of we al eens in het gevang hadden gezeten, enz… 

Want iedereen wordt hier op drie punten gecontroleerd: immigratie, douane en agrarische producten.  Aangezien ik geen gedroogde vis nog een kwartier van enig rund noch andere viervoeter in mijn bagage had en als de brave mens die ik ben mijn 3 doosjes Ricola had aangegeven, ben dan ook zonder enig probleem de controles gepasseerd.  Meervoud inderdaad.  Eerst passeer ik een douanier, een zeer vriendelijke en geïnteresseerde jonge dame, die na de babbel over wat ik hier allemaal van plan was te doen mij met een vriendelijke glimlach en een welgemeende “enjoy your stay with us sir” doorlaat.  Daarna de vragenlijst afgeven aan een quarantaine-beambte die vraagt wat ik aan te geven heb en na de aanmelding van de Ricola mij met een glimlach richting X-ray machine stuurt.  De koffer en de rugzak gaan door het machien en ik ben binnen.  Voor mij dus geen “border-control” toestanden zoals op TV.

Aan de uitgang staat een dame met een bord van Aussie-Tours te zwaaien.  Zij zal ons tijdens ons verblijf begeleiden en gidsen in het land dat ondertussen het hare is geworden.  Linda, zo heet ze, is een Vlaamse die hier een echtgenoot heeft gevonden.

Op naar het hotel en morgen beginnen we eraan!

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Na het ontbijt beginnen we met Jack aan onze halve dag bezoek aan Bangkok.

Eerst bezoeken we een markt waar vooral bloemen en fruit verkocht worden. Her en der staan er ook nog kraampjes langs de weg waar de Thai klaargemaakte gerechten kunnen kopen en verorberen. Ook de obligate kramen met gedroogde vissen ontbreken niet. Je ziet er mensen hun dagelijkse inkopen doen of gewoon hun honger stillen. Taferelen die je in gans Thailand kan meemaken en die gewoon bij het leven hier horen.

Uiteraard mag ook een tempel bij ons bezoek niet op het lijstje ontbreken. We bezoeken de prachtige tempel met de gigantische gouden liggende Boedha en krijgen van Jack kundige duiding rond het geloof dat ook het zijne is. Normaal zette de organisatie het bezoek van drie tempels op het programma, maar overdaad schaadt en er zijn nog zoveel andere dingen te zien in Bangkok.

Een boottocht op de rivier is het volgende onderdeel van ons bezoek. Al snel draaien we één van de vele kanalen in die je eigenlijk als gewone wegen kan beschouwen. Op de oevers van deze kanalen wonen de mensen van Bangkok, arm en rijk letterlijk naast elkaar. Hier zie je een in rijkelijk veel teak opgetrokken villa; daar zie je een met planken in elkaar getimmerd onderkomen van een wat modalere burger; ginder zie je een jong kind zijn middagslaapje doen op de houten planken van de terrasvloer van de bescheiden woning van zijn of haar ouders en wat verder zit bompa wat te soezen onder de beschutting van een afdak. Mensen werken en leven hier en lijken gelukkig. Neen, ze zijn gelukkig. Dat valt te merken aan hun houding, ze zijn vriendelijk en zwaaien van ver naar je met een brede glimlach op het gezicht. Niet omdat ze iets van je terug verwachten, maar omdat dat in hun inborst zit en ze er zelf duidelijk plezier aan hebben.

Dit lijkt mij het echte Thailand dat ik later zeker nog wel eens grondiger wil bezoeken, maar dan zoals vandaag en niet zoals op de eerste avond. Mooi Jack, echt.

We sluiten ons bezoek af met een beklimming van de hoogste toren van de stad, dik 300 meter hoog. Het gebouw biedt ons de mogelijkheid een buffetmiddagmaal te gebruiken in een restaurant met een prachtig uitzicht over de stad. Na het middagmaal gaan we nog een paar verdiepingen hoger om van het roterende uitzicht over de stad te genieten en wat fotootjes te nemen.

Mooie afsluiter van dit bezoek. Misschien tot later hé Jack?

En nu het vliegtuig in, op naar het uiteindelijke doel van deze reis: Aotearoa ofte Nieuw-Zeeland.

Stay tuned.

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Het full English breakfast achter de kiezen hebbende arriveren we halverwege de namiddag plaatselijke tijd in Bangkok waar we worden opgewacht door Jack. Een Thai-Belg die vanaf zijn 6^e met zijn moeder in België woonde, 20 jaar geleden terug naar Thailand kwam en er nu o.a. freelance en deeltijds reizen begeleidt. Zijn Antwerpse “roots” kan hij maar zeer moeilijk wegsteken en een welgemeende “komoon eij gast” of “eij jom” kan soms maar met moeite onderdrukt worden.

Terwijl we ons met de bus naar het hotel begeven doet hij zoveel voorstellen over dingen die we vanavond en de halve dag die ons morgen hier ter beschikking staat kunnen doen, dat we vrezen het vliegtuig niet te zullen halen.

Na ons opgefrist te hebben, steken we eerst de straat over om even op de hoek een Boedha te bezoeken die gelukt brengt als er aan hem geofferd wordt. Mooie foto-opportuniteit.

Nadien het busje in om vervolgens 5 minuten te rijden en 45 minuten stil te staan. Qua drukte haalt Bangkok het zonder moeite van Brussel. Wat een drukte zeg maar geen claxon te horen! Uiteindelijk arriveren we op de plaats waar Jack voor ons het avondmaal geregeld heeft.

Tijdens, het moet gezegd worden, lekkere eten zorgt een jonge Elvisiaanse vetkuif voor de muzikale omlijsting op het orgel. Wat later krijgt de jongeling achter de toetsen zelfs bijstand van “the one and onely”. Inderdaad: Elvis leeft en treedt speciaal voor ons op in Thailand!

Tot slot van de avond neemt Jack ons mee naar een optreden van enkele van zijn vele neven en nichten. Een cabaret met de naam Calypso wordt ons deel. Hoe meer je naar dit optreden keek hoe meer je de nijging kreeg om te veronderstellen dat er een hoop van die neven zich tot nicht hebben laten ombouwen. Inderdaad blijkt nadien geen enkele nicht echt te zijn. Hier is meer dan alleen maar het plamuurmes aan het werk gezet, maar er werden uiterst grondige en soms opvallend geslaagde verbouwingswerken ondernomen.

Laten we maar snel doorreizen naar Nieuw-Zeeland denk ik zo.

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Met zijn vierentwintigen inchecken gaat verbazend vlot voor het eerste sprongetje over het kanaal richting Heathrow. Alleen … het angstzweet breek mij even uit als de weliswaar lieve baliedame me vertelt dat ik “op wacht sta” omdat er in mijn klasse (economy premium) is overbooked. Lap? Neen, neen meneer niet paniekeren, als dat zo is krijgt U een upgrade naar business. Toch maar even navragen bij onze Aussi-Tours begeleidster en inderdaad ik mag mee, alleen moet ik mijn ticket in London nog even afhalen.

Zodra het zweet opgedroogd is dan maar de vlieger op naar London waar wis en waarachtig mijn business class ticket op mij ligt te wachten. Ik zal dan maar meegaan zeker?

Ik settle me in mijn eigen privé kotteke op de 747. En die zetels gaan helemaal plat hè gasten! Maar eerst nog eens goed eten aan boord. En dan allemaal nog op kosten van British Airways ook! Ene Liam Tomlin, en wie dat eigenlijk is zoek ik wel eens op als ik terug thuis ben, zorgt voor het lekkere eten aan boord. Of ten minste voor de recepten van de gerechten die we voorgeschoteld krijgen. Voorwaar de beste vliegtuigkost die ik ooit heb mogen nuttigen. Ik ben nu misschien niet veel gewoon in die krappe toeristenzeteltjes waarin ik normaal vertoef, maar dit was nu wel eens echt lekker: een zachte zalmmousse van te voren, een lekker rundsstoofpotje met koolstoemp tussenin en een dessert op basis van rabarber en ginger achterna.

Het leven kan schoon en zekers als ’t van de verniet is!

Allez salut, ik leg mijn zetel plat en ga slapen.

22-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Theo