Vandaag krijgen we wat rust aangeboden.  De voormiddag is vrij.  Normaal hou ik niet zo van dagen nietsen, maar na twee en een halve week rondreizen, ben ik tot dit compromis bereid.  De wekker gezet op acht uur i.p.v. het gebruikelijke klokke zessen of zo, rustig genoten van mijn full English breakfast en deze blog wat bijgewerkt.

Na de lunch ben ik uitgerust en klaar voor de namiddag activiteit.  We gaan Lake Wanaka op en wel op twee wijzen.  Allereerst doen we trip met één van de jetboten.  De reddingsvesten aan en tegen 80 km per uur eerst het meer over en nadien de Clutha rivier stroomafwaarts een stuk volgen.  De bestuurders geven ons af en toe wat uitleg over de omgeving en laten ons genieten van hun stuurmanskunst.  Rakelings scheren we langs rotsen en boomstronken en gaan we over de weliswaar milde stroomversnellingen.  Af en toe gooit hij er eens een 360° draai uit waardoor de boot als een ballerina met de tip van zijn voorsteven naar beneden gericht een pirouette maakt. 

De reisgenoten die het graag wat rustiger en droger houden zijn met een katamaran het meer opgegaan.  Zij wachten ons op aan het Stevensons Island, waar ook wij aan boord gaan en de Australiërs die op de katamaran zaten ons aflossen.

Na de tea and bisquits gaan wij aan land voor een kleine natuurwandeling naar de top van het eiland.  We worden gegidst en krijgen uitleg bij de planten en dieren die op dit eiland leven.  We gaan er op zoek naar de Buff Weka (ofte gekraagde Weka) een vogel die vaak door nieuwsgierigheid naar mensen toe wordt gelokt.  Wij hebben echter pech, de vogels zullen aan de andere kant van het eiland zitten zeker.  Wel komen we een ranger tegen die de vallen voor de roofdieren aan het nazien is.  Momenteel leven er op het eiland nog 8 van die Weka vogels.  Eindelijk heb ik geluk met mijn vogelspotting en na de 20^e poging op twee weken tijd slaag ik er eindelijk een foto te maken van een Fantail.  Een prachtige kleine insectenjagende vogel, maar oh zo zenuwachtig heen en weer vliegend.  Deze echter poseerde bijna voor ons.  De gids merkte op dat dit vogeltje duidelijk “was showing of”.

Na de wandeling maken we een kleine cruise over Lake Wanaka.  We krijgen zo ook een beter zicht over de toppen van het Mount Aspiring National Park. 

Einde van een rustig dagje genieten.

11-03-2010 om 10:20 geschreven door Theo  

We starten onze dag in helse vroegte, want moeten buiten ons hotel gaan ontbijten.  Na het ontbijt gaan we te voet verder voor een wandeling rond Lake Matheson.  Een prachtige wandeling rond een meer dat wel een spiegel lijkt te zijn.  Normaal kan je van op het halfweg punt op rustige, heldere ochtenden van een prachtig uitzicht op Mount Cook en Mount Tasman genieten.  Dit uitzicht weerspiegelt zich dan in het meertje en levert prachtige dubbelzichten in spiegelbeeld op van het gebergte.  Spijtig genoeg hangt er deze morgen een lastig laaghangend wolkendek.  Het meer spiegelt alleen de er omheen staande bomen.  Daar moeten we het mee doen vandaag.  Pech gehad voor één keer.

Na een stukje rijden met de bus wordt er een sanitaire stop ingelast bij een zalmkwekerij/café.  Hier zien we grote bassins met zalmen van allerlei formaten.  Gaande van vissen van enkele cm tot beesten van minstens een halve meter of meer.

We rijden verder en stoppen aan Knights Point voor onze laatste uitkijk over de Tasmaanse Zee.  Van hieruit draaien we landinwaarts richting Otago.  We rijden langs het plaatsje Haast en volgen vandaar af de kronkelende Haast rivier.  Onderweg stoppen we voor een korte wandeling over een bospad dat ons vanaf State Highway 6 leidt naar een 30 meter hoge waterval die vanuit een spleet in de rotswand komt.  De Thunder Creek Falls is één van de vele watervallen die hier in de buurt vanuit het gebergte naar beneden komen.  Een boogscheut verder stoppen we aan de Gates of Haast.  Hier stort de rivier zich omlaag in een steile met grote keien bezaaide kloof.  Deze streek kwam ook voor in Lord of the Rings en werd in de film gebruikt om de Misty Mountains te verbeelden.

Onze laatste stop voor onze eindbestemming van de dag is The Neck: de smalle, 35 km lange landengte tussen rechts het mooie Lake Wanaka en links het even mooie Lake Hawea.  Beide gletsjermeren zijn populaire vakantieplaatsen.

Voor we in Wanaka aankomen passeren we 2 kilometer buiten het stadje één van haar opmerkelijkste attracties: de Stuart Landsborough’s Puzzling World.  Het complex bestaat uit een aantal schots en scheef gebouwde huizen en een ingewikkeld 1,5 km lang doolhof.   In de gebouwen zijn fascinerende optische illusies te zien, evenals hologrammen en de unieke Hall of Following Faces, waar niet alleen de ogen, maar ook de gezichten van beroemdheden in de lucht lijken te zweven en de bezoeker overal volgen.  We kunnen hier niet stoppen voor een bezoekje, maar jullie moeten dit dan maar even googelen hè.

Tot later.

10-03-2010 om 23:37 geschreven door Theo  

Vooraleer we onze tocht richting de gletsjers in de zuiderse Alpen beginnen brengen we eerst een bezoek aan de Jade Boulder Gallery aan Guinness Street in Greymouth.  Hier werkt een kunstenaar die in zijn atelier prachtige voorwerpen van greenstone creëert.  Nefrietjade of ook pounamu, is een ondoorzichtige smaragdgroene steen.  Deze jade wordt in alpiene breuklijnen onder grote hitte en druk gevormd en de stenen spoelen uiteindelijk van de eroderende bergen in de rivieren van de Westkust.  Jade heeft een grote spirituele betekenis voor de Maori.  Lang voor de kolonisatie door de Europeanen stuurden stammen al missies op pad om naar de steen te zoeken.  Later ruilden ze hem voor voedsel en andere zaken.  Het was het hardste materiaal dat de Maori kenden en er werden gereedschappen, wapens en sieraden van gemaakt.  In de winkel is er ook een aparte ruimte met een tentoonstelling over deze groene stenen die ook nog op andere plaatsen ter wereld gevonden kon worden zoals China en Zuid-Amerika.  Deze winkel lijkt ons echter wat duur en we rijden naar een andere plek waar we ook nog eens een atelier aan het werk kunnen zien en met de arbeiders die de sieraden maken een kort praatje kunnen slaan.  Elk sieraad heeft zijn eigen betekenis.  Het voorbeeld op de foto verbeeld zo bvb. de vishaak uit walvisbeen waarmee Maui het North Island heeft opgehaald.  Het verbeeld kracht en vastberadenheid en brengt vrede, voorspoed en goede gezondheid.  Het is eveneens een teken van autoriteit en leiderschap.

Voor de lunch stoppen we nog in het Pukekura Bushmencenter.  Hier heeft een oude bushman een eetgelegenheid-winkel-museum uit de grond gestapt.  Boven de deur hangt: “als je niet kan lachen, kom je hier beter niet binnen”.  En inderdaad hier is meer dan een vleugje humor terug te vinden.  De spreuken tegen de muur en op de postkaarten heeft een enigszins ondeugend karakter.   In het museum kan je zo het één en het ander aan materiaal vinden dat een bushman inderdaad kan gebruiken.  Ook heeft hij een kleine dierentuin bijeen: buiten zitten o.a. een hangbuikzwijn, wat geitjes en een walibi.  Binnen heeft hij een met kroos overdekt waterbadje geïnstalleerd waar een wistlingfrog zou moeten in huizen.  Het beest geeft echter niet thuis.  Dan meer even naar de gehate opossums gaan zien en deze lieve beestjes zijn wel onze aandacht genegen en nemen zelf voedselpellets uit onze handen aan.  Deze stinkerds zijn buideldieren die in Australië beschermd zijn omdat ze er bijna uitgestorven zijn, terwijl ze hier een pest vormen.  Ze vreten hele wouden in de vernieling.

Na de lunch komt er voor mij weer een mijlpaal aan.  Na, met mijn hoogtevrees, in het begin de stoeltjeslift overwonnen te hebben, stap ik nu voor de allereerste keer in een helikopter.  Deze rood-witte bromvlieg gaat mezelf en twee reisgenoten Kristel en Nancy samen met nog twee Amerikaanse meisjes een rondvlucht aanbieden over het gletsjergebied.  De tocht zal zo’n veertig minuten duren.  Na de veiligheidsbreefing gaat we naar de heli en kunnen we op onze zitjes innemen.  Zodra het ding zich verheft gaat het snel naar grotere hoogten en al snel bevinden we ons boven de Franz Josef gletsjer.  We krijgen uitleg over hoe een gletsjer van onder naar boven in elkaar zit en klimmen hoger en hoger.  Ergens halverwege laat de piloot de heli eens een rondje maken en laat hem dan eens naar links en dan weer naar rechts overhellen zodat iedereen een goed zicht heeft op het prachtige natuurverschijnsel onder ons.  Als we helemaal boven zijn laat hij zijn toestel nog een beetje stijgen en wijst hij ons even de achter de bergrand gelegen Tasman gletsjer aan.  Dan krijgen we zicht op de Fox en wordt er een eerste stuk van deze gletsjer overvlogen.   Weer stijgt onze bromvlieg een beetje en zet ons op zo’n 2.000 meter hoogte even op de sneeuw- en ijsmassa tussen Mount Tasman (3498 m)en Mount Cook (3755 m).  Een 10-tal minuutjes met open mond rondgapen en wat foto’s nemen en we zetten onze tocht verder.  Na weer opgestegen te zijn vliegen we richting Mount Cook.  Een prachtig gezicht.  We overvliegen nog even de kloven op halve hoogte van de gletsjer en begeven ons rond de berg richting dal, waar we de Cook rivier beneden ons in de oude gletsjermorene zien vloeien.  Na de landing krijgt geen één van ons vijven direct omschreven met welk gevoel we weer beneden zijn gekomen.  Enkel een geluidloze “wauw” komt over onze lippen.  Vermoedelijk hebben wij allemaal met een glimlach tot achter onze oren deze helikoptervlucht meegemaakt.  Ik weet zeker dat het bij mij zo was.

Ons gletsjerbezoek is echter nog niet helemaal afgelopen.  De bus brengt ons nog naar de plaats waar wij een prachtig zicht hebben op de eindmorene van de Franz Josef.  Nadien doen we nog eens hetzelfde met de Fox, maar daar gaan we een stukje door het gebied van de grondmorene vooraleer een zicht op zijn eindmorene te krijgen.  Een mooi gletsjerkijkdag komt hiermee aan zijn einde.

Alvorens onze intrek te nemen in ons hotel, maken we nog een korte wandeling door een bos buiten het stadje.  Dit bos is zeer bijzonder van uitzicht daar alle bomen omzeggens volledig door vele soorten mos bedekt zijn.  De grote vochtigheidsgraad is hier verantwoordelijk voor .  Het schept een sprookjesachtige omgeving waarin je verwacht elk moment een echte Hobbit tegen het lijf te lopen.  Een mooi einde aan deze dag.

09-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo  

Vandaag zullen we meer dan 300 km moeten overbruggen, maar we zullen vandaag meerder prachtige stops maken is ons beloofd.

De eerste korte, en een opwarmertje, is in Brightwater bij het gedenkteken voor de beroemdste wetenschappen van Nieuw-Zeeland lord Ernest Rutherford.  Deze man was een befaamd chemicus die in 1907 de Nobelprijs in de wacht sleepte.

We zetten onze lange tocht verder en rijden lange tijd door de Buller Gorge en kruisen regelmatig de Buller rivier.  Deze rivier kronkelt zich door het landschap.  En af en toe stoppen we even om een fotootje te nemen in deze prachtige omgeving.  Zo ook bij een conglomeraat rots waarnaast een paal is geslagen die de hoogste waterstand aangeeft die de rivier ooit heeft bereikt.  Je staat er van verbaast als je ziet dat deze nu rustig stromende rivier ooit meerdere tientallen meters hoger door deze vallei heeft geraasd.

Via Westport bereiken we Tauranga Bay waar we de lunch gebruiken.  Hier zien we voor het eerste de wekka een soort hen die wijd verspreid is over het zuider-eiland.

Onze volgende stop is er één die voor mij één van de hoogtepunten is die we tot hiertoe op deze reis zijn tegengekomen. Namelijk de kolonie Kekeno’s die we vanaf Cape Foulwind kunnen bewonderen.  De Kekeno is de naam voor de New Zealand Fur Seal of pelsrob.  De Arctocyphalus Forsteri voor wie wat Latijn gevreten heeft.

Wat verder onze volgende stop.  De Truman Track leidt ons via een stuk bosgebied naar beneden tot op een kiezelstrand.  Hier krijgen we te zien wat de zee kan doen met het land.  Hier zien we enkele grote grotten die door het water werden uitgesleten.  Een prachtige illustratie van de kracht van moeder natuur.

Tenslotte brengen we een bezoek aan de in het Paparoa National Park.  Meer bepaald aan de bij het kleine kustplaatje Punakaiki gelegen Pancake Rocks en de erbij gelegen spuitgaten.  Stroken kalksteen gescheiden door dunne repen zachtere kleisteen, die door de jaren regen, wind en opstuivend zeewater zijn weggesleten, hebben de gelaagde formaties van de Pancake Rocks gevormd.  In de loop van honderdduizenden jaren zijn bovendien holten gevormd doordat het koolzuurhoudende regenwater geleidelijk in de spleten in het kalksteen is gedrongen.  Bij hoogwater worden deze onderaardse holten spuitgaten, als de golven onder hoge druk naar binnen stromen en in wolken stuifwater exploderen.  Een prachtig zich om in ons op te nemen en ons te rusten mee te begeven in ons hotel.

Tot morgen.

08-03-2010 om 00:00 geschreven door Theo