Dag iedereen, vandaag mijn derde blog!!! *exciting*. Gisteren ben ik met mijn ouders, een vriend van mijn pa en mijn vriendje op café geweest. Ik heb al 2jaar een vriend waar ik nog altijd dolverliefd op ben, ik heb echt van die momentjes dat ik als ik aan hem denk ik nog vlindertjes in mijn buik voel. Natuurlijk hebben wij zoals elk koppel af en toe eens discussies en we zijn zelfs al is op een korte break geweest (wat ik toch wel enorm eng vond, maar eigenlijk wel mijn keuze was). Soms moet dat eens, natuurlijk niet echt een pauze in de relatie, maar wel is een weekje dat je kan zeggen tegen je partner van nu is het even vriendinnen tijd. Om even wat op jezelf terug te komen want als je voordurend bij elkaar zit herken je soms jezelf niet meer, je zit dan zo in een patroon van opstaan,ontbijten, wandelen, tv kijken, avondeten, en slapen dat je op een gegeven moment er gewoon genoeg van hebt en even op jezelf wilt zijn. Wij wonen nog niet samen, ik woon nog bij mijn ouders en hij ook bij zijn ouders. Hij wil wel al graag gaan samenwonen (hij is dan ook 4jaar ouder dan mij en werkt al) maar hij heeft er gelukkig wel begrip voor dat ik nu net begin te studeren en dat dat nogal moeilijk is financieel voor mij. Mijn vriend is een hele lieve jongen ondanks zijn wispelturig karakter, maar daar weet ik momenteel wel al met om te gaan 'soms'. Maar deze week zei hij toch iets verontrustend. (Alé niet echt verontrustend, gewoon iets dat ik niet zo leuk vond). Hij wilt een neuspiercing, maar echt zo een ring. Op zich vind ik dat niet zo erg, ik ken hem ook al heel goed en ik weet dat hij dat na 2maand al terug weg wil. Toen ik met hem samen ging wist ik ook al dat ik zo'n dingen kon verwachten aangezien hij heel veel tattoos al heeft en een lippiercing (die hij gelukkig al heeft weggedaan). Maar die neuspiercing zat toch wel wat ertegen voor mij. Ik vind dat echt afschuwelijk voor jongens en ik heb hem dat toen ook gezegd, maar gisteren nadat café (had ik wel een glaasje teveel op) en stuurde hij me s'avonds dat hij er toch eens voor ging horen, terwijl hij wist hoe ik erover dacht. Dus natuurlijk, dramaqueen dat ik ben als ik zat ben, werd ik heel kwaad en stuurde ik als een zot berichten naar hem (en daar kan hij echt niet tegen, zeker niet als ik boze berichten stuur). Met als gevolg dat ik hem nu alleen nog maar kwader heb gemaakt. Eerlijk gezegd zou mij dat niet echt storen die piercing, oké ik vind dat lelijk maar waarschijnlijk wen ik daar wel aan na een tijd. Het is gewoon vooral mijn ouders, die zouden echt enorm boos zijn op mij. Omdat die al moesten wennen aan het idee dat hun dochter een vriend had met piercings en tattoos (aangezien ik niks van dat alles heb) en het enigste dat mijn ma echt afschuwelijk ordinair vindt is een jongen met een neusring (een 'koering' noemt ze dat altijd). Mijn ouders, vooral mijn pa dan, probeert er eigenlijk al zoveel aan te doen om hem uit mijn hoofd te praten dus als dat er nog eens bijkomt mag die niet meer bij ons thuis binnenkomen vrees ik. Ik ben wel een beetje bang, want ik vrees dat hij dat toch gaat doen met zijn koppig karakter. Als die iets wilt doet die dat gewoon en dan ga ik die moeten proberen verbergen voor mijn ouders de komende maanden tot hij doorheeft dat dat echt niet mooi is en hem uiteindelijk er uithaald. HmmHmm ben benieuwd wat hij gaat doen. *Enjoy your life, it's to short*
Hebben jullie je ooit al eens kwaad gemaakt omdat niet alles gaat zoals je het hoopte? Of omdat het leven niet eerlijk is? Wel, ik denk dat iedereen dit wel al eens heeft gedacht. Zo dus de conclusie is dat het leven helemaal niet eerlijk is en er veel niet loopt zoals je het hoopte. Maar is dit een reden om ongelukkig te zijn? Ik weet het niet, het leven is te kort om te mijmeren. Er gebeuren ergere dingen dan mijn problemen denk ik altijd. Natuurlijk ga ik mij niet uitspreken over wat jullie hebben meegemaakt want er zijn echt wel dingen die niet eerlijk zijn en verschrikkelijk zijn zoals iemand verliezen. Een onderwerp waar toch bijna iedereen bang heeft om over te praten en toch overkomt het iedereen. Er niet over praten helpt niet. Je wordt er alleen maar zot van en op een dag breekt het toch allemaal eens uit dus waarom wachten? Mijn papa bv, heeft telang gewacht om erover te praten en het is nu één van de redenen geworden waarom hij depressief is geworden. Altijd dat nadenken over eerlijkheid en 'waarom overkomt dit mij' en 'waarom was het niet iemand anders'. Ik begrijp niet goed de term depressief zijn, niet dat ik niet weet wat het betekent, natuurlijk weet ik dat. Maar hoe dat iemand depressief kan worden? Neem nu mijn papa, hij heeft alles wat hij wilt, een mooie vrouw, toffe kinderen (denk ik toch) ontzettend veel vrienden, een super goede job, een prachtig huis en noem maar op. Maar voor hem is dit 'blijkbaar' niet genoeg. Hij wilt meer, zegt hij zelf. Hij wil bijvoorbeeld nog gaan studeren (terwijl hij al heel veel diploma's heeft) en dat staan wij natuurlijk ook toe want wat is er mis met studeren? Maar als dat dan weer klaar is wilt hij weer iets anders zoals ; rondtrekken. Dat heeft hij dan ook gedaan en dan komt hij thuis en wilt hij een script schrijven voor een serie. Doet hij dan ook enzovoort. Het is nooit niet goed en nooit is hij gelukkig. Teveel nadenken is dat. Mijn papa denkt teveel na, hij heeft een te hoog IQ en wilt nooit niet stilzitten. De afgelopen jaren van zijn depressie heeft hij al met verscheidene psychiaters gaan praten en niemand volgt hem. Mijn papa weet het altijd beter en uiteindelijk blijkt het dat de psychiaters hem opgeven als patiënt. Ik moet wel zeggen dat hij het laatste jaar geen moeite meer heeft gedaan om echt nog in behandeling te gaan terwijl hij dit altijd belooft aan ons. Ik denk ergens wel dat hij bang heeft om iemand te vinden die wel op zijn niveau zit en hem begrijpt. Ik hoopte dat hij had gewacht met die antidepressiva te nemen, alsjeblieft mensen, als je dit voorgeschreven krijgt, denk er eerst eens goed over na, want als je ermee begint is het heeeel moeilijk om het nog af te bouwen en het verandert je compleet. Mijn papa is echt helemaal verandert. Ik ken hem niet meer, + hij drinkt graag is een glaasje wijn of een pintje maar ter gevolg van die pillen is hij snel dronken en wordt hij heel gemeen tegen mijn mama en anderen. De dag erna is het dan altijd van 'oei ja het spijt mij van mijn gedrag'. Maar ja mijn mama kan dat ook niet meer verdragen en als mijn mama het opgeeft is het gedaan met ons gezin denk ik. Want zij is de sterke vrouw die alles onder controle houdt. Maar sterke mensen kunnen ook breken, het zijn ten slotte ook maar mensen. Ik maak me vaak boos omdat ik dan denk van 'wat zit jij nu te klagen er zijn ergere dingen dan dit'. En dat is ook waar, er zijn veel ergere dingen dan dit en dat vergeten we soms. Ik ben niet de enigste die problemen heeft dus ergens kan ik zeggen dat dit een 'normaal leven' is. Mijn pa zijn depressie zal vrees ik nooit overgaan, hij is boos omdat hij ouder wordt en nog zoveel wil doen (midlifecrisis) en ook omdat hij te veel nadenkt over 'het leven' en 'ons doel'. Al die filosofie doet hem niet goed. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier maar toch het beste blijft praten. Praat er aub over. Het is een opluchting, kan ik u verzekeren. Ik hoop dat deze blog mij daarom ook gaat helpen en mij een beetje gerust gaat stellen. Laat jullie niet doen, wat je ook meemaakt er komt altijd hierna iets beter. Na regen komt zonneschijn. Just enjoy life. You've got just one life to live.
Hey iedereen, vandaag mijn eerste dag als blogger. Waarom deze blog? Eigenlijk omdat ik gewoon op een leukere manier mijn dag wil overlopen dan het enkel voor mijn eigen op te schrijven. Natuurlijk doe ik dit wel anoniem omdat niet iedereen moet weten dat dit mijn leven is. Ik hoop ook dat ik tieners met dezelfde problemen een hart onder de riem kan steken en hen kan duidelijk maken dat ze niet de enigste zijn met problemen. Er zijn zoveel mensen op deze wereld en misschien maak ik niet zo een interessante dingen mee, toch wil ik ze allemaal kwijt op deze blog. Ben me bijvoorbeeld vandaag gaan inschrijven voor mijn verdere studies en ik ben echt heel erg benieuwd naar wat volgend jaar mij brengt! *Enjoy your day en denk eraan , je leeft maar ene keer dus : maak er het beste van* !
