Het leven leerde me te koesteren wat ik had, te aanvaarden wat ik kreeg en te leren loslaten. Ik ben nooit goed geweest in het goede te doen en heb vaak de neiging gehad gewoon op het foute pad te blijven. Het is toch veel makkelijker om nergens zorg voor te dragen en gewoon het leven te verpesten dan steeds te moeten werken voor het goede, en ook dan nog gekwetst te worden? Ik heb altijd maar geprobeerd goed voor iedereen te zijn maar kreeg nooit iets terug. Geen begrip, geen warmte. Maar soms zijn er dan zo van die momenten dat er plotseling iemand is die zegt: hé, ik wil je helpen. Sommige van die mensen hebben dat ook echt gedaan, en hen wil ik bedanken. Het is vaak niet te beschrijven wat bepaalde mensen met je doen, zo intens is het. Ik heb het nu vooral tegen één persoon. Ik ken hem nog maar pas, en toch heeft hij meer in me losgemaakt dan ik had gewild. Hij heeft me laten inzien dat er nog wel mensen zijn die iets goed voor andere willen. Hij heeft me geleerd de goede kant van dingen te zien en niet te snel de moed op te geven. Hij heeft me laten lachen en is er altijd voor me geweest. Hij heeft een plaatsje in mijn hart, voor altijd. Dankjewel, jij, persoon die net datgene voor me was wat ik nodig had.
