Ondanks mijn passie voor schrijven ben ik er nog nooit in geslaagd iets op papier te zetten dat mensen ook echt boeit. Ik heb al wel meer dan eens gehoord van mensen dat ik talent heb, maar nooit heb ik echt begrepen waar ze zich op baseerden. Het enige dat ik schreef voor publiek waren opstellen van maximum drie bladzijden voor wedstrijden en één enkele keer schreef ik een gedicht als taak voor Nederlands waar de leerkracht behoorlijk geëmotioneerd door was. Dat gedicht ben ik natuurlijk al verloren. Ik heb nooit echt nood gehad aan het feit dat mensen mijn schrijfsel lazen en het waardeerden. Maar met het ouder worden heb ik geleerd dat zoiets soms wel een goed gevoel geeft. Ik las ooit eens een stukje dagboek voor aan Kenneth, en dat voelde goed. Gewoon het idee dat iemand weet wat er in mijn hoofd afspeelt en me dan ook nog een beetje probeert te begrijpen, voor een puber als mij doet dat wel iets denk ik. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik blog. Niemand in mijn vriendenkring - buiten Joris - weet hiervan. Ik heb geen idee wie al mijn onzin leest, maar ik weet dat er wel ergens iemand moet zijn die mijn schrijfsels leest en denkt: 'ik begrijp haar'. Volgens mij is dat ook de enige rede waarvoor mensen schrijven, eender wat. Het is onzin als iemand zegt dat hij of zij, geheel voor anderen schrijft. Iedereen doet het voor een stukje ook voor zichzelf, dat kan niet anders.
