Papa schept sneeuw, mama maakt het eten en Koen schrijft voor de laatste keer in zijn jonge leven nieuwjaarsbrieven. Het is al jaren geleden dat ik nog nieuwjaarsbrieven heb moeten schrijven. En nog langer geleden dat ik ze heb voorgelezen. Ook al was ik nog een kleine Kristien, ik vond altijd dat nieuwjaarsbrieven voorlezen op Kerstmis om nadien je cadeautjes te krijgen, niet veel meer was dan je compleet belachelijk maken. Ik kon er niet tegen dat mensen naar me keken en had een hekel aan de 'kijk hoe groot ze al is geworden!'-blik van moeke. Ze zag me elke zondag, het was onzin om plotseling met Kerstmis te merken dat ik gegroeid was. Ik kreeg altijd een rood hoofd en geneerde me wanneer ik een cadeautje kreeg en iedereen we in de gaten hield om te kijken wat erin zat, ookal wisten ze dat goed genoeg. Ik kon mezelf dan nooit een houding geven en forceerde altijd dezelfde pijnlijke glimlach waardoor moeke en vake vaak niet wisten of ik wel blij was met hun cadeautjes. Daarom vraag ik nu voor kerstmis altijd dingen waar ik meteen mee aan de slag kan zodat mensen niet de godganse tijd me gaan zitten begapen. Vorig jaar vroeg ik een dagboek waar ik toen de volledige avond heb in zitten schrijven, niemand die me lastig viel.
Sinds ik een klein nichtje heb is er veel veranderd aan de kerstsfeer. Ineens draait alles om dat kleine mormel en zoeken mijn kleine broer en mijn neef steeds manieren om ook nog wat aandacht te krijgen. Ze stoten 'perongelijk expres' dingen omver zodat iedereen merkt dat zei er ook nog zijn. Moest de radiator niet zo hoog staan, zou er niets meer zijn van de 'warme sfeer' van vroeger. Nog vijf dagen te gaan voor die marteling. Laten we aftellen.