Het is op tv, op de radio, België is helemaal in de ban van de sneeuw die sinds vanmorgen over het land trekt. Hier in Tessenderlo is het nog maar enkele uurtjes aan het sneeuwen dat ik vind het goed zo. Terwijl ik mij aanmeld op msn merk ik dat bijna mijn volledige online contactenlijst uit nicknames bestaat waarin iedereen vermeld hoe geweldig het is dat het eindelijk sneeuwt. Oh alsjeblieft. Eigenzinnig zoals ik ben verander ik mijn nickname in: 'ja het sneeuwt, boeie?' Ondanks mijn liefde voor de winter, ben ik niet zo'n fan van de sneeuw. Hij werdt de laatste jaren veel te intiem met me. Vorig jaar was het namelijk een sport bij mij op school, om mijn trui vol sneeuw te stoppen, het was gewoon de hel. Ik denk niet dat er ooit één van mijn 21 klasgenoten beseften wat ze eigenlijk gedaan hadden. Vaak zat ik trillend in de klas zonder een woord uit te brengen. Mijn nek was ongevoelig door al de sneeuw die in de kraag van mijn trui was blijven hangen en mijn rug deed pijn van het ijswater dat gans de tijd van mijn nek naar mijn achterste liep. Soms had ik echt zin om te huilen, maar uiteindelijk wist ik het altijd nog net tegen te houden. Vandaar dat ik nu liever geen sneeuw zie, hoe mooi een witte kerst dan ook mag wezen.
