Ik ben deze blog begonnen op aanraden van mijn dokter. 2 jaar geleden is mijn dochter uit het leven gestapt. Ze was amper 18 jaar. Na een nachtmerrie van 2 jaar om haar te helpen of haar bijna letterlijk in leven proberen te houden heeft ze toch beslist er een einde aan te maken. Ergens kan ik haar wel begrijpen want ze was zwaar psychisch ziek op haar jonge leeftijd. Ook mijn vader is 20 jaar geleden uit het leven gestapt. Hij was dan wel niet ziek maar hij is zwaar gekwetst geweest door een gevoelloze, zieke vrouw en zijn leven was eigenlijk een puinhoop. Erg om te zeggen van mijn vader maar toch was het zo. Maar ook op andere vlakken heeft het leven me niet gespaard. Maar ik ben er zeker van dat mensen nog veel meer meegemaakt hebben dan ik en misschien steun kunnen vinden in men verhaal. Ik zal me voorstellen als Anne, 38 jaar en getrouwd met een schat van een man. Het is mijn tweede huwelijk maar ik kan met mijn hand op men hart zeggen dat hij me echt graag ziet en dat we samen oud worden. Hij is niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend, minnaar en klankbord. We zijn nu bijna 11 jaar samen en 5 jaar ervan getrouwd. Man hij heeft al wat meegemaakt met mij in die tijd. En toch blijft hij bij me en ziet hij me nog altijd graag. Ik heb lang gewerkt in een sportwinkel. Ik deed het onthaal en de facturatie, was communicatieverantwoordelijke en gaf opleiding voor kassa en onthaal. Ik deed die job met hart en ziel en mijn collegas waren allemaal familie. Tot een mislukte rugoperatie. Ondertussen ben ik al meer dan 6 jaar thuis. Ik heb me er ondertussen al bij neergelegd dat ik dat werk niet meer kan en dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen werken. Maar ik heb echt meer dan een jaar geweend toen de dokters me zeiden dat ik niet meer mocht werken en dat ik moest blij zijn dat ik niet in een rolstoel zit. Maar ik kon dat toen niet begrijpen. Ondertussen wel. Ik moet elke dag morfine nemen om enkel mijn kleren te kunnen aandoen en de rest van de dag de gewone dingen te kunnen doen maar ik kan ze wel nog doen. Dat heb ik nu wel al beseft. Er zijn mensen die totaal niet meer kunnen lopen, wandelen met of zonder morfine of medicatie. Ik heb nu alleen nog meer respect voor mensen met een handicap die vechten en hun niet laten gaan. Want elke dag met pijn leven is niet zo simpel. Maar dat verhaal van mijn rug zal ik een andere keer es doen want het is al een boek op zijn eigen vrees ik. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb een schat van een zus en mijn mama is er ook nog. Een schat van een vrouw ook en alhoewel ze een drankprobleem heeft blijft ze altijd men moeder en ik zal ze altijd helpen waar ik kan maar zij helpt ook waar ze kan. Beschamend om te schrijven maar mijn moeder poetst mijn huis en doet mijn strijk want ik kan dat niet meer. Erg e. Na alles wat ik vroeger in mijn kinderjaren en jeugdjaren meegemaakt heb, heb ik toch nog een goede band met mijn moeder. Het leven is te kort om ruzie te maken. Dat heb ik al geleerd ondertussen. Mijn zusje is twee jaar ouder dan mij en is ook getrouwd en heeft 4 schatten van kindjes. Jammer genoeg wonen ze sinds een klein jaar in het buitenland. Ze waren er al een tijdje mee bezig maar toen dat met mijn dochter gebeurde werd het uitgesteld en ik had stiekem gehoopt dat ze het plan gingen opbergen. Maar verleden jaar is het dan toch gebeurd en zijn ze verhuisd. We horen en zien elkaar wel elke dag op skype of messenger maar dat is hetzelfde niet. Maar om de drie maanden ongeveer ga ik naar daar of komen zij naar hier. Want anders zou dat echt niet gaan. Ik kan niet zonder mijn zusje. We hebben in onze kinder en jeugdjaren elkaar zo nodig gehad en altijd elkaar geholpen en gesteund dat we een hele sterke band hebben. Zij is de enige die dezelfde humor heeft als ik en omgekeerd. En we weten alles van elkaar. Maar ik denk dat vele zussen die band hebben. Ik hoop in ieder geval dat het voor alle zussen zo kan zijn. Wat kan ik nog zeggen over mezelf? Ik heb 6 huisdieren. Een lieve bruine beer van een hond en een grote mooie langharige kater die denkt dat ik zijn mama ben. Overal waar ik ben is die poes ook. Zelfs als ik in bad zit. En dan nog een hele stoere haan en zijn 3 hennetjes die een groot park in de tuin hebben. Maar ze zijn me al zo gewoon dat ik ze kan aaien en ze eten uit men hand. Alleen mijn man moet opletten van mijn haan Brutus want hij heeft het blijkbaar niet zo op mannen. Het zijn onze zes kinderen bij wijze van spreken. Mijn dochter zag ze ook zo graag. Ik woon heel graag in ons huisje dat we 10 jaar geleden gekocht hebben en ik zou hier niet weg willen voor de herinneringen van mijn dochter alleen al. Haar kamer hier is er nog altijd. Maar soms is het ook heel pijnlijk om hier te zijn. Want naar alles wat ik kijk of doe herinnert er me we iets van haar. Maar hoe pijnlijk het ook is, ik zou het ook niet kunnen missen. Ik zou hier niet weg kunnen. Raar e. En we hebben ondertussen al zoveel verbouwingen gedaan en het eigenlijk al zo verbouwd zoals we ons nestje hadden voorgesteld dat we beslist hebben hier nooit te verhuizen. Dat is het zowat voorlopig dan. Sorry als ik wat van de hak op de tak spring maar ik zal in hoofdstukken proberen alles te vertellen wat ik hier nu in tkort heb geschreven. Het zal niet altijd even mooi zijn om te lezen. Het zal voor mij ook niet altijd makkelijk zijn om te schrijven want ik moet eerlijk zijn en ik heb heel wat domme dingen gedaan in men leven en fouten gemaakt. Maar ook deze zal ik neerschrijven ook al is het niet zo mooi maar ik heb mezelf beloofd mijn levensverhaal te schrijven zoals het is. Ik weet nog niet wat mijn volgende hoofdstuk zal zijn. We zullen wel zien als ik hier terug ben
