Het is al enkele dagen geleden dat ik geschreven heb, maar heb het gevoel dat ik mezelf niet mag verplichten iets neer te pennen of er komt niets zinnig uit, en dan bedoel ik dat echt wel in de negatieve zin. Nu afgelopen nacht heb ik – het overkomt mij eigenlijk nooit – wakker gelegen 's nachts. Als ik in mijn bedje kruip, overloop ik nog even mijn dag, even nakijken hoe deze dag mijn leven beïnvloed heeft. Ik fantaseer veel over m'n toekomst, en probeer die fantasietjes ook wel te bereiken, al zijn sommige – waarschijnlijk ondanks mijn karakter – niet mogelijk te verwezenlijken. Natuurlijk zie je alles wat rooskleuriger dan het is, en ookal zie ik mijn leven vol zonneschijn en geluk, toch voel ik mij hier elke avond in mijn bedje iemand die naar iets uitkijkt wat er misschien nooit zal komen. Dan voel ik mij zo klein in mijn wereldje. Als voorbeeld mijn prachtige job. Ik doe mijn werk dolgraag. Vandaag had ik zelf geen zin om naar huis te komen en nog even verder te werken. Maar ondertussen ben ik wel op zoek naar een andere werkgever, een beter loon en meer vrijheid/flexibiliteit.

Op dit moment is er maar een centraal sleutelwoordje waar alles om draait: Respect.
In alles wat ik begin word ik van begin af aan teleurgesteld, en moet ik mijzelf bewijzen. - Ok, zo is dat bij alle dingen in het leven denk je dan – Maar er komen momenten dat je eens aan iets wil beginnen dat mensen ook eens in jou geloven dat je het tot een goed einde gaat brengen. Ik geef enkele voorbeeldjes: Op de secondaire school, laatste jaar, moet iedereen bepalen in welke richting hij wil studeren. Iedereen was vrij om bij de leerkrachten informatie te vragen, en om het even welke studierichting voor te leggen zodat deze samen met 'de personen die u het beste kennen' konden geanalyseerd worden. Allemaal goed en wel – tot ik kwam meedelen dat ik graag uitvaartondernemer wou worden en vroeg welke stappen hiervoor ik moest ondernemen. De vertrouwenspersonen van een hele school, die zich voorstelde en profileerde als groep met zeer uitgebreide en doeltreffende werkwijze, lachten mij simpeltjes weg met mijn 'belachelijk' idee. Op dat moment voel je je als puber in de grond wegzakken. Alle complimentwoordjes van anderen worden op een seconde teniet gedaan. Meteen wil je terug naar de massa als onopvallend persoon verdwijnen. Toch heb ik doorgezet, en zie waar ik nu sta. Nog niet zo heel lang geleden hoorde ik – toevallig – op een schoolreunie een toespraakje van onze toenmalige directrice over de vele carièremensen dat haar school had afgeleverd. Dokters, kinesitherapeuten, advocaten, .... en ja, zelf een begrafenisondernemer. Haar zaal lachte, maar dat is een momentje dat je in je leven niet meer vergeet.

Na de secondaire school ging ik op zoek naar de lessenaar waar ik 'gediplomeerd uitvaartverzorger' kon worden. Als 17 jarig meisje stapte ik binnen in de wereld van het volwassenenonderwijs en kreeg meteen een filmpje thanatopraxie voorgeschoteld – geloof mij, best indrukwekkend en dus niet bepaald aangenaam voor gevoelige kijkers. Was dit de eerste manier om mij af te schrikken? Helaas had hij mij niet kunnen overtuigen mijn niet in te schrijven en kwam ik een paar weken later zijn lessen binnen. Ik werd meteen zeer vriendelijk onthaald met de woorden: 'Ah poppemieke, wat komt gij hier doen hé'. Na twee jaar mocht ik mij dan gediplomeerd begrafenisondernemer noemen, als één van de 3 overblijvers, waar we ooit met 21 'zeer geschikte' personen aan begonnen zijn. Poppemie kwam als een van zijn beste leerlingen naar voor, en nog steeds verteld hij over mijn doorzettingsvermogen.

Al zijn deze stapjes elke keer met zware voetjes genomen, moest ik ook weer over het volgende borduurtje heen: Werk zoeken in de sector. Na een half jaartje bijklussen bij verscheidene ondernemers ben ik terechtgekomen bij mijn huidig werk – nu ongeveer 2 jaar terug. Ik kon beginnen als halftijdse bediende bij een onderneming die een 200 uitvaarten op jaarbasis draait – redelijk aanzienlijk voor deze streek. Mijn werk bestond vooral uit de administratieve reutel – waaronder verstaan werd: opruimen, afwassen, postzegels kleven en mensen koffie halen. Dit in combinatie met redelijk denigrerende opmerkingen en afwijzing bij elk mogelijk initiatief ik wou nemen als 'begrafenisondernemer'. Is het niet zo moeilijk te verstaan dat ik in combinatie met privé-woelige watertjes het af en toe niet meer zag zitten. Depressie noemen ze dat. Nog zo iets wat mensen niet geloven dat je als 18 jarige kan overkomen. Voor dat ze je 'depressief' op jonge leeftijd kunnen noemen moet je uit een slechte gezinssituatie komen, verslaafd zijn aan drugs en minstens tweemaal mislukte zelfdoding-pogingen ondergaan zijn. Iemand die elke dag lacht en nooit klaagt over het leven kan gewoon niet depressief zijn – al vind ik het plant-leven, 46kg wegen en de letterlijk het vel van rond m'n ogen wenen wél serieuze tekens dat er iets mis is.

Mijn kennis bestaat vandaag dan ook uit dingen die ik zelf gezien en ondervonden heb, want er was niemand die eraan dacht mij ook iets van het 'belangrijke' werk aan te leren. Mijn beloofde voltijdse job, waarin ik ook de opleiding zou krijgen, werd steeds uitgesteld met domme smoesjes. Maar ik bleef wachten en leren. Na een jaar en half is er eindelijk wat verandering in gekomen. Mijn allerliefste collega liet mij dingen toe die mijn bazin mij niet toe in staat zag. Eindelijk kon ik tonen wat ik zelf geleerd had, wat best wel een hele brok bleek te zijn. De verbazing van het 'hogere front' was groot, en ik kreeg een 4/5e contract aangeboden met de mogelijkheid tot uitvaart regelingen op verplaatsing en ceremonies.

Nu een paar maand later ben ik opengebloeid. Mijn job is het allerliefste wat ik doe, ook omdat het geen geheimen meer voor mij kent. Maar.... Ik vertel u dat, tot op vandaag de dag, ik nog elke dag het respect dat ik verdien moet vragen, soms zelf afdwingen. Ik word werkelijk genegeerd als mijn dertigjarige mannelijke collega naast mij komt staan, ookal moet hij aan mij vragen wat hij moet antwoorden. Zelf als ik antwoord, blijven ze hem aankijken en elk oogcontact met mij vermijden. Niet alleen van klanten, maar ook van mijn bazen, die mij nog steeds zien als iemand die enkel administratief werk doet. Nu de zaakvoerder weer meer aanwezig is in de winkel, heeft hij wel al ondervonden dat mijn werk nét dat beetje meer is. Alles tot in detail afgewerkt en voorbereid. Petjen perfect opgebaard, dossier afgewerkt, familie content, stock aangevuld, personeel gebeld.... tot zelf de afwas gedaan.

Dat beetje respect hangt al in de lucht – al zal het nooit uitgesproken worden.

Greetings, J. x

09-11-2009 om 22:06 geschreven door Praline