Het zou onbeleefd zijn me niet even voor te stellen. Praline, twijfelt over haar werkelijke leeftijd maar volgens documenten 19 jaartjes jong. Single, begrafenisondernemer en bezig met een klein villa'tje te renoveren. Heeft een dikke puppie, een suikerbol 500, een oldtimer en weinig tot geen vrienden.
Al bijna 2 jaar en half zit ik in de sector. Steeds weer dezelfde vragen wat ik dan allemaal doe, en of ik dat wel allemaal kan. Toen ik er net werkte, vertelde ik wat ik wou kunnen. Nu vertel ik algemeen wat ik zou moeten doen. Van zodra je in een sector beland waar je eigenlijk op verschillende manieren te werk kan gaan, leer je de basis, maar geef je het al snel een eigen invulling. Een eigen manier van werken. Twee jaar had ik nodig om mijn manier te kweken en gebruiken. Nu krijg ik commentaar omdat ik mijn idealen hanteer.
De laatste weken voor Allerheiligen zouden de drukste moeten zijn qua winkelverkoop. Bijhorend zijn dan ook de talloze plaatsingen van 'bloemstukskes' en 'beeldekens' op graven die al lang vergeten zijn en één dag in het jaar even in de verf gezet worden. Vele oudere mensen komen bij ons in de winkel, een hele daguitstap voor hen. Benodigdheden kiezen, betalen, verwisselen met iets anders, betaling aanpassen en dan met hun lieve hoe oude vrouwkes het het beste kunnen glimlach vragen of da wij dat ook kunnen gaan plaatsen. 'Tuurlijk mevrouw!' 'En waar ligt da graf dan ergens mevrouw?' 'Oh schoap, ergens vanachter daar op't centrum, tis ne kelder ze, en der sta ne foto op...' Dan mag jij je tijd gaan verdoen met kerkhof lopen en zoeken naar een bepaalde kelder met ne foto erop die dan achteraf toch maar een gewone grafconcessie blijkt te zijn met enkel een lege vaas. Zo zie je af en toe een klein blond meisje, geladen met plastieke bloemen, enkele porseleinfoto's, een siliconenspuit en een 'marcelleke' (dat z'n nieuw leven heeft gekregen als vod) ronddwalen tussen de graven.
Gisteren was ik zo een porseleinfoto aan het plaatsen op een urnenveld toen ik mensen hoorde zoeken naar hun nonkel. Ze bleven bij een bepaald steentje staan, maar gingen toen al snel verder naar de recent geplaatste concessietjes. Toen ik hen vroeg of ze op zoek waren naar ene stinkerd die ik recent onder de grond had geploft, knikten ze meteen ja en waren euforisch toen ik hun het grafje een paar rijen verder aanwees. 'Heel attent van u jongedame, vriendelijk bedankt.' Al kreeg ik op dat moment het gevoel alsof ik hun gesprek had gevolgd en ik misschien beter mijn mond had gehouden. Mij helpen ze ook nooit als ik rond loop te sloffen op zoek naar de volgende steen.
Telkens als ik op de begraafplaats in het centrum kom ga ik even naar het urnenkeldertje van Anneke. Een dik half jaar geleden kreeg ik een berichtje van mijn ex dat de vriendin van zijn oudste broer gestorven was. Ik vroeg hem natuurlijk wat er gebeurt was? Ongeluk gehad ofzo? Maar daar kon hij niet op antwoorden of wou hij helemaal niet antwoorden? Ik heb er mijn gedachten eigenlijk niet aan verspeelt. De volgende morgen op het werk zag ik dat er een oproep binnen was gekomen van -ook- een jong meisje. Meteen gingen we ervan uit dat het alweer een zelfmoord was. Andere optie was kanker geweest, maar daarvoor was haar familie te veel in paniek. Mijn collega was haar de avond ervoor gaan ophalen en vertelde over de hele situatie en paniek daar. Het bleek geen zelfmoord of kanker te zijn, maar een gewoon natuurlijk overlijden. Op het dossier zag ik als contactpersoon enkel de hoofdcommissaris van de politie staan, geen familie. Ik vertelde losjes even dat die vent zijn dochter, wie de vriendin van m'n ex-schoonbroer was, de avond ervoor ook iets zou voorgehad hebben. Al snel viel er een stilte en besefte ik plots dat zij het meisje was wie nu in onze frigo lag.... Mijn wereld stond even stil. Na 2 jaar was dit de eerste keer dat er iemand stierf dat ik kende, waarvan ik nog herinneringen heb aan haar stem en haar lach, de manier dat ze in de zetel zat en haar hondje knuffelde. Nog nooit heeft een dossier me zo dicht bij het hart gelegen, al was ik zeer blij met de beslissingen die haar familie maakte net zoals ik het zou willen - De dag voor haar crematie was er bij ons op het werk een stroompanne, waardoor de familie moest afscheid nemen van haar lichaam in een donkere rouwkamer vol kaarsjes. Niet de meest optimale omstandigheden, maar op een of andere manier hing er een zeer gezellige en aangename sfeer in het kamertje. Die avond heb ik haar de laatste keer gezien. Nog nooit heb ik een lichaam met zoveel tederheid behandeld. Het knuffelbeetje van haar vriend heb ik in haar handen gestopt, en gezorgd dat ze het nooit meer zou kunnen loslaten. IK heb geglimlacht naar haar, en ik geloof zelf een traan weggepinkt. De lijkzak gesloten en haar kist gedicht. Heel langzaam, heel voorzichtig, zonder veel vragen of gedachten waarmee ik feitelijk bezig was. Zelf nu ik dit typ en er aan denk, wordt ik helemaal rustig en leeg vanbinnen. Alsof er geen andere zorgen op de wereld zijn.
Haar afscheidsplechtigheid vond plaats in het crematorium, veel volk, veel verdriet. De teksten kan ik me niet herinneren, ik herinner mij enkel de houding van haar ouders, die -onwaarschijnlijk- de volledige aula vulde met ongeloof, verdriet en leegte. Nadien volgde de bijzetting van haar urne in het urnenkeldertje. Nadat iedereen een roosje had gelegd, heb ik haar mooie gouden urne met parelmoer dekseltje in haar grafje geplaatst.
Meestal weet ik mijn verdriet te verbergen, omdat het verdriet niet voor de overledene is die daar ligt, en ik het intense verdriet van de familie niet kan voelen. Maar mijn gevoel binnenin laat me weer weten dat de mens zo een zwak individu is. En wanneer het eindigt, het zo definitief is. Ik heb zoveel plannen met mijn leven, maar op deze moment tikt enkel de tijd voort, en volgen mijn plannen traag het ritme. Je kent het gevoel wel. Wachten op een bepaald moment, want vanaf dan komen er nieuwe mogelijkheden tevoorschijn. Maar eenmaal je dat moment bereikt hebt, zijn er alweer nieuwe mogelijkheden te ontdekken waar eerst weer tijd moet overgaan. Een vicieuze cirkel vol geduld en dromen. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat mijn cirkeltje eindelijk rond is, mijn leven is zoals ik het mij nu voorstel. Niet dat het rolt tot een eitje en dan openbreekt in het topje. Ik mag niet klagen, voor een 19 jarige heb ik al heel wat bereikt. Meer dan sommige mensen zelf rond hun 30 bereiken. Toch voel ik mijn bezigheden soms nog aan als een 'aanloop tot...'. En op dit moment een aanloop tot een hecht gezinnetje met twee. Eindelijk een man vinden.
Dankje Anneke, je weet dat je elke week een bezoekje krijgt van mij, help jij mij dan van hierboven een handje met het vinden van die onvindbare man?
Loop al 'n tijd met de gedachte, maar door mijn 'drukke' (msn-) leven komt het er nooit van... Even mijn hersenspinsels op papier zetten. Nu midden in de nacht, teveel icefokkie gedronken en klaarwakker, maak ik er tijd voor.
Zaterdag, misschien wel een van de dagen die ze uit mijn week mogen knippen.
Shit, wat is dit moeilijk zeg, even los beginnen vertellen wat er allemaal in je hoofd omgaat. Hoe verwoord je dat mooi? Hoeveel DT-foutjes heb ik ondertussen al gemaakt? Zet ik dit wel online? Wie gaat dit lezen? Weten ze dat ik het ben? Beseffen ze wel wie ik ben?
Spontaan denk ik aan mijn 'klein'. Jarenlang mijn allerbeste schoolvriendinnetje geweest. Je kent het wel, dingen uitsteken, lachen, plezier maken, samen worden wie je nu bent. Tot wanneer je wegen scheiden en je vervreemd van elkaar. Eigenlijk weet je wel dat je altijd vriendinnen zal blijven, doch heb ik nu het moment bereikt dat ik denk dat onze vriendschap niet meer bestaand is. Tranen heb ik ervoor gelaten, het besef dat het nooit meer zo zal worden als vroeger. Geen mogelijkheid om terug te keren en het anders aan te pakken. Had ik het wel anders moeten aanpakken?
Het grootste gemis in mijn leven is toch wel de gewoonte. Ik ben een mens dat leeft binnen kadertjes in mijn eigen kleine leefwereld. En elke moment stap ik vanuit het ene kadertje in een ander kadertje. En elk kadertje heeft een ander stukje 'ik' omsloten. De dochter, de vriendin, de collega, de ondernemer, het huissloofje en de werkvrouw. Al denk ik dat ik in elk kadertje goed mijn weg heb gevonden met uitzondering van het huissloofje dan heb ik geen probleem met overstappen, wel met combineren. 's Morgens beginnen aan een werk in mijn kleine villa, en weten dat je tegen een bepaald uur ergens proper opgekleed moet zijn, lukt me niet. Dan kijk ik in belang van andere wat de prioritaire taak is, en doe ik voor de rest niets. Volgende dag is weer 'n nieuw begin, maar laat me binnen die dag niet switchen van kadertje. Ik besef dat ik door mijn zelf opgebouwd structuurtje het mijzelf niet bepaald makkelijker heb gemaakt. Ik kan veel doen, klopt, maar volgens mij zijn de kadertjes ook de oorzaak dat ik momenteel single ben, en zo goed als vriendenloos. Ben ik dan nog steeds opzoek naar mijzelf? Is mijn idee van een goede zelfkennis te hebben op 19 jarige leeftijd dan iets té optimistisch geweest? Waarom voel ik me dan zo goed bij de dingen die ik doe, en zo slecht bij die dingen die buiten mijn kadertjes vallen?
Ik verstop mij teveel achter mijn werk, mijn droomjob. Moest ik kunnen, ik zou dagen doorwerken, zonder te slapen, zonder te eten. Helaas kan ik niet zonder mijne fret en mijn schoonheidsslaapjes. Als ik zaterdagnamiddag thuiskom, valt mijn wereld even stil. Iedereen maakt zich klaar om een stap in de wereld te zetten, ik kom thuis en wordt uit mijn ideale wereld gesleurd. Plots komt het besef dat ik buiten mijn werk niet zoveel anders aan de hand heb. Hoe eenzaam ik wel ben. Waarom ga je dan eens niet weg? Alleen dan? Met iemand die ik niet ken, en moet lastigvallen met mijn zielige ik? Ik functioneer niet in groep. Laat mij één iemand entertainen waarbij ik mij gemakkelijk voel, en die heeft een avond vol plezier. Zet mij in een groep en ik verdwijn in de massa een stil meisje zonder veel inhoud. Als ik dan soms tegen een kennis zeg dat ik mij eenzaam voel, snappen die niet waarom, want ik ben toch altijd het sociale, goedgezinde meisje die altijd wel wat te vertellen heeft. Nog niet zo heel lang geleden vulde ik zo'n facebookdinges-quiz in 'Waarom ben je nog steeds single' met resultaat: Te verlegen. De eerste reactie kwam van mijn klein. 'Gij? Verlegen? Da klopt toch ook wel niet'. Persoon dat mij ooit het beste kende, ziet nu ook los door het masker heen. Ja, ik ben enorm verlegen. Als u als man een geweldig plezant gesprek hebt met mij, vol zever en onozelheid, met een goed gevoel achteraf, wees dan maar zeker dat je mijn type niet bent
Ik kan heel wat mannen rond m'n vinger draaien, maar als ik iemand tegenkom dat ik écht wil, lukt het me niet.... Zeg ik dingen die achteraf gezien beetje misplaats waren, belachelijk tot zelf beledigend zijn. Voor degene die deze ervaring met mij meemaakte hoi, ik val op u ! -
Wanneer ik voor de eerste maal na 2+ jaar weer single was, legde ik mijzelf een profiel op van de man die ik wou vinden. Onmogelijk, dacht ik toen. Knap, rijk, ouder en ook nog een beetje een goed karakter. Na 3 maand stond ie in mijn msn-lijst. Wat 'n vent. Je kijkt naar zijn foto, zucht, en zonder dat je het wil staat er een glimlach op je gezicht. Helaas verliep onze eerste afspraak maar wat stroef, helemaal men ding dus ! Na heel wat geforceerde dates en een bijna aanranding heb ik dan toch maar beslist om een alweer hopeloos idee van mij achterwege te laten. Vind je dan gelukkig je ex terug om je te troosten, die je dan op z'n beurt weer even bedriegt en definitief laat vallen. Nu klinkt dit allemaal depressief en zwartgallig, maar het is zo moeilijk het onderscheid te maken tussen werkelijk gelukkig zijn en het hopen dat je gelukkig bent. Als ik met iemand in vertrouwen praat over m'n echte gevoelens, weten ze althans meteen wat ik bedoel. Iedereen heeft zo'n momenten. De ene wel meer dan de andere, maar aangezien ik mijn ideeën enkel deel met lotgenoten lees single mannen krijg ik steeds een begrijpende knik. 'Kom hier dat ik je een dikke knuffel geef' en nadien je in mijn bed krijg want jij bent toch wel 'n lekkere blonde op de rand van haar zelfbewustzijn. Ach mannen, al geven er velen niet aan toe, aan hun basisbehoefte kunnen ze toch moeilijk weerstaan hoor.
Na alweer slapeloze nachten vol tranen en bedenkingen sukkel je dan weer bij die 'perfecte man', om mee in bed te duiken en nadien te horen dat hij een andere 'vrouw' heeft leren kennen waarmee hij liever verder wil dan met jou... Bye bye zalig gevoel, welkom doodlopend straatje eenzaamheid. Al moet ik eerlijk toegeven dat op dit moment af en toe het kraantje 'traantjes' openzetten me best wel goed doet ! Even in mijn warme nestje kruipen, samen met knuffelbeer puppie me verstoppen voor de buitenwereld, me volledig laten gaan en hopen dat alles goed komt. Dat alle dingen waaraan ik begonnen ben een positief einde zullen kennen en dingen met zich meebrengen wat mij werkelijk gelukkig kunnen maken.
Bij deze ga ik slapen, blij dat mijn emotionele zaterdagavond alweer voorbij is. Tot de volgende !
