Ik heb net weer een agendapuntje dat al redelijk lang in mijn geheugen stond kunnen doorstrepen: Dokter – voorschrift pil. Nu, meeste vrouwen moeten om de 3 maand bij hun dokter op controle om te zien of alles wel nog functioneert naar behoren, en zij vragen dan meteen maar dat bekribbelde vodje voor wat anti-conceptie. Nu waarom stel ik het dan altijd weer uit? Allereerst schrijft mijn lieve dokter Karl mij meteen een stuk of 5 medicijnblaadjes voor: of hij vind mijn nood aan voorbehoedingsmiddelen onbelangrijk – of hij wilt gewoon niet dat ik zijn wachtkamer vul voor nog geen 2 minuutjes zijn praktijkstoeltje te verwarmen. Tot vorige maand had ik nog genoeg briefjes... reken 5 x 3 maand = meer als een jaar seksplezier. Maar nu kwam het moment, dat ik die dure ringetjes eigenlijk niet meer nodig heb... Ik ben maar alleen en tot het moment dat iemand me hier uit m'n kamertje ontvoert zal ik geen poepie poepie hebben. Dus lieten we vorige maand de hormonen maar voor wat ze waren en gingen we vruchtbaar door het leven. Twee dagen later was mijn gezicht al versiert met enkele liefelijke 'witkopjes', rode vlekjes en schattige meeeetertjes... met gevolg dat we vandaag, de laatste dag van mijn vieze week, met veel tegenzin – lees ongewassen en absoluut niet fris en fruitig zoals de mensen mij kennen (en ik anders normaal ook niet buiten durf te komen) – naar lieve dokter Karl geweest zijn. 3 kwartier wachtkamer, 2 minuten praktijkstoeltje, maar het moest, anders hadden we weer een maand vriendjes aan ons been – of lijf, te zien hoe je dit interpreteert. Eigenlijk best zielig hé... eigenlijk verloren kosten, maar je weet maar nooit. Misschien is deze maand een goeie maand, en vind ik eindelijk een speelvriendje.

Nu dinsdag is het altijd villa-werk-dag. Momenteel zijn we bezig aan ondervloer leggen voor mijn parket. Eerst ging er gewoon gechapped worden, maar zoals alle plannen hier is deze ook weer gewijzigd naar balkjes met daartussen isolatie, daarop ondervloer, en dan pas de parket. Geen slecht idee – want voelt pak warmer aan als chappe, dus heb ik er maar weer mee ingestemd. Mam zegt dan steeds weer als we aan zo een werkje bezig zijn dat er niet veel vrouwen bestaan die dit werk zouden willen doen. De man wordt steeds het slachtoffer voor dergelijke klusjes op te knappen – maar wil de man op bepaalde momenten geen slachtoffer zijn om op die manier een paar daagjes van z'n vrouwmens verlost te zijn?

Wel, ik kijk écht uit naar de dag dat ik eindelijk mijn villa'tje kan betrekken. Al maanden lang aan het sparen, dromen, kopen, opstapelen... maar niets kunnen uitpakken, gebruiken, zien of soms zelf beseffen wat je hebt. Het kan niet snel genoeg gaan!

Je weet wel dat mijn leven een puinhoop is, en dat ik DENK dat een man/partner (misschien ga ik wel voor 'n vrouw :-p) de chaos kan oplossen door mee in MIJN perfect geordende structuur te willen treden, bij mij in mijn huisje wonen. Eerst moet je al zo'n onderdanige man vinden, al zou ik het niet laten merken dat ik eigenlijk de broek draag hoor. Nee, nu begon ik mij plots af te vragen, zo werkend aan mijn huisje - mijn spaarboek en grootste investering (al voel ik me redelijk blut voor de moment), of er eigenlijk wel een man past in mijn leventje? Welke man gaat het begrijpen wanneer je op 'n feestje zit en er één telefoontje binnenkomt van -meestal- onvriendelijke mensen waardoor je meteen moet vertrekken? Dat mijn werkdagen tot 8 uur 's avonds duren? Ik zaterdag ook nog is heel de dag weg ben? Maar vooral... Welke oudere man (want ja, dat zoek ik...) wil er samen met mij in een huisje wonen dat nooit van hem zal zijn? Eigendom geeft macht, niet? Welke man wil tegen zijn collega's zeggen dat vrouwlief zelf het huis repareert, en dat hij enkel mag kuisen (want nee, dat doe ik niet graag, eveneens koken, wassen, strijken, plantjes water geven, puppie uitlaten, ....) Ik sta zo zelfstandig op m'n pootjes, en wil zoveel zelf doen – want alleen zo weet je dat het goed of helemaal niet goed is gedaan.

Denk nu spontaan aan men nieuwe collega. Alweer 'n homo'tje, maar deze keer een van de erge – dramaqueen – soort. Hij moet nog zoveel leren, maar als het druk wordt zal ik snel zelf al het werk goed inorde maken dan tijd te spenderen aan hem dingen uit te leggen. Laat ik hem maar kuisen (doet ie toch graag ) en zo lijkt er een heleboel werk gedaan te zijn. Dat perfectionistische gedrag van mij is soms héél vermoeiend. Zeker als er tijdsdruk op staat. Want hoe dan ook, staat mij iets niet aan, probeer ik het opnieuw perfect te maken of geef ik het heel snel op en doe ik alsof ik nooit geprobeerd heb. (Hihi, gelukkig dat m'n bazen dit niet kunnen lezen.) Buiten dat hou ik dan ook van orde – overal, buiten dan in mijn leven duidelijk.

Om weer even on-topic te blijven wou ik het hebben over de man die past in mijn leven. Eigenlijk kost 'n relatie toch heel wat geld. Je moet elkaar tevreden houden met etentjes en af en toe eens iets lief meebrengen van de winkel. Maar eigenlijk ben ik niet zo'n romantische ziel die denkt aan haar geliefde eens te verrassen. Al verwacht ik dat soms wel van de andere. Zucht. Ik ben dan eerder het type dat de sauna betaald na dat dit idee voorgesteld is door de wél romantische partner. Eigenlijk zijn die uitstapjes niet echt nodig, thuis gezellig naar de tv kijken is even leuk. Maar als je al een tijdje met dezelfde partner samen bent, moet je toch weer naar buiten om andere mensen te tonen hoe gelukkig je je voelt. Of om te kijken welk lekker vlees je allemaal laten schieten hebt voor die behaarde macho die in je zetel hangt. Misschien is dat wel mijn probleem. Niet kunnen kiezen. Ik kan mijn msn openen, en straks nog mijn bezoek aan de dokter van daarnet laten renderen. Het enige wat mij tegenhoud is kans op micro-bieën en alweer.... teleurstelling. Ik heb nog steeds niet de persoon gevonden die ik zoek.

Misschien moet ik eens meer gaan zoeken naar iemand met karakter dan naar iemand met uitstraling, status en macht. Helaas vallen deze laatste categorie mannen enkel op twee types vrouwen: de 'administratief bedienden', vrouwen die alle tips uit de flair en libelle letterlijk opvolgen om deze dan op kantoor te delen met soortgenoten; En opgemaakte tuttebellen wiens hersencellen enkel voorgeprogrammeerd zijn op shopping en manlief nog meer geld aftroggelen. -Blij dat ik geen van beide ben- Nu heb ik nog niet zo heel lang geleden een man ontmoet – online natuurlijk. Niet onknap, goede; heel goede job, status en voorkomen, .... Alle dingen die ik belangrijk acht in een mansmens. Of het nu waar is dat je online iemand kan leren kennen, daar spreek ik mij niet over uit, doch heb ik het gevoel dat ik hem al jaren ken. We lachen er dan mee dat we ooit getrouwd waren in een vorig leven en elkaar nu teruggevonden hebben. Wat romantisch toch dat internet. Hij is dan ook de persoon die me op het idee gebracht heeft de dingen die ik normaal tegen mijn partner vertel eens op papier te zetten. Mits onze vele gesprekken, kon hij mijn verhaaltjes meteen in de juiste context plaatsen, en is hij misschien een van de enige dat dan ook begrijpt waar mijn gedachten rond draaien. Nu heeft hij een hele mooie tekst geschreven over mij, waar ik enorm fier op ben, en wil hem bedanken voor dat opkikkertje. Waartoe ik wil komen is dat ik hem op internet 'gevonden' heb als een van de zovelen. En ik hem nu niet meer zou kunnen missen... Wat melig toch hé? Misschien moet ik mij eens openstellen voor het 'andere'. Daten met iedereen die dat wil, en mij niet aantrekken of dat voor die persoon eveneens een negatieve ervaring al dan niet geweest is. Even mijn kadertjes opzij schuiven en een karakter leren kennen. Was het maar zo makkelijk als deze zin typen...

See You

Liefs, J. xx

03-11-2009 om 21:28 geschreven door Praline