together - the xx

Buiten: wijkt de grijze lucht voor  licht blauw met schuchtere zon.
Volgens KMI en ene meneer “meer weer” Deboosere, krijgen we straks meer van dat.
Ik ben er niet kwaad om, laat die zon maar komen.
Koud maakt me niks, reserves genoeg om me warm te houden.

Binnen: een muziekje op, Pink Martini, Autrefois: j’ai passé un bon moment…
Klopt en past perfect bij de sfeer...
Als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en beslommeringen.
Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks herinneren waaraan je dacht…vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer “gelukzaligheid”,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft…

Wat ik wel weet, is dat ik heel veel fijne, heel af en toe ook soms minder fijne herinneringen aan mijn 2 madammen ergens kwijt moet.
Gebeurtenissen, beslommeringen, zorgen, lachedingen,...
Van lang genoeg geleden om met gezonde kijk te kunnen relativeren, nog niet lang genoeg geleden om te kunnen vervagen.
Door alweer een pak nieuwe gebeurtenissen of ooit door Alzheimer compleet in de mist der vergetelheid te geraken...
T kan dan ook dat de chronologie niet altijd klopt, wat niet erg is.
Want herinneringen komen en gaan met een geur, kleur, plaats of smaak...
En om die herinneringen is het me te doen.
Voor later, of eerder, nu ze alle twee hun ‘nest’ verlaten hebben om hun eigen ding te doen.
Is het niet voor mezelf, dan wel mogelijks voor mijn twee oogapppels.
Want, eerlijk, ik hoop nog véél en héél lang over hen te kunnen schrijven:

Dat ik fier en trots op ze ben.
Op hoe ze in de wereld staan.
Op wie ze zijn...
Door alle verschillen heen, over hun gelijkenissen...
Over twee zussen, soms apart, soms samen.
Eigenlijk daardoor ook over het vader-zijn,
wegens alleen van uit mijn perspectief te kunnen beschrijven,
in een poging te kijken met jullie ogen of die van mij van toen ik dezelfde leeftijd had en ook zoon-van was...
Als ik één iets hiermee zou kunnen achter laten en overbrengen, dan is het deze laatste zin:

Het is me een absolute eer voor de rest van mijn leven jullie vader te mogen zijn.