Buiten: wijkt de grijze lucht voorlicht blauw met schuchtere zon.
Volgens KMI en ene meneer meer weer Deboosere, krijgen we straks meer van
dat.
Ik ben er niet kwaad om, laat die zon maar komen.
Koud maakt me niks, reserves genoeg om me warm te houden.
Binnen: een muziekje op, Pink Martini, Autrefois: jai
passé un bon moment
Klopt en past perfect bij de sfeer...
Als je even niet oplet, grijpt de brandende haard met zijn behaaglijke warmte
al je aandacht
en voor je het weet, ben je mijlenver verdwaald in allerlei mijmeringen en
beslommeringen.
Raar zoiets, alle gedachten passeren de revue en eigenlijk ook niet:
even later is het precies of je weer wakker wordt en kan je je nauwelijks
herinneren waaraan je dacht vraag me af of iedereen dat nu heeft?
Of zou dit nu het begin van alzheimer zijn?
Of is het gewoon een moment, te klasseren onder de noemer gelukzaligheid,
waarvan ik op dat moment, van die gelukzaligheid, niet eens besef heb?
Zalig de onnozele dan, die heeft zelfs niet het besef, dat hij niet beseft
Wat ik wel weet, is dat ik heel veel fijne, heel
af en toe ook soms minder fijne herinneringen aan mijn 2 madammen ergens kwijt
moet.
Gebeurtenissen, beslommeringen, zorgen, lachedingen,...
Van lang genoeg geleden om met gezonde kijk te kunnen relativeren, nog niet
lang genoeg geleden om te kunnen vervagen.
Door alweer een pak nieuwe gebeurtenissen of ooit door Alzheimer compleet in de
mist der vergetelheid te geraken...
T kan dan ook dat de chronologie niet altijd klopt, wat niet erg is.
Want herinneringen komen en gaan met een geur, kleur, plaats of smaak...
En om die herinneringen is het me te doen.
Voor later, of eerder, nu ze alle twee hun nest verlaten hebben om hun eigen
ding te doen.
Is het niet voor mezelf, dan wel mogelijks voor mijn twee oogapppels.
Want, eerlijk, ik hoop nog véél en héél lang over hen te kunnen
schrijven:
Dat ik fier en trots op ze ben.
Op hoe ze in de wereld staan.
Op wie ze zijn...
Door alle verschillen heen, over hun gelijkenissen...
Over twee zussen, soms apart, soms samen.
Eigenlijk daardoor ook over het vader-zijn,
wegens alleen van uit mijn perspectief te kunnen beschrijven,
in een poging te kijken met jullie ogen of die van mij van toen
ik dezelfde leeftijd had en ook zoon-van was...
Als ik één iets hiermee zou kunnen achter laten en overbrengen, dan is het deze
laatste zin:
Het is me een absolute eer voor de rest van mijn
leven jullie vader te mogen zijn.
Een
beeld, een geur, een kleur
Meer moet het soms niet zijn.
Om verloren herinneringen weer springlevend te maken.
In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule.
Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag.
Het strijkijzermodel.
Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit.
Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn.
Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk als kleuter koppig
enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder
uiteindelijk toegeeft. Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis.
Hier en daar wel wat ingekleurd, dat wel, maar de essentie blijft:
De heenreis was liftend.
Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met vuist en duim omhoog,
deed een wagen stoppen.
Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een
vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg
helpen.
Het was het begin van nog veel meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, van vóór het cool blue en
bol.com-tijdperk, waar je met de gestage loonopslag stukje bij beetje spaarde,
waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk, voor die tijd, de enige
luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven bij de plaatselijke
elektrieker.
Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn
Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70.
Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte,
nog nooit een auto van heel dichtbij gezien, laat staan van binnen in.
Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen er nog allemaal waren, op te nemen.
Nu ja, mijn deelname aan het gesprek beperkte zich voorlopig tot het horen van verboden en geboden:
In mijn herinnering, kreeg ik vooral de uitdrukkelijke wens mijn verkennende pollen
bij me te houden.
En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen
Waardoor mijn aandacht naar het gesprek over de wagen ging.
Ik hoorde dat mn pa zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het
over dee es???
Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?,
was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog?
En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen
prikte
Het was zeker niet de eerste keer, noch de laatste keer dat ik mn pa in
verlegenheid zou brengen
Bij deze, mijn diep en gemeende verontschuldigingen voor al die keren in het
verleden.
én pak er de toekomstige ook nog maar bij, dan is dat hiermee hopelijk
ook al geregeld?
Ik kan alleen de verzachtende omstandigheden van 25 jaar jonger en dito
wijsheid inroepen
Anyway, of de vriendelijke meneer, zijn
raam opende,zijn sigaar naar buiten
kieperde om mij te verlossen van de rookdampen, weet ik niet meer.
Maar hij vroeg me wel waar ik met zijn speciale auto naartoe wou gaan.
Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien.
Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje
had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of
zoiets
Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn:
die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest er boven, grote bevroren vogels.
We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel.
De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen.
Behalve de olifanten.
Wat waren dat machtige beesten
Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging
heen en weer.
Nu en dan grepen ze met dat verlengstuk over de put, die mij van hen uit elkaar
hield,
naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden.
Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn slang en gooide dat over zn kop in de lucht.
Een en al dwarrelende bruine stofwolk in de zon
En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen.
Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut.
Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te
zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of over gehoord,
was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet.
Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend
formaat.
Hij gaf me het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen
keek.
Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen.
Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust.
Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen
En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin!
Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken.
Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten
Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken...
De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn:
ik deed op slag een paar sprongen achteruit.
En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep:
De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde
te doen????
Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel
Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik.
En Gust?
Draaide traag en met gratie zn grote gespierde kont naar ons.
Bleef even staan en ging toen statig neerzitten.
Met rechte rug, kop in de lucht,
van links naar rechts kijkend.
Alsof wij bij hem op audiëntie waren.
Van kop tot
teen .
Helemaal gevat, gepakt, gegrepen.
Gevangen in een gevoel dat normaal nooit het mijne is.
Blauwe maandag effect?
Blauw of ander kleur-maandag: de grijze lucht onderstreept alleen maar het
troosteloze.
Dat ik mijn verhaal voor de 37e keer moet vertellen aan mensen die
beroepshalve geen vreemden zijn, dat toch eigenlijk wel zijn, doet er ook geen
goed aan..
De reacties variëren van onbeholpen meeleven over adviserend minimaliseren tot al
of niet gemeend medelijden. Alles is goed bedoeld,
zeker wel
Echt en authentiek kan je een werkrelatie moeilijk noemen als dat werk je intussen past
als een veel te groot kostuum na een maagverkleining: té veel van alles
op te véél plaatsen.
Geef me nu even, ik kan het voorlopig niet meer hebben.
Laat me in mijn man-cave , een break, de wereld effen heel erg klein laten
worden: me, myself and I
Vraag me zelfs niet wie gaat winnen, dat weet ik al: niemand.
Als er gevochten wordt, resten alleen verliezers.
Diezelfden: Me, myself and I
Evenwicht tussen dagelijkse realiteit en mijn belevingswereld moet ik weer in
balans zien te krijgen.
Net iets veel te veel relativiteit bij het ontbijt in die blauwe- maandag- bril geslepen.
Ik moet wat combineren met warmere kleuren, zomerse Portugese voorjaarskleuren
bij voorkeur.
Met geur van zoet drogend hooi, thijm en rozemarijn.
Het moet, er is slechts één richting: vooruit en liefst recht.
Moeten en ik: bij voorbaat geen geslaagde combinatie .
Tijd voor n rondje introspectie in de buitenlucht:
t gaat wel over, t wordt beter straks.
