Bekkenbodemspieren.
Ik wist niet eens dat ik een bodem had, laat staan dat ik daar spieren zou
hebben. Bovendien dacht ik, eerlijk, dat deze afdeling exclusief voorbehouden
was voor zwangere en bij uitbreiding reeds bevallen vrouwen.
Niks van dus.
Om te bewijzen dat ik geheel ongelijk had, kreeg ik een gedeeltelijke man in
dwarsdoorsnede op een halve meter van mijn neus gezet.
Dat het een man was, was overduidelijk, gezien het klokkenspel en toebehoren.
Om het nog aanschouwelijker te maken, werd dit gedeelte ook gehalveerd,
eveneens in dwarsrichting.
De kiné-madam deed verder met de uitleg
en aanwijzingen op het gewillig gehalveerde slachtoffer.
Ik zat precies weer in de les biologie in de jaren tjeventuh
Auw, dacht
ik, de openstaande koelwagen met halve varkens en ander vee voor ogen wanneer
de plaatselijke slager verse aanvoer krijgt, dat moet pijn doen
Ze ging verder met aantonen waar die spieren aanhechting hadden.
Geen idee hoe het kwam, terwijl de uitleg gestaag verder ging, had ik ineens de verhouding van het geheel ten
opzichte van mijn onfortuinlijke collega zijn mannelijke delen in de mot.
Ik hoop nog steeds dat de schaal niet de ware grootte was: ik kwam er achter
met een brute berekening dat volgens de verhouding die ik zag, de realiteit van
gestrekte grootorde wel ergens in de buurt moest zitten van een flinke
hengstige pony
De vaststelling deed mijn zelfvertrouwen
niet echt goed.
T kon natuurlijk ook nog altijd aan mijn hoofdrekenen gelegen zijn
En echt jaloers op n pony ben ik nu ook niet echt.
De
theoretische uitleg was intussen geheel aan mij voorbij gegaan en mogelijks had
madam kiné in de gaten gekregen dat mijn concentratie niet echt meer op het
auditieve gericht was.
Ze schakelde door op de praktijk: handen
op de heupbenen, bekken kantelen: voor, achter Samen, heen, weer, ik op een
beenharde kruk, zij op een soort zadelstoel.
Bleek dat ik ook zitbeenderen heb en het net die waren die ik nodig had om de
oefeningen correct te kunnen uitvoeren: al blij dat ik die vond
Verder moest ik alleen kunnen tellen tot 10: series van 10 voor kracht, luidop tot
10 tellen voor uithouding: poepsimpel leek me de juiste terminologie te zijn.
En toen moest ik die gebruiken.
Om het inhouden van een windje na te bootsen.
Aha-erlebnis: dat kende ik, dat kon ik.
En goed zelfs. Deze oefening had me meermaals gered van
geluiden, waar deze, ondanks van natuurlijke aard, ze eerder te klasseren
vallen onder de afdelingbehoorlijk
genante gebeurtenissen
Mijn
tevredenheid over het feit dat dit zo eenvoudig was, verdween met recht
evenredige snelheid als mijn verbazing
toenam bij de mededeling dat dit de achterkant van bedoelde spieren betrof.
Dat het te doen was aan de voorkant.
En prompt kreeg ik de opdracht het deel dat tussen mijn benen rustig op de
harde kruk lag, op te trekken.
In de regel staat een normaal mens dan gewoon op.
Klaar.
Niet dus, telt niet in deze.
Gebruik van buikspieren: niet toegelaten wegens hoger aangehecht.
Ik wil ze zelfs ook niet gebruiken!
Ik wil er helemaal niet gaan uitzien als een bok, met ballen onder mijn kin:
hoe zou ik me dan s morgens moeten gaan scheren zeg
Nee, enkel en alleen met bodem, bekken en de op die plaats bijhorende spieren
moet ik er voor zorgen dat de sluiting op de waterleiding weer werkt na de
operatie.
Ik kreeg als vriendelijke advies nog mee flink te oefenen en ondertussen ook te
praten om te verhinderen dat ik mijn buikspieren zou gaan gebruiken, daardoor zou
vergeten te ademen en zo, alsnog in t spoed
zou belanden wegens zuurstoftekort
Dus, mocht je me vanaf nu ergens tegenkomen en ik ben zittend aan het praten tegen
onzichtbaren met passende oefenmuziek in de oortjes en je hoort een zacht roffelend
geluid:
niet storen, ik ben bezig met mijn verplichte ball-fitness.
T is maar dat je het weet hé
