Een
beeld, een geur, een kleur
Meer moet het soms niet zijn.
Om verloren herinneringen weer springlevend te maken.
In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule.
Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag.
Het strijkijzermodel.
Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit.
Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn.
Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk als kleuter koppig
enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder
uiteindelijk toegeeft. Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis.
Hier en daar wel wat ingekleurd, dat wel, maar de essentie blijft:
De heenreis was liftend.
Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met vuist en duim omhoog,
deed een wagen stoppen.
Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een
vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg
helpen.
Het was het begin van nog veel meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, van vóór het cool blue en
bol.com-tijdperk, waar je met de gestage loonopslag stukje bij beetje spaarde,
waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk, voor die tijd, de enige
luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven bij de plaatselijke
elektrieker.
Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn
Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70.
Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte,
nog nooit een auto van heel dichtbij gezien, laat staan van binnen in.
Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen er nog allemaal waren, op te nemen.
Nu ja, mijn deelname aan het gesprek beperkte zich voorlopig tot het horen van verboden en geboden:
In mijn herinnering, kreeg ik vooral de uitdrukkelijke wens mijn verkennende pollen
bij me te houden.
En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen
Waardoor mijn aandacht naar het gesprek over de wagen ging.
Ik hoorde dat mn pa zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het
over dee es???
Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?,
was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog?
En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen
prikte
Het was zeker niet de eerste keer, noch de laatste keer dat ik mn pa in
verlegenheid zou brengen
Bij deze, mijn diep en gemeende verontschuldigingen voor al die keren in het
verleden.
én pak er de toekomstige ook nog maar bij, dan is dat hiermee hopelijk
ook al geregeld?
Ik kan alleen de verzachtende omstandigheden van 25 jaar jonger en dito
wijsheid inroepen
Anyway, of de vriendelijke meneer, zijn
raam opende,zijn sigaar naar buiten
kieperde om mij te verlossen van de rookdampen, weet ik niet meer.
Maar hij vroeg me wel waar ik met zijn speciale auto naartoe wou gaan.
Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien.
Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje
had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of
zoiets
Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn:
die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest er boven, grote bevroren vogels.
We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel.
De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen.
Behalve de olifanten.
Wat waren dat machtige beesten
Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging
heen en weer.
Nu en dan grepen ze met dat verlengstuk over de put, die mij van hen uit elkaar
hield,
naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden.
Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn slang en gooide dat over zn kop in de lucht.
Een en al dwarrelende bruine stofwolk in de zon
En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen.
Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut.
Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te
zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of over gehoord,
was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet.
Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend
formaat.
Hij gaf me het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen
keek.
Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen.
Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust.
Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen
En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin!
Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken.
Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten
Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken...
De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn:
ik deed op slag een paar sprongen achteruit.
En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep:
De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde
te doen????
Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel
Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik.
En Gust?
Draaide traag en met gratie zn grote gespierde kont naar ons.
Bleef even staan en ging toen statig neerzitten.
Met rechte rug, kop in de lucht,
van links naar rechts kijkend.
Alsof wij bij hem op audiëntie waren.
