Wat als...

Elke zin die met deze woorden begint, lijkt per definitie een vraag over (nog) niet bestaande werkelijkheid.
Net zoals de mogelijke antwoorden: ze zijn ontelbaar, kunnen alle richtingen uit, hoogstens mogelijk, altijd onbestaand.
Het vervolg van de vraag kan alles zijn wat niet rationeel, irreëel, onlogisch is. Of net dat alles wel.
Een aanname van een beginsituatie die, op zich maar met een zeer beperkt aantal mogelijkheden start: het kan/kan niet, het is waar/onwaar,...Voor elke "wat als"- vraag kan dan ook altijd de tegengestelde vraag geformuleerd worden: wat als je morgen kan vliegen? Wat als je morgen niet kan vliegen?

Wat als…de vraag op zich, bewijs is van gebruik van je grijze massa? De ongebreidelde mogelijkheden van (nog) niet bestaande dingen, gebeurtenissen te onderzoeken in tijd en ruimte. Enkel en alleen maar in gedachten, met bijhorend vreemd levendig voorstellingsvermogen wat een extra dimensie toevoegt: gevoel. Of hoe enkel een zuiver electro-chemisch gebeuren, wat ik denken pleeg te noemen, hierdoor gekoppeld wordt aan een emotie, in alle gradaties en intensiteiten over het gehele scala van mogelijkheden: van angst tot onbeheersbare vreugde en alles wat daar tussen kan liggen.

Wat als-vragen kunnen een leuke oefening zijn, grappig zelfs wanneer alledaagse zaken in niet verwachte omstandigheden en/of in niet relevante tijd, ruimte door al of niet herkenbare personages uitgevoerd worden: Wat als de hond van de buurman kon praten…gesteld dat de buurman een hond heeft natuurlijk.  En als hij er één heeft, doet dat beest dat eigenlijk al in zijn eigen taal,m.n. blaffen....Grappig wordt het pas wanneer die hond door zijn "praten" buurman in een onverwachte genante situatie brengt, en liefst één die we onszelf absoluut zelf niet zouden toewensen...Het "wat als"- format is op die manier zelfs basis voor sketches, standup comedie: zonder de alledaagse herkenbaarheid te verliezen, hoe onverwachter de plot, hoe onlogischer de antwoorden zijn,  des te groter de kans dat ze je een lach bezorgen: van glim-tot bulderlach.

Wat als je smartfoon zo smart is, dat je er mee kan converseren? Het ding zo snel leert, dat het slimmer wordt dan jij? Misschien laat die gedachte je koud, of wekt het je interesse of is dat eerder creepy? Evengoed kan dit beangstigend werken: als je op vragen komt waarop je het antwoord eigenlijk liever niet wil weten: Wat als je vrolijk gestarte alledaagse dag judgementday blijkt te zijn? Dit de dag is wanneer je de boodschap krijgt dat je hoogstpersoonlijke verdediging op celniveau je verraden heeft, je in de steek liet? Waar denk je dan aan? Hoe voel je je dan?

Wat als de "wat als" ineens wegvalt, er geen vraag meer is? De mogelijkheid reëel wordt, de aanname van beginsituatie op feiten gebaseerd is en koele werkelijkheid geworden... De dag was vrolijk gestart, zonder zorgen. Een routine afspraak in oktober kon daar zelfs geen verandering in brengen. Ook Stromae op de radio niet met het gitzwarte "quand c'est" Diep, ik meende heel erg donker en op slot, ergens begraven in de kerkers van mijn geheugen, de vraag wat als het antwoord op quand c'est, qui est le prochain, nu en ik zouden zijn?

Ik ben er intussen uit wat de feiten betreft: de mannenziekte waar de meeste mee sterven in plaats van aan sterven, waar voor elk probleem een oplossing bestaat, de ene al eleganter dan de andere, de gemiddelde leeftijd van de gelukkigen zowat rond de 70 jaar zal zijn, ik bijna 20 jaar jonger, de prognoses en statistieken cijfermatig in mijn voordeel spreken. Waar het woord "Droog", in deze een sleutelbegrip lijkt te worden: droog blijven, droog staan, droog schot...het zou zelfs droge humor kunnen opleveren op een regenachtige winteravond...