Taxtor krijgt les van Taxmie

De kleine, smalle rede die hijzelf had aangelegd, was zijn favoriet plaatsje om na te denken over het leven en de liefde.  Een gammel trapje in natuursteen bracht hem daar. Hij verbleef er uren, want tijdens de dag kon hij het scheepsverkeer met het blote oog waarnemen.  Hij had gevraagd aan het ministerie of ze daar een bankje wilden zetten. Na een negatief antwoord had hij de Minister en de partijvoorzitters (de machtige mannen en vrouwen) aangeschreven en eens te meer bleek dat de democratie werkte. Hij kreeg een vriendelijke brief met dank voor het verzoek met de melding dat zijn verzoek ernstig onderzocht zou worden.

Nu, Taxtor kon nog altijd op die onderste trap gaan zitten die hem ook vlak voor de zee zette.

Vandaag, rond 18 uur zat hij daar in overall met een zachte westenwind in de weinige overblijvende haren, rustig zijn aanslagbiljet te verscheuren.  In kleine stukjes.  Het leek wel confetti als hij die papiersnipper met “te betalen voor…” in de lucht gooide waarop die met “u kan bezwaar indienen…” zich vermengden tot een vreugdedans in die zachte bries tegen een ondergaande zon. Hij had gevraagd aan de kapitein van de nog steeds voor anker liggende WIB1992, of er iets aan te doen viel. Domme vraag.  Gelukkig had Taxmie het bedrag, buiten zijn weten, al overgeschreven zodat zijn filosofische omgang met aanslagbiljetten een vrijblijvende schoonheid kreeg.  Hij kon dus rustig verder zijn gedachten laten gaan over verleden, heden en toekomst.

Na hun lange reizen hadden Taxtor en Taxmie lang niets meer gehoord van slome Dirk en over zijn gelukte vaccinatie-actie en van allerlei liberalen bij de EU die mekaar bestoken met verwijten over wat ze zelf aan het doen waren.  Guy met de gemiste tand, verwijt zijn vriend die nog geen woord Engels deftig uit zijn baardje krijgt, dat hij slecht onderhandeld heeft met de grote farmajongens.

Maar dat heeft Taxtor niets afgenomen van het plezier de wereld te kunnen rondreizen en steeds maar bij te leren.  Het deed hem deugd dat hij voor een tijdje verlost was van Vlaamse pers.

Nu ze veilig en wel terug op hun geliefde toren zaten was er bij Taxtor niets veranderd in zijn gedachten, zijn taal en zijn liefde voor Taxmie.

Maar bij Taxmie deed zich een vreemd fenomeen voor.  Niet dat aan de liefde wat haperde. Wel aan haar woordgebruik. Dat kwam omdat ze na de terugkeer overmatig Vlaamse pers over zich heen had laten komen. TV, radio,  het stond niet stil.  En ze luisterde niet meer naar de plaatselijke, fiscale zender die nochtans heel wat te vertellen had over de nieuwe lokale belastingen, maar alleen naar de berichten over en vooral van onze redders van de corona.

Soms begreep Taxtor haar niet meer.  Stond ze haar zeewiersoep te koken en moest ze nog wat ingrediënten toevoegen, zie ze ernstig, “nu moet ik schakelen” en een beetje later wanneer ze de borden op tafel zette, kwam “ik moet een ander bestek in kantelen want dat zal beter passen bij het tafelkleed”.

Vermits Taxtor nogal oplet met openlijke kritiek op de taal van Taxmie, besloot hij geen vragen te stellen maar zelf op zoek te gaan naar verduidelijking.

Hij nam zijn grijze van Dale van de editie 1992 vast en, inderdaad, Taxmie had gelijk. Schakelen wil zeggen “tot een  keten vormen”. Wat had ze dat slim gezegd. Niet zo van en nu doe ik er wat andere groenten bij, neen, ik ga nu schakelen. Nu begreep Taxtor meteen ook wat het betekende als het allemaal misliep bij de coronastrijd, je moest schakelen.  Meteen wat anders gaan doen.

Dan maar meteen naar het meer gesofisticeerde “inkantelen”.  Niet te vinden in Taxtors exemplaar van van Dale, wél “inkalenderen”.  Dat zal het wel zijn: op de kalender zetten.  Of, misschien is het in kantelen. En moet Taxtor zoeken naar de overdrachtelijke betekenis van “kantelen”.  Moeilijke definitie die dicht ligt bij “het valt om”.

’s Avonds bij de welriekende zeewiersoep waagde Taxor het om Taxmie te feliciteren met het toch chique woord “schakelen” en vroeg meteen wat “inkantelen” dan wel anders zou beteken dan “inkalenderen”.  Taxmie stond razend recht, stootte bijna de tafel om en riep “kieken, weet je dat dan niet nadat die chique meneren dat zo dikwijls hebben gezegd ? Het wil zeggen: als je geflaterd hebt, laat het niet zien en begin opnieuw alsof het je uitvinding was.

Nederig boog Taxtor het hoofd en nipte even aan die godendrank die ze in Schotland hadden ontdekt en die zoveel beter is dan dat rioolding elexir d’Anvers.

Noot: deze uitval naar die suiker-alcoholdrink is gedeeltelijk te wijten aan het gebrek aan sponsoring vanwege de extreem gierige producent van dat goedje.