Wat een geluk dat de SS WIB 1992, het slagschip van de Belgische fiscus, nog voor anker lag.  Taxtor was van boven op zijn uitkijktoren van het bovenste trapje naar beneden gedonderd, wellicht omdat zijn zicht vertroebeld was door het langdurig turen over zee, of was het van dat éne been dat niet meer mee wilt ?  Of was er te weinig licht in de ronde traphal waar een nis voor een klein flesje Elixir d’Anvers altijd voor handen was ?  Het zal altijd een mysterie blijven zoals dat van de zwarte gaten in het heelal waar hij ook regelmatig naar zat te kijken.

Nu lag hij daar.  Taxmie die perfect wist wanneer ze de zeewiersoep moest klaar hebben, had een feilloos aanvoelen dat bij gebrek aan het tijdig opdagen van haar ega, ofwel een taxmeermin moest opgedaagd zijn, ofwel, ongeweten, een Elexir d’Anvers kraam moest geopend zijn.  Ultiem kon het een overval  van een zeerover zijn.

De daadkracht die in het lijf van Taxmie inherent aanwezig was, dwong haar om het uit te zoeken.  En het duurde niet lang of ze vond haar geliefde, totaal gehavend, onderaan de eerste trap.  “Ik had dat niet moeten doen”, stamelde hij, “een boek lezen terwijl ik de trap afkwam”.

Onmiddellijk werd de kapitein van de SS WIB  1992 met het SOS signaal over de telegraaf ertoe aangezet stante pede met de scheepsarts over te komen om Taxtor te repareren.  Zo geschiedde.  En meer dan dat.  Er was ook nog een osteopaat, een chiropractor en een esthetisch chirurg die uit hun bed werden gehaald om bijstand te bieden.

Heel die equipe, vloog als een windhond de toren op en vond daar de geteisterde.  De dokterstassen werden boven gehaald en met grote haast werden in de traphal, die een vreemd Antwerps geurtje had,  de eerste zorgen toegediend.  Per megafoon werden vier matrozen gevorderd om Taxtor op een draagberrie naar zijn gezegende woonst over te brengen.

Het bleek allemaal wel mee te vallen behalve voor de esthetische chirurg die door Taxtor werd afgewezen met de woorden: “ik doe dit jaar niet mee aan mr. Universe”.  Ook de osteopaat kwam er bekaaid vanaf toen hij hier en daar begon te duwen en te trekken waardoor de dragelijke pijn veranderde in helse.  Tenslotte zou de chiropractor meteen even de ruggegraat van Taxtor aanpakken wat eindigde in een schop met het goede rechterbeen tussen de dito’s van de medicus.

Eind goed, al goed, dacht u.  Niets daarvan.  De drie extra-medici toverden uit hun tassen, tussen de morfine, de verbanden, de injectienaalden en spelcomputers, een boekje naar boven dat scheurbiljetten bevatten waarin de rekeningen werd opgeschreven.  De schoonheidsman, 500 €, de osteopaat, 50 € en de chiropractor 55 + verplaatsingskosten.

Taxmie zag dat niet zitten en vroeg details.  Kwam daaruit naar voor dat de heren BTW hadden aangerekend.  De moedige vrouw, van nature niet geneigd om snel rekeningen te vereffenen, las Fiscoloog en had net opgemerkt dat die gasten geen BTW moesten aanrekenen.  Ze ging meteen in de tegenaanval en dreigde met een klacht wegens oplichting. Opluchting dan weer, was het deel van de kapitein toen hij zijn medisch legertje terug aan boord kon brengen van de SS WIB 1992, zelfs wanneer hij aan boord nog altijd Taxmie hoorde roepen dat het een schande was te trachten een simpele vrouw met fiscale trucs om de tuin te leiden.  Dat zouden wij, rechtsonderhorigen toch ook nooit doen met de overheid.

Taxtor (ondertussen gedeeltelijk hersteld).