Hoe een taksjager zijn nieuwe comunnicatiebron, vindt en brengt

Meestal zie je dat in films van de jaren zestig: een prachtig jacht voorafgegaan door onstuimig wit opspattend waterschuim opgewekt door de grote snelheid van een jacht zoals Koning Albert er ééntje heeft.  Meestal waren die bemand met lachende  mannelijke dertigers die gebruind en door hun charme elk jong vrouwenhart deed smelten. De twee dames van dezelfde leeftijd met de modieuze zonnebril boven het voorhoofd in het elegante kapsel vastgemaakt, deden alsof problemen en zeker seks met die macho’s niet bestonden. Zo hoorde men gelukkig uit de cinema te komen. Wij wisten wel beter.  Maar ja, De besten hebben het volgehouden, zijn niet meer om aan te zien en houden zich bezig met dierenwelzijn.

Maar Taxtoren heeft het graag over de dagelijkse werkelijkheid en de feiten “facts and figures”. 

Met zijn éénlopige verrekijker zag hij vanaf zes zeemijlen een dergelijk toestel afstormen op zijn toren.  Hoe dichter het jacht kwam, hoe beter Taxtor zijn frustratie moest inzien.  Er zat alleen een man op met een groot boek.

Toen die aanlandde viel het weer mee: het was professor Lode Vereeck, die van de universiteit van Hasselt de mogelijkheid had gekregen  om gedurende drie maanden van studentinnen af te kicken.  Hij had dan ook geen communicatiemogelijkheden en moest een plaats zoeken om toch zijn boodschap aan de wereld mee te delen.   Hij dacht, slim als hij is, dat een Taxtoren hem goede hulp zou kunnen verstrekken.

Hij werd warm ontvangen door Taxtor die een oude bekende bleek te zijn met veel wederzijdse sympathie.   Taxmie moest dan ook onmiddellijk haar toversoep bereiden en de Elixir d’Anvers op de tafel zetten.  Voor mij geen alcohol zie Lode maar Taxtor beval om toch twee glazen ter tefel te brengen wat hem ter nutte is geweest.

Start daar onmiddellijk een geanimeerd gesprek over het fiscaal ideaal waar elke journalist getuige had van willen zijn.

Net toen,Taxtor, na zijn vierde Elexir’d’Anvers, woedend was recht geveerd en Lode een klap wilde een klap toedienen met de woorden “er bestaat geen ideaal”, kwam Taxmie tussen,  nam de fles Elexir d’Anvers van de tafel en sprak tot haar echtgenoot “heb je zijn boek wel eens goed gelezen ?”. Taxtor, eerder van ironische tot cynische inslag geneigd, antwoordde dat hij er eens doorgebladerd had maar het veel te serieus vond.  Zijn mening was dat je ingewikkelde zaken niet kunt oplossen met één grote zwier.  Hij vond eerder dat los van politieke opinies, politici, onze leiders moeten beginnen met een onderscheid te maken in wat ze willen: in welke mate moeten belastingen dienen om geld in de staatskas te brengen ?  In welke mate wil je aanmoedigen, sturen, informeel verbieden of het milieu gaan beschermen via taksen ?  Wil je een stabiel systeem of één dat zich voortdurend aanpast aan de omstandigheden van de dag ?   Wil je een klantvriendelijke oplossing of is de belastingplichtige je vijand ? Zo neen, hoe vermijdt je dat ? Hoeveel wil je inzetten op het maken van fiscale akkoorden met andere landen met alle gevolgen daaraan verbonden ?  Hoe moet de burger informeel zijn meningsverschil kunnen beslechten zonder lange procedures en dure advocaten ?  Hoever kun je gaan in de privacy ?  Behoren de beginselen van de fiscaliteit tot het burgerlijk recht ?  In welke mate kun je vrijwilligheid aanmoedigen ? Eigenlijk een fundamentele vraag oplossen: tot watmoeten belastingen dienen en tot wat niet ?

En als ze daar door zijn, kunnen ze gemakkelijk fiscale wetten maken nadat ze door economen hebben laten nagaan, wie de belasting werkelijk draagt, en welke economische effecten ze hebben. Welke belastingen worden doorgewenteld of terug gewenteld   Welk  economisch of sociaal doel streef je na ?

Laat dan die fiscalistjes eens wat woorden op papier zetten.

Lode, bleef bij zijn gedacht dat je simpele oplossingen kunt vinden, zonder al die vragen te moeten beantwoorden.  “Allez Taxtor 1 (één)belasting op alle financiële verrichtingen.  Dat is toch geniaal en alles word terug simpel en alles is opgelost.  Taxtor schudt met het hoofd maar denkt “liever een vriend met een meningsverschil dan géén vriend”.

Finaal, bij de chocolademelk die Taxmie op tafel had gezet, besloot Taxtor voldoende brandstof mee te geven zodat zijn vriend terug kan varen en aan een GSM geraakt waarop Taxmie dan XXX zou mailen om haar vriendschap aan Lode  te bevestigen ondanks de ruzie met Taxtor Na een forse handdruk kwam de wederkerige belofte voortaan alle gedachten te delen.  Tevens zou Lode zo zijn boodschap terug aan de wereld kunnen bekend maken.

’t Schijnt dat het nog vrienden zijn en dat Taksjager, uitgegeven bij Vrijdag en “Het belaste land” bij Pelckmans Van Helewyck, een vervolg zullen krijgen.

Taxoren