Zaterdag 13 augustus: van het hete
Tamba naar de kust (Veerle)
Dit
was het dan. Met gemengde gevoelens en een krop in de keel nemen we, onder een
bewolkte hemel, afscheid van dit harde leven. Nu is het aan hen. Tamba, ville
propre, laat zien wat je in je mars hebt!
We
rijden richting de kust. Daar wachten enkele dagen vakantie en hopelijk een
frisse zeebris.
Donderdag 11 augustus 2011:
afscheidsdiner missie (Veerle)
Het
enige wat zowat van in het begin van het programma vast lag en niet meer
wijzigde was het afscheidsdiner. Hotel Oasis bood het beste aanbod en de hutjes
rond hun zwembad werden dus het kader van onze voorlaatste avond in Tamba. We
gingen om exact 19u24 aan tafel, want behalve wij, had iedereen sinds 5u in de
ochtend niet meer gegeten of gedronken. Het was het uur dat je een witte draad
niet meer kon onderscheiden van een zwarte, dat schrijft toch de Koran voor. We
begonnen met dadels en ontbijt met verse koffie, Spaanse omelet, croissants,
stroop, ranzige boter, suikerbrood, cupcakes, mierzoet ananassap, bissap en te
straf gembersap. Onze innerlijke mens was tevreden, ondanks de slechte timing
smaakte het overheerlijk. In een mum van tijd was het hongergevoel van de
aanwezigen verdwenen en kwam er meer leven in de brouwerij.
Er
werd even tijd gemaakt voor dankwoordjes voor en door de beide partners,
vooraleer kip of rund met friet en erwtjes en worteltjes werd opgediend. Een
grote deftige portie. Het dessert volgde nog sneller, zodat zowat alle magen
blokkeerden en amper nog en hap binnenkregen. Het moment dat de stadssecretaris
de gemeenschappelijke verklaring begon voor te lezen, greep iedereen aan als excuus
om te stoppen met eten van de heerlijk frisse fruitsla. Wij volgden uit beleefdheid,
ondanks onze ongelofelijke goesting in het dessert. Na de ondertekening van de
gemeenschappelijke verklaring, volgde de overhandiging van de cadeaus en
onmiddellijk nadien verliet iedereen de hut voor de groepsfoto aan het zwembad.
Wij keken nog uit naar onze fruitsla, maar die werd vriendelijk afgeruimd
terwijl we onder zachte dwang de zaal uitgedreven werden. De Senegalese
beleefdheid: zo snel mogelijk na het eten de tafel verlaten. Hadden we daar
spijt van.
Maar
het was een geslaagde avond, zonder al te veel poespas, met lekker eten, een
tevreden SINVAD en een fiere burgemeester. Een vierkoppige delegatie mag in
oktober zelf de verwezenlijkingen aan het Sint-Niklase volk vertellen.
Laatste dagen op t bureau. Soms ga ik te voet. 15 minuutjes wandelen. Maar om te vermijden dat ik niet badend in t zweet de werkdag moet starten, spreek ik meestal een vriendelijke taxichauffeur aan. Mijn conditie is ondertussen wellicht ondermaats, maar vermits ik ze hier toch niet nodig heb, kan het me weinig schelen. De klimatologische omstandigheden laten me weinig andere keuze.
Op mijn weg kom ik de afvalophaler van wijk Liberté al tegen met een volle kar. Hij gaat zijn afval storten in het wijkdepot.
De vismarkt komt me al tegen met zijn typische geur. Als je door de stad loopt, brengt hij wel vaker je verbeelding op gang. Vandaar dat we enkele weken geleden wijselijk beslist hebben, zelf geen verse vis of vlees meer te bereiden. We leven op sardienen uit blik (onterecht ondergewaardeerd, vele respectabele combinaties zijn mogelijk) en kip van op restaurant. Koelwagens, de avond voordien aan de kust rijkelijk gevuld, verkopen hun verse viswaren, na een nachtelijke tocht van 12u en 500km, door aan de vrouwen. Op de voorgrond zie je ze verse visballetjes draaien met een, wellicht proper gewassen, handmolentje.
Aan de overkant staat een friswit, nieuw koelcomplex te blinken in de zon. Dit zou het begrip verse vis alle eer aan moeten doen.
Om het strategisch afvalplan op te stellen, was het nodig om basisinformatie te verzamelen. Vandaag kregen één à twee leerlingen per wijk uitleg hoe ze enquêtes moeten afnemen bij gezinnen. De vragenlijst bevatte enkele bijzonderheden zoals Hoeveel vrouwen heeft u? en Wat is uw etnische afkomst?. Leerlingen zijn hier altijd ongelofelijk voorbeeldig en aandachtig.
Ondanks het feit dat ze ons massas regen (lees: verkoeling) hadden beloofd in augustus, hebben we alweer enkele hete, drukkende dagen achter de rug. Massas regen zijn dus te interpreteren, net als de weersvoorspellingen.
Naar het slachthuis gefietst om de Kapgieren (Hooded Vultures) eens van dicht te zien. Doordat de kapgier alleen maar wat dons op zijn kop heeft (precies de pruik van Britse advocaten) kan hij goed karkassen te lijf gaan, zonder zijn verenkleed echt vuil te maken. Propere jongens. Van dichtbij lijken ze op Pieter De Crem, echt griezelig!!
