|
Gegroet...
We flitsen enkele maanden terug in de
tijd en daar start eigenlijk mijn verhaal. Een verhaal waar velen onder ons
zich (deels) zullen in herkennen
Voel je vrij dit te lezen en laat niet na te
reageren
Geef ongezouten jullie mening...
Enkele maanden terug maakte ik mezelf en
mijn dierbaren wijs dat ik er volledig klaar voor was en dat het me deze keer
wel zou lukken. Niets is minder waar. De teller liep alleen maar op en ik keer
er elke keer naar maar ik zag het duidelijk niet. Vreemd. Onbegrijpelijk eigenlijk
dat het me zo ontbreekt aan de kracht om door te zetten. Tot groot (ingehouden)
verdriet van mijn snoesje kom ik er maar niet toe een duidelijke start te nemen
en te werken aan een nieuwe gezonde ik. Vandaag, maanden te laat, beslis ik
het licht op groen te zetten en te werken aan mezelf, voor mezelf en mijn
dierbaren.
De tekst hieronder is dus grotendeels ergens
in april 2016 geschreven . Ik kies er bewust voor hem niet aan te passen aan
vandaag. Waarom? Misschien om geconfronteerd te worden met mijn eigen leugen
van toen. Het wordt een lange tocht. Een tocht met hoogtes en laagtes maar ik
hoop, mede door jullie steun, de juiste weg te vinden tussen al wat lekker is
en daarbij ook nog gezond. Ver weg van al dat lekkers en ongezond begint
morgen, 8/11/2016, mijn calvarietocht naar een gezonder leven
***
April
2016 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Herbalife, diëtiste, calorieën tellen, weight-watchers, ... Ik ken het
allemaal. Pogingen ondernomen... Volgehouden... Hervallen... Bijkomen...
Complimenten krijgen... Vloeken... Enz. Ik kan zo wel een tijdje blijven
doorgaan maar wat haalt het uit. Vandaag is wat het is en daar moeten we aan werken.
Op een alledaagse vrijdag, niets vermoedend en 'zelfzeker' door de
hernieuwde vriendschap met de kwelgeest in de badkamer worden we verwacht voor
de jaarlijkse medische controle op het werk. Fris gewassen en goed gehumeurd
stappen we gezwind het kabinet van de arbeidsgeneesheer binnen. Resultaten
opgemeten door de verpleegkundige blijken in orde dus enkel nog eens laten bevestigen
bij de arbeidsgeneesheer en klaar. Niet dus...
Met de stethoscoop op de borst, goed in- en uitademen... en dan plots
die ... Oei, ik hoor niets. Ik, goed gehumeurd zoals reeds eerder aangehaald
zeg al lachend 'Jawel dokter, dat is mijn hart ��'... Waarop een kordate 'ja
dat weet ik maar het klopt niet zoals het moet!' Stilte, slik, lachje... een
spervuur aan vragen is wat volgt. We kunnen voor 95% 'neen' antwoorden doch die
5% is misschien toch wel wat veel. Verder onderzoek dringt zich op.
Stilletjes verlaten we het kabinet, brief aan de huisarts in de hand,
zoekend naar dat goed humeur verlaten we het ziekenhuis. Kleine oorlog in het
hoofd maar dan toch maar voor zekerheid gekozen en gebeld met een
hartspecialist. Afspraak binnen de 10 dagen kunnen vastleggen en we proberen te
blijven functioneren zoals we enkele minuten eerder zonder nadenken toch wel
redelijk onder de knie hadden.
Volgnummer 3 blinkt op de teller bij het onthaal van het AZ Jan
Palfijnziekenhuis. Vrij rustig, nee zeg maar rustig, bieden we ons vervolgens
aan bij de specialist. Woordje uitleg, vragenlijstje, fietstest en klaar...
Ware het niet...
Bij de fietstest op niveau 4 (na amper 6min fietsen) doet er iemand
ongevraagd het licht uit. Duisternis en sterren vullen plots mijn
gezichtsveld... Met behulp van een toch wel geschrokken verpleegkundige net
niet gevallen en op een onderzoektafel kunnen gaan liggen... 'ja dat weet ik maar het klopt
niet zoals het moet!' is het enige wat nu door mijn gedachten sluipt.
Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd. Bezorgde ogen van een lieve
moederlijke verpleegster werkte ontroerend. De stilte, het slikken en het
lachje ruimden plaats voor angst. Wat nu? Wat is er fout? Mijn kinderen, mijn
snoesje, mijn familie en vrienden, collega's, ... denken en afwachten. De
specialist neemt de plaats in van het moederlijke verpleegstertje en 'opname'
is wat ik in eerste instantie onthouden heb... Wat volgde was 10 dagen op een
klein kamertje, diverse onderzoeken en een kijkoperatie... Daar waar ik terug
aan het trainen was voor de 'dodentocht 2nd edition', me goed voelde, nergens
last van had... Lag ik nu kompleet uitgeteld en moe in een ziekenhuisbed. Dagen
sluipen voorbij en ik voelde me slecht. Moe zijn van 'niets'...
In die 10 dagen zat ik op een rollercoaster van emoties. Net zoals mijn
hartslag en bloeddruk. Ups & downs... Tijd zat om na te denken en ... na te
denken.
Eens terug thuis was het net of ik een oude diesel was geworden die
maar niet op toerental kwam. Ik was op retraite dan wel 43 jaar geworden... Dit
kon niet. Beetje bij beetje, gesteund door mijn steun en toeverlaat, krabbelde
ik recht.
Wat nu? Wat nu na 'je hart is ok en ik wil je hier nooit meer zien' uit
de mond van de specialist. Ter controle bij mijn huisarts en daar toch wel
enigszins 'gerustgesteld'. Tijd voor verandering, drastische veranderingen op
gezondheidsvlak. -15kg is mijn doel zei ik zelfverzekerd waarop ik vrij snel en
redelijk 'gebiedend' de reactie kreeg 'minstens'! Dank u dokter... �� we weten
wat te doen.
Thuis, als je de boekenkast van Sofie bekijkt, waan je je in een
sterrenrestaurant. Met zo een keukenprinses in huis moeten we het maar eens
grondig aanpakken. Verwoede pogingen om er aan te beginnen kenden steeds een
'moeilijk' begin en een 'makkelijk' einde. Resultaat... -3kg. De
chocolade-Paas-periode staat gelijk aan 'onbegonnen'! We blijven hangen.
Lastig, emotioneel, lastig... honger en vooral veel goesting in veel en nog een
beetje meer. Diverse 'stille' hints van Sofie door me te 'taggen' in berichten
op FB werden
gelezen maar niet begrepen. Daaropvolgend neemt ze me mee naar een 'lezing van
Pascale Naessens'. Ik dacht bij mezelf ja ok, alles beter dan een 'lezing van
de Heilige apostel huppeldepup'! Nu had ik al een paar keer de kans gekregen
gerechten van Pascale te proeven, klaargemaakt door mijn snoesje. Lekker maar
echt wel zwaar aanpassen. In de periode dat ik Sofie ken al meer tomaten gegeten
dan in mijn eerste 42 levensjaren. Blozende rode wangen kreeg ik er van. Maar
goed, wij mee naar de lezing. Al snel wordt me duidelijk dat Marijke Neyt,
vriendin van Sofie en voedingsconsulente, de link was met Pascale.
In een kruidenierszaak vol gezonde voedingsmiddelen tel ik een kleine
100 dames en welgeteld 6 mannen. Sofie kunnen tegenhouden om op de eerste rij
te gaan zitten en plaats gezocht aan een kast zodat ik 'nota' kon nemen van de
inspirerende woorden van de 'lezing volgens Pascale, puur genieten!'
En jawel hoor... Mooi rechtzittend op ongemakkelijke stoeltjes
word ik geboeid door het verhaal van Pascale. Door elke keer opnieuw een
droomballonnetje 'uit-elkaar-te-zien-spatten' voel ik mezelf steeds verder onderuit
zakken. Elke keer slaat ze keihard mijn 'honger' stuk. Ondanks het wegzakken
voel ik toch wel de drang opkomen in de startblokken te gaan staan voor een
definitieve start naar 'me, myself en vooral -15/20kg'!
De fonkelende doch wel bedenkelijke-twijfelende blik in de ogen van mijn snoesje maakt zich meester
van mijn gedachten en ik zal bewijzen dat die fonkelende blik zoveel mooier is
zonder het bedenkelijke-twijfelende.
En hier zijn we dan. Met deze blog wil ik mezelf nog wat extra
motiveren (of je kan het ook lezen als extra druk zetten). Ik ga proberen hier
wekelijks een overzichtje te posten met het 'hoe, wat, waar, ...verhaal'.
En ik moet vooral toegeven... Ik eet en geniet nu zoals het moet. Eten
met mijn buik en niet met de hersenen. De dagelijkse gerechten die mijn snoesje
klaarmaakt uit de boeken van Pascale zijn telkens 'toppertjes'. Van brood of
koffiekoeken overschakelen naar fruitontbijt... 't is best een zware ommekeer
maar ik sta er na 14 dagen al op. Het is zo eenvoudig... Alleen de knop
omdraaien bleek (blijkt) niet evident te zijn. Chocolade is en blijft mijn drug
en bij gevolg moet ik zwaar afkicken. Ik mis het elke dag en smacht naar een
lekker stukje puur... Maar ik stel het uit... Omdat het moet en in de
overtuiging dat het straks wel weer in beperkte mate mag.
Alle begin is moeilijk. Zo blijkt ook nu maar ik zet door en als ik
mijn doel bereikt heb zou het leuk zijn Pascale bij ons thuis te mogen verwelkomen. Samen met haar aan het fornuis
te mogen staan om een nieuw en nog niet gepubliceerd gerechtje te bereiden en
gezellig te tafelen!
Hopende op jullie massale steun... kijk ik zelf wel uit naar mijn tocht
in het 'puur genieten'-gebeuren.
Cheers
Sven
|
