Gegroet genieters van lekker eten

Computers, dossiers, iPhone, tablet, powerpoints, pointers, krijtborden , whiteboard, smart board, ...  ze vulden mijn dagen de voorbije 14 dagen. Druk maar we zijn dankbaar om wat we allemaal mogen en kunnen doen. Gesteund door velen vind ik genoegen en vooral voldoening in wat ik doe en wie ik ben. 

Tussendoor probeer ik me staande te houden met het lekkere eten wat we terugvinden in de boeken van PN. Tijd passeert snel als je druk doende bent en ik moet bekennen dat ik hierdoor ook wel minder met eten 'bezig' ben. Ik let nog steeds op wat ik eet en hoeveel. Daar waar tot voor kort de hoeveelheid niet op kon stel ik me nu tevreden met 1 portie. Toegegeven, het 'bijt' wel al dat lekkers dat mijn snoesje klaar gemaakt heeft te laten staan. Alhoewel, het is niet echt laten staan want het vult mijn tupperware-doosje voor het middagmaal van de dag nadien. Ik eet dus meer en meer met mijn buik en niet meer met mijn hersenen. Het resultaat hiervan kon je de voorbije weken hier ook lezen. -8 kg op drie weken... 't kan tellen denk ik. Als ik er op het werk over begin  dan hoor ik wel eens: "amai precies een crashdieet"! Niets is echter minder waar. Ik heb ook niet het gevoel dat ik op dieet sta. Akkoord, ik mijd alle frisdranken (en ik kom van 5 tot 6 blikjes Fanta per dag) en het zwart/bruine goud op onze aarde blijft mooi in de verpakking. In de verpakking wel te verstaan want in mijn hersenpan is het minder waar. Alleen al er aan denken doet me nog steeds het water in de mond krijgen. Maar... een fijn bevriend koppel kwam hier enkele weken met het ideale vervangmiddel. Niet echt een vervangmiddel maar wel een hulpmiddel. Courgette brownie is de naam. Nooit kunnen raden wat ik toen bij hen geserveerd kreeg. Heerlijk lekker en vooral voldoende om de smaak van cacao te ervaren. 

We voelen ons goed. Meer zelfs, zeer goed. Het loopt allemaal als een treintje en ik heb, op de gedachte na, niet echt het gevoel lichamelijk iets te missen. Ik kijk wel telkens uit naar de volgende maaltijd. Sinds vorige week, op advies van velen en gestaafd door PN zelf via een berichtje hier op mijn blog, ben ik terug Griekse yoghurt beginnen eten. Niet dagelijks maar zo om de 2 à 3 dagen. Verrijkt met rode vruchten nog steeds een zeer lekker en aangenaam ontbijtje. Tussen door fruit. Appelen, peren, meloen, druiven, bananen, clementines, ... en deze keer de echte en niet die van marsepein. Niet dat deze laatste niet lekker zijn maar ik 'mag' niet meer. Nee? Ook niet zo ééntje om het af te leren? Natuurlijk wel al loop ik nu het winkelrek gezwind voorbij. Het leuke hierbij is dat ik door het 'gezwind' voorbij lopen zelfs niet meer buiten adem ben. Schoenveters knopen was de hel tot voor enkele weken. Ik moest mijn adem inhouden om ze te kunnen strikken. Erg als ik daar nu bij nadenk. Ja... mijn horecagezwel ofte toogzweer (voor mij minder toepasselijk omdat ik nog nooit alcohol gedronken heb!) is er nog steeds maar de omvang ervan is al knuffelbaarder geworden. Het begint mijn snoesje ook op te vallen. Ze ziet me dan wel elke dag en kan niet meteen zeggen dat ze het al 'ziet' (wat ze natuurlijk wel doet) maar ze zegt vooral dat ze het begint te merken. Zalig te merken dat ook mijn broeken, hemden en alle andere soorten kledij me ook meer ademruimte schenken. Spijt dat ik bij het begin van mijn "gezonder leven" niet de omvang heb vastgelegd in centimeters. Het zou leuk geweest zijn ook dat verschil in cijfers te kunnen zien. Eén geruststelling... de knopen van mijn hemden lachen sedert en enkele weken heel vriendelijk en opgelucht naar mij. De spanning rond hun nek is verdwenen lees ik in hun beide oogjes  

Omdat het niet altijd even vlot loopt als ik denk en verwacht ga ik toch met enige voorzichtigheid op de weegschaal staan. Jullie herkennen hem vast nog, dat blauwgrijze mormel in de hoek van de badkamer. En ja hoor, deze morgen stond het met een iets bredere glimlach dan de voorbije weken naar mij te kijken. Het verdict was deze keer ook positief voor hen... 

103,4kg  verschijnt op het digitale scherm. We stappen er terug af, huppelen een tiental keren, gaan er terug op staan en ... nee het mormel wint deze week... opnieuw 103,4kg... Eerlijk? Ik weet niet of het gevoel van ontgoocheling ook in gewicht kan worden uitgedrukt maar als dat zo is weegt het echt wel te veel. 

Uiteten gaan, af en toe een toastje thuis, een stukje Frans brood bij het voorgerecht... het zal wel aan de oorzaak liggen van de ontgoocheling. Plak daar 3 glazen Fanta bij op en ja... 

We gaan geen excuses zoeken. Het is wat het is. Misschien is het de eerste weken een beetje te vlot gegaan en moet ik het vanaf nu iets realistischer gaan bekijken. Het speelt toch al een ganse dag door mijn gedachten hoor. De kaap van de 103 nederdalen blijkt nu een serieuze hindernis te zijn. Maar... we zetten door. Volgende week rond deze tijd moet  en zal de 103 verslagen zijn... Die belofte maak ik mezelf en ook jullie. Is de magische grens van de 100kg halen voor Kerst een fantasie of kan ik dit waarmaken? Waarmaken door gewoon te blijven doen zoals ik bezig ben... We zien wel!

Leuk om horen is wel dat mensen gemotiveerd geraken door mijn schrijfsels hier. Mensen die het zelfs eventjes laten afweten omdat ik het hier precies voor bekeken hield. Inspirerend vooral. Hoe meer mensen ik op deze manier kan meeslepen in mijn strijd tegen de overtollige kilo's hoe beter ik en wij ons allemaal gaan voelen. Misschien moeten jullie zich maar kenbaar maken en kunnen we het 'etentje van PN bij ons thuis' uitbreiden naar een 'etentje met PN erbij' op een fijne locatie... De stembus is geopend... 

Succes bij alles wat jullie doen... en wat jullie ook doen... doe het op een gezonde en vooral lekkere manier.

Smakelijke groeten

Sven

x